ตอนที่ 7 คุณเป็นคนแรก!

ทั้งสองเดินกลับไปยังลานจอดรถที่ร้านอาหารญี่ปุ่น

"ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ทำให้คุณต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ ในคืนนี้นะคะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ พูดกับ จิน เซียงตง ขณะที่เธอกำลังจะก้าวขึ้นรถ

"ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ผมปกป้องคุณไม่ได้!" จิน เซียงตง กล่าวขอโทษ

คำพูดของเขาทำให้ ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธอมองไปที่ จิน เซียงตง ประมาณสองสามวิ อันที่จริงแล้วต้องขอบคุณเขาที่คว้ามือคนร้ายไว้ได้ทันเลยทำให้เธอรอดจากการถูกตบ

จิน เซียงตง ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังมองอยู่ เขาเลยเอ่ยขึ้นมาว่า "นี่ก็ดึกมากแล้ว ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ"

"ขอบคุณค่ะแต่ไม่ต้องหรอก ฉันกลับบ้านเองได้" ลู่ เจียเอ๋อร์ ปฏิเสธข้อเสนอของเขา "เอซ ฉันดีใจนะที่ได้พบคุณ" เธอกล่าวเสริม

จากนั้น ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็เอื้อมมือออกไปเพื่อจับมือกับ จิน เซียงตง และกล่าวคำอำลา

เขาจับมือเธอเบาๆแล้วพูดว่า "ผมก็ยินดีเช่นกัน"

ทั้งสองสบตากัน ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้สึกว่าดวงตาของเขาเป็นเหมือนดั่งลูกบอลแก้วคริสทัลที่ปล่อยกระแสไฟฟ้า ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถสบตากับเขาได้นานนัก ลู่ เจียเอ๋อร์ ละสายตาลงมาเล็กน้อยและบังเอิญเหลือบมองที่แขนของ จิน เซียงตง เธอเห็นรอยแผลที่ต้นแขนของเขา

ถ้าจำไม่ผิดเธอไม่เห็นรอยแผลดังกล่าวนี้ในร้านอาหาร ลู่ เจียเอ๋อร์ จึงพยายามนึกย้อนไปตอนที่เธอกำลังถูกคนร้ายจับเป็นตัวประกันแล้ว จิน เซียงตง ก็เข้ามาดึงตัวเธอไปด้านข้างเลยทำให้คนร้ายที่มีมีดอยู่ในมือเหวี่ยงมันไปใส่เขา

"คุณได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?" ลู่ เจียเอ๋อร์ จับมือของเขาไว้และต้องการตรวจสอบรอยแผลนั้น

จิน เซียงตง ผละออกทันทีและรีบนำมือไปไว้ข้างหลังจากนั้นก็พูดอย่างเป็นกันเองว่า "ไม่นะครับ"

"ให้ฉันดูหน่อยนะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ยืนยันที่จะดูแผลนั่นอีกครั้ง

"มันคือรอยแผลเป็นที่ได้มาจากการบาดเจ็บในวัยเด็กของผมเองแหละ" จิน เซียงตงอธิบาย

ลู่ เจียเอ๋อร์ จำได้ เธอแน่ใจว่าเธอไม่ได้จำผิดแน่ๆ "แต่ฉันไม่เห็นรอยแผลเป็นนี้ตอนที่เราทานอาหารในร้านหนิคะ!"

แต่ทว่า จิน เซียงตง ไม่ได้ให้โอกาสเธอ เขาพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า "ศาสตราจารย์ลู่ คุณพยายามรื้อฟื้นรอยแผลเป็นของผมเหรอ?"

คำพูดของเขาหยุดการกระทำของ ลู่ เจียเอ๋อร์ ทันที หากเป็นแผลเป็นจากวัยเด็กของเขาจริงๆ มันอาจจะเป็นความทรงจำที่เลวร้ายสำหรับ จิน เซียงตง เลยก็ว่าได้

"ฉันเปล่า!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

หลังจากนั้น จิน เซียงตง ก็ผายมือเชิญชวนให้ ลู่ เจียเอ๋อร์ ขึ้นรถของเธอก่อน ก่อนจะปิดประตูรถให้กับเธอ

ลู่ เจียเอ๋อร์ ลดหน้าต่างลงแล้วโบกมือให้เขา

จิน เซียงตง พยักหน้าอย่างช้าๆ "เดินทางปลอดภัยนะครับ!"

"คุณก็ด้วย!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

ขณะที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ กำลังจะเลื่อนหน้าต่างขึ้น จิน เซียงตง ก็พูดออกมาว่า "ศาสตราจารย์ลู่!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ หยุดชั่วขณะและมองผ่านหน้าต่างรถ ร่างสูงของ จิน เซียงตง บังไฟของถนนไว้ทำให้เกิดเงายาวบนพื้น

จิน เซียงตง ดูเหมือนลังเลแต่สุดท้ายเขาก็พูดออกมา "ศาสตราจารย์ลู่ คุณมักจะทดสอบคนที่คุณเจอครั้งแรกบ่อยไหม?"

"ทดสอบ?" ลู่ เจียเอ๋อร์ งงงวย

"ก็ทดสอบแบบว่าคำสารภาพที่คุณบอกตอนที่เราเจอกันเมื่อเย็นไง" จิน เซียงตง อธิบาย

คำพูดของเขาทำให้ใบหน้าของ ลู่ เจียเอ๋อร์ กลายเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย จากนั้นไม่นานนักเธอก็ค่อยๆ พูดออกมาว่า "คุณเป็นคนแรก!"

ปากของ จิน เซียงตง แสดงรอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็นออกมา "ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากครับ!"