จอมมารผู้กู้โลก ตอนที่ 44 การขนส่ง

" เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ทางเจ้าแค่เตรียมพันธ์สัตว์เอาไว้ก็พอ เดี๋ยวทางข้าจะส่งคนมาขนมันกลับไปที่หมูู่บ้านเอง "

" แบบนั้นมันก็ได้คะ แต่ว่า... :

เฟลพูดออกมาแล้วก็หยุดไปด้วยน้ำเสียงแบบว่าต้องการบอกอะไรกับผม แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

แต่ว่า...

ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้พูดอะไรออกมาผมก็ก็พอเข้าใจว่าสิ่งที่เธอจะบอกว่ามันคืออะไร นั้นก็คือเรื่องเกี่ยวกับการขนส่ง เพราะเส้นทางการขนส่งนั้นมันเต็มไปด้วยพวกโจรและพวกมอนเตอร์์ ที่ค่อยโจมตรขบวนเดินทางอยู่

ถ้าไม่จ้างทหารหรือนักผจญภัยแรงค์์สููงละก็ โอกาศที่จะเดินทางถึงหมู่บ้านนั้นแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็สามารถจัดการปัญหาตรงนั้นได้อย่างง่ายดาย เพราะผมเป็นจอมมารที่มีพลังเวทย์์มหาศาลสามารถไล่พวกปีศาจไปได้เมื่อปล่ยอไอปีศาจออกไป แล้วอีกอย่างยังมีเอมิเลียที่เป็นผู้กล้าอีก ผมคิดในใจแล้วก็หันมองเอมิเลียที่ยืนอยู่ด้านหลัง

แค่ขบวนเดินทางให้ยัยนี่คุมกันคนเดียงมันก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ไม่จำเป็นต้องจ้างทหารหรือว่านักผจญภัยหรอก ในระหว่างที่ผมกำลังมองที่เอมิเลียอยู่นั้นเสียงของเฟลก็พูดออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

" ถ้าท่านจะเอาแบบนั้นข้าก็ได้ขัดอะไร แต่ว่า ทางข้าต้องขอบอกเอาไว้ก่อน ถ้าเกิดมีความเสียหายกับสินค้าที่ส่งไปอย่างเจอปล้นหรือเจอโจมตีทางเราจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น

แต่ว่า...

ถ้าท่านให้ทางเรารับผิดชอบในการขนส่ง ถ้าเกิดว่ามีความเสียหายจากเรื่องพวกนั้นทางเราจะรับผิดชอบเอง "

เมื่อเฟลพูดจบเธอก็ใช้มือจับกระดาษอีกแผ่นแล้วเธอก็ยื่นมันมาทางผม พร้อมกับพูดออกมาว่า

" นี่คือราคาที่ข้าได้คำนวนเอาไว้ ค่ะ "

" อ่า "

ผมตอบออกไปแล้วหยิบกระดาษที่เธอส่งมาให้ แล้วผมก็เริ่มอ่านด้านในทันที

______________________

รายละเอียดการซื้อขาย

1. ราคาร่วมของพันธ์สัตว์ทั้งหมด 20 เหรียญทอง

2.ค่าขนส่งจากเมืองเวริต้าไปหมู่บ้าน มิลล์ ของรถบรรทุกของ 50 เหรียญเงิน

3.ค่าคนคุ้มกัน 8 เหรียญทอง

_______________________

หืมมมมมม

นี่เธอคำนวนเรื่องคนคุ้มกันเอาไว้แล้วงั้นเหรอ เป็นเพราะแบบนี้เองสินะพอเราบอกว่าจะส่งคนมารับเองถึงได้มีท่าทางไม่พอใจ

แต่ว่า...

มันก็ดีแล้วที่เราตอบปฏิเสธไป เพราะค่าจ้างคนคุ้มกันในการขนส่งมันแพงเกือบถึง 50 % ของราคาพันธ์สัตว์์เลย ถ้าเสียค่าขนส่งให้กับคนคุ้มกันละก็มันแทบจะไม่เหลืออะไรเลย และถ้าเป็นแบบนี้รู้สึกว่าในอนาคตทางสหกรณ์ก็คงต้องเริ่มเพราะพันธ์พวกนี้เอง

จากนั้นก็ขายมันให้กับชาวบ้านที่เป็นสมาชิกเองแล้วละ ถ้าเสียค่าขนส่งขนาดนี้มันก็ไม่ไหวจะให้เอมิเลียมาคุ้มกันตลอดไปก็ไม่ได้ด้วย หลังจากที่ผมนั่งอ่านข้อความในกระดาษ ผมก็นั่งคิดอยู่พักใหญ่ แล้วผมก็พูดออกไป

" งั้นตามตกลงข้าก็จ่ายแค่ข้อที่ 1 กับข้อที่ 2 ใช่มั้ย "

" ค่ะ!!! "

" งั้นก็็เอาตามนี้แล้วกัน แต่มีอีกเรื่องที่ข้าต้องการ "

" ท่านต้องการอะไรอีกงั้นเหรอคะ ถ้าข้าสามารถหาให้ได้ข้าจะหาให้ทันที "

เฟลถามออกมาด้วยหน้าตาอยากรู้ และสิ่งที่ผมต้องการอีกอย่างนั้นก็คือ...