ตอนที่ 609+610 ตอบคำถามมา

ตอนที่ 609 ตอบคำถามมา

เธอโล่งใจที่ได้เรียนรู้จากผู้ดูแลระบบว่าลู่ชิงสีมีรอยขีดข่วนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในสภาวะที่ใช้สมาธิอย่างสูงเป็นเวลานานและไม่ได้พักผ่อนมาตั้งแต่แรก

“ตอบคำถามผมมาเลยนะ” เมื่อเห็นท่าทางที่นุ่มนวลของเจียงเหยา ลู่ชิงสีก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

แน่นอนว่าเขาโกรธ แต่เธอมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาเป็นคนโง่ที่ไม่กล้าเข้าใกล้กับเธอ

เขาอยู่ที่เต็นท์ของฉางกังกรุ๊ปเมื่อไม่นานมานี้ ตามที่ผู้จัดการซุนกล่าว พนักงานทั้งหมดของบริษัทมาที่นี่ ซึ่งก็คือตัวเขาและลู่อี้ชิง เจียงเหยาไม่ได้มาด้วย นั่นน่ะคือสิ่งที่ผู้จัดการซุนเป็นผู้พูด

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตกใจเมื่อเห็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจียงเหยา

“ฉันขับรถมาเอง ตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่าย” เจียงเหยากล่าว “เฉินเฟยไป่! ฉันช่วยเฉินเฟยไป่ไว้ได้!”

เจียงเหยาส่ายหน้าของเธอ ต้องการให้ลู่ชิงสีชมเธออย่างยิ่ง “ฉันเจอเขาที่แม่น้ำระหว่างเมืองรงและเมืองแม่น้ำหยก เขานอนอยู่บนโขดหินกลางแม่น้ำ”

อารมณ์ของลู่ชิงสีเดือดพล่านเมื่อเขาได้ยินว่าเจียงเหยามาเพียงลำพัง จากนั้นเมื่อเขาได้ยินว่าเธอมาตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่ายและเจอเข้ากับเฉินเฟยไป่ความโกรธของเขาก็พุ่งสูงขึ้นทันที

เมื่อเห็นเธอแสดงความปรารถนาที่จะได้รับคำชื่นชม ลู่ชิงสีก็พยายามที่จะระงับความคิดที่จะตีเธออีกครั้ง

“เฉินเฟยไป่อยู่ที่ไนห? เขาเป็นยังไงบ้าง?” เสียงของลู่ชิงสีเย็นชาราวกับสายฝนที่เยือกเย็นในฤดูหนาว

เจียงเหยาเขย่าร่างของเธอและมองไปที่ลู่ชิงสี เขาโล่งใจเกินไปไหมที่รู้ว่าเฉินเฟยไป่ปลอดภัย?

“ไปที่เต็นท์โรงพยาบาลกัน ไปกันเถอะ!” เมื่อพวกเขาเริ่มเดิน มุ่งหน้าไปยังสถานที่ดังกล่าว

หลังจากการช่วยชีวิตของเฉินเฟยไป่ หมอได้แจ้งให้ผู้บังคับบัญชาของกองทัพในแนวหน้าทราบทันทีแล้ว ในขณะนี้ นอกจากบุคลากรทางการแพทย์ สหายและผู้บังคับบัญชาของเฉินเฟยไป่ต่างก็มารวมตัวกันในเต็นท์

เมื่อมีผู้มาเยี่ยมเยือน หมอก็หันความสนใจไปท่าทางเข้าและเห็นเจียงเหยาเข้ามา เขาพูดกับผู้บังคับบัญชาหลายคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาว่า “หมอคนนี้ครับ เป็นคนช่วยชีวิตทหารนายนี้ไว้!”

ตรงหน้าเขาคือหัวหน้ากองร้อยทหารทางตอนใต้ ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้นำที่โดดเด่นของกระบวนการคัดเลือกหน่วยกองกำลังพิเศษ

เขาพยักหน้าและถามว่า “คิดว่าเธอจะอยู่ที่เต็นท์ของฉางกังกรุ๊ปเสียอีก? ทำไมถึงมาที่นี่เล่า?”

บางทีเขาอาจจะจำลู่ชิงสีได้ และเห็นชายหนุ่มจับมือกับหญิงสาวที่ช่วยเฉินเฟยไป่ไว้ เดินเข้ามา เขามองไปที่เจียงเหยาก่อนจะถามว่า “คุณสองคนเป็นอะไรกัน?”

“เธอเป็นภรรยาผมครับ” ลู่ชิงสีอธิบาย “เฉินเฟยไป่เป็นยังไงบ้างครับ”

__

ตอนที่ 610 น่าทึ่ง

“ไม่ต้องห่วง ร้อยเอกลู่ ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้ว ภรรยาของคุณทำแผลให้เป็นอย่างดี และหลังจากไข้หาย ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ก็หายเป็นปลิดทิ้งแล้วครับ” หมออธิบายด้วยรอยยิ้ม “คุณเป็นคู่รักที่วิเศษมาก! คนหนึ่งเป็นทหารที่ต่อสู้กับภัยพิบัติ อีกคนเป็นหมอที่ช่วยชีวิตทหาร!”

ลู่ชิงสีขดริมฝีปากของเขาและคิดกับตัวเองว่าภรรยาของเขา ช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง เธอขับรถเพียงลำพังในเขตภัยพิบัติและเจอเข้ากับเฉินเฟยไป่ ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเฉิงอ้าย และยังเป็นเจ้าของฉางกังกรุ๊ป

สำหรับเขา ความพยายามของเขาในแนวหน้าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้แทบไม่มีอะไรเลย เมื่อเทียบกับเธอ

ฮึ่ม!

ลู่ชิงสีดูไม่ค่อยมีความสุขนัก แต่ในทางกลับกัน นายพลกำลังยิ้ม

เขาตบไหล่ของเจียงเหยาและพยักหน้า “อัศจรรย์! อัศจรรย์! เธอคือฮีโร่!”

นายพลปลื้มใจจริง ๆ ตัวตนของเฉินเฟยไป่นั้นพิเศษ ทหารไม่สามารถแจ้งครอบครัวเฉินได้ แม้จะผ่านไปหลายชั่วโมง

ทันทีที่ครอบครัวเฉินได้รับการติดต่อจากกองทัพทหารที่ใกล้ที่สุดและขอให้ใช้เฮลิคอปเตอร์เพื่อค้นหาเขาทั้งคืน

ฝนตกอย่างหนัก ทำให้เฮลิคอปเตอร์บินได้อย่างยากลำบาก แต่อย่างไรก็ตาม มันก็ยังต้องบนขึ้นบนท้องฟ้า ทั้งหมดเพื่อค้นหาเฉินเฟยไป่ บางทีพวกเขาอาจโชคไม่ดีหรือบางทีอาจเป็นเพราะสภาพอากาศเลวร้าย เฮลิคอปเตอร์ไม่สามารถต่อสู้กับร่องรอยของเฉินเฟยไป่ได้ แม้ว่าจะใช้เวลาบินค้นหาบนท้องฟ้าของเมืองรงทั้งคืน

เมื่อยามรุ่งสางมาถึง เฮลิคอปเตอร์ถึงถูกให้พัก

ทุกคนต่างคิดว่าได้เกิดเรื่องเลวร้ายที่สุดไปแล้ว

บางทีวันหนึ่งอาจพบร่างของเขาลอยอยู่ในน้ำ หรือบางทีอาจจะไม่มีใครพบร่างของเขาไปตลอดกาล

ทุกคนต่างเศร้าใจและคิดหาวิธีแจ้งกับครอบครัวเฉิน โรงพยาบาลเฉิงอ้ายก็ได้โทรเข้ามาแจ้งข่าวดี โดยระบุว่าพบทหารที่ถูกน้ำพัดไปแล้ว และเขายังอยู่ในสภาพปกติอีกด้วย

“ขอบคุณค่ะท่านนายพล ฉันแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเองเท่านั้นค่ะ” เจียงเหยายอมรับคำชมของนายพลโดยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองมากนัก เธอยิ้มให้เขาและไม่พูดอะไรต่อ

“ทีมค้นหาและทีมกู้ภัยเพิ่มมาถึง ลู่ชิงสี คุณและทีมของคุณก็ควรไปพักเสียบ้างเถอะ” นายพลกล่าวอย่างจริงจัง “ฉันเข้าใจว่ายิ่งเรามีคนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีที่จะได้ช่วยเหลือ แต่ทีมของคุณไม่เหมือนกัน พวกคุณทุกคนอยู่บนภูเขาของเมืองหยิงในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาในการเข้าร่วมกระบวนการคัดเลือกที่ทรหด บางคนไม่ได้นอนสบายเป็นเวลานาน เราทำดีที่สุดแล้วในการเป็นผู้พิทักษ์ประชาชนของเรา แต่ยังไงเราก็เป็นคนเหมือนกันและต้องการการพักผ่อน ฉันไม่ต้องการให้ใครในกลุ่มพวกคุณตายจากความเหนื่อยล้า ไปบอกทุกคนให้หยุดปฏิบัติการ นี่คือคำสั่ง!”