ตอนที่ 200 การเผชิญหน้า

หลังจากสอบถามเจ้าหน้าที่ของรัฐคนหนึ่งที่รับผิดชอบ พวกเขาก็พบว่ารอยแยกจะคงที่พอที่จะเสี่ยงภัยต่อไปอย่างไม่มีอุปสรรคอีกประมาณ 25 วัน

เมื่อช่วงเวลานี้ผ่านไป มันจะไม่เสถียรเนื่องจากมานาที่รวบรวมมาอย่างแข็งแกร่งจะถูกปล่อยออกมาอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะสลายไป 1

ดังนั้น กลุ่มของพวกเขาจึงตัดสินใจเสี่ยงเป็นเวลา 20 วันก่อนที่พวกเขาจะกลับมา และเก็บไว้เป็นเวลาห้าวันเป็นบัฟเฟอร์หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น

ขณะลงจากที่ราบสูง พวกเขาอยู่ที่นั้น ใช้เวลาสองสามชั่วโมง ในขณะที่มันน่าแปลกเล็กน้อยที่พวกเขามองไม่เห็นสัตว์ร้ายแม้แต่ตัวเดียว

พวกเขาไม่ได้เรียกสายใยวิญญาณในช่วงเวลานั้น และมีเพียงอาร์เทมิสเท่านั้นที่บินไปรอบๆ สังเกตสถานการณ์ทั้งหมด เพื่อสร้างความมั่นใจในการเดินทางที่ปลอดภัยไปยังหุบเขา

เจสันได้หยิบมีดสั้นของเขาออกมาเพื่อเตรียมตัว เผื่อว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะจากเก็บมันไว้ในฝักมันต้องใช้เวลาสักพักที่จะหยิบมันออกมา

ช่วงเวลาสั้นๆ นี้สามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นปัจจัยตัดสินในการต่อสู้เพื่อความเป็นความตาย และเขาไม่มีความสนใจในการทดสอบว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่

โพชั่นและไอเทมอื่นๆ ได้รับการปกป้องไว้อย่างดีในอุปกรณ์เก็บของของเขา แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น เจสันก็หยิบยาสองสามขวดมาใส่ในเข็มขัดเพื่อเตรียมตัวเอาไว้

มีดขว้างแทบไม่มีประโยชน์เลยเพราะระดับของมันต่ำเกินไป และเขาไม่มีเวลาที่จะสร้างมีดใหม่ แม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้น พลังในการขว้างของเขาก็ยังต่ำเกินไปที่จะสร้างความแตกต่างอย่างมาก

เช่นเดียวกับคันธนูและเจสันตัดสินใจจะจะใช้มันก่อน ในขณะที่เขาจะต้องพึ่งพากริชของเขาหากจำเป็น เมื่อพวกเขาไปถึงเนินเขาที่ลาดชัน ในที่สุดพวกเขาก็สามารถเข้าไปในเขตชานเมืองของหุบเขาได้อย่างระมัดระวัง ในขณะที่ภูมิทัศน์รอบ ๆ พวกเขาเปลี่ยนจากทุ่งหินสีเทาที่มีพุ่มไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เติบโตน้อยเป็นทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มต้อนรับพวกเขา

ราวกับทะเลทรายได้ผุดขึ้นมาในทันใดด้วยชีวิตที่เบ่งบานอยู่ทุกหนทุกแห่ง และทิวทัศน์รอบๆ ตัวก็เปลี่ยนไปเมื่อเข้าไปในหุบเขา ที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ พุ่มไม้หนาทึบ และเสียงนกร้องเจี๊ยก ๆ ที่อิงตามกิ่งไม้

ทุกคนยกเว้น ลักซ์เรียกสายใยวิญญาณออกมาเพราะพวกเขาคิดว่ามันจะดีกว่า ความใกล้ชิดกับความตายนั้นหายากมาก และสัตว์ร้ายส่วนใหญ่ไม่สามารถระงับมานาที่แปรสภาพของพวกมันที่เปล่งออกมาจากพวกมันได้ เช่น โครงกระดูกของลักซ์

สัตว์ป่าจะมีปฏิกิริยาแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงต่อสายวิญญาณของลักซ์เมื่อเทียบกับของปกติเพราะพวกมันจะรับรู้ถึงอันตรายและเริ่มโจมตีทันที

เรื่องนี้มีเหตุผลบางประการ แต่ที่สำคัญที่สุดคือความตายที่แปรเปลี่ยนมานาทำลายภูมิประเทศโดยรอบ ทำให้กลายเป็นดินแดนที่แห้งแล้ง

และเนื่องจากทุกสิ่งมีชีวิตต่างก็เป็นศัตรูกับอมนุษย์โดยกำเนิด ทำให้แม้แต่ศัตรูตัวฉกาจที่ดุร้ายที่สุดก็สร้างพันธมิตรกับศัตรูทั่วไป ในท้ายที่สุดลักซ์โชคไม่ดีอย่างยิ่ง แม้ว่าขนาดแกนกลางของเขาจะใหญ่ที่สุดในบรรดาทีมทั้งหมด

แต่เขาไม่สามารถจัดการกับสายใยวิญญาณของเขาได้อย่างอิสระโดยไม่ถูกมองว่าเป็นศัตรูที่เกลียดชังที่สุด

หลังจากล้อมเจสัน ซึ่งเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในทีม ทุกคนก็ถอดปลอกอาวุธออก ขณะที่เจนนิเฟอร์ใช้ธนูระดับพีค 2 ลินใช้มีดสั้นและมีดขว้าง

ธีโอใช้ดาบยาวระดับ 2 และลักซ์ดึงดาบสั้นสองเล่มที่ใหญ่กว่ามีดสั้นของเจสัน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เจสันประหลาดใจก็คือมาเลียดึงไม้กายสิทธิ์จากอุปกรณ์จัดเก็บข้อมูลของเธอ

ไม้กายสิทธิ์เป็นอาวุธมานาที่ใช้ความพยายามและทักษะอย่างมากในการสร้าง จากความผันผวนของมานาที่เขาเห็น เจสันมั่นใจว่าเป็นไม้กายสิทธิ์ระดับ 1 ที่ต้องมีราคาแพงมาก

ไม้กายสิทธิ์มีราคาแพงกว่าอาวุธมานาทั่วไปมาก เนื่องจากความสามารถในการขยายการโจมตีของธาตุในระดับหนึ่ง เนื่องจากพลังธาตุไฟของเธอในระดับสุงและพลังธาตุน้ำที่จุดสูงสุดของอันดับที่วิวัฒนาการ เธอจะสามารถเอาชนะสัตว์ร้ายที่ไร้ตำหนิสองสามตัวได้ในคราวเดียว

แม้แต่กลุ่มของสัตว์ร้ายที่ไม่มีตำหนิก็ไม่มีปัญหา ตราบใดที่เธอมีมานาเพียงพอที่จะรักษาการโจมตีตามธาตุของเธอ

'ทำไมเธอไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์ในเมืองไซโร'

เจสันถามตัวเองในทันใด แต่อาจมีสาเหตุหลายประการสำหรับเรื่องนี้

“เราควรสำรวจทุกอย่างในขอบเขตที่ปลอดภัยหรือดูว่าสัตว์ชนิดใดอาศัยอยู่ในป่าลึก มันจะช่วยให้เราเดินไปรอบๆ ได้อย่างอิสระมากขึ้นและค้นหาสมบัติมากขึ้น”

เจสันแนะนำเพื่อคิดให้ออกว่าทีมของเขาต้องการทำอะไร

เขาไม่ใช่หัวหน้ากลุ่ม และหากคิดดูแล้ว ดูเหมือนว่าไม่มีใครเป็นผู้นำกลุ่ม หากพวกเขาต้องตกอยู่ในอันตราย ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และไม่มีใครเป็นผู้นำทั้งนั้น ทั้งกลุ่มก็อาจกระจัดกระจายไปรอบๆ ราวกับใบไม้ที่ปลิวไสวไปตามลม

เจนนิเฟอร์มองดูพี่ชายของเธอ กระตุ้นให้เขาพูด ขณะที่ทั้งมาเลียและลินก็สบตากัน เกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายเป็นคนแรกที่พูดอะไรบางอย่างด้วย

“ทำทั้งสองอย่างพร้อมกัน เราสามารถดูสัตว์ร้ายส่วนใหญ่ขณะสำรวจรอบนอกได้ใช่ไหม”

ลักซ์ที่เงียบอยู่ตลอดมาถาม

เจสันเพียงพยักหน้า ขณะที่เขาบอกพวกเขาว่าควรไปทางไหนก่อนจะอธิบายคร่าวๆ ว่าเขาจะรับรู้สัตว์ชนิดใดได้บ้าง หรือจะค่อนข้างดีกว่าว่ามีสัตว์กี่ตัวที่รวมตัวกันในจุดเดียวพร้อมกับระดับมานาแกนของพวกมัน

นอกจากนี้ เขายังสามารถบอกทีมของเขาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในองค์ประกอบของพวกเขา แต่เจสันไม่ต้องการเปิดเผยไพ่ทั้งหมดของเขาในครั้งเดียว

สัตว์เดรัจฉานส่วนใหญ่จะเปิดเผยความสัมพันธ์เชิงธาตุของตนอย่างเปิดเผยไม่ว่าจะผ่านทางขน/ผิวหนัง/สี ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้นเพื่อข่มขู่คู่ต่อสู้

เช่นนี้ เจสันก็ไร้ประโยชน์ที่จะเปิดเผยความลับทั้งหมดของเขา ดังนั้นเขาจึงระงับคำพูดที่จะหลุดปากหากเขาไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อน พวกเขาเข้าใกล้กลุ่มหมีภูเขากลุ่มเล็กๆ ที่อยู่ถัดจากกลุ่มหมีเดินลมสีเขียวอีกกลุ่ม

ทั้งสองกลุ่มอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขและกระทั่งแบ่งปัน ซึ่งเป็นข้อเท็จจริงที่เจสันสังเกตเห็นเมื่อเขาเห็นพวกมันกำลังฉีกกระชากผู้พิทักษ์ป่าขนาดใหญ่สูงสิบเมตร

เจสันไม่เคยเห็นเผ่าพันธุ์ใดในสามเผ่าพันธุ์นี้มาก่อน แต่เขารู้สึกประหลาดใจที่สังเกตเห็นว่ากลุ่มหมีทั้งสองกลุ่มที่อยู่ในอันดับต่ำ/กลางสามารถเอาชนะผู้พิทักษ์ป่าที่มีระดับสูงสุดได้

ผู้พิทักษ์ป่าดูคล้ายกับกวางมูซ ซึ่งทำให้เจสันประหลาดใจเล็กน้อยเพราะความจำของเขาเกี่ยวกับสายพันธุ์นั้นแตกต่างกัน แต่ความผันผวนของมานาที่จางและจางจนเกือบหมดสิ้นที่เขาเห็นคือสิ่งที่เขาอ่านจากผู้พิทักษ์ป่าซึ่งกล่าวกันว่าเป็นสัตว์สองเท้า

อย่างไรก็ตาม กลุ่มหมีที่พวกเขาเข้าไปใกล้ก็เป็นเหมือนสมบัติอย่างหนึ่ง เพราะพวกมันสามารถให้ได้ตั้งแต่หนัง กรงเล็บ หรือแม้แต่อวัยวะของพวกมันสามารถนำมาใช้ปรุงยาพิเศษหรือนำไปใช้อย่างอื่นได้ ซึ่งทำให้ดวงตาของทุกคนเปล่งประกายด้วย สีของความโล�

ทันใดนั้น เปลวไฟสีดำของม้าไนท์แมร์ก็วูบวาบดึงดูดความสนใจของหมีตัวหนึ่งเมื่อมันคำรามออกมาทำให้ตัวที่เหลือและหมีวินด์วอล์คหันกลับมา

ขณะที่พวกเขาจ้องตากัน เจสันพบว่าตัวเองกำลังเดาการตัดสินใจของเขาที่จะผจญภัยในรอยแยกระดับสี่ดาวในขณะที่เขาเปิดกระเป๋า อย่างรวดเร็ว