ตอนที่แล้วบทที่ 4
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 6

บทที่ 5


บทที่ 5

จี้จือเหยาเข้าสู่การแข่งขันที่ห้าของเขา ร่างกายทั้งหมดของเขาเป็นเหมือนกะหล่ำปลีเล็ก ๆ ที่เหี่ยวเฉา มืดมนและทรุดโทรม แม้แต่เรือยอทช์สองลำที่แฟน ๆ ในห้องสตรีมมิ่งให้ของขวัญแก่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากที่จะทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้น

ในหัวใจของเขา เขาดูถูกตัวเองเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนที่ปฏิเสธคำขอเป็นเพื่อนของ Fi-god

นั่นคือ Fi-god!

ร่วมกับเพื่อนที่ดีของเขา แม้ว่าพวกเขาจะได้ฝึกฝนเทคนิคกับทีมประจัญบานแบบผสมเท่านั้น มันก็ถือว่าเป็นพรแล้ว

เส้นทางที่สดใสและมีแนวโน้มจะถูกทำลายด้วยมือของเขาเอง

มโนธรรมของเขาบาดเจ็บ

ความคับข้องใจในหัวใจของเขาสะท้อนอยู่ในมือสังหารในชุดขาว ไม่ว่ามันจะเป็นเกม 3 ต่อ 3 หรือ 5 ต่อ 5 ตราบใดที่ยังมีป่าอยู่ ไม่ว่าทีมของเขาหรือคู่ต่อสู้จะเป็นเช่นไร ทุกอย่างก็ถูกกำจัด ไม่มีอะไรเหลือเลย

ก่อนหน้านี้เมื่อจี้จือเหยา ถ่ายทอดสด เขาเน้นที่เทคนิคและลูกเล่นมากกว่า เขาไม่ค่อยแสดงการเล่นเกมที่ก้าวร้าวเช่นนี้

แฟนเก่าของเขาสามารถสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและจะส่งของขวัญเป็นครั้งคราวเพื่อปลอบโยน MelonRind ของพวกเขา

เมื่อจบการแข่งขันที่ห้า นักฆ่าในชุดขาวคือ MVP ความหงุดหงิดที่จี้จือเหยา ได้เก็บกดไว้เป็นเวลานานก็โล่งใจในที่สุด เขามองขึ้นไปและเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนัง ผ่านไปสองชั่วโมงครึ่งตั้งแต่เขาเริ่มเกมแรก

เมื่อเห็นว่าการสตรีมสดมีความยาวเพียงใดจี้จือเหยา ก็ไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นต่อ เขาออกจากเกมและยิ้มให้กล้อง “เจอกันพรุ่งนี้นะพวก”

[จัดการให้ไลฟ์สตรีมนานพอเหรอ?]

[เจอกันพรุ่งนี้ MelonRind xoxoxoxo~]

[เดินทางไปทำธุรกิจจะไม่เห็นคุณ ฉันจะดูรีเพลย์เมื่อไปถึงที่หมาย]

[*ปรบมือ* *ปรบมือ* *ปรบมือ* *ปรบมือ*]

จี้จือเหยาเปิดประตูห้องนอนและเดินลงไปข้างล่าง

เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น และมีเพียงอาหารไม่กี่จานที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร

มีสาวร่างเพรียวอยู่ข้างโต๊ะ เมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง เธอจึงหันกลับมาและยิ้มให้เขา "พี่ชาย."

เมื่อรู้สึกว่าการจ้องมองของเด็กสาวจับจ้องมาที่เขา เขาพูดอย่างไม่ชัดแจ้งด้วยซาลาเปานึ่งในปากของเขา "ต้องการอะไร?"

“หมายความว่ายังไงที่ว่าต้องการอะไร”

เธอกลอกตาของเธออย่างเงียบ ๆ และขยับเพื่อเทน้ำเย็นหนึ่งแก้ววางให้จี้จือเหยา และนวดไหล่ของเขาอย่างกระตือรือร้น “พี่ชาย ไม่เหนื่อยเหรอ?”

"ฉันสบายดี."

มือที่กดลงบนไหล่ของเขาเริ่มมีแรงขึ้นเล็กน้อยจี้จือเหยา รอดจากกรงเล็บของเธอได้อย่างง่ายดาย “มีอะไรก็พูดมาสิ”

“พี่คะ ไปเจาะหูกับฉันหน่อย”

จี้จือเหยากลืนซาลาเปานึ่งที่ติดอยู่ที่คอของเขาด้วยแรงมหาศาล "ฉัน? ไปเป็นเพื่อนเธอ?"

จี้ชิงเกอมองตามความเป็นจริงที่เขา “ใช่ ถ้าฉันรู้สึกเจ็บ ฉันจะบีบมือพี่”

“…”

ไม่ว่าจี้จือเหยาจะไม่เต็มใจแค่ไหน หลังอาหารกลางวัน เขาถูก จี้ชิงเกอลากไปเหมือนปลาเค็ม

หนึ่งชั่วโมงต่อมาจี้จือเหยา สูดอากาศเย็นในขณะที่ลูบแขนของเขาซึ่งเต็มไปด้วยรอยหยักรูปพระจันทร์เห็นได้ชัดว่าเกิดจากการมีคนมาประทับมันไว้

และผู้กระทำผิดกำลังถูใบหูของเธอเบา ๆ หมุนไปรอบ ๆ ด้วยความยินดี “มันไม่เจ็บเลย ผู้หญิงที่เจาะไม่ได้โกหกจริงๆ!”

จี้จือเหยาต้องการทุบหัวของเธอ

หลังจากเดินไปได้ไกล พวกเขาเดินผ่านศูนย์การค้า Silver Throne และจี้จือเหยา ก็หยุดกลางทาง “เธอกลับบ้านไปก่อน”

“พี่จะทำอะไร?”

เขาเอียงหน้าไปทางศูนย์การค้า

“วันนี้มีการแข่งขันที่จัดขึ้นที่นี่ ฉันจะไปสนุกสักหน่อย”

“เอาล่ะ ซื้อมันฝรั่งทอดรสฟักทองสองถุงกับเผือกหนึงถุงกลับบ้านด้วย”

“ฉันหวังว่าเธอจะไม่กินมากเกินไป” จี้จือเหยาบ่นแล้วพูดเสริม “โอเค ข้ามถนนระวังด้วยนะ”

หลังจากเฝ้าดู จี้ชิงเกอข้ามสี่แยกอย่างปลอดภัยจี้จือเหยา ก็เอามือทั้งสองข้างใส่กระเป๋าของเขาและค่อยๆ เดินไปที่ทางเข้าศูนย์การค้า Silver Throne

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด