ตอนที่ 18 ลูกศิษย์จะเหนือกว่าอาจารย์

ในห้องธุรกิจของโรงแรม จิน เซียงตง เพิ่งวางสายจาก ลู่ เจียเอ๋อร์ ไป แล้วค่อยวางโทรศัพท์มือถือของเขาไว้บนโต๊ะกาแฟ

จิน เซิงผิง ที่ยังคงสวมปลอกคออยู่ชำเลืองมองไปที่เขาแล้วถามอย่างเป็นกันเองว่า "เป็นไงบ้าง?"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น จิน เซียงตง ก็มองไปที่ตาของเขา "ก็ไม่แย่เท่าไหร่!"

"ดีแล้วละ!" จิน เซิงผิง กล่าวด้วยรอยยิ้มหลังจากได้ยินคำตอบของเขา

"ช่วงนี้พี่สาวผมยุ่งมากเลยเหรอ?" จิน เซียงตง ถามต่ออย่างเป็นกันเอง

"อืม!" จิน เซิงผิง กล่าวด้วยความเย็นชา

จิน เซียงตง พูดอย่างไม่เป็นกังวลหลังจากได้ยินประโยคนี้ "พ่อยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอ?"

แม้ว่าการแสดงออกของ จิน เซิงผิง จะเรียบนิ่งแต่ในดวงตาของเขายังคงแสดงให้เห็นว่าเขาพยายามหลบเลี่ยงปัญหาอยู่ "เปล่า ช่วงนี้พี่แกยุ่งจะตาย!"

จิน เซียงตง พยักหน้าตอบรับโดยที่ไม่ถามอะไรเพิ่มเติมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่าง จิน เซิงผิง พ่อของเขาและ จิน เซียงหลาน พี่สาวของเขาเริ่มห่างเหินกัน เขารู้ตัวดีว่าเขาควรรับผิดชอบเรื่องนี้

เขารู้ดีว่า จิน เซิงผิง มีนิสัยชอบง่วงตอนบ่าย เขาจึงพูดกับผู้เป็นพ่อไปว่า "พ่อไปงีบหลับเถอะ"

"พ่อไม่อยากนอน!" จิน เซิงผิง มีเที่ยวบินตอนกลางคืนและเนื่องจากตอนนี้สวมใส่ปลอกคออยู่ด้วย ถ้าเขาไปนอนมันจะทำให้นอนไม่สบายเท่าไหร่

"งั้นให้ผมเล่นหมากรุกกับพ่อมั้ยเอาไหมล่ะ!"

"พ่ออยากเล่นกับ เอคโค่ มากกว่าแก!" จิน เซิงผิง เมินเฉยใส่ลูกชายของเขา

"แต่เอคโค่ ไม่ได้อยู่นี่นะ" จิน เซียงตง ยิ้ม

"งั้นก็ไปเอามันมา!" จิน เซิงผิง กล่าว

เมื่อเห็นอย่างงี้ จิน เซียงตง ก็เริ่มบ่น "นี่พ่อ ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมรู้สึกว่า เอคโค่ มันเหมือนจะเป็นหลานชายแท้ๆของพ่อไปละ!"

"หรือแกจะบอกว่า เอคโค่ มันไม่ได้เหมือนลูกชายของแกหรอไง?" จิน เซิงผิง พูดอย่างติดตลก

จิน เซียงตง หัวเราะ "โอเค๊ ในเมื่อมี เอคโค่ ลูกชายคนนี้ก็คงไม่ต้องการแล้วแหละมั้ง"

หลังจากที่ จิน เซีงผิง ได้ยินคำพูดเหล่านี้ความเศร้าในดวงตาได้หายไปกลายเป็นเปล่งประกายแทนในทันที เขามีลูกสองคนที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พี่สาวคนโตที่แต่งงานแล้วก็ไม่มีลูก เพราะอย่างงี้แม้ว่าเขาจะอายุเกือบเจ็บสิบแล้วแต่เขาก็ยังไม่เคยมีหลานเลยสักคน

"อย่าอิจฉาไปเลย แกมันไม่ได้น่ารักเหมือน เอคโค่" จิน เซิงผิงกล่าว

แท้จริงแล้ว จิน เซียงตง ไม่ได้อิจฉาอะไรหรอกเขาเพียงแค่หยอกล้อกับ จิน เซิงผิง เท่านั้นเอง "ผมจะบอกให้ เสี่ยวดง ไปที่บ้านแล้วเอา เอคโค่ มาอยู่เป็นเพื่อนพ่อละกันนะ!"

จิน เซิงผิง เหลือบมองไปที่ จิน เซียงตง "ไปเล่นหมากรุกระหว่างรอ เอคโค่ ดีกว่า!"

เมื่อเห็นว่า จิน เซิงผิง ดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ จิน เซียงตง เองก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ "มาเล่นกับผมก็ได้พ่อ!"

จิน เซิงผิง ตอบกลับไปว่า "ไม่มีคำว่าพ่อลูกอยู่ในเกมหมากรุกนะ!"

แม้ว่าความคิดเห็นของ จิน เซิงผิง อาจถูกต้องแต่ จิน เซียงตง ก็เล่นหมากรุกได้ดีจริงๆ เพราะลูกชายชนะเกมหมากรุกได้ตั้งแต่ยังเด็กๆ

"พ่อต้องปล่อยให้ผมชนะอีกแน่เลย!" จิน เซียงตง ถ่อมตัว

คำพูดของเขาทำให้ จิน เซิงผิง ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ "แกคงเรียนรู้อะไรมากมายจาก เอคโค่ สินะ!"

จิน เซียงตง ยิ้มอย่างเห็นด้วย " เอคโค่ พูดถูก ลูกศิษย์จะเหนือกว่าอาจารย์!"

สิ่งที่ลูกชายของเขาพูดทำให้ จิน เซิงผิง พูดไม่ออกและถอนหายใจ "ไม่เป็นไร! ความก้าวหน้าเป็นสิ่งที่ดี! แต่อย่าหยิ่งทะนงมากไปก็พอ!"

จิน เซียงตง เข้าใจการเล่นสำนวนของ จิน เซิงผิง "ผมไม่ทำหรอก! ผมนึกถึงกฎเกรณฑ์ของครอบครัวเราอยู่เสมอ!"