ตอนที่ 13 เพราะคุณ!

ความจริงที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ ถูก จิน เซียงตง แนะนำอย่างชื่นชมเช่นนี้ มันทำให้ จิน เซิงผิง ต้องประเมินหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาใหม่อีกครั้ง เธอมีดวงตาที่สวยงามและมีรูปร่างที่ดีแต่ก็แฝงไปด้วยความเย็นชาเพียงเล็กน้อย

ลู่ เจียเอ๋อร์ ที่อยู่เฉยๆ ก็ตกตะลึงถึงขั้นพูดไม่ออกกับสถานการณ์ที่ดำเนินไปจนเธอไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไปดี

ลู่ เจียเอ๋อร์ คิดว่าทั้งชีวิตนี้คงคุ้มค่าแล้วที่ จิน เซิงผิง จะจดจำชื่อของเธอได้

"ศาสตราจารย์ลู่ นี่พ่อผมเอง จิน เซิงผิง!" จิน เซียงตง พูดแนะนำต่อ

ต่อหน้า จิน เซิงผิง ใครล่ะจะกล้าเรียกตัวเองว่าศาสตราจารย์! จิน เซียงตง ยกยอเธอเกินไปแล้ว

"สวัสดีค่ะ ศาสตราจารย์จิน ยินดีที่ได้พบคุณนะคะ คือว่าคุณช่วยเซ็นลายเซ็นให้ฉันหน่อยได้ไหม?" ลู่ เจียเอ๋อร์ พยายามห้ามตัวเองแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล แถมเธอยังพูดในสิ่งที่เธอไม่เคยพูดมาก่อน นั่นก็คือการขอลายเซ็นจาก จิน เซิงผิง

ลู่ เจียเอ๋อร์ เขินอายที่เธอไม่สามารถห้ามปากของตัวเองได้ และยังมีหน้าไปขอลายเซ็นหลังจากที่เธอขับรถชนเข้ากับรถของ จิน เซิงผิง อีก มันช่างเป็นความประทับใจที่ดีจริงๆ

"ได้สิ" จิน เซิงผิง เห็นด้วยและยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

ความใจกว้างของ จิน เซิงผิง ทำให้ ลู่ เจียเอ๋อร์ อับอายมากยิ่งขึ้นไปอีก แต่เธอก็ให้เหตุผลในใจของเธอว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ต่อให้จะเป็นแฟนคลับสมองพิการก็คือเรื่องปกติ!

ลู่ เจียเอ๋อร์ ที่ปกติถูกคนขอลายเซ็นอยู่บ่อยครั้ง รีบดึงสมุดโน๊ตสีเหลืองออกจากกระเป๋า ใบหน้าที่ประหม่าและตื่นเต้นของเธอนั้นคล้ายๆกับตำรวจที่เพิ่งเจอเมื่อคืน

จิน เซียงตง ได้เห็นอีกมุมที่แตกต่างออกไปจากเดิมเมื่อเทียบกับ ลู่ เจียเอ๋อร์ ที่เมื่อวานดูสงบนิ่งแต่ในตอนนี้เขาเห็นว่าเธอนั้นน่ารักมาก

หลังจากเซ็นลายเซ็นให้กับ ลู่ เจียเอ๋อร์ เสร็จแล้ว จิน เซิงผิง ก็ส่งสมุดโน๊ตคืนให้เธอ

"ขอบคุณนะคะศาสตราจารย์จิน" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวขอบคุณเขาในฐานะแฟนคลับ

"ทุกครั้งที่ฉันกลับมาประเทศ ผู้คนมักจะเรียนฉันอย่างเคารพฉันอยู่เสมอ ประเทศจีนมีประเพณีของการเคารพผู้อาวุโสและรักเด็ก" จิน เซิงผิง หัวเราะออกมา

อารมณ์ขันของ จิน เซิงผิง ได้ขจัดความกังวลใจของ ลู่ เจียเอ๋อร์ ได้ในทันที "คุณดูรักเด็กมากนะคะ! ขนาดฉันชนรถของคุณ คุณยังไม่ตำหนิฉันเลย" เธอตอบ

"ก็อย่างที่หนูบอกนั่นแหละ ฉันเคารพผู้ที่อาวุโสกว่าแล้วก็รักเด็ก!" จิน เซิงผิง ยิ้ม

"ผู้อาวุโสจิน คุณเป็นคนที่ตลกมาก" ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้สึกขบขัน

...

หลังจากนั้น ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็ได้พา จิน เซิงผิง และ จิน เซียงตง ไปที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล

จิน เซิงผิง ขึ้นรถไปก่อน ขณะที่ จิน เซียงตง ยืนอยู่ข้างรถและหันหน้าไปทาง ลู่ เจียเอ๋อร์

"เอซ ฉันขอโทษจริงๆ" ลู่ เจียเอ๋อร์ ขอโทษอีกครั้ง

"พ่อผมได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย อย่ากังวลไปเลย" จิน เซียงตง ปลอบโยนเธอ

"ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น อย่าลืมแจ้งให้ฉันทราบด้วยนะคะ" ลู่ เจียเอ๋อร์ รับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดอย่างเต็มที่

"ได้ครับ" ริมฝีปากของ จิน เซียงตง ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

"แล้วก็..." ลู่ เจียเอ๋อร์ ลังเล "ฉันยอมรับคําเชิญในการเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในทีมวิจัยและพัฒนาของบริษัทคุณค่ะ"

"ศาสตราจารย์ลู่" ดวงตาของ จิน เซียงตง เป็นประกาย "ผมดีใจมากที่คุณตอบรับคำเชิญจากทางบริษัทของเรา แต่ถ้ามันเป็นค่าตอบแทนเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ มันไม่จําเป็น!"

"ไม่ใช่ค่าตอบแทนอะไรเลยค่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ส่ายหัว

"งั้นคุณก็ประทับใจในความจริงใจของบริษัทเราสินะ?" จิน เซียงตง ถาม

"ความจริงใจเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผล!" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

"ส่วนหนึ่ง? คําตอบนี้ทําให้ผมสงสัยว่าอีกส่วนหนึ่งที่คุณยอมรับคําเชิญคืออะไร? "จิ้นเซียงตง ถามด้วยรอยยิ้ม

ลู่ เจียเอ๋อร์ มองไปยังรถที่อยู่ด้านหลังของ จิน เซียงตง จากนั้นก็เลื่อนสายตามาอยู่ตรงหน้าเขา และพูดสองคําอย่างจริงจังว่า "เพราะคุณไง!"