ตอนที่19 อย่าไปเปลี่ยนมากเลย

มหาวิทยาลัยบีมีการผสมผสานที่ดีของวัฒนธรรมหลากหลายและทัศนียภาพที่สวยงาม อาคารต่างๆ ตั้งตะหง่านอยู่ท่ามกลางใบไม้สีเขียว ดังนั้นผู้คนที่เคยมาสัมผัสกับบรรยากาศของที่นี่แล้วใครๆ ต่างก็ต้องชื่นชม

ลู่ เจียเอ๋อร์ เดินถือหนังสือเล่มหนึ่งไปที่สำนักงาน ตลอดทางมีต้นไม้รายล้อมดูร่มรื่น แสงแดดสาดส่องลงผ่านช่องของใบไม้แต่ละชั้นที่เรียงกันหนาก่อให้เกิดเงาบนพื้นดิน สายลมอ่อนๆ พัดใบไม้สีเขียวเหลืองบนต้นพลิ้วไหวปลิวตามสายลมเหมือนกำลังเต้นระบำอยู่

ขณะที่มาถึงทางเข้าไปยังตัวอาคารของสำนักงาน เธอก็รีบวิ่งเข้าไปหาหัวหน้าแผนกและผู้อำนวยการของสำนักงานวิชาการนี้ทันที

"สวัสดีค่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ทำความเคารพทั้งสอง

หัวหน้าแผนก ฮาน หยี ที่คอยช่วยเหลือ ลู่ เจียเอ๋อร์ เสมอมายิ้มต้อนรับเธอแต่กับ กั๋ว เฟย ที่เป็นผู้อำนวยการสำนักงานวิชาการดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างอยากพูดกับเธอ

ลู่ เจียเอ๋อร์ คิดว่าหัวหัวหน้าคงจะต้องมีิอะไรมาพูดคุยตักเตือนเธอแน่ๆ เพราะการที่นักศึกษามาสารภาพรักกับเธอมันเป็นหนึ่งในผลของการค้นหาอันดับต้นๆนับตั้งแต่หลังวันที่เกิดเหตุ ถึงแม้ว่าวันนี้ยอดค้นหามันอาจลดลงบ้างจากอันดับต้นๆแล้วก็ตาม

"เสี่ยวลู่ มาพบฉันที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้!" กั๋ว เฟย ผู้อำนวยการสำนักงานวิชาการกล่าว

"ได้ค่ะผู้อำนวยการ! ฉันขอนำหนังสือนี้ไปเก็บที่ออฟฟิศก่อนแล้วฉันจะตามไปนะคะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบกลับ

หลังจากที่ กั๋ว เฟย พยักหน้าตอบแล้ว ลู่ เจียเอ๋อร์ จึงเดินถือหนังสือออกมาเพื่อไปเก็บที่ชั้นสองของออฟฟิศ แม้ว่าเธอจะเดินห่างออกมาแล้วแต่เธอก็ยังคงได้ยินเสียงกระซิบของพวกเขาที่พูดคุยกันได้อยู่

"คุณกั๋ว เสี่ยวลู่ยังเด็กแล้วเธอก็ค่อนข้างขี้อายมากด้วย ได้โปรดใจดีกับเธอหน่อยนะครับ" ศาสตราจารย์ ฮาน หยี กล่าวช่วย ลู่ เจียเอ๋อร์

"นี่คุณฮาน ฉันรู้ดีว่าเสี่ยวลู่ เป็นหนึ่งในนักเรียนดีเด่นของคุณแต่การกระทำของเธอนั้นควรจะหยุดได้แล้ว!" ผู้อำนวยการกั๋ว กล่าว

"ก็อย่างที่คุณพูดแต่ เสี่ยวลู่ ไม่ควรที่จะถูกตำหนิ หรือว่าคุณไม่รู้จักนิสัยของนักเรียนสมัยนี้?" ศาสตราจารย์ฮาน ยิ้ม

"ฉันรู้ แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ โอเคๆคุณฮาน ฉันจะจัดการอย่างเหมาะสมเอง อย่ากังวลมากไปเลย!" ผู้จัดการกั๋ว กล่าว

"กังวลมากไปเหรอ? อย่าใช้คำผิดสิครับ!" ศาสตราจารย์ฮาน หนี ตำหนิ

"อืม ขอโทษที่พลาดละกัน!" กั๋ว เฟย ผู้อำนวยการจบบทสนทนา

ลู่ เจียเอ๋อร์ ที่กำลังเดินไปตามทางเลี้ยวของบันไดนั้นได้ยินทุกการสนทนาและรู้สึกขอบคุณศาสตราจารย์ฮานสำหรับความใส่ใจของเขาแต่เธอเองก็ค่อนข้างเบื่อหน่ายกับผู้อำนวยการ กั๋ว เฟย เหมือนกัน

เพราะเธอได้ยินเสียงภายในของผู้อำนวยการ กั๋ว เฟย ความจริงที่เกิดขึ้นกับเธอด้วยเหตุนี้ บางคนอ่านหนังสือเยอะและเป็นสุภาพบุรุษขณะที่ก็ใครบางคนมีความรู้มากมายแต่ก็เหม็นเหมือนอุจจาระ

ความสัมพันธ์ระหว่างศาสตราจารย์ฮาน หยี กับเธอนั้นเป็นความสัมพันธ์อันบริสุทธิ์ระหว่างครูกับนักเรียนแต่ศาสตราจารย์ฮาน หยี ก็ให้ความสำคัญกับเธอมากซึ่งมันทำให้นำไปสู่ความคิดที่บิดเบี้ยวของใครบางคนที่มีจิตใจสกปรก

หลังจากนำหนังสือมาวางไว้บนโต๊ะแล้ว ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็ไปที่สำนักงานวิชาการต่อทันที

หลี่ หลิน เพื่อนร่วมงานที่เป็นศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาเหมือนกันรู้สึกประหลาดใจ ผู้อำนวยการ กั๋ว เฟย ไม่ได้บอกรายละเอียดใดๆแต่ถ้าเขาเรียกใครเข้ามาแล้วเรื่องมันจะไม่จบภายในห้านาทีแน่นอน

"เธอโอเคมั้ย?" หลี่ หลิน ถามด้วยความห่วงใย

"โอเคสิ" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวอย่างเย็นชา

"โถ ทุกวันนี้บรรดานักเรียนต่างก็มีอีโก้สูงกันทั้งนั้นมันไม่ใช่ความผิดของเธอทั้งหมดสักหน่อย!" หลี่ หลิน กล่าวในลักษณะเดียวกันกับศาสตราจารย์ ฮาน หยี

"ฉันต้องเปลี่ยนวิธีการสอนสักนิดหน่อยแล้วแหละ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

"อย่าไปเปลี่ยนมากเลย คงสไตล์เธอไว้หน่อยนั่นแหละดีแล้ว!" หลี่ หลิน ยิ้ม

ลู่ เจียเอ๋อร์ ยิ้มหลังจากที่พูดถึงเรื่องของตัวเอง ทั้งสำนักงานก็เงียบลงอย่างกะทันหัน

แต่หลังจากนั้นไม่นานนัก ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็เงยหน้าขึ้นมามอง "หลิน!"

หลี่ หลิน เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เธอ "มีอะไรเหรอ?"

"นักวิชาการ จิน เซิงผิง จะมากล่าวสุนทรพจน์ที่มหาวิทยาลัยของเราตามกำหนดหรือเปล่า?" หลู่ เจียเอ๋อร์ ถาม

"ใช่ๆ!" หลี่ หลิน ตอบกลับ

"อ๋อ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ หยุดกังวลแต่เธอก็ยังคงความรู้สึกผิดเอาไว้

"เธอมีตั๋วกี่ใบ?" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวต่อ

"มีแปดแต่ทั้งหมดมีเจ้าของแล้วนะ" หลี่ หลิน กล่าว

ลู่ เจียเอ๋อร์ เม้มริมฝีปากของเธอ ที่จริงทางสำนักงานวิชาการให้เธอมาห้าใบแต่นักศึกษาของเธอได้เอาไปหมดแล้ว

"เธอก็มีตั๋วไม่ใช่เหรอ?" หลี่ หลิน กล่าว

"มันเป็นที่นิยมมากในกลุ่มของนักศึกษาน่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ถอนหายใจ

"เธอกำลังสปอยพวกเขาอยู่นะ" หลี่ หลิน กล่าว

ลู่ เจียเอ๋อร์ ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าเธอจะชอบอยู่คนเดียวซะเป็นส่วนใหญ่ แต่เธอก็สบายใจกับนักเรียนมากกว่าที่จะเป็นแค่อาจารย์ที่คอยสร้างแรงบันดาลใจให้

"เธอจะไปฟังสุนทรพจน์มั้ย?" หลี่ หลิน ถาม

"ไปสิ แต่ตอนนี้คงยากที่จะหาตั๋วแล้วละ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ถอนหายใจ

"นั่นสิ เพื่อนของฉันรู้ว่าฉันมีตั๋วฟังสุนทรพจน์ของนักวิชาการ จิน เซิงผิง แล้วทุกคนก็มาตั๋วที่ฉันไปหมดเลย" หลี่ หลิน กล่าว

ลู่ เจียเอ๋อร์ พูดอย่างไม่เต็มใจว่า "ดูเหมือนว่าฉันคงต้องไปแอบฟังที่ประตูแล้วแหละ!"

"ทำไมเธอไม่ลองหันไปหาศาสตราจารย์ฮานดูละ!" หลี่ หลิน จ้องมองมาที่เธอและแนะนำด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็มอง หลี่ หลิน และดวงตาของเธอก็ส่องประกายเต็มไปด้วยความผิดหวัง "ก็ได้ฉันจะไปเช็คดูละกัน!"

ความสามารถในการได้ยินเสียงภายในของผู้อื่นเป็นสิ่งที่ใครหลายคนยอมตายเพื่อมันแต่สำหรับ ลู่ เจียเอ๋อร์ เธออยากที่จะเป็นคนธรรมดามากกว่า

ยกตัวอย่างศาสตราจารย์ หลี่ หลิน ที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ เธอมีการศึกษาดีและมีเหตุผลแต่เธอก็ยังชอบเอาเปรียบและเห็นแก่ตัว