ตอนที่ 10 ขอฉันขายมันก่อนได้ไหม?

หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็ทำเอา จิน เซียงตง แทบจะพ้นน้ำออกมาจากปากเลยทีเดียว ในขณะที่หุ่นยนต์กลับจับจ้องมาที่เขาด้วยแววตาอันเปล่งประกาย

จิน เซียงตง เช็ดปากของเขา "เอคโค่ นายว่าไงนะ?"

"เจ้านาย ท่านกำลังมีความรักใช่หรือไม่?" เอคโค่ หุ่นยนต์ยังคงกระพริบตาที่แสนจะน่ารักของมันต่อไป

"เอาอะไรมาแน่ใจ?" จิน เซียงตง ถาม

"น้ำหอมแล้วก็เพลงรักเพลงรักนี้ไงครับ!" หุ่นยนต์ เอคโค่ ตอบ

จิน เซียงตง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย "พื้นฐานการเดาของนายแย่เกินกว่าจะพึ่งพาแล้วนะ!"

"สีหน้าและรอยยิ้มของท่าน!" หุ่นยนต์ เอคโค่ พูดต่อ

"การแสดงออกของฉันมันเป็นยังไงล่ะ?" จิน เซียงตง ถาม

หุ่นยนต์ เอคโค่ เริ่มสแกนใบหน้าของเขาแล้วตอบอย่างกระชับว่า "มีความสุข!"

จิน เซียงตง เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "แล้วมีอะไรอีก?"

"มีอารมณ์!" หุ่นยนต์ เอคโค่ ตอบสั้นๆง่ายๆ

จิน เซียงตง รู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า เอคโค่ จะใช้คำว่า "มีอารมณ์" มาบรรยายสีหน้าของเขา "ครั้งล่าสุดที่ เจสัน บอกว่าเขาอยากให้นายไปอยู่ที่บ้านในฐานะลูกชายของเขา ทำไมนายไม่ลองคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ดูล่ะ?" จิน เซียงตง กล่าว

ปกติแล้วเจ้านายไม่เคยโกรธ เอคโค่ เลย เพราะเมื่อมันกระพริบตาอย่างน่ารักเจ้านายจะหายโกรธทันที "ไม่ ฉันอยากอยู่กับเจ้านาย!"

จิน เซียงตง เหลือบมองไปที่มัน "แต่ฉันต้องการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้!" หลังจากพูดจบ จิน เซียงตง ก็วางแก้วในมือลงบนโต๊ะแล้วเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือ

เอคโค่ ยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วเดินตามไป "เจ้านาย.."

จิน เซียงตง เดินไปที่โต๊ะ ดึงเก้าอี้แล้วนั่งลง เมื่อเห็นว่า เอคโค่ กำลังมา เขาเลยเปิดคอมพิวเตอร์และพูดว่า "ฉันต้องทำงานแล้ว!"

"ฉันจะช่วยเจ้านายจัดการงานทุกอย่าง ได้โปรดอย่าคิดส่งฉันไปหา เจสัน ตกลงไหม?" เอคโค่ กะพริบตาด้วยท่าทางน่าสงสาร

จิน เซียงตง ชำเลืองมองดูมันและเผยยิ้มที่ดูนุ่มนวลออกมา แน่นอนว่าเขาแค่ล้อเล่นเท่านั้น ต่อให้เขาจะยกบ้านหลังนี้ให้ เจสัน แต่เขาก็ไม่ยก เอคโค่ ให้อย่างแน่นอน

...

ปกติแล้ว ลู่ เจียเอ๋อร์ จะมีสอนสามคลาสเรียนต่อสัปดาห์แต่วันนี้เป็นวันว่างของเธอ ซู หาน จึงขอให้เธอไปที่ร้านหนังสือด้วยกันเพื่อซื้อหนังสือเพิ่ม

ระหว่างทาง ลู่ เจียเอ๋อร์ ได้รับโทรศัพท์จากบุคคลสำคัญ เหอเย่า ผู้อำนวยการสถานีตำรวจของเมืองนี้

"หัวหน้าเหอ!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบกลับด้วยความเคารพ

"ผมได้ยินข่าวมาว่า คุณก้าวเข้าไปช่วยผู้หญิงคนหนึ่งเหรอครับ" หัวหน้าเหอพูดผ่านทางโทรศัพท์

"ฉันแค่บังเอิญอยู่ที่นั่นพอดี!" ลู่ เจียเอ๋อร์ ตอบอย่างเรียบเฉย

เหอเย่า รู้ว่า ลู่ เจียเอ๋อร์ มีบุคลิกที่ไม่แยแส แต่ที่เขาโทรมาก็เพราะด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"การช่วยเหลือเป็นสิ่งที่ดี" เขากล่าว "แต่คุณต้องใส่ใจเรื่องความปลอดภัยของตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยนะ"

ลู่ เจียเอ๋อร์ ถามกลับไปว่า "หัวหน้าเหอ คุณอยากรู้สิ่งที่ฉันพูดกับคนร้ายใช่ไหม?"

ตั้งแต่ที่ ลู่ เจียเอ๋อร์ เห็นความตั้งใจของเขา เขาจึงหยุดบ่ายเบี่ยงและถามอย่างตรงไปตรงมาว่า "คุณพูดอะไรกับคนร้ายเขาถึงได้ยอมแพ้!"

"หัวหน้าเหอ ขอฉันขายมันก่อนได้ไหม?" ลู่ เจียเอ๋อร์ พูดอย่างซุกซน

เหอเย่า อดที่จะหัวเราะไม่ได้ "ยัยเด็กฉลาด เอาเถอะ เมื่อคุณมาที่สถานีตำรวจเพื่อฝึกอบรมผมจะไปฟังในคลาสของคุณเป็นการส่วนตัวละกัน!"

"หัวหน้าเหอ ฉันไม่กล้ารบกวนคุณให้ขับรถมาฟังบทเรียนของฉันหรอกค่ะ! ฉันขอบอกไว้เลย" ลู่ เจียเอ๋อร์ ยิ้มเล็กน้อย

"ไม่ ไม่ เจียเอ๋อร์ ผมหมายความว่าคุณควรมาที่สถานีของเราและรับหน้าที่เป็นที่ปรึกษาด้านจิตวิทยาอาชญากรรมต่างหาก!"

"หัวหน้าเหอ คุณยกยอฉันเกินไปแล้ว ฉันจะรับตําแหน่งที่ปรึกษานี้ได้ยังไง" ลู่ เจียเอ๋อร์ ปฏิเสธอย่างอ้อมค้อม

"ฉันเกรงว่าวัดเล็กๆ ของฉันจะไม่สามารถรองรับพระพุทธรูปอย่างคุณได้"

"หัวหน้าเหอ อย่าล้อฉันเล่นเลยค่ะ" ลู่ เจียเอ๋อร์ กล่าว

"ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันเชิญจากใจจริงๆ" เหอเย่า พูดอย่างจริงจัง

ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้ว่าหัวหน้าเหอเป็นจิ้งจอกเฒ่าตัวหนึ่ง เขาได้ขอให้เธอทำการฝึกอบรมด้านจิตวิทยาให้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สถานีตำรวจของเมืองนี้ด้วยความตั้งใจที่จะให้เธอเข้าร่วมทีมสืบสวนคดีอาชญากรรมของพวกเขา ลู่ เจียเอ๋อร์ รู้ดีว่าการต่อสู้กับคนร้ายและการปกป้องผู้คนเป็นอาชีพที่มีเกียรติ และมันก็สามารถใช้ประโยชน์จากความรู้และการฟังเสียงของจิตใจผู้อื่นได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าหากเธอเข้าร่วม "พรสวรรค์" ของเธอก็อาจถูกผู้คนจับได้ในที่สุด