หลังจากที่เธอได้เห็นเฉินเฟยไป่ เธอรู้ว่าเหลียงเยวื่อจือโกหกเธอทางโทรศัพท์ นายพลเหลียงกำลังบอกว่าทหารที่หายตัวไปมาจากกองทัพเมืองจิน พวกเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทหารนายนั้นคือใคร

บ้าเอ๊ย!

เจียงเหยาสาปแช่งอีกครั้ง เธอรู้ว่าเหลียงเยวื่อจือทำเพราะเป็นห่วงเธอ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไม ชื่อของทหารที่เสียสละคนนั้นจึงไม่ปรากฏในรายงานข่าวใด ๆ

ด้วยความสามารถของตระกูลเฉิน จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาจะปกปิดการเผยแพร่ชื่อของชายหนุ่มในข่าวได้

ในฐานะลูกชายคนเดียวของตระกูลเฉิน เฉินเฟยไป่เสียชีวิตอย่างกล้าหาญ มันเป็นเรื่องที่กล้าหาญ แต่ก็เป็นเรื่องน่าเศร้าในเวลาเดียวกัน

ครอบครัวเฉินไม่ต้องการทำอะไรที่กล้าหาญต่อไป พวกเขาต้องการมีทายาทต่างหาก

การตายของเฉินเฟยไป่นั้นส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อตระกูลเฉิน และความปวดร้าวอันยิ่งใหญ่ต่อพ่อแม่ของเขา หากชื่อของเขาถูกเปิดเผย พ่อแม่ของเขาจะต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม ทุกครั้งที่พวกเขาอ่านข่าว ทุกครั้งที่เห็นชื่อของลูกชาย มันจะทำให้บาดแผลแห่งความเจ็บปวดกลับมาอีกครั้ง

หากไม่ลงไปในน้ำ เจียงเหยาจะไม่รู้เลยว่าในน้ำเย็นยะเยือกสักแค่ไหน แม่น้ำตะวันตกในเดือนพฤศจิกายนทั้งเย็นและไหลเชี่ยว

มันเป็นระยะทางเพียงสองเมตร แต่เจียงเหยาพยายามดิ้นรนแม้กระทั่งการขยับไปทีละก้าว

โชคดีที่น้ำค่อนข้างตื้น เธอสามารถข้ามมันด้วยการเดิน ทว่าเมื่อเริ่มเข้าไปใกล้หิน เธอใช้ทุ่นลอยน้ำของหวงยางและเข้าไปหาเฉินเฟยไป่

เธอใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงในการสำรวจระยะห่างระหว่างสองเมตร

“ส่งมือมา!” เจียงเหยายื่นมือของเธอออกไปด้วยความยากลำบาก แต่เมื่อเห็นเข่าส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย เธอจึงพ่นลมหายใจออกมา “ฉันมาถึงที่นี่แล้วนะ ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก ฉันจะตีคุณให้แรง ๆ เลย!”

อาจเป็นครั้งแรกที่เฉินเฟยไป่ถูกขู่ว่าจะตีแบบนี้ เขาคิดสักครู่ และยื่นมือให้กับเจียงเหยา

ความแข็งแกร่งของเจียงเหยานั้นมากกว่าความคาดหมายของเฉินเฟยไป่ ทันทีที่เธอจับมือเขาได้ เธอก็ดึงเขาออกจากหินในทันที เขาไม่รู้ว่าตัวเขาเองลงไปอยู่ในห่วงยางของเธอได้อย่างไร

ขอบคมของหินผ่าทะลุบาดแผลที่หลังของเขา อาการชาถูกทำลายลงและแทนที่มาด้วยความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ ขณะที่เขากัดฟันแน่น แต่นั่นก็ปลุกเขาให้รู้สึกขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“คุณไม่ควรมา” เฉิยเฟยไป่นอนบนห่วงยางและมองไปที่เจียงเหยา ที่ผูกเชือกไว้ที่เอวของเธอและเอวของเขา เธอรวดเร็วและดูเหมือนเธอวางแผนไว้หมดแล้ว

ย้อนกลับไปที่กองทัพ เฉินเฟยไป่จำได้ว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับร้อยเอกลู่สอนอะไรตั้งมากมายให้กับเจียงเหยา นี่คงจะเป็นหนึ่งในนั้น

ด้วยความเจ็บปวด เฉินเฟยไป่คิดว่าเขาสามารถใบหน้าแห่งความเสียใจของลู่ชิงสีได้ ถ้าเขารู้ในภายหลังว่าสิ่งที่เขาสอนภรรยา กลับถูกนำมาใช้เพื่อช่วยเขา

ตอนที่ 604 ไม่ควรช่วยคุณ

“ถ้าฉันรู้ว่าคุณนอนรอความตายอยู่ที่นี่ ฉันคงไม่ลงมาหรอก! ฉันไม่ได้ต้องการที่จะช่วยคุณให้กลับมาสุขภาพดีเพียงเพื่อให้คุณปะทะกับลู่ชิงสีและทำให้เขาบ้าหรอกนะ!” เจียงเหยากลอกตาไปที่เฉินเฟยไป่และบ่นออกมา

เธอรู้สึกว่าเธอจำเป็นต้องพูดมากกว่านี้และพูดต่อว่า “ดูสภาพที่น่าสมเพชของคุณในตอนนี้เสียก่อน นี่ล่ะคือการลงโทษของพระเจ้าที่คุณทำตัวเกเรต่อหน้าสามีฉัน! จำไว้เลยนะ เฉินเฟยไป่ ฉันช่วยชีวิตคุณไว้! หากคุณดูถูกสามีฉัน ฉันจะถือว่าคุณเนรคุณ ผู้ที่ช่วยชีวิตคุณ”

ทุกสิ่งที่เจียงเหยาพูดออกไป ก็เพื่อจะปลุกสติของเฉินเฟยไป่ เธอไม่ต้องการให้เขาเผลอหลับไปบนหวงยางและเป็นอุปสรรคต่อกระบวนการช่วยเหลือ

“ไม่มีประโยชน์หรอกเจียงเหยา ทุกคนก็รู้ว่าฉันน่ะเป็นคนโง่” เฉินเฟยไป่หัวเราะด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาดและแหบแห้ง

เมื่อเห็นสิ่งนี้เจียงเหยารู้ว่าเฉินเฟยไป่รู้สึกตัวขึ้นแล้ว และเลือกที่จะไม่หันเหความสนใจของตัวเองด้วยการพูดคุยกับเขามากจนเกินไป เธอใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงเพื่อไปยังก้อนหินจากริมฝั่งแม่น้ำ

การกลับมาที่ฝั่งของแม่น้ำจากโขดหินเป็นการเดินทางมาตรง ๆ มีหลายครั้งที่พวกเขาเกือบจะตกลงไปในห่วงยาง

โชคดีที่พวกเขามาถึงอย่างปลอดภัย โดยได้รับความช่วยเหลือจากมัวในการดึงเชือกเป็นครั้งคราว

เจียงเหยาเปียกโชกไปทั้งตัว

เธอกำลังจะถามว่าเฉินเฟยไป่สามารถเดินไปที่รถเองได้หรือไม่ กลับเห็นว่าเขาเป็นลม

เมื่อมองดูท่าทางของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะลุกขึ้นก่อนที่จะสลบไป จากนั้นเจียงเหยาก็เห็นบาดแผลที่สยดสยองที่หลังของเขา เลือดหยุดไหลแล้ว แต่การถูกแช่ในน้ำเป็นเวลานานทำให้ผิวหนังรอบ ๆ บาดแผลอยู่ในสภาพที่น่ารังเกียจอย่างยิ่ง

เจียงเหยาแบกเฉินเฟยไป่ไปที่เบาะหลังของรถก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดที่เธอเตรียมไว้ก่อนหน้า จากนั้นเธอก็ปีนเข้าไปและย้ายเข้าเข้าไปในระบบการแพทย์

เมื่อเข้าสู่ระบบ เจียงเหยาได้รู้ว่าบาดแผลบนหลังที่น่ากลัวของเฉินเฟยไป่ไม่ได้รุนแรง ร่างกายของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บและส่วนใหญ่เป็นรอยขีดข่วนและรอยฟกช้ำ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงทนอยู่ได้นานเท่าที่เขาทำได้ในตอนนี้

หลังจากทำแผล เจียงเหยาได้ให้ผู้ดูแลระบบทำแผลให้กับเขา

เธอนึกถึงความหึงของลู่ชิงสี เธอจึงขอให้ผู้ดูแลระบบเป็นผู้ดำเนินการแทนเธอ

แม้ว่าเธอจะทำอย่างนั้น ลู่ชิงสีก็คงจะไม่รู้ แต่เจียงเหยาไม่ต้องการทำอะไรที่จะทำให้เขาไม่มีความสุข

หลังจากออกจากระบบการแพทย์ เธอสตาร์ทรถอีกครั้ง โดยมุ่งหน้าไปยังเมืองรง

เนื่องจากเธอไม่จำเป็นต้องขับรถเลียบแม่น้ำ จึงเลือกใช้เส้นทางที่เร็วและปลอดภัยที่สุด

เธอจำเป็นต้องให้เฉินเฟยไป่อยู่ในที่ที่ปลอดภัยหลังจากพาเขาออกจากระบบการแพทย์ หลังจากนั้นเธอต้องไปที่หน่วยช่วยเหลือที่เมืองรง และลองเสี่ยงโชคดูเผื่อจะได้พบกับลู่ชิงสีและช่วยเหลือเขาหากมีความจำเป็น

เธอเป็นหมอ และตอนนี้กำลังต้องการช่วยเหลือผู้ป่วยที่แนวหน้า

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด