บทที่ 997 ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

บทที่ 997 ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

[TL. ขอเปลี่ยนสรรพนามที่ซั่วฉือเรียกฉื่อหยาน จาก เจ้า เป็น ท่าน] บทที่ 997 ตกตะลึงจนพูดไม่ออก ฉวนหมิงและซั่วฉือก็ตามฉื่อหยานไปในความมืดมิด ฉวนหมิงมองร่างกายที่ถูกหลอมตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาซับซ้อน เขาเสียใจที่ไม่สามารถหหลบใบหน้าของเขาได้ เขามักจะนึกถึงเด็กหนุ่มคนนี้ เขามีความสามารถที่โดดเด่นที่สุดของ...