ชีวิตของสาวน้อยในโลกออนไลน์ ตอนที่13: ห้องแห่งความลับ
ตอนที่13: ห้องแห่งความลับ
เมื่อเห็นความมุ่งมั่นที่ฉายออกมาจากดวงตาของลูกสาว เธอจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร “ลูกเหมือนกับพ่อของลูกมากเลย ได้สิ แม่จะให้ลูกเล่น”
อเล็กเอียงตัวไปกอดแม่ “ขอบคุณนะแม่”
ไอรีนยกนิ้วชี้ขึ้นเบรกลูกสาว “แต่มีข้อแม้อยู่หนึ่งอย่าง”
และก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็เห็นลูกสาวมุ่ยปาก “ทำไมลูกดูผิดหวังล่ะ? แม่ก็อนุญาตแล้วนี่”
“ก็แม่ไม่ได้อนุญาตแบบเต็มร้อยอ่ะ”
“แล้วแม่จะเห็นด้วยแบบเต็มร้อยได้ยังไง ก็ลูกเล่นร้องไห้ต่อหน้าแม่ขนาดนี้ นอกจากนี้ แค่ข้อแม้อย่างเดียวไม่ได้ทำให้ลูกชอกช้ำสักหน่อย” ไอรีนดีดเหม่งแข็งๆของลูกสาวให้กับความดื้อด้านของเธอ
...
อเล็กทำได้แค่ยอมจำนนแต่โดยดี เธอคิดว่าข้อแม้แค่อย่างเดียวไม่ได้มีผลกระทบกับเธอมากนัก “ก็ได้ๆ แล้วมันคืออะไร?”
“เรื่องง่ายๆ เนื่องจากพวกนั้นบอกว่ามันคือ multiplayer game ตราบใดที่ลูกทำให้พ่อของลูกมาเล่นเกมด้วยกันได้ แม่ก็จะปล่อยให้ลูกไปโลดแล่นในโลกนั้นอย่างสบายใจ”
“อะไรนะ?? ไม่เอาอะ หนูขอปฏิเสธ! เอาแบบอื่น!! ไม่ใช่อายุของพ่อมันมากเกินไปที่จะเล่นเกมหรอ? นอกจากนี้ มันจะไม่อึดอัดไปหน่อยหรอถ้าพ่อตามหนูไปตลอด?” อเล็กบ่น ใครจะไปสนุกที่มีพ่อตามไปทุกที่ที่ออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน
เธอไม่สามารถให้ลูกออกไปเล่นโดยที่ไม่มีการป้องกัน ในขณะที่เธอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกเมื่อสองปีก่อนได้ “แม่ไม่ได้บอกว่าพ่อจะตามลูกไปทุกที่สักหน่อย แม่แค่อยากให้พ่อได้เล่นอย่างไรก็ตามที่เขาต้องการ เขาไม่จำเป็นต้องตามลูก แม่แค่รู้สึกวางใจถ้าพ่อเขาอยู่ในนั้นกับลูกด้วย ในนั้นจะสามารถช่วยเหลือลูกได้ง่ายเมื่อลูกมีปัญหา”
“แต่พ่อเล่นเกมห่วย พ่อเคยพยายามเล่นกับหนูครั้งหนึ่ง แต่สกิลการเล่นของพ่อมันอ่อนมาก” เธอจะไม่ยอมถอยง่ายๆแน่ เธอรู้ดีว่าการที่มีพ่อมาเล่นอยู่รอบๆตัวมันน่าอายมาก โดยเฉพาะพ่อที่ทำตัวเท่แม้อายุมากแล้ว
“พ่อเขาห่วยเวลาเล่นเกมคอม แต่ลูกก็รู้ว่าพ่อเขาเก่งมากเมื่อเล่นเกม VR เพราะเขาอยู่จนถึงหนึ่งชั่วโมงสุดท้ายในเกมเสมือนเกมแรกนั้น จากการสำรวจของพรรคอาร์ชิออน พวกเขารู้ว่ามีเพียง99คนเท่านั้นที่สามารถยืนหยัดได้ในชั่วโมงสุดท้าย และพ่อของลูกก็เป็นหนึ่งในนั้น” แม่ยิ้มเต็มใบหน้า ดวงตาของแม่เปล่งประกายระยิบระยับขณะโน้มน้าวใจเธอ “พ่อของลูกอาจจะอยู่ถึงช่วงสามสิบนาทีสุดท้ายถ้าเขาไม่ได้ดูแลแม่และความอยากของแม่ตอนที่แม่ท้อง พ่อเขาคงจะแข็งแกร่งมากกว่านี้ในเกม...”
แม่ดูภูมิใจในตัวพ่อมาก เธอยังพูดต่อไป พูดแม้กระทั่งความสำเร็จที่ผ่านมาของพ่อ เมื่ออเล็กได้ฟังที่แม่พูด ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ แม่เป็นคนที่เถียงด้วยยากมาก สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือยอมรับข้อเสนอของแม่
...
ณ ด้านนอกของบ้านครอบครัวอาร์เธอเรีย
แซคก้าวไปที่ประตู เขาใส่ชุดall black กับเข็มขัดสีดำคาดแดง เหงื่อของเขาไหลไปตามใบหน้าและหายใจลำบากเล็กน้อย เขาพึ่งออกกำลังกายเสร็จ
วันนี้เขาปิดโรงฝึกเร็ว เนื่องจากโรงฝึกของเขามันเงียบเหงาอีกแล้ว
“กลับมาแล้ว...” เมื่อไม่มีใครตอบกลับ แซคมองไปรอบๆบ้านและเห็นเด็กๆกำลังเล่นกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เขาก้าวไปหาลูก
“อ้าาา ปะป๊า” เอลเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น
“ลูกเป็นเด็กดีกับแม่ไหมวันนี้?” แซคตบเอลเบาๆ
“อื้อออ!!!” เอลพยักหน้า
แซครู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังกระตุกเสื้อของเขาอยู่ “ปะป๊า ปะป๊า มาม๊าบอกว่า..ไม่...เสียงดัง เบบี้หลับ” แอ๊กซ์พูดติดอ่าง
เขามองไปทางเปลของเด็กๆแล้วเห็นแซนดร้ากำลังหลับสบายอยู่ “ขอโทษนะลูก” แซคขอโทษด้วยเสียงเบาๆ
“ปา...ปา...” เขาเห็นเซเรนอ้าแขนออกแล้วเดินมาหาเขาอย่างยากลำบาก
แซคยกนางฟ้าตัวน้อยขึ้น “มาม๊าอยู่ไหน?” แซคถามขณะหอมแก้มชมพูของลูกสาว ลูกสาวของเขาน่ารักเกินไปจนอดไม่ได้ที่จะตามใจเธอ
“บน...บน...” ลูกสาวของเขาตอบแล้วมองไปที่บันได
“ลูกอยู่ตรงนี้แล้วคอยดูแซนดร้านะ โอเคไหม?” แซคค่อยๆพูดกับแฝด
“เคคค.....” แฝดประสานเสียงตอบแบบเบาๆ
แซคจึงเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับเซเรนในอ้อมแขน
...
อเล็กอดทนฟังแม่พล่ามมาสักพักแล้ว เธอหาจังหวะแทรกไม่ได้เลย และในขณะที่กำลังคิดว่าจะหยุดแม่ยังไงดี เธอก็สังเกตเห็นว่าประตูกำลังเปิดออก
“พ่อ!!!” อเล็กแทบจะปล่อยโฮเมื่อเห็นผู้ช่วยชีวิตในสถานการณ์นี้
แม่ของเธอหันกลับมา “ทำไมวันนี้คุณมาเร็วจัง”
พ่อของเธอเดินเข้ามาใกล้ๆแม่จูบลงบนหน้าผาก “ผมเบื่อน่ะ” พ่อเกาหัวตอบ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนบ่น “แล้วลูกทำไมกลับมาเร็ว ลูกยังมีคลาสเรียนอยู่ไม่ใช่หรือ?”
...
“ไม่มีอะไรจ้ะ คุณเห็นข่าวแล้วใช่ไหม” เมื่อเห็นว่าดุไปก็ไม่มีประโยชน์ ไอรีนเลยตัดสินใจเข้าเรื่องทันที
“เกมโลกเสมือน?”
“ใช่”
“ทำไมหรือ??”
“คุณจะเข้าไปเล่นกับลูกในนั้นไหม?” ไอรีนถาม
“ทำไม?” แซคหันไปมองลูกด้วยความสับสน
แซคเห็นดวงตาอ้อนวอนของลูกสาว เห็นเหมือนกับลูกสาวกำลังอ้อนวอนเขาอยู่
“ฉันไม่อนุญาตให้ลูกเล่นถ้าคุณไม่เล่นด้วย”
“ม่ายยย ผมไม่เล่น ผมยังต้องดูโรงฝึกอยู่” แซคอยากจะแกล้งลูกสาว แต่เมื่อหันไปทางไอรีนก็ได้สบกับสายตาอันน่ากลัวของภรรยา เหมือนกับว่าเธอจะฆ่าเขาในอีกไม่กี่วิข้างหน้า
“ผมล้อเล่น ผมล้อเล่น ผมก็คิดจะเล่นอยู่เหมือนกัน มันน่าเบื่อที่ต้องอยู่ในโรงฝึกคนเดียวตอนที่อเล็กไปโรงเรียน”
“ปิดโรงฝึกซะ ถึงอย่างไรทุกวันนี้ก็ไม่มีใครมา” ไอรีนดูถูก มันคือบทลงโทษที่เขาไปแกล้งลูกของเธอ
“ปิดหรอ? ไม่มีทาง ผมลงทุนกับโรงฝึกนี้ไปมากเลยนะ ทุกวันนี้เด็กๆไม่เห็นถึงประโยชน์ของการเรียนศิลปะการต่อสู้เลย พวกเขาจดจ่ออยู่แต่กับโทรศัพท์” แซคเริ่มเถียง
...
อเล็กปล่อยให้พ่อแม่เถียงกันเองแล้วคว้าโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ของเธอขึ้นมา มันขึ้นการแจ้งเตือนจากแชทของอิเสเคียล
-
ส่วนที่สำคัญ
~เกมจะเปิดตัวตอนห้าทุ่มห้าสิบเก้าในคืนนี้
~สามารถใช้แคปซูลรุ่นแรกได้ถ้ามี
~แคปซูลรุ่นที่สองสามารถหาซื้อได้ตามห้างสรรพสินค้าของเครืออาร์ชิออน
~ประกาศที่เกี่ยวข้องกับเกมจะประกาศในเกมอีกทีตอนที่เซิร์ฟเวอร์เปิด
~เราสามารถใช้แอปพลิเคชันสมาร์ทโฟนในเกมเพื่อเข้าถึงฟอรั่ม แชท และอื่นๆเพื่อเชื่อมต่อกับโลกจริงได้
ถ้าเธอไม่มีแคปซูลรุ่นแรกก็โทรหาฉัน ฉันสามารถเอาแคปซูลรุ่นที่สองมาให้เธอได้เพราะตอนนี้มีลูกค้าอยู่เต็มร้าน
อเล็กอ่านข้อความที่อิเสเคียลส่งมาเสียงดังเพื่อให้พ่อกับแม่ได้ยิน
“พ่อ พ่อซื้อแคปซูลรุ่นที่สองให้พวกเราได้ไหม??” อเล็กถาม
“เราไม่จำเป็นต้องมีรุ่นสอง พ่อมีแคปซูลรุ่นแรกอยู่”
“หา?? พ่อไม่ได้ทิ้งมันไปแล้วหรอ?” อเล็กถามด้วยความสับสน เธอจำได้ว่าเธอเห็นพ่อโยนแคปซูลอันหนึ่งทิ้งไปแล้ว
“ลูกแค่เห็นพ่อโยนแคปซูลของแม่ของลูกทิ้งไป เพราะว่าแม่ของลูกไม่อยากเห็นมันในบ้านอีก และมันกินพื้นที่ พ่อเลยซ่อนมันไว้ในห้องลับใต้ดิน” แซคพูด
“เรามีห้องลับด้วยหรอ??” อเล็กงง เธออยู่ในบ้านหลังนี้มาสิบแปดปี ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีห้องใต้ดินอยู่ด้วย
--------------------
ถ้าหากมีคำไหนตกหล่นหรือพิมพ์ผิดบอกฉันได้เลยนะคะ บางทีฉันก็ชอบเบลอๆตอนอ่านทวน @~@