Esper Harem in the Apocalypse EHA ตอนที่ 1 มหาอำนาจในคัมภีร์ของศาสนาคริสต์

"แล้วพบกันใหม่นะ!" ชายหนุ่มผมดำที่ชื่อรูดี้กำลังออกจากร้านอาหารหลังจากทักทายเพื่อน ๆ และเดินไปที่มหาวิทยาลัยฝั่งตรงข้ามถนน

'ในที่สุด! วันนี้เป็นวันที่ผมได้รับปริญญาและสมัครเข้าบริษัทที่จ่ายให้ผมสูงที่สุด' เขายิ้มด้วยความดีใจ

'ผมได้รับข้อเสนอจากบริษัทระหว่างประเทศเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว พวกเขาพร้อมที่จะจ่าย 30k$ให้ เป็นเงินเดือนแรกของผม จากนั้นค่อยเลื่อนตำแหน่งให้ผมเป็นหัวหน้า ผมจะมีรายได้มากขึ้นหลังจากได้เลื่อนตำแหน่ง'

รูดี้กวาดตามองไปรอบๆ ถนนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรถมา เมื่อไฟเป็นสีแดง เขาจึงเริ่มข้ามถนน

'ผมควรจะยอมรับข้อเสนอของพวกเขา เพราะพวกเขาเป็นคนที่จ่ายเงินให้ผมสูงสุดจากทุกบริษัท' รูดี้ข้ามถนนได้สำเร็จและเข้าไปในประตูมหาวิทยาลัย

'ผมไม่ต้องการที่จะดูเหมือนเป็นคนที่งี่เง่า แต่สิ่งสำคัญที่สุดของผมคือการได้งานที่จ่ายเงินเดือนให้ผมมากที่สุด ตอนนี้ผมมีภาระที่ต้องดูแลครอบครัว พวกเขาเสียสละความสุขเพื่อผม ดังนั้นถึงเวลาที่ผมจะต้องทำตามความปรารถนาทั้งหมดของพวกเขาแล้ว'

รูดี้กวาดตามองไปรอบๆ มหาวิทยาลัยเพื่อค้นหาแฟนสาวของเขา แต่ก็ไม่พบเธอเลย

"แปลก เธอบอกว่าเธอกำลังรอฉันอยู่ที่ประตู" รูดี้เอามือล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ออกมา แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาลืมมันไว้ที่ร้านอาหาร

"ให้ตายเถอะ" เขาคร่ำครวญแล้วเดินกลับไปที่ร้านอาหาร

โชคดีที่เพื่อนของเขายังอยู่ โทรศัพท์ของเขาจึงปลอดภัยไม่หายไปไหน เขาจึงหยิบโทรศัพท์มาแล้วรีบออกจากร้านอาหาร

"บ้าจริง!" เขาถอนหายใจและพึมพำ "ข้อมูลสำคัญทั้งหมดของฉันอยู่ในโทรศัพท์ ถ้าฉันทำหายต้องมีปัญหาแน่นอน"

รูดี้โทรหาแฟนสาวแล้วข้ามถนนไปโดยที่เขาไม่ได้มองไฟจราจร ความสนใจของเขาอยู่ที่ประตูมหาวิทยาลัยและโทรศัพท์

"เฮ้ เธออยู่ที่ไหน ไม่นะ เธอไม่ได้อยู่ที่ประตู โอ้! ประตูอีกด้าน ใช่ ฉันจะรอเธอที่-"

รูดี้ถูกรถบรรทุกชนไปด้วยความเร็วอย่างแรง ร่างของเขากระเด็นไปไม่กี่เมตรก่อนที่จะกระแทกลงพื้น แสงสว่างจางหายไปจากการมองเห็นของเขาในขณะที่ร่างไร้ชีวิตของเขากลิ้งไปบนถนน

เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย เขาได้กลิ่นของสารเคมีและยารักษาโรค

'ที่นี่ที่ไหน... ฉัน... ฉัน?' เขาคิดกับตัวเอง

เขาขยับตาไปมาและตระหนักว่าเขาอยู่ในห้องของโรงพยาบาล เขาพยายามขยับร่างกาย แต่เขาขยับไม่ได้ เขาขยับนิ้วไม่ได้และพูดไม่ได้ ร่างกายของเขาตอนนี้พิการไปแล้ว เขาอยู่อย่างนั้นสักครู่จนกระทั่งพยาบาลที่มาตรวจร่างกายเป็นประจำสังเกตเห็นว่าตาของเขาเปิดอยู่ เธอรีบออกจากห้องและเรียกหมอทันที ไม่นานหลังจากนั้น แพทย์ก็มาตรวจร่างกายกับรูดี้ อย่างไรก็ตาม รูดี้หมดสติไประหว่างการตรวจร่างกาย

ครั้งต่อไปที่เขาลืมตาขึ้น เขาเห็นแฟนสาว เพื่อนรักในวัยเด็ก และแม่ของเขายืนอยู่ตรงหน้าเขากับหมอ แฟนสาวของเขาน้ำตาไหลหลังจากเห็นรูดี้ลืมตา

"ผมจะถามคำถามบางอย่างกับคุณ พยายามตอบพวกเราถ้าทำได้ ถ้าคุณมีปัญหาในการพูด คุณแค่กระพริบตาและแจ้งให้เราทราบ คุณพร้อมหรือยัง" หมอถาม "ถ้าคุณได้ยินผมได้ ให้กะพริบตาสักครั้ง"

รูดี้กะพริบตาหนึ่งครั้ง

"ดี" หมอดูรายงานและถามว่า "คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นใคร"

รูดี้กระพริบตาหนึ่งครั้ง

"คุณชื่ออะไร ไรลีย์หรอ"

รูดี้กะพริบตาสองครั้งเพื่อปฏิเสธ

"โรนัลด์เหรอ?"

รูดี้กระพริบตาสองครั้ง

"รูดี้เหรอ?"

รูดี้กระพริบตาเป็นคำตอบ

"ดี" หมอชี้นิ้วไปที่แม่ของรูดี้แล้วพูดว่า "คุณรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร"

รูดี้กระพริบตาหนึ่งครั้ง

"เธอเป็นครูของคุณเหรอ"

รูดี้กระพริบตาสองครั้ง

"เธอเป็นป้าของคุณเหรอ"

รูดี้กระพริบตาสองครั้ง

"เธอเป็นแม่คุณเหรอ"

รูดี้กะพริบตาหนึ่งครั้ง

"ดีมาก" จากนั้นหมอชี้นิ้วไปที่แฟนสาวของรูดี้และถามว่า "แล้วเธอล่ะ คุณจำได้ไหมว่าเธอเป็นใคร"

รูดี้กระพริบตาหนึ่งครั้ง

"เธอเป็นน้องสาวของคุณ?"

รูดี้กระพริบตาสองครั้ง

"เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณเหรอ?"

รูดี้กระพริบตาหนึ่งครั้ง

"เธอเป็นแฟนคุณเหรอ"

รูดี้กระพริบตาหนึ่งครั้ง

"เยี่ยม!" หมอหันไปหาเพื่อนสนิทของรูดี้และถามว่า "แล้วเขาล่ะ เขาเป็นพี่ชายของคุณหรือเปล่า"

รูดี้กระพริบตาสองครั้ง

"เขาคือ... เพื่อนร่วมชั้นของคุณเหรอ?"

รูดี้กระพริบตาสองครั้ง

"เขาเป็นเพื่อนคุณเหรอ"

รูดี้กระพริบตาหนึ่งครั้ง

"เยี่ยม!"

หมอหันไปหาพวกเขาแล้วพูดว่า "ดูเหมือนเขาจะยังไม่เป็นโรคความจำเสื่อม"

"ต้องใช้เวลานานแค่ไหนครับกว่าเขาจะฟื้นตัวเต็มที่" เพื่อนสนิทของเขาถาม

"เดี๋ยวหมอจะอธิบายให้ฟังทั้งหมดที่ห้องตรวจของผม"

ทั้งสามคนตามหมอไปที่ห้องตรวจ แพทย์บอกพวกเขาว่าอาการบาดเจ็บของรูดี้รักษาไม่หายและเขาจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดชีวิต

"กระดูกส่วนใหญ่ของเขาแตก ซี่โครงหักเจาะลิ้นปี่ และกระดูกคอก็แตกเพราะโดนกระแทก เป็นปาฏิหาริย์ที่เขายังมีชีวิตอยู่ แต่ดูจากอาการแล้ว หมอสงสัยว่า…" หมอถอนหายใจ และพูดต่อว่า "ผมจะพูดกับคุณตรงๆ เขาอยู่เหนือการช่วยชีวิต และเขาสามารถตายได้ทุกเมื่อ"

แม่และแฟนของรูดี้เริ่มร้องไห้ในขณะที่เพื่อนสนิทของเขาลงนามในเอกสารการรักษาของรูดี้

วันผ่านไป แต่พวกเขาไม่เคยหยุดเยี่ยมรูดี้ แม่และแฟนสาวของเขาจะมาเยี่ยมเขาทุกวัน ในขณะที่เพื่อนที่ดีที่สุดของเขาจะมาทุกครั้งที่เขามีเวลา เพื่อนสมัยมัธยมก็มาเยี่ยมเขาสักครั้งหรือสองครั้ง และเพื่อนร่วมชั้นจากมหาวิทยาลัยก็ส่งความคิดถึง ส่วนใหญ่จะยุ่งกับงานในขณะที่บางคนยังหางานอยู่

แฟนสาวของรูดี้ก็ได้รับข้อเสนองานจากบริษัทต่างชาติด้วย แต่เธอก็ต้องชะงักเพราะเธอทิ้งรูดี้ไว้คนเดียวไม่ได้ เขาสัญญากับเธอว่าจะแต่งงานกันเมื่อได้งานทำ แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เมื่อรูดี้รู้ว่าแฟนสาวของเขาได้เข้าทำงานที่ไหนจากเพื่อนสนิท รูดี้ก็ขอเลิกกับเธอเพราะเขาไม่ต้องการทำลายชีวิตของเธอเพราะเธอต้องมาดูแลเขา รูดี้รู้ว่าเขาสามารถตายได้ทุกเมื่อ และไม่มีการรับประกันอนาคตของเขากับเธอ เขาตัดสินใจเลือกอย่างสมเหตุสมผลและขับไล่เธอไปจากเขา

แม้ว่าไม่มีใครจะมาพูดต่อหน้า รูดี้ก็รู้ว่าเขาไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติอีกต่อไป แม้แต่การคิดที่จะอยู่โดยปราศจากเธอนั้นก็แสนลำบากใจ แต่เขาก็ถูกบังคับให้ต้องเลือกอย่างมีเหตุผล นี่คือผู้หญิงที่เขาอยากแต่งงาน แต่สถานการณ์เปลี่ยนไปไม่อำนวยให้เขามีความสุข เขาใช้เวลาทั้งคืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ โดยหวังว่าเขาน่าจะตายไปเพื่อเขาจะได้ไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้อีก

หลายสัปดาห์ผ่านไป ในที่สุดผู้คนก็หยุดไปเยี่ยมรูดี้ที่โรงพยาบาล นานๆทีเพื่อนรักของเขาถึงจะแวะมา เมื่อรูดี้ถามว่าครอบครัวของเขาเป็นอย่างไรโดยไม่มีเขา เพื่อนของเขาเล่าให้ฟังว่าน้องสาวคนเล็กของเขาต้องออกจากโรงเรียนเพราะครอบครัวไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้เมื่อต้องจ่ายค่ารักษา แม่ของเขาได้เปิดร้านหนึ่ง และน้องสาวคนเล็กของเขาก็ต้องออกมาช่วย พ่อของเขาต้องกู้เงินมาเพื่อรักษาอาการของรูดี้หลายครั้งเช่นกัน

รูดี้รู้สึกสิ้นหวังขณะร้องไห้คนเดียวในตอนกลางคืน เขาต้องการให้ครอบครัวของเขามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ตอนนี้เขากลายเป็นภาระสำหรับครอบครัว เขาใช้เวลาหลายคืนในการคิดถึงทางเลือกชีวิตของเขาและร้องไห้เป็นเวลาหลายชั่วโมง

คืนหนึ่ง ชายลึกลับคนหนึ่งมาเยี่ยมรูดี้และเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับ 'การทดลองยีน'

การทดลองยีนได้รับอนุญาตจากรัฐบาล แต่ไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะ นักวิทยาศาสตร์มุ่งเน้นไปที่ผู้ที่มีโรคที่รักษาไม่หายซึ่งกำลังจะตายไม่ช้าก็เร็วเพื่อแลกกับเงิน

รูดี้เป็นหนึ่งในนั้น กับอีก 12 คนเช่นเขา รูดี้ถูกย้ายไปห้องทดลองที่อยู่ห่างไกลจากเมืองของเขา

รูดี้ที่หมดหวัง แต่การทดลองยีนได้ให้ความหวังใหม่แก่เขา เขาไม่ได้กังวลเรื่องความตายเพราะครอบครัวของเขาจะได้รับเงินเมื่อเขาเสียชีวิต

รูดี้สัมผัสได้ถึงโลหะแข็งเย็นเฉียบของโต๊ะผ่าตัด ขณะที่เขาจ้องไปที่แหล่งกำเนิดแสงเดียวบนเพดาน แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่อุปกรณ์ที่รัดตัวเขาทำให้เขาต้องหยุดการเคลื่อนไหวเล็กน้อย

"เริ่มการทดสอบสำหรับครั้งที่ 7"

หลังจากที่เสียงของหัวหน้านักวิทยาศาสตร์ดังขึ้น เครื่องจักรแห่งอนาคต ที่รูดี้ไม่คิดว่ามีอยู่จริงได้เข้ามาอยู่ในสายตาของเขา

ของเหลวที่ไม่รู้จักไหลผ่านท่อที่ติดอยู่กับส่วนต่างๆ ของร่างกายและเข็มเจาะเข้าไปในผิวหนังของเขา เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่ชอบความรู้สึกนั้นเลยสักนิด

เขายังคงคิดถึงแม่ของเขาที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อสนับสนุนเขา น้องสาวของเขาที่ถูกบังคับให้ออกจากโรงเรียน และแฟนสาวของเขาที่เขาอกหัก รูดี้ได้ระงับความรู้สึกไม่สบายของเขา

แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะทำได้ เขารู้สึกว่าของเหลวไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาและเคลื่อนผ่านเส้นเลือดของเขา มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด

ร่างกายที่แตกสลายของเขาดูเหมือนจะฟื้นชีวิตเพียงเพื่อบังคับให้เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เขามีอยู่ เขารู้สึกเหมือนเข็มเล็กๆ นับพันถูกแทงเข้าไปในผิวหนังของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

อวัยวะที่ชำรุดของเขาดูเหมือนจะแสดงอาการเพื่อบอกว่าเมื่อมีสารแปลกปลอมห่อหุ้มไว้ ข้างในของเขา เขารู้สึกเหมือนจะละลายได้ทุกเมื่อ กระดูกซี่โครงของเขาที่ติดอยู่ในปอดของเขาถูกขุดลึกเข้าไปอีกในขณะที่แรงกดดันภายในร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เขาอยากจะกรีดร้องแต่ทำไม่ได้ เขาอยากจะร้องไห้แต่ทำไม่ได้

เขาทำได้เพียงอดทนกับการทรมานที่เขาต้องทน เขาแทบจะไม่มีสติแต่เขาพยายามคิดถึงครอบครัว

เวลาผ่านไปอย่างไม่อาจเข้าใจ และดวงตาของรูดี้ก็ว่างเปล่า ชีวิตที่เหลืออยู่โดนพวกเขาพรากไปจากความเจ็บปวดที่เขาเพิ่งพบเจอ

แต่มันไม่ใช่แค่นั้น เขาแน่ใจว่าตาของเขาเปิดอยู่ แต่เขาไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด

เขาตาบอดไปแล้ว

เขาเหมือนถูกสาปให้ใช้เวลาที่เหลืออยู่ตามลำพังในความว่างเปล่าที่ไม่สิ้นสุดนี้

โชคดีถ้าตอนนี้เรียกว่าโชคดีได้ รูดี้ก็ยังรู้สึกได้เมื่ออุปกรณ์ถูกถอดออกจากร่างกายของเขา

แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เขาโล่งใจ มันทำให้ความเจ็บปวดมากขึ้น ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดจะเท่ากับสิ่งที่เขาพบเจอระหว่างการทดลอง

"การทดลองที่ 7 ล้มเหลว ผู้ทดลองสูญเสียการมองเห็นและกลิ่นใดๆ ในขณะที่เส้นประสาทของเขาเริ่มสูญเสีย ตัวรับความเจ็บปวดของตัวอย่างมีอาการอักเสบ ส่งผลให้ความรู้สึกเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 100 เท่า"

เสียงของนักวิทยาศาสตร์คือฟางเส้นสุดท้าย

'ฉันตาบอด ฉันเป็นอัมพาต การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยจะทำให้ฉันเจ็บปวดอย่างมาก มันเหมือนเป็นปาฏิหาริย์ที่ร่างกายของฉันยังทำงานได้อยู่! ฉันทนไม่ไหวแล้ว!'

ความหวังใด ๆ ที่เขามีก่อนหน้านี้ถูกลบออกไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เขากลายเป็นขยะไร้ประโยชน์อย่างแท้จริง

เมื่อรูดี้ตกลงที่จะเป็นผู้ทดลองในการทดลองยีน เขาคิดว่าเขาไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ไม่ว่าในกรณีใด เขาจะได้รับบางสิ่งบางอย่าง หากการทดลองสำเร็จ เขาจะได้รับชีวิตกลับคืนมา และหากการทดลองล้มเหลวเขาจะเสียชีวิตและครอบครัวของเขาจะได้รับเงิน มันเป็นสถานการณ์ที่วิน-วินสำหรับเขา อย่างไรก็ตาม เขาลืมความเป็นไปได้ที่จะล้มเหลวและคิดที่เอาตัวรอดจากการทดลอง

เขาสูญเสียร่างกายที่พิการไปแล้วและตอนนี้เขาไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แม้แต่ปาฏิหาริย์ก็ไม่สามารถช่วยเขาได้

หลังจากที่รู้สึกสงสารรูดี้ นักวิทยาศาสตร์เสนอวิธีแก้ปัญหาให้เขา นั่นคือการตาย พวกเขาสัญญาว่าพวกเขาจะยังคงให้เงินจำนวนมากแก่ครอบครัวของเขาเพื่อช่วยพวกเขาในการทดสอบ

รูดี้ขอให้พวกเขาทิ้งร่างของเขาไว้ในที่โล่ง ซึ่งเขาสามารถมองเห็นดวงดาวในช่วงเวลาสุดท้ายของเขา แม้ว่าเขาจะตาบอดก็ตาม

พวกเขาฉีดเซรั่มเข้าไปในร่างกายของเขาและทิ้งเขาไว้ในป่า

รูดี้นอนอยู่บนพื้นอย่างสงบในขณะที่ความเงียบปกคลุมรอบตัวเขา เหลือเพียงเสียงร้องของจิ้งหรีดและเสียงของต้นไม้ดังลั่น

รูดี้สัมผัสได้ถึงลมเย็นพัดผ่านผมและใบหน้าของเขา แต่ความรู้สึกผ่อนคลายตามปกตินี้ทำให้เขารู้สึกทรมานแทน

เขาทำได้เพียงปลอบใจในความจริงที่ว่าทุกอย่างจะจบลงในไม่ช้า

เวลาล่วงไปสำหรับสิ่งที่รู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์สำหรับรูดี้ขณะที่เขานึกถึงอดีต

‘ก่อนหน้านี้ฉันใช้ชีวิตที่ผ่านมาได้อย่างไร’

เมื่อคำถามแล่นเข้ามาในหัวของเขา เขาก็ไม่สามารถกำจัดความคิดนี้ได้ เมื่อนึกย้อนกลับไป เขาจำเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นในชีวิตไม่ได้จริงๆ

'จะเรียกว่าใช้ชีวิตตั้งแต่แรกได้หรือเปล่า...'

รูดี้ไม่ใช่คนพิเศษ อันที่จริง เขาเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่หาได้บนโลก ตั้งแต่ผมสีดำและดวงตาสีน้ำตาลไปจนถึงบุคลิกที่อ่อนโยนของเขา แม้แต่ประสบการณ์ชีวิตของเขาก็ยังอยู่ในระดับปานกลาง เขาโตมา เขาไปโรงเรียน แต่นั่นก็เท่านั้น เขาไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจแม้แต่ครั้งเดียว

นั่นเป็นเรื่องโกหก มีส่วนเดียวในชีวิตของเขาที่ไม่เคยหยุดทำให้เขายิ้มได้ อารมณ์ของเขาเริ่มวุ่นวาย

'ฉันคู่ควรกับเธอหรือไม่' เขานึกถึงแฟนสาวของเขา

เธออาจเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตอันน่าเศร้าของเขามีชีวิตชีวาขึ้น การพบกันครั้งแรกของพวกเขานั้นเรียบง่าย โดยได้รับการแนะนำโดยเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่มหาวิทยาลัย

ความรักของพวกเขาไม่ใช่เรื่องราวที่น่าทึ่ง แต่รูดี้รู้สึกดีกับเรื่องราวของเขา การที่ความรู้สึกค่อยๆรวมตัวกันอย่างช้าๆ จนกระทั่งพวกเขาสารภาพความรู้สึก ความอึดอัดที่พวกเขาแบ่งปันในเดทแรก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว

และเมื่อถึงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันในวิทยาลัย เขาได้สัญญากับเธอแล้วว่าจะมีงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่

แต่เรื่องนั้นก็ไม่สำคัญอีกต่อไป หัวใจเต้นรัวเมื่อคิดถึงเธอไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากทำให้เขาเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ

'หลังจากนั้นฉันก็เลิกกับเธอ เธอจะคิดถึงฉันไหมเมื่อฉันไม่อยู่'

แต่มันก็เป็นแค่ความคิดที่ว่างเปล่า เขานึกย้อนไปถึงครอบครัว เพื่อนรัก และทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทิ้งไว้เบื้องหลัง

'ฉันยังไม่อยากตาย'

เมื่อความตายมาเยือนเขา เปลวไฟแห่งเจตจำนงสุดท้ายในตัวเขาก็จุดประกาย ท้ายที่สุดการตายก็น่ากลัว ไม่มีใครรู้ว่าจะจบลงที่ใดหลังจากตาย นรก? สวรรค์? ถ้าพวกมันมีจริง แต่นั่นจะเปลี่ยนสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในชีวิตนี้หรือไม่?

ด้วยความทุกข์ทรมานทั้งหมดที่เขาพบเจอ อนาคตของเขาถูกทำลายต่อหน้าต่อตาเขา เมื่อเขาทำให้ตัวเองไร้ประโยชน์เพราะร่างกายพิการ

เขาไม่เคยขออะไรในชีวิตของเขา แม้ว่าเขาจะโตมาในครอบครัวชั้นต่ำที่ไม่มีความฝันเป็นของตัวเอง เขาเพียงแค่ต้องการให้แม่ของเขามีชีวิตที่มีความสุขเพราะต้องมาเสียสละทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูเขา

ก่อนที่เขาจะได้พบกับแฟนสาวของเขา ชีวิตของเขาไร้สีสัน และเธอก็เติมสีสันให้ชีวิตเขาด้วยเสียงอันไพเราะและรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเธอ

'ยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันอยากทำ! ฉันยังไม่อยากตาย!'

น้ำตาร้อนไหลอาบหน้า เมื่อถึงเวลา เขาไม่พร้อมใจที่จะไปจริงๆ เขาสาปแช่งชีวิต เขาสาปแช่งชะตากรรมของเขา เขาสาปแช่งเทพเจ้าที่ไม่สามารถช่วยเขาได้จากความทุกข์ยากของเขา เขาอยากจะกรีดร้องขึ้นบนสวรรค์เพื่อระงับความโกรธแค้นในใจแต่เสียงยังแหบอยู่

'ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดและไม่สมควรได้รับสิ่งนี้ ฉันอยากมีชีวิตอยู่ บัดซบ ฉันอยากมีชีวิตอยู่'

เขาเริ่มสูญเสียความรู้สึกส่วนปลายของเขาไปเสียแล้ว เขาแทบไม่รู้สึกถึงร่างกายอีกต่อไป แต่ที่รู้สึกได้คือหัวใจของเขาเต้นช้าลงทุกวินาที เขาต้องการพบแฟนสาว แม่ พี่สาว พ่อและเพื่อนสนิทเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย เขาไม่อยากตายอย่างน่าสมเพช

รูดี้ก็ปล่อยความคิดสุดท้ายออกมา

"ฉัน...อยาก...มีชีวิตอยู่"

เมื่อเขาสูญเสียความสามารถในการคิดอย่างมีสติ รูดี้สาบานได้ว่าเขารู้สึกถึงความมืดที่กระจ่างขึ้นเมื่อภาพเบลอของท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวส่องเข้ามาในดวงตาของเขา

ภายใต้ค่ำคืนที่สดใสนั้นส่องสว่างด้วยสีของดวงดาวและดวงจันทร์ หัวใจของรูดี้ หยุดเต้นโดยสิ้นเชิง

ไม่ว่าเขาจะฝืนใจแค่ไหน เขาก็ตาย

"...จาก... หนึ่ง... ได้..."

รูดี้กระตุกเมื่อได้ยินเสียงหลังจากผ่านไปนาน เขาเปิดตาแม้รู้ดีว่าจะไม่สามารถมองเห็นได้ แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องเรียนของโรงเรียนมัธยมปลาย

"..!"

ตกใจล้มลง ออกจากเก้าอี้ และทุกคนก็หันเหความสนใจไปที่รูดี้

"รูดี้ เธอโอเคไหม" ครูหญิงถาม รูดี้ลุกขึ้นนั่งบนโต๊ะเรียนของเขา เขามองไปรอบๆ ห้องและมองหน้าทุกคน

'นี่คือเรื่องจริงเหรอ?' เขาสงสัย.

"รูดี้ คุณโอเคไหม" ครูถามอีกครั้ง

รูดี้ค่อยๆเปิดปากและพูดว่า "ครับ"

'ฉันก็พูดได้เหมือนกัน!' รูดี้แทบไม่เชื่อสายตาและหูของเขา 'ฉันกำลังได้รับโอกาสครั้งที่สองหรือว่าฉันเดินทางย้อนเวลากลับไปหรอ? การทดลองทำงานสำเร็จหรือไม่?

น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มราวกับว่าเขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เขามีคำถามมากเกินไปที่เขาต้องการคำตอบ แต่เขามีความสุขที่สามารถเคลื่อนไหว พูดและมองเห็นอีกครั้งได้

เขามองไปทางขวาและเห็นเพื่อนรักกำลังขีดเขียนหนังสือ จากนั้นเขามองไปทางซ้ายเพื่อดูเพื่อนสมัยเด็กมองเขาด้วยสีหน้ากังวลใจ

'สิ่งนี้กำลังเกิดขึ้นจริงๆ!' รูดี้ยืนขึ้นและตะโกน "ใช่!"

ความสนใจของทุกคนมุ่งความสนใจไปที่รูดี้อีกครั้ง แต่เขาไม่ได้สนใจพวกเขา

เขาตัดสินใจและรีบออกจากห้องเพื่อเดินต่อไปอีกหลายที่ และเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้อยู่ในความฝัน

"คิดจะไปไหน!" ครูตะโกน