537 - ประตูมรณะ 

1847 - ประตูมรณะ

“นี่คือดินแดนปิดผนึก?” แม้แต่เซียนอมตะฉินก็ถอนหายใจด้วยความเสียใจ

แม้แต่มรดกที่ทรงพลังที่สุดก็มีวันสิ้นสุดลง สถานที่แห่งนี้เป็นดินแดนปิดผนึกอันลึกลับ สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีใครเทียบได้อาศัยอยู่ในนั้น!

ในอดีตแม้ว่าอีกฝ่ายจะบุกเข้ามา แต่พวกเขาก็ยังคงอยู่ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ได้รับผลกระทบจากความวุ่นวายของโลกภายนอก

ดินแดนปิดผนึกนั้นเป็นสถานที่ที่สิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์อื่นไม่สามารถเข้าไปได้ มันเป็นตัวแทนของเต๋าที่ไม่สามารถสัมผัสถึง

แต่ตอนนี้สถานที่แห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยขี้เถ้าภูเขาทั้งหมดพังพินาศ ไม่ทราบว่าเกิดการต่อสู้แบบใดถึงสามารถทำให้ดินแดนปิดผนึกอันยิ่งใหญ่ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง

“ขี้เถ้าเหล่านี้ถูกทิ้งไว้ข้างหลังหลังจากซากศพของเทพมากมายที่เสียชีวิตไปจากการกวาดล้างครั้งนั้น!” สือฮ่าวอธิบาย

ตอนนี้ใบหน้าของเซียนอมตะฉินไม่เพียงแต่เปลี่ยนไป แต่ใบหน้าของผู้ฝึกฝนนิกายอื่นๆที่ตามมาจากระยะไกลก็ซีดลงด้วยความกลัว

ขี้เถ้าปกคลุมอยู่ทั่วทุกสถานที่ แม้เวลาผ่านไปหลายล้านปีก็ยังคงไม่กระจายไปตามลมหรือฝน มันยังคงเหลืออยู่ที่นี่อย่างสมบูรณ์

ยิ่งไปกว่านั้นกระดูกสีทองเล็บสีม่วงฟันสีดำและสิ่งอื่นๆในบางครั้งก็ปรากฏขึ้นจากกองขี้เถ้าพวกมันไม่ได้ถูกทำลายไปตามกาลเวลา

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ !

ซากศพที่อยู่ที่นี่เป็นของผู้เชี่ยวชาญของดินแดนปิดผนึกหรือเป็นของคนนอก?

สือฮ่าวยืนอยู่ที่นั่นยิ่งไปกว่านั้นเขาใช้ญาณวิเศษอันยิ่งใหญ่ปลดปล่อยพลังหยินและหยางแสดงอำนาจที่ไม่มีใครเทียบได้ออกมา

ในช่วงเวลานั้นไม่เพียงแต่มีสายน้ำสองสายปรากฏบนท้องฟ้า หนึ่งหยินหนึ่งหยางในที่สุดฉากที่ผิดปกติก็ปรากฏตามมาด้วย

ความว่างเปล่าแยกออกจากกัน แม่น้ำสีดำทะมึนเอ่อล้นแม่น้ำสีทองอันยิ่งใหญ่เปล่งประกายด้วยความสดใสอย่างหาที่เปรียบมิได้พลุ่งพล่านและคำราม ยิ่งไปกว่านั้นยังไขว้ตัดกัน

ริมแม่น้ำใหญ่มีซากปรักหักพังและสิ่งอื่นๆอีกมากมาย

นั่นคือพื้นที่อยู่อาศัยของผู้คนจากดินแดนปิดผนึกแห่งนี้!

ทุกคนสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บเมื่อเห็นสิ่งนี้ มันเป็นเรื่องจริงที่นี่เป็นสถานที่ที่สิ่งมีชีวิตอันยิ่งใหญ่ในอดีตเคยอาศัยอยู่

สือฮ่าวควบคุมเรือรบมุ่งหน้าสู่ท้องฟ้าปิดในแม่น้ำหยินใหญ่และแม่น้ำหยางใหญ่

"พ่อแม่!"

ในช่วงเวลาที่สำคัญฉินฮ่าวหลั่งน้ำตาออกมาจากอย่างต่อเนื่องเขากอดพ่อแม่ไว้รวมทั้งยังกอดสือฮ่าว

“เจ้าจะไม่ตามเราไปจริงๆ” ฉินอี้หนิงร้องไห้เช่นกัน นางไม่เต็มใจที่จะแยกทางกับลูกชายคนที่สอง

“ข้าจะไม่ไปข้าจะเข้มแข็งขึ้นที่นี่ เมื่อถึงเวลาข้าจะให้พวกมันต้องชดใช้! แม้ว่าท้ายที่สุดพวกท่านจะไม่สามารถกลับขึ้นมาแต่สักวันหนึ่งข้าก็จะไปรับพวกท่านเอง!” ฉินฮ่าวสาบาน

สุดท้ายเขาก็เช็ดน้ำตาแล้วกระโดดออกจากเรือรบไป

บนพื้นดินหลายคนมองขึ้นฟ้า ผู้นำของนิกายต่างๆล้วนกำลังมองหาเส้นทางที่สือฮ่าวใช้กลับไป

“ฮวงช่างน่าสมเพชอย่างแท้จริงเมื่อการบ่มเพาะของเขาถูกทำลายและพบจุดจบ นี่ถือเป็นการวิ่งหนีเข้าสู่อาณาจักรที่ต่ำกว่าด้วยความพ่ายแพ้หรือไม่?”

“เขาต้องหลบหนีจากผู้อมตะของตำหนักเซียนที่ไม่เคยทำประโยชน์อะไร ในอดีตเขาเคยเป็นวีรบุรุษของชายแดนรกร้างแต่ต้องหนีตายด้วยความอัปยศเช่นนี้ช่างน่าสังเวชจริงๆ”

หลายคนสนทนากันเบาๆพวกเขากลัวว่าผู้คนจากตำหนักเซียนจะได้ยินเรื่องนี้

แน่นอนว่ามีบางคนยังคงมีความแค้นคุกลุ่นในจิตใจ ตัวอย่างเช่นอาณาจักรสวรรค์ โลกใต้พิภพ  ตำหนักเซียน พวกเขาต้องการเห็นสือฮ่าวพิการไปต่อหน้าต่อตาถึงจะพอใจ

เป็นเพราะในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาปัญหาที่เขาสร้างขึ้นนั้นมีมากเกินไปจนพวกเขายากที่จะรับไหว

สือฮ่าวเก็บเรือรบเข้าไปในมิติช่องว่างของตัวเองจากนั้นก็กระโดดเข้าสู่ความว่างเปล่า เขามาถึงบริเวณที่แม่น้ำทั้งสองไขว้ตัดกัน

ในที่สุดเขาก็หันกลับมามองคนเหล่านั้นเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นด้วยการแกว่งแขนเสื้อสวรรค์และปฐพีก็ราวกับว่าถูกเขย่าอย่างรุนแรง!

หงหลง!

พลังหยินและหยางปะทุขึ้น เมื่อแม่น้ำสองสายมาบรรจบกันประตูก็ปรากฏออกมา ในขณะเดียวกันสือฮ่าวก็เดินเข้าไปในประตูโดยไม่มีความลังเล!

“เขาจะไปแบบนี้จริงๆ!”

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปโลกนี้จะไม่มีฮวงอีกต่อไปแล้ว

บางคนถอนหายใจ

มีอีกหลายคนที่เฝ้าดูฉากนี้อย่างเงียบๆ ในความว่างเปล่าของดินแดนปิดผนึกโบราณ

สือฮ่าวเดินเข้าไปข้างในหายไปหลังประตูแบบนั้น!

หลังจากนั้นก็มีเสียงสนทนากันอย่างวุ่นวายดังขึ้น

มีเส้นทางโบราณจริงๆ! ทุกคนตกใจและสงสัยเช่นกัน ในช่วงสุดท้ายฮวงยังคงท้าทายสวรรค์ค้นหาเส้นทางลึกลับได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

มีผู้คนมากมายที่ดวงตาเปล่งประกายเจ้ามองไปที่ประตูซึ่งตอนนี้ยังคงไม่ปิดลง

แม่น้ำหยินใหญ่พุ่งสูงขึ้นหมอกสีดำโหมกระหน่ำราวกับว่ามันเป็นเส้นทางเข้าสู่อาณาจักรแห่งปีศาจ แม่น้ำหยางเอ่อล้นออกมาแก่นหยางสีทองปะทุพราวและศักดิ์สิทธิ์แผดเผาท้องฟ้าจนกลายเป็นสีแดงฉาน

“ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าดินแดนทั้งแปดของอาณาจักรที่ต่ำกว่านั้นมีความลึกลับอย่างยิ่ง โดยก่อนหน้านี้สิบอสูรผู้ยิ่งใหญ่ได้ร่วงหล่นที่นั่นทั้งยังทิ้งมรดกของตัวเองไว้อีกมากมาย!”

“ถูกต้องมีข่าวลือมาโดยตลอดว่าทั้งแปดอาณาจักรซ่อนสิ่งที่น่าตกใจไว้ข้างใน”

มีบางคนที่ดวงตาเริ่มลุกโชนด้วยความปรารถนาจ้องมองไปที่ประตูนั้น

“โอกาสนี้หายาก มีใครต้องการไปที่นั่นหรือไม่!” ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนออกมา

มีหลายคนเริ่มกระสับกระส่าย พวกเขาคิดถึงข่าวลือบางอย่างและต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าสู่อาณาจักรที่ต่ำกว่า

ทุกคนในสามพันแคว้นล้วนทราบดีว่า ในอาณาจักรด้านล่างมีมรดกของสิบอสูรผู้ยิ่งใหญ่อยู่ถึงสามตน  คุนเผิง มังกรที่แท้จริง และหงส์เพลิงที่แท้จริง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ใบหน้าของทุกคนก็บิดเบี้ยวอย่างรุนแรง หากฮวงสามารถครอบครองมรดกของหงส์เพลิงที่แท้จริง แล้วทำการนิพพานจากเปลวไฟได้สำเร็จ ความแข็งแกร่งของเขาจะสามารถเทียบเท่ากับผู้อมตะที่แท้จริงได้เลย

ตอนนี้ทุกคนเข้าใจแล้วว่าเหตุไฉนฮวงถึงต้องดึงดันเข้าสู่อาณาจักรด้านล่าง

ด้วยพรสวรรค์อันยิ่งใหญ่ของเขาแม้แต่ในเก้าสวรรค์เบื้องบนก็มีผู้คนมากมายที่พร้อมจะประเคนทรัพยากรในการบ่มเพาะให้เขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแปดอาณาจักรด้านล่างจะต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ดึงดูดใจให้เขากลับลงไป

ในความเห็นของพวกเขาสาเหตุที่ฮวงสามารถผงาดขึ้นมากลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในรุ่นอย่างปัจจุบันนี้ เขาจะต้องได้รับบางสิ่งบางอย่างในอาณาจักรที่ต่ำกว่า

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงสิ่งที่บางคนสงสัยนั่นคือเหตุผลที่พวกเขาต้องการที่จะเสี่ยงชีวิตเข้าสู่อาณาจักรที่ต่ำกว่า

ในขณะเดียวกันเมื่อผู้คนระดับสูงของนิกายต่างๆหนักถึงเรื่องนี้ พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะส่งสาวกของตัวเองติดตามฮวงลงไป

ไม่ว่าพวกเขาจะได้รับสิ่งใดก็ตามมันไม่ควรมีอันตรายใดๆที่ด้านล่าง เพราะสถานที่แห่งนั้นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดก็เป็นเพียงเทพที่แท้จริงเท่านั้น

ในที่สุดกลุ่มเด็กหนุ่มบางคนก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความกระตือรือร้น พวกเขาทิ้งความกลัวไว้เบื้องหลังมุ่งหน้าเข้าสู่ประตูอันลึกลับที่ยังไม่ปิดลง

อา…

อย่างไรก็ตามเมื่อเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชดังขึ้นหัวใจของทุกคนก็ปั่นป่วนทันที

จากนั้นทุกคนก็รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งร่าง คลื่นแห่งความหนาวเหน็บทำให้ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปกลายเป็นความหวาดกลัวอย่างสิ้นเชิง

ใบหน้าของบางคนซีดขาวไร้สีเลือด เมื่อพวกเขาเห็นฉากข้างหน้าพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา

ตอนนี้คนกลุ่มหนึ่งพยายามเอาชนะซึ่งกันและกันกลัวว่าพวกเขาอาจถูกคนอื่นตัดหน้าไปก่อน

พวกเขาจึงพยายามให้เข้าถึงประตูแห่งนั้นอย่างรวดเร็ว เป็นผลให้ผู้คนหลายสิบคนบินเข้าไปในประตูแทบจะในเวลาเดียวกัน

อย่างไรก็ตามมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถส่งเสียงกรีดร้องออกมา ส่วนคนอื่นนั้นเสียชีวิตโดยที่ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองด้วยซ้ำ

ทุกคนเห็นว่าหลังจากที่คนเหล่านั้นเข้าไปร่างกายของพวกเขาก็ระเบิดโดยตรงกลายเป็นหมอกเลือดไม่เหลือแม้แต่กระดูกร่างกายและวิญญาณก็ถูกกำจัดอย่างสมบูรณ์