ตอนที่ 597+598 ฉันไม่ได้มีความสามารถไปเสียทุกอย่าง

ตอนที่ 597 ฉันไม่ได้มีความสามารถไปเสียทุกอย่าง

แม้ว่าทหารนายนั้นจะไม่ใช่ลู่ชิงสี แต่เธอก็ยังต้องการพยายามช่วยเขา

ด้วยความคิดนั้น เจียงเหยารีบตรงไปที่ร้านขายของ ซื้อน้ำดื่ม อาหาร และสิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวันก่อนจะเดินทางออกจากเมืองหนานเจียง มุ่งหน้าไปยังเมืองหยิงเพียงลำพัง

ในขณะนี้มีเหตุผลที่จะสันนิษฐานได้ว่าทหารนายนั้นยังมาไม่ถึงเมืองหยิง เธอน่าจะได้พบเขา ถ้าเธอไปตามแม่น้ำสายตะวันตก และขับรถไปที่เมืองแม่น้ำหยก

เนื่องจากเธอรีบร้อนและต้องการไปให้ถึงโดยเร็วที่สุด หลังจากออกจากเขตเมือง เจียงเหยาเหยียบคันเร่งเสียเกือบจม

โชคดีที่เมืองหยิงอยู่ไม่ไกลจากเมืองหนานเจียงมากนัก เจียงเหยาสามารถไปถึงเมืองหยิงโดยการขับรถผ่านทางถนนหลวงในช่วงบ่าย

ใช้เวลาเดินทางเพียงห้าชั่วดมง แต่สภาพอากาศกลับแตกต่างกันอย่างมาก

เมื่อเข้าสู่จังหวัด C อุณหภูมิลดลงสองสามองศาเซลเซียส โชคดีที่เจียงเหยามีเสื้อแจ็คเก็ตซึ่งเธอบังเอิญทิ้งไว้ในรถมาด้วย พอเข้าเขตเมืองหยิง ฝนก็ตกปรอย ๆ ต้อนรับเธอ

กระนั้นก็ยังดีกว่าสภาพอาการที่เมืองแม่น้ำหยกที่มีฝนตกหนักอยู่มาก

อย่างที่กล่าวไปแล้ว สถานการณ์ที่เมืองรงจะยิ่งแย่ลงไปอีกหากสภาพอากาศในเมืองใกล้เคียงเลวร้าย

ไม่แปลกใจเลยที่คนมีคนบอกเธอถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมกับแสดงความเสียใจ มีฝนตกหนักถึงแม้จะเพิ่งเกิดน้ำท่วมใหญ่ ดูเหมือนว่าพระเจ้าต้องการเทความพิโรธลงมาสู่ผู้คนในเมืองรงจริง ๆ

เมื่อรถมาถึงเขตแม่น้ำหยกก็ดึกแล้ว ฝนตกลงมาหนักมากด้วย เจียงเหยาจึงต้องชะลอรถ จากนั้นเธอก็ปลุกมัว ซึ่งหลับอยู่ในกระเป๋าเป้ของเธออย่างรวดเร็ว

“นายพอจะหาคนที่ลอยอยู่บนแม่น้ำกว้าง ๆ ที่มีกระแสน้ำแรงได้ไหม?” เจียงเหยาถาม

“เฮ้ ฉันไม่ได้ทำอะไรได้ไปเสียทุกอย่างหรอกนะ!” มัวจ้องไปที่เจียงเหยา “แม่น้ำกว้างขนาดนี้ เธอก็ยังไม่แน่ใจใช่ไหมล่ะว่าตอนนี้คนที่กำลังมองหาอยู่ที่นี่หรือเปล่า? จะง่ายกว่าน่ะ ถ้าคนคนนั้นเคยผ่าตัดกับเธอมาก่อน เธอสามารถขอให้ผู้ดูแลของระบบติดตามผู้ป่วยได้ แต่เธอกำลังหาคนแปลกหน้านะ นั่นมันเป็นเรื่องยากมากเลยนะ”

เจียงเหยาเป็นกังวลอย่างมากและแม้ว่าเธอจะอยากรู้ว่า ‘การติดตามผู้ป่วย’ คืออะไร แต่เธอก็ไม่มีอารมณ์ที่จะขอคำอธิบายเพิ่มเติมในตอนนี้

“ถ้าอย่างนั้น ให้ฉันลดความเร็วของรถลงดีไหม ช่วยฉันหน่อยเถอะ การมองเห็นตอนกลางคืนของแมวน่าจะไร้ที่ติไม่ใช่รึไง” เจียงเหยาพูดเบา ๆ พยายามทำข้อตกลงกับมัว

มัวกระโดดขึ้นและลงที่หน้าต่าง เขากระดิกหางก่อนที่จะหันกลับมามองเจียงเหยา “เจ้ามนุษย์โง่! ตอนนี้วิสัยทัศน์การมองของเธอดีเท่า ๆ กับฉันแล้วนะ อีกอย่าง เธอมีภาพเอกซเรย์และการได้ยินที่น่าอัศจรรย์ด้วย ทำไมเธอไม่ลองใช้ความสามารถนั้นดูเล่า!”

หลังจากการเตือนดังกล่าวจากมัว เจียงเหยาก็จำได้ว่าตอนนี้การมองเห็นและการได้ยินของเธออยู่ในระดับเกินมนุษย์

“ฉันขอเตือนเลยนะ ความสามารถของเธอในตอนนี้น่ะ มีขอบเขตจำกัด! อย่าพยายามฝืนตัวเอง ไม่อย่างนั้น จะกลายเป็นการทำร้ายตัวเอง” มัวกลอกตามองไปที่เจียงเหยา โดยไม่ลืมที่จะเตือนเธอว่าอย่าทำอะไรเกินตัว

เจียงเหยาพยักหน้า เธอรู้ว่าเธอยังมองไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียงที่อยู่ที่ไกลเกินไป ระยะสูงสุดที่เธอสามารถทำได้คือรัศมีสองกิโลเมตร

__

ตอนที่ 598 การค้นหา

ภายในขอบเขตนั้น ไม่มีอะไรรอดพ้นการมองเห็นและการได้ยินของเธอ ไม่ว่าเสียงจะเบาบาง และภาพจะเล็กสักเพียงใด

นั่นก็เพียงพอแล้ว เจียงเหยาคิด เธอสามารถขับรถต่อไป ให้ขอบข่ายอยู่ในระหว่างสองกิโลเมตรได้ ตราบใดที่เธอได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของทหารหรือเห็นเงาของเขา นั่นคือทั้งหมดที่เธอต้องการแล้วล่ะ

เป็นวิธีที่เร็วกว่าในการค้นหาทหารที่หายไปอย่างแน่นอน

ยิ่งดึกยิ่งมืดเพราะพายุโหมกระหน่ำเส้นทางถนนหลวง ไม่มีรถวิ่งผ่านมาเลย แม่น้ำสายเล็ก ๆ ของแม่น้ำตะวันตกไหลลงสู่แม่น้ำถัดจากถนนทางหลวง แม่น้ำไหลเชี่ยวและกระแสน้ำก็แรง เมื่อน้ำท่วมพื้นที่พื้นที่เกษตรริมฝั่งแม่น้ำ ครอบคลุมทุกอย่างให้จมอยู่ใต้น้ำไปเสียหมดสิ้น

เจียงเหยาจดจ่ออยู่กับการฟังและการมองเห็นทั้งหมดของเธอ จากวิสัยทัศน์ของเธอ เธอเห็นว่ามีวัตถุมากมายที่ลอยอยู่ในแม่น้ำ เช่นเสื้อผ้า รองเท้า เฟอร์นิเจอร์ ขยะ และแม้แต่สัตว์ที่กำลังดิ้นรน ถูกกระแสน้ำพัดพาไป

จากการได้ยินของเธอ เธอได้ยินเสียงร้องโหยหวนและเสียงหอนอย่างชัดเจนมาจากภูเขา มันชัดเจนมากจนเธอสามารถระบุได้ว่าเป็นเสียงจากอะไร

ตลอดเส้นทางที่เธอขับรถผ่านไม่มีคนหรือบ้านเรือน แม้แต่หน่วยกู้ภัยที่กล้าหาญที่สุดก็ยังมีเวลาที่ยากลำบากในการพยายามสำรวจสถานที่เช่นนี้ในค่ำคืนที่มีพายุ

เจียงเหยาไม่ใช่คนที่กล้าหาญที่สุด แต่ขณะนี้เธอมุ่งความสนใจไปที่การค้นหาผู้รอดชีวิต สิ่งไหนที่ไม่เกี่ยวกับภารกิจของเธอจะถูกเพิกเฉย

พายุโหมกระหน่ำพัดมาเพียงครึ่งชั่วโมง แต่ยังมีฝนตกหนักตลอดทั้งคืน

เจียงเหยาขับรถต่อไป ผ่านหมู่บ้านและเมืองต่าง ๆ ระหว่างทางเธอยังไม่มีโชคในการค้นหาผู้รอดชีวิต

เช้าตรู่เมื่อเธอขับรถออกจากหมู่บ้านไปยังดินแดนที่ร้างผู้คน เมื่อแหงนมองไปบนท้องฟ้า เธอหันไปหามัวแล้วพูดว่า “บอกหน่อยสิ กระแสน้ำในแม่น้ำแรงมากขนาดนี้ นายคิดว่าทหารนายนั้นถูกพัดไปไกลกว่านี้ไหม? ฉันควรค้นหาตามกระแสน้ำแบบนี้ใช่แล้วใช่ไหม หรือว่าความพยายามทั้งคืนของฉันมันสูญเปล่า?”

เธอสูญเสียเวลาอันมีค่าเพราะเธอตัดสินใจผิดพลาดหรือไม่?

“ไม่รู้เหมือนกัน” มัวตอบตามความจริง ท้ายที่เขามันไม่ได้มีอำนาจไปเสียทุกอย่าง

อย่างไรก็ตาม ความเหน็ดเหนื่อยตลอดทั้งคืนทำให้เขาอ่อนล้า เขานอนบนที่นั่งข้างคนขับและมองไปที่เจียงเหยาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ในตอนนี้เธอคงจะรู้สึกเหนื่อยมากเช่นกัน มันคิด ท้ายที่สุด การใช้วิสัยทัศน์และการได้ยินเพื่อตามหาคนหายเป็นงานที่สูญเสียพลังงานไปอย่างมาก

เขาสังเกตเห็นเจียงเหยาขับรถช้าลง และคิดว่าเธอน่ากลัวแค่ไหนเมื่อเธอตั้งใจจะทำอะไรบางอย่าง

เธอจะทำเช่นเดียวกันแบบนี้ไหม ถ้าวันหนึ่งเธอพบว่ามันหายไป?

อาจจะไม่ เธออาจจะฉลองแทนก็ได้

คิดอย่างตรงไปตรงมา มัวเองก็ไม่ค่อยพอใจกับสมมติฐานของมัน มัวผู้ไม่มีความสุขจึงเลือกที่จะนอน

เมื่อเห็นมัวกำลังจะหลับ เจียงเหยาตัดสินใจที่ไม่ปลุกมันอีก เธอใคร่ครวญว่าจะหันรถกลับและค้นหาทางปลายแม่น้ำดีหรือไม่

หรือบางทีเธอควรจะทำตามแผนเดิม และค้นหาต่อไป

ถ้าเธอไม่สามารถระบุตัวผู้รอดชีวิตได้ เมื่อถึงเขตเมืองรง เธอจะขับรถของเธอไปรอบ ๆ และขับไปตามกระแสน้ำให้เร็วที่สุด นั่นดูเหมือนจะเป็นวิธีแก้ปัญหาที่สมเหตุสมผลที่สุดสำหรับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอในตอนนี้