546 - สังหารราชา 

546 - สังหารราชา

เย่ฟ่านที่ได้ยินแบบนั้นก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก เมื่อมาถึงจุดนี้ การเผชิญหน้าระหว่างอาวุธเต๋าสุดขั้วคงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่ในภาวะสงคราม ผ่านไปกี่หมื่นปีแล้วตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ครั้งสุดท้าย พวกเขาต้องการทำให้แม่น้ำโลหิตปรากฏขึ้นอีกครั้งหรือ?”

“พวกเขาไม่ต้องการให้ราชันย์ศักดิ์สิทธิ์บรรพบุรุษของพวกเราฟื้นคืนชีพ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดไฟตั้งแต่ต้นลม!”

ผู้เฒ่าของตระกูลเจียงหวาดกลัวอย่างหนัก ทุกคนแสดงท่าทางเคร่งขรึมอย่างยิ่ง

“หนึ่งสำหรับเก้าญาณวิเศษลึกลับ และอีกอย่างคือบางคนอาจต้องการก่อสงครามอันยิ่งใหญ่ระหว่างดินแดนศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

เจียงอวิ๋นขมวดคิ้ว ผู้ที่ลงมือทำไม่จำเป็นต้องเป็นมหาอำนาจสูงสุดของดินแดนรกร้างตะวันออกเสมอไป บางทีพวกเขาอาจจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่จากทะเลทรายตะวันตกและภาคกลางก็เป็นได้

ค่ำคืนนั้นตึงเครียดอย่างยิ่ง ความแข็งแกร่งของศัตรูก็เกินคาด ถ้ามีคนมากับอาวุธเต๋าสุดขั้วและเกิดสงครามครั้งใหญ่เมืองศักสิทธิ์อาจจะตกอยู่ในความโกลาหล!

เมื่อรุ่งสางใกล้จะมาถึง การบีบบังคับที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งในที่สุดก็ปรากฏขึ้น ผู้คนในตระกูลเจียงหน้าเปลี่ยนสี พวกเขาคุ้นเคยกับกลิ่นอายที่น่ากลัวแบบนี้ มันคืออาวุธเต๋าสุดขั้วนั่นเอง!

“เร็วเข้าปลุกเตาเทพสุริยัน!” เจียงอวิ๋นตะโกนออกมา

“พวกเขาบ้าไปแล้ว พวกเขากล้าใช้อาวุธเต๋าสุดขั้วเพื่อต่อสู้จริงๆ พวกเขาเคยคิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่!” ชายชราของเจียงตระกูลหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด

“ปัง!”

ความว่างเปล่าสั่นสะเทือนก่อนที่ประตูมิติขนาดใหญ่จะเปิดเข้าหาวังที่อยู่ใต้ดินโดยตรง

เตาเทพสุริยันซึ่งสร้างจากทองคำโลหิตหงส์ก็ตื่นขึ้นมาเช่นเดียวกัน ภาพธรรมของหงส์เพลิงศักดิ์สิทธิ์บินขึ้นไปบนท้องฟ้า เสียงร้องของหงส์เพลิงเขย่าทั้งเก้าสวรรค์

"นี่เป็นอาวุธเต๋าสุดขั้วชิ้นใด!" เหล่าผู้อาวุโสของตระกูลเจียงตกใจ

เหนือพระราชวังใต้ดิน อาวุธศักดิ์สิทธิ์กำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว และพลังศักดิ์สิทธิ์อันสูงส่งก็พลุ่งพล่าน ทำให้สระแปลงมังกรสั่นสะเทือน และน้ำในสระสีขาวก็กระเซ็นขึ้นสูง

"พวกมันคิดจะทำร้ายบรรพบุรุษ! พวกมันไม่เกรงกลัวสงครามระหว่างดินแดนศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป!"

ส่วนลึกของวังใต้ดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และทุกคนเกือบจะล้มลงกับพื้น น้ำในสระแปลงมังกรพุ่งพล่านและเจียงไท่ซูเกือบจะกระเด็นออกมาด้วย

“บูม!”

เตาเทพสุริยันส่งเสียงคำรามและฉายแสงอย่างเจิดจ้า เทพหงสาสีแดงก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ในตอนนี้วิญญาณของอาวุธได้ฟื้นคืนชีพกลับขึ้นมาแล้วและมันทำการต่อสู้กับอาวุธเต๋าสุดขั้วอีกชิ้นที่อยู่บนท้องฟ้า

เมื่อเกิดการปะทะกันระหว่างอาวุธเต๋าสุดขั้วสองชิ้นมันก็เพียงพอที่จะทำให้ทั้งเมืองศักดิ์สิทธิ์ลุกเป็นไฟ

ในขณะนี้ผู้คนมากมายตื่นตระหนก ไม่มีใครสามารถจัดการกับสถานการณ์นี้ได้อย่างสงบ และคนส่วนใหญ่ล้มลงกับพื้นโดยไม่อาจสิ้นรน พลังกดดันระดับนี้หากไม่ใช่ผู้สูงสุดจะไม่มีผู้ใดทนได้

“ใครกันแน่ที่กล้าต่อสู้กับเตาหลอมเซียนของตระกูลเจียง?”

“สวรรค์เกิดอะไรขึ้น? อาวุธเต๋าสุดขั้วชิ้นนั้นคืออะไร เหตุไฉนพวกเราจึงไม่เคยได้ยินมาก่อน?”

ในเมืองศักดิ์สิทธิ์ผู้คนมากมายกรีดร้องด้วยความสยดสยอง และผู้คนจำนวนมากก็สวดภาวนาอย่างเงียบๆ หากทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันจริงๆ มันก็ยากที่พวกเขาจะรักษาชีวิตไว้ได้

ในเวลานี้ทุกคนต่างตกตะลึงและสงสัย พวกเขาไม่รู้ว่าอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของจักรพรรดิองค์ใดที่กำลังเผชิญหน้ากับอาวุธเต๋าสุดขั้วของตระกูลเจียง

เตาหลอมเซียนที่ทำจากทองคำโลหิตหงส์ส่องสว่างทั่วสวรรค์และปัฐพี หงส์เพลิงที่มีขนาดใหญ่หลายหมื่นจ้างส่งเสียงคำรามดังลั่นบนท้องฟ้า

แต่อาวุธศักดิ์สิทธิ์อีกอันกลับเคลื่อนที่ได้เร็วมาก มีเพียงพลังกดดันน่ากลัวเท่านั้นที่ผู้คนสามารถสัมผัสได้แต่ไม่มีผู้ใดมองเห็นร่องรอยของมัน

มันถูกซ่อนไว้โดยเจตนาและไม่ต้องการถูกเปิดเผยต่อโลก แม้แต่ความผันผวนก็คาดเดาไม่ได้และมีเพียงอาวุธเต๋าด้วยกันเท่านั้นที่สามารถสัมผัสถึงการดำรงอยู่ของมันได้

หน้าบ่อแปลงมังกรในส่วนลึกของวังใต้ดินเจียงอวิ๋นและผู้เฒ่าคนอื่นๆต่างขมวดคิ้ว พวกเขารู้สึกจริงจังและทำได้เพียงเฝ้ารอคอยอย่างลุ้นระทึก

เย่ฟ่านไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกเพราะสระแป

งมังกรถูกปิดผนึกอย่างแน่นหนา

“บูม!”

อาวุธเต๋าสุดขั้วอีกชิ้นนั้นเนื่องจากพยายามปิดบังกลิ่นอายของตัวเองมากเกินไปจึงตกเป็นรองเตาเทพสุริยันอยู่พอสมควร แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์เจ้าของมันกลับไม่ได้แสดงตัวออกมาคล้ายกับว่ายังมีแผนการตามหลังอยู่

"ปลดปล่อยวิญญาณเต๋าอย่างสุดความสามารถ!" เจียงอวิ๋นตะโกนออกมา

“อะไรนะ เจ้าต้องการกระตุ้นเตาเทพสุริยันจริงๆเหรอ?” ผู้เฒ่าของตระกูลเจียงต่างตกตะลึง

“อีกฝ่ายมาเคาะประตูแล้ว เรายังกลัวผลที่จะตามมาอีกหรือ ในวันนี้ต่อให้ต้องทำลายทั้งเมืองศักดิ์สิทธิ์พวกเราก็ไม่อาจปล่อยให้ศัตรูได้เปรียบ” เจียงอวิ๋นมีความมุ่งมั่นอย่างยิ่ง

“มีความกล้าจริงๆ!”

เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากสรวงสวรรค์ และทันใดนั้นอาวุธสุดขั้วของศัตรูก็ถอยกลับอย่างรวดเร็ว เพราะฝ่ายตรงข้ามไม่ต้องการที่จะตายไปพร้อมกับตระกูลเจียง

สมาชิกตระกูลเจียงก็ถอนหายใจยาวเช่นกัน การปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเตาเทพสุริยันนั้นแน่นอนว่าจะทำลายทุกชีวิตในเมืองศักดิ์สิทธิ์อย่างไม่ต้องสงสัย

ในช่วงเช้าตรู่นี้เย่ฟ่านได้หยิบขวดหยกขาวอีกอันออกมา เมื่อเขาเปิดขวดขึ้นกลิ่นหอมก็กระจัดกระจายไปทั่วบังใต้ดิน

“สหายน้อยนี่คืออะไร” เจียงอวิ๋นถาม

“สมบัติสวรรค์และปัฐพี จงใช้แก่นแท้ของมัน” เย่ฟ่านไม่รู้ว่ามันคืออะไรเขาจึงพูดให้กํากวมไว้ก่อน

เมื่อเขาตัดคลังศักดิ์สิทธิ์ที่ปรมาจารย์ต้นกำเนิดสวรรค์ทิ้งไว้เป็นครั้งที่สอง เขาได้ถุงน้ำสีม่วงและของเหลวชิ้นนี้ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นผลไม้อะไรสักอย่าง

เจียงอวิ๋นรับมันมาและสังเกตอย่างระมัดระวังก่อนจะกล่าวว่า

"มีพลังชีวิตที่ไม่มีที่สิ้นสุดยิ่งกว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์!"

"อะไร?" ผู้เฒ่าที่อยู่ข้างๆต่างก็ตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“นี่เป็นน้ำผลไม้ที่มาจากผลสวรรค์และปัฐพีหรือเปล่า?” ไม่มีผู้ใดรู้จักของเหลวชิ้นนี้อย่างแท้จริง พวกเขาทําได้เพียงเดาสุ่มเท่านั้น

ในอีกสองวันข้างหน้าเมืองศักดิ์สิทธิ์นั้นสงบมาก ไม่มีใครเข้าไปในสระแปลงมังกร และยอดฝีมือที่เคยลงมือพวกนั้นก็ดูเหมือนว่าจะไม่พร้อมแลกชีวิตกับราชันย์ศักดิ์สิทธิ์พี่กำลังจะเข้าโลงคนนึง

ผู้ฝึกตนหลายคนค่อยๆโล่งใจและยังคงติดตามที่อยู่ของเย่ฟ่านอีกครั้ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุตรศักดิ์สิทธิ์และสตรีศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายยิ่งออกไล่ล่าเย่ฟ่านราวกับจะพลิกแผ่นดิน

พวกเขาไม่เคยคิดว่าเย่ฟ่านซ่อนตัวอยู่ในบ่อแปลงมังกรที่มีการป้องกันมากที่สุดในเมือง ในความเป็นจริงต่อให้พวกเขารู้ก็ไม่มีใครกล้าลงมาทวงคนอย่างแน่นอน

หลังจากผ่านไปสองวัน ร่างกายของเจียงไท่ซูก็ยังแห้งมาก แต่สภาพของเขาดูเหมือนจะคงที่มากขึ้นเล็กน้อย และกลิ่นอายแห่งความตายที่รายล้อมร่างกายของเขาอยู่ก็ดูเหมือนจะลดลงเช่นกัน

เมื่อเห็นฉากนี้ทุกคนก็ดีใจมาก ราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ผู้เฒ่าอาจจะรอด เมื่อพวกเขามองกลับมาที่เย่ฟ่านสายตาของทุกคนก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

“ข้าควรไปที่วังอสูรสวรรค์เพื่อรับยากิเลนม่วงด้วยตัวเอง” เจียงอวิ๋นกล่าว

"ทำไม่ได้ ทันทีที่เจ้าปรากฏตัวออกห่างจากเตาเทพสุริยัน คนเหล่านั้นจะลงมือสังหารเจ้าอย่างไม่ต้องสงสัย" ชายชราอีกคนแสดงความกังวล

“ไม่จำเป็นต้องใช้เมล็ดพันธุ์ยาเซียน ข้ามีของดีกว่านั้น”

ทันทีที่เย่ฟ่านหยิบขวดยาสามใบออกมากลิ่นอายความเป็นมงคลก็ตลบอบอวลไปทั่วพระราชวังโบราณ

“นี่มัน...” หลายคนมองพร้อมกัน

“แก่นแท้ของยาเซียนที่แท้จริง!” เย่ฟ่านกล่าวเบาๆ

เขายื่นขวดให้เจียงอวิ๋น และทันทีที่เขาเปิดมัน กลิ่นหอมที่ทำให้มึนเมาได้ปลุกเร้าจิตใจของทุกคน

“ยาเซียนจริงๆ!”

ผู้คนในปัจจุบันมาจากตระกูลขุนนางโบราณ และพวกเขาทั้งหมดมีวิสัยทัศน์ที่ไม่ธรรมดา เพียงกลิ่นอายที่สามารถทำให้ผู้สูงสุดเช่นพวกเขารู้สึกสดชื่นนั้นก็สามารถแสดงถึงสรรพคุณของมันได้แล้ว

ทุกคนตะลึงงันและแทบไม่เชื่อเลย

"นี่คือแก่นโลหิตที่สกัดจากยาเซียนมังกรที่แท้จริง น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถจับร่างกายของมันได้เพราะข้าไม่รู้ว่ามันจะสามารถวิ่งหนีไปได้ด้วยตัวเอง" เย่ฟ่านรู้สึกเสียใจขณะอธิบายให้ผู้คนได้รับรู้

“เจ้าพบยาเซียน.....พวกมันยังไม่สูญพันธ์ไปอีก!” กลุ่มผู้เฒ่าตกตะลึง