ตอนที่แล้วตอนที่27 ได้ประโยชน์สูงสุดจากการมีตำแหน่งงานที่ดี
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่29 คุณใช้ชีวิตตามชื่อเสียงของคุณ!

ตอนที่28 ความกลัวที่ไร้เหตุผล


แสงแดดแผดเผาอยู่ข้างนอกหน้าต่างในทางกลับกันขณะที่ภายในร้านอาหารอากาศเย็นสบายอย่างน่าพอใจและมี ลู่ เจียเอ๋อร์ ที่นั่งอยู่เงียบๆ ตรงข้ามกับ จิน เซียงตง

เมื่อก่อน ลู่ เจียเอ๋อร์ ไม่สนใจผู้ชายคนไหนสักคนต่อให้เขาคนนั้นจะหล่อมากแค่ไหนก็ตามเพราะหลังจากที่เธอได้อ่านความคิดของพวกเขาแล้วเธอก็ไม่สนใจไยดีถึงขั้นรังเกียจผู้ชายบางคนไปเลย

แต่ครั้งนี้เธอไม่สามารถอ่านหัวใจของ จิน เซียงตง ที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอได้และหัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลยขณะที่เฝ้าดูเขาทานอาหาร

แต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่ประเด็นเนื่องจากตอนนี้มีสิ่งที่ทำให้ ลู่ เจียเอ๋อร์ อยากรู้อยากเห็นมากที่สุดคือเรื่องแขนของ จิน เซียงตง ที่เขาพยายามซ่อนมันไว้ตอนที่เจอกันครั้งที่แล้ว

เมื่อตอนเช้าที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ได้พบเขาเธอก็สังเกตเห็นรายละเอียดอะไรบางอย่าง เธอจึงตั้งใจถามคำถามที่เธอสงสัยแต่แรกออกไป "รอยแผลที่แขนของคุณหายไปไหนแล้วละ?"

จิน เซียงตง ที่ได้ยินคำพูดเช่นนั้นของเธอแล้วเหลือบไปมองที่แขนของตัวเอง จากนั้นก็ตอบอย่างใจเย็นว่า "ผมไปทำศัลยกรรมมาน่ะเพื่อที่แผลจะได้ไม่ไปทำให้ใครกลัว!"

"ศัลยกรรมแผลเป็นเนี่ยนะ?" ลู่ เจียเอ๋อร์ ดูสับสน

"ใช่แล้วครับ!" จิน เซียงตง วางตะเกียบและพูดอย่างอ่อนโยน

"ดูเหมือนว่าทางโรงพยาบาลจะใช้เทคนิคที่ดีมากๆ เลยนะคะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ไม่ค่อยยอมรับคำอธิบายของ จิน เซียงตง สักเท่าไหร่แต่เธอก็ไม่สามารถเข้าใจความจริงของเรื่องนี้ได้เหมือนกัน

"ก็ไม่แย่นะ!" จิน เซียงตง ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สงบ จากนั้นก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของ ลู่ เจียเอ๋อร์ "ศาสตราจารย์ลู่ แล้วตอนเช้ายังมีอะไรอีกไหมที่คุณสังเกตนอกจากอลิซในดินแดนมหัศจรรย์?"

"มีสิ!" ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่และได้รับเงินเดือนค่อนข้างมาก ลู่ เจียเอ๋อร์ จึงแสดงคุณค่าของเธอออกมาโดยธรรมชาติ

"ไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ" จิน เซียงตง รอฟังอย่างตั้งใจ

"อาชีพของฉันเป็นส่วนหนึ่งในโครงการR&D ที่สามารถนำมาใช้ในการจดจำอารมณ์ได้ ฉันรู้มาว่าเทคโนโลยีการจดจำอารมณ์นั้นเป็นเทคโนโลยีที่ถูกพัฒนาอย่างสมบูรณ์แล้วที่BUA! และแนวคิดของคุณในตอนนี้ก็คือการผสมผสานกันระหว่างการจดจำใบหน้าและการจดจำอารมณ์ให้เข้าไปในระบบAI ใช่ไหมล่ะคะ?" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

"ใช่แล้วล่ะ โครงการนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว ผมหวังว่าการที่มีศาสตราจารย์ลู่มาร่วมด้วยมันจะยิ่งทำให้อะไรๆดีขึ้นไปอีกนะครับ!" จิน เซียงตง กล่าว

"ฉันจะทำทุกอย่างที่ช่วยได้ ฉันได้ดูข้อมูลการรับรู้ทางอารมณ์ของบริษัทคุณเมื่อเช้านี้มาแล้ว และฉันก็เชื่อว่าในอนาคตความเป็นมืออาชีพด้านวิชาการของฉันจะพัฒนาขึ้นด้วย" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

"หื้ม?" จิน เซียงตง เงยหน้าขึ้น

"ฐานข้อมูลของคุณใหญ่มากถ้าเปรียบเทียบกับการวิจัยเชิงวิชาการของเราที่มหาวิทยาลัยมันเป็นเพียงเหมือนน้ำหยดเดียวในมหาสมุทร!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

"ข้อมูลทั้งหมดมันเป็นเพียงข้อมูลอ้างอิงสำหรับการวิจัยเฉยๆ สุดท้ายมันก็ต้องถูกส่งให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบ!" จิน เซียงตง กล่าว

ลู่ เจียเอ๋อร์ เห็นด้วยกับเรื่องนี้ แต่เธอก็ยังคงพูดอย่างติดตลกว่า "เทคโนโลยีของBUA ถูกใช้กันอย่างแพร่หลายโดยบริษัทที่ผลิตภาพยนตร์หลายแห่ง มันแทบจะทำให้นักแสดงดูล้าสมัยแล้วก็เกือบจะตกงานอยู่ละ!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวถึงอุตสาหกรรมภาพยนตร์ที่มีการนำเทคโนโลยีการจดจำอารมณ์มาใช้กันอย่างแพร่หลาย เพราะก่อนหน้านี้จะใช้การทดสอบของคนดูเท่านั้นและผู้กำกับจะตัดต่อภาพยนตร์ตามข้อมูลดังกล่าวที่ได้มาเพื่อให้ได้เอฟเฟ็กต์ภาพที่ดีที่สุด ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ในปัจจุบันก็ได้มีการนำเอาอารมณ์ต่างๆ มาใช้ในการแสดงของนักแสดง แม้ว่านักแสดงจะไม่ได้มีส่วนร่วมในการแสดงแต่ก็ยังสามารถผลิตภาพยนตร์คุณภาพสูงออกมาได้

"ไม่ใช่อย่างนั้น! การพัฒนาเทคโนโลยีมันจะให้สัมผัสที่สุดยอดต่อการพัฒนาของมนุษยชาติและไม่สามารถเข้ามาแทนที่มนุษย์ได้" จิน เซียงตง กล่าวอย่างเย็นชา

ลู่ เจียเอ๋อร์ ชื่นชมหลักการ "ภาวะผู้นำ" ของ จิน เซียงตง "ฉันคาดหวังนะ!" เธออดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

"คาดหวังเหรอครับ? ศาสตราจารย์ลู่ น้ำเสียงของคุณฟังแล้วเหมือนกับว่าคุณกังวลอยู่ใช่ไหม?" จิน เซียงตง จ้องมองไปที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ และส่งรอยยิ้มให้

"ฉันอาจกลัวโดยใช่เหตุก็ได้!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวพร้อมยักไหล่

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด