ตอนที่ 11 คนกลัวดัง หมูก็กลัวแรง ถ้าหมูอ้วนก็จะโดนฆ่า ถ้าคนมีชื่อเสียงมากก็จะมีคนมองเยอะ จะมีโอกาสเกิดเรื่องที่ไม่ดี

"ฉันซาบซึ้งที่คุณเชื่อมั่นในความสามารถของฉัน แต่ฉันเป็นคนขี้เกียจแล้วอีกอย่างความสามารถของฉันก็ไม่มากพอสำหรับตำแหน่งนี้" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าวปฏิเสธอย่างสุภาพ

"ถ้าคุณไม่ลอง แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองไม่เหมาะ" หัวหน้าเหอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"หัวหน้าเหอ ฉันรู้ขีดจำกัดของตัวเอง ฉันอาจพูดได้อย่างคล่องแคล่วเมื่อขึ้นพูดบรรยาย แต่ฉันไม่สามารถแบบรับภาระความรับผิดชอบในการปกป้องผู้คนได้หรอกค่ะ" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

"เจียเอ๋อร์ การถ่อมตัวเป็นคุณสมบัติที่ดีและน่าชื่นชมนะ แต่การที่ถ่อมตัวจนเกินไปนั่นแหละถือว่าเป็นการทะนงตน" หัวหน้าเหอกล่าวด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

ลู่ เจียเอ๋อร์ เขินอายเล็กน้อย เธอไม่ได้ทะนงตน แต่จริงๆแล้วเธอแค่ไม่อยากทำงานกับตำรวจ!

"คุณพูดถูก ฉันทะนงตนและภูมิใจ ฉันคงทำตามในสิ่งที่คุณคาดหวังไว้ไม่ได้จริงๆค่ะ" ลู่ เจียเอ๋อร์ พูดตามน้ำไป

"คุณยืนอยู่ในจุดสูงที่ผมเชิดชู คุณมีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก หากคุณยินดีเป็นที่ปรึกษาให้กับกองสืบสวนคดีอาญาของสถานีตำรวจของเรา ผมก็จะรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ ขมวดคิ้ว มันเป็นการดีที่จะทำให้หลีกเลี่ยงตำรวจได้ แต่ทว่าคนกลัวดัง หมูก็กลัวแรง ถ้าหมูอ้วนก็จะโดนฆ่า ถ้าคนมีชื่อเสียงมากก็จะมีคนมองเยอะ ทำให้มีโอกาสเกิดเรื่องที่ไม่ดีได้ เธอพยายามที่จะปฏิเสธไปหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่หัวหน้าเหอก็ยังไม่ยอมแพ้เสียที

ดังนั้น ลู่ เจียเอ๋อร์ จึงใช้วิธีที่ไร้เดียงสาที่สุดเพื่อแก้ไขสถานการณ์ของการสนทนาในขณะนี้ "หัวหน้าเหอคะ คือตอนนี้ฉันอยู่ในลิฟต์ ฉันได้ยินไม่ชัดว่าคุณพูดว่าอะไร ฮัลโหล ฮันโหล ฮัลโหล..."

ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว " ฮัลโหล" สามครั้งแล้วจึงวางสายไป

ซู หาน ที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามองเธอแล้วถอนหายใจ "การเป็นคนดังนี่ได้รับการตอบรับที่ดีจังเลยนะ!"

"ฉันควรหยุดสอดรู้สอดเห็นได้แล้ว" ลู่ เจียเอ๋อร์ วิจารตัวเองทันทีขณะมองภาพเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจก

ซู หาน เข้าใจเธอดี จึงยิ้มพลางเอ่ยว่า "เธอเปลี่ยนไม่ได้หรอก!”

"ครั้งนี้ฉันตั้งใจแน่วแน่แล้วที่จะเปลี่ยนความผิดพลาดในอดีตของฉัน!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ปฏิญาณตน

ซู หาน หัวเราะและแนะนำว่า "ถ้าเธอไม่อยากทำให้หัวหน้าเหอขุ่นเคือง เธอก็ควรรีบไปตอบรับคำเชิญจากBUAได้ละ!"

ลู่ เจียเอ๋อร์ หันมามองเธอด้วยสายตาที่มีความหมาย "เธอสนใจ จิน เซียงตง ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ซู หาน รู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถปิดบังอะไร ลู่ เจียเอ๋อร์ ได้ เธอจึงพูดออกมาตรงๆว่า "ใช่ ฉันสนใจเขา ถ้าเธอไปเป็นวิศวกรวิจัยและพัฒนาที่BUA ไม่แน่ว่าบางทีฉันอาจจะได้เจอเขาด้วยก็ได้! แต่ฉันสาบานเลยว่าฉันจะไม่หลอกล่อแฟนของเพื่อนแน่นอน!"

ประโยคสุดท้ายของ ซู หาน ทำให้ ลู่ เจียเอ๋อร์ ถึงกับสบถเบาๆออกมา "ยัยบ้าเอ๊ย!"

"หรือเธอไม่ได้บอกว่าเขาแปลก? งั้นก็ลองไปศึกษาให้ดีๆสิ! บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่พิเศษที่สุดในชีวิตของเธอก็ได้นะ! "ซู หาน พูดเชิงหยอกล้อ

"และนี่ก็อาจเป็นส่วนหนึ่งในนิยายของเธอด้วยใช่ไหมล่ะ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้ความตั้งใจของเพื่อนเธออย่างชัดเจน

ซู หาน ยิ้มออกมา "ไม่มีใครรู้จักฉันดีไปกว่าเธออีกแล้ว"

ลู่ เจียเอ๋อร์ คิดอยู่สักพัก "คำแนะนำของเธอฉันจะลองคิดดูก็ได้"

"ไม่ต้องคิดแล้ว ในเมื่อ จิน เซียงตง มาเชิญเธอแบบตัวต่อตัวขนาดนี้ ไม่ต้องมัวแต่เขินแล้ว!" ซู หาน กล่าว

เมื่อพูดถึงความเขินอยู่ๆ ลู่ เจียเอ๋อร์ ก็รู้สึกอับอายขึ้นมา เนื่องจากความประทับใจของ จิน เซียงตง ที่มีต่อเธอนั้นมันไม่ได้รวมกับความเขินอายเลย ขณะที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ รถที่เพิ่งจะเลี้ยวมาไม่นานนักเบรกก็กระแทกดังปัง

"ทั้งสองในรถเอนกายไปข้างหน้าเนื่องจากแรงเฉื่อยแล้วเด้งตัวกลับไปยังเบาะนั่งอย่างรุนแรง แม้ว่า ลู่ เจียเอ๋อร์ จะตอบสนองเร็ว แต่รถก็ยังคงไปชนกับคันข้างหน้าอยู่