ชีวิตของสาวน้อยในโลกออนไลน์ ตอนที่8: แนะนำตัว

ตอนที่8: แนะนำตัว

อเล็กซานเดรียจับมือทักทายซาแมนทา แล้วเขย่า

“เธอรู้มั้ย เธอดูคุ้นมากๆ ฉันเคยเจอหรือได้ยินเรื่องของเธอมาก่อนหรือเปล่า?” อเล็กซานเดรียถาม เธอขยับเข้าไปใกล้ๆหน้าของซาแมนทา เข้าไปใกล้มากๆขณะจับมือนิ่มๆของเธออยู่เพื่อไม่ให้เธอหลบ

“อืมมมมม หน้าใกล้กันเกินไปแล้วนะอาธีน่าซัง” ซาแมนทาหลบหน้าอเล็กซานเดรีย ใบหน้าของเธอขึ้นสีระเรื่อด้วยความอาย

“โว้ววว!! เธอพูดภาษาญี่ปุ่นได้ด้วยหรอ?” อเล็กซานเดรีนถาม

“แค่นิดหน่อยน่ะ ฉันกับแม่ชอบดูอนิเมะมากๆ เราเลยได้เรียนรู้บางสิ่งมาด้วยกัน และมันก็กลายเป็นกิจกรรมยามว่างของฉัน ฉันหวังว่าเธอคงไม่คิดว่ามันไม่น่าคบหรอกนะ” ซาแมนทาตอบกลับอเล็กซานเดรียขณะที่เธอกำลังพยายามชักมือออก

“ไม่เลย ไม่แน่นอน ฉันคิดว่ามันน่ารักมาก เธอมีแม่ที่เจ๋งสุดๆ ในทางกลับกัน แม่ของฉันรู้เพียงแค่ต้องบ่นฉันยังไงในทุกๆวัน” อเล็กซานเดรียพูด

“เฮ้ อเล็ก เธอกำลังทำให้เพื่อนกลัว” เมื่อเขารับรู้ถึงเสียงเอะอะข้างหลัง อิเสเคียลหันหลังกลับมามองจากที่นั่งของเขา และตีเข้าไปที่มือของอเล็กซานเดรียให้ปล่อยมือของซาแมนทา

“ฉันชื่ออิเสเคียล เอส แอสเคิล ยินดีที่ได้รู้จัก ขอเตือนไว้อย่างหนึ่ง อย่าไปเข้าใกล้อเล็กซานเดรียมากนะ เธอสามารถหาปัญหาใส่ตัวได้ตลอดเวลา” อิเสเคียลยื่นมาออกมา แนะนำตัวเองกับซาแมนทา

“ยินดีที่ได้รู้จัก” ซาแมนทาตอบ เธอเขย่ามือตอบด้วยรอยยิ้ม

“นี่! ฉันไม่ได้ชอบหาเรื่องใส่ตัวสักหน่อย! คนที่หาเรื่องเข้ามาตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันคือนาย มันเหมือนกับปัญหากำลังตามล่าเราทั้งคู่อยู่” อเล็กเถียง

“แล้วหยุดยุ่งไม่เข้าเรื่องได้แล้ว ฉันไม่อยากโดนครูดุเพราะนายอีกรอบหรอกนะ ดังนั้นหุบปากไปซะ ฉันจะมาจัดการกับนายทีหลัง ฉันมั่นใจว่านายจะได้เจอกับนรกขุมที่ลึกที่สุด ดังนั้น อยู่นิ่งๆแล้วจัดการกับธุระของนายไปซะ” อเล็กซานเดรียส่งสายตาคุกคามไปให้อิเสเคียล

ซาแมนทามองมาที่พวกเธอสองคนแล้วหัวเราะคิกคัก

“อย่าไปสนใจหมอนี่เลย เป็นแค่ความน่ารำคาญในชีวิตน่ะ โอ้ใช่ เธอไม่ต้องเรียกฉันว่าอาธีน่าก็ได้นะ เธอสามารถเรียกฉันว่าอเล็กได้เลย” อเล็กพูดขณะถูมือของเธอที่โดนอิเสเคียลตี

“ฉันคิดว่าพวกเธอสองคนน่ารักมาก ฉันแอบอิจฉานิดๆ ฉันได้คุยกับคนแค่ไม่กี่คนเอง มีแค่พ่อแม่กับสัตว์เลี้ยงที่คอยเล่นด้วยกันที่บ้าน” ซาแมนทามองลงมา

“ฉันไม่ค่อยได้ออกมาจากบ้านแล้วพูดคุยกับเด็กวัยเดียวกันเท่าไหร่” ซาแมนทาพูดเบาๆ เหมือนกับกระซิบ

อเล็กซานเดรียรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ซาแมนทาดูเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้ อเล็กซานเดรียคิดที่จะให้กำลังใจเพื่อนอย่างด่วนจี๋ แต่เธอก็คิดอะไรไม่ออกไม่ว่าเธอจะมองไปรอบๆตัวมากแค่ไหนก็ตาม

อิเสเคียลหันมาข้างหลังอีกครั้งแล้วคุยกับซาแมนทา “เธอรู้อะไรไหม เราจะกินข้าวเที่ยงด้วยกันดีไหม?”

“เยี่ยมเลย เป็นไอเดียที่เจ๋งมาก ทำกันเถอะ ตอนนี้ฉันหิวข้าวสุดๆเพราะฉันกินข้าวไปตอนเช้ามืดเท่านั้นเอง หลายชั่วโมงที่ต้องรอกับแดดที่โคตรร้อนมันแย่มาก” อเล็กซานเดรียรีบเห็นด้วยกับอิเสเคียล

อเล็กซานเดรียรู้สึกขอบคุณอิเสเคียลที่มาช่วยเธอในตอนที่มีปัญหา

“บางที ฉันคงต้องลงโทษเขาน้อยลงนิดหน่อยจากการที่เขาช่วยฉันไว้เมื่อกี้ ฉันคิดว่าต่อยพุงกับเตะก้นของเขาก็พอ” อเล็กซานเดรียคิด

ซานแมนทามีสีหน้าที่ดีขึ้นเล็กน้อย

“ขอบใจนะ ฟังดูเยี่ยมไปเลย” ซาแมนทาตอบ

เมื่อเห็นซาแมนทาดีขึ้น อเล็กก็รู้สึกโล่งขึ้น ตอนนี้เธอมีเวลาสองสามชั่วโมงให้นอนพัก

อเล็กซานเดรียตีไหล่ของอิเสเคียลเบาๆ

“นี่ ปลุกฉันตอนที่การแนะนำตัวเสร็จด้วยนะ ฉันของีบแปปนึง” อเล็กซานเดรียหาว

เธอรีบวางแขนลงบนโต๊ะแล้วเอาหัวซุกเข้าไปในแขนของเธอ

“เดี๋ยว? ฉันก็กะจะงีบเหมือนกันนะ” อิเสเคียลพูด

“มันคือความผิดของนายที่ทำให้เรานอนดึก เพราะงั้นนายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” อเล็กซานเดรียตอบ เธอยังคงนอนบนแขนของเธอ

“นี่! มันก็เป็นความผิดของเธอเหมือนกันที่ชวนฉันลงเรด*ตอนดึกๆ”

“นี่อเล็ก ยะโฮฮฮ อเล็ก อเล็กซานเดรีย~~”

เมื่อเห็นว่าเรียกไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร อเล็กไม่ยอมตอบกลับมาอีก อิเสเคียลจึงหันกลับไปแล้วรอจนกว่าจะถึงตาของเขาบ้างก็แล้วกัน แต่ก่อนที่เขาจะหันกลับไป เขาก็เห็นซาแมนทากำลังตั้งใจฟังการแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนอยู่ อิเสเคียลจึงนึกไอเดียขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง

“ซาแมนทา!” อิเสเคียลเรียกร้องความสนใจจากซาแมนทา

“ว่าไง?” ซาแมนทาตอบ

“ฉันขอความเห็นใจจากเธอหน่อยได้ไหม?”

“ความเห็นใจ?”

“เธอก็เห็น อเล็กซานเดรียกับฉันเป็นพวกนกฮูกกันทั้งคู่ และวันนี้พวกเราเข้านอนสายมากๆ ดังนั้น เธอช่วยกรุณาปลุกตอนที่ถึงตาฉันแนะนำตัวได้ไหม? แล้วเดี๋ยวฉันจะเลี้ยงมื้อเที่ยงเป็นข้อแลกเปลี่ยน โอ้ แต่เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวอเล็กนะ เดี๋ยวฉันปลุกเธอเอง ฉันแค่ขอพักแปปเดียว” อิเสเคียลรู้สึกอายที่ต้องอธิบายเรื่องนี้กับซาแมนทา

“แน่นอน ไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยนายปิดเอง” ซาแมนทายิ้มแล้วตอบกลับ

“ขอบคุณนะ เธอช่วยได้เยี่ยมเลย” อิเสเคียลบอกขอบคุณ อิเสเคียลหันกลับไปที่เดิมแล้วเริ่มทำตามอเล็กซานเดรียทันที เขาวางแขนลงบนโต๊ะแล้วซุกหัวลงไป และหลับ

“พวกเขาดูดีกันทั้งคู่เลย” ซาแมนทาพึมพำกับตัวเอง แล้วมองไปยังรูปปั้นอเล็กซานเดรียและอิเสเคียลที่กำลังนอนหลับอยู่

…

เวลาผ่านไปหลายนาที นักเรียนแนะนำตัวกันครบเกือบทั้งห้อง เหลือเพียงแถวสุดท้ายเท่านั้น

…

ซาแมนทาตัดสินใจปลุกอิเสเคียล ซาแมนทาสะกิดหลังของอิเสเคียลเบาๆแล้วเขย่ามัน

“อิเสเคียลตื่นได้แล้ว ใกล้ถึงตาของเราแล้ว” ซาแมนทากระซิบขณะกำลังเขย่าตัวของเขาอยู่

อิเสเคียลตื่นขึ้นมาด้วยมือที่อบอุ่นและอ่อนโยนของซาแมนทา

อิเสเคียลหันหลังมาจากที่นั่งของเขา “ฉันตื่นแล้วๆ ขอบใจนะซาแมนทา”

หลังจากขอบคุณซาแมนทาเสร็จ อิเสเคียลก็หันมามองข้างหน้าของเขา เหลือเพียงอีกสามคนเท่านั้นก่อนจะถึงตาของเขา อิเสเคียลจึงจัดการตัวเองหลังจากที่เขางีบไปทำให้เขาดูยุ่งเหยิงมาก และมันคงน่าอายถ้าผม หน้า และอื่นๆนั้นดูยุ่งเหยิง

…

“เธอมีกระจกไหม?” อิเสเคียลถาม..

ซาแมนทาคว้ากระเป๋าขึ้นมาแล้วเริ่มหาของ

“นี่”

อิเสเคียลคว้าเอากระจกไป แล้วเริ่มจัดทรงผมยุ่งๆของเขาก่อน “ขอบใจ”

“ฉันดูเป็นยังไงบ้าง” หลังจากที่จัดผมไปได้สักพัก อิเสเคียลก็หันมาถามซาแมนทา

“นายดูดีมาก” ซาแมนทาตอบแล้วยกนิ้วให้

…

“ขอบคุณเด็กๆทุกคนสำหรับการแนะนำตัวที่ยอดเยี่ยม ดูเหมือนว่าจะเหลืออีกแค่สองคนที่ยังไม่ได้แนะนำตัว คนต่อไปเชิญค่ะ” มาเรียมองไปยังที่นั่งของอิเสเคียลและซาแมนทา

--------------------

*Raid คือดันเจี้ยนประเภทหนึ่ง ที่มีแต่บอสอยู่ข้างใน