บทที่ 60 ราชันบรรพบุรุษดำเนินลง มนุษย์สิ้นหวัง! (ฟรี ฟรี ฟรี)

 

“ใช่แล้ว ไม่เพียงแต่คิดจะล้มล้าง แต่ยังจะสั่นคลอนพวกเราอีกด้วย”

“เผ่าพันธุ์หมื่นเซียนเป็นราชันของโลกใบนี้ นี่คือกฎ ไม่ว่าจะโบราณมากเพียงใดก็เป็นเช่นนี้เสมอ!”

“พวกเราต้องร่วมมือ พวกมนุษย์ต้องหลั่งเลือดเพื่อตอบแทนความอัปยศอดสู!”

“คนอ่อนแอต้องอยู่กับพื้นนอบน้อมและเคารพ เป็นเพียงแค่มดปลวก แต่กลับกล้าท้าทายอำนาจสวรรค์”

สำนึกศักดิ์สิทธิ์มาบรรจบพบเจอกันท่ามกลางฟากฟ้า

ราชันบรรพบุรุษทั้งห้าต่างมีความคิดเดียวกัน

พวกมันต้องการร่วมมือกัน เมื่อร่วมมือกันจะแข็งแกร่ง ด้วยสายเลือดของเผ่าพันธุ์อันยิ่งใหญ่ พวกมันเลือกที่จัดการกวาดล้างความอัปยศเมื่อไม่กี่วันก่อน

ผู้ครองตำแหน่งสูงสุดในโลกนี้มีได้แค่เผ่าพันธุ์หมื่นเซียน

“เผ่าพันธุ์มนุษย์ผู้ต่ำต้อย อย่าได้คิด”

ในท้ายที่สุด ราชันบรรพบุรุษทั้งห้าก็เคลื่อนไหว

พวกมันเดินทางลงจากเขาศักดิ์สิทธิ์โดยไม่อดรั้งกระแสพลัง มุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างกำแหง มุ่งตรงไปยังเมืองศักดิ์สิทธิ์เชิ่งหยางของมนุษย์

.....

ราชันบรรพบุรุษทั้งห้าก้าวเดินไปร่วมกัน กระแสพลังของพวกมันนั้นทรงพลังและน่าสะพรึงกลัว กระจายออกไปหลายแสนลี้

ไม่ว่าทางใดที่มันก้าวเดินไป ทุกสิ่งมีชีวิตก็สั่นสะท้าน ไม่สามารถห้ามได้

เผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิตนับพันพากันบูชา สายตาพวกมันต่างคลั่งไคล้ เสียงคำรามของมันสะท้านสะเทือนทั่วฟ้า

และเหล่าผู้ฝึกยุทธ์มนุษย์ที่สัมผัสได้ถึงกระแสพลังนี้ต่างมีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นตระหนก

จะว่าไปแล้วเกิดอะไรขึ้น

น่าเหลือเชื่อที่ราชันบรรพบุรุษทั้งห้าออกมาพร้อมกัน

กระแสพลังของพวกมันนั้นทรงพลังมาก ราวกับต้องการกดดันมายังเผ่าพันธุ์มนุษย์

ในแดนร้างตะวันออก เมืองเชิ่งหยาง

เนื่องจากผู้นำมนุษย์ทั้ง 5 ฝ่าย ได้เดินทางออกไปพร้อมกับศิษย์ของตน เหล่ามนุษย์ในเมืองเชิ่งหยางต่างงุนงง ไม่รู้ว่าพวกเขามุ่งหน้าไปที่ใด

แน่นอนว่ายังมีบางคนที่เดินทางตามพวกเขาไปด้วยด้วยตนเอง ด้วยความอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

อย่างไรก็ตามไม่นานเท่าไหร่นัก

เผ่าพันธุ์มนุษย์ในเมืองต่างพากันรู้สึกจิตใจหนักอึ้ง

บรรยากาศโดยรอบดูหนักขึ้นในทันใด ยากที่จะหายใจ

“เกิดอะไรขึ้นกัน ทำไมข้าถึงรู้สึกอึดอัดใจ”

“รู้สึกแย่เหลือเกิน ราวกับข้าหายใจไม่ออก”

“ทำไมทุกคนในเมืองเชิ่งหยางถึงรู้สึกเช่นนี้กัน?”

ภายในเมืองเชิ่งหยาง เผ่าพันธุ์มนุษย์ทุกคนต่างรู้สึกหวาดกลัวและงุนงง

พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกอึดอัดเช่นนี้

เมืองเชิ่งหยางนั้นเป็นพื้นที่ปลอดภัยที่อยู่ห่างไกลของมนุษย์ และมันเป็นหนึ่งในฐานที่มั่นที่ปลอดภัยที่สุดในแดนร้างตะวันออก

อยู่ที่นี่จะมีอันตรายได้อย่างไรกัน?

อย่างไรก็ตาม ความงุนงงของคนภายในเมืองก็ไม่อยู่นาน

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ท้องฟ้าเหนือเมืองเชิ่งหยางก็มืดทะมึน

แรงกดดันอันหนักหน่วงดั่งภูเขาก็กดทับลงมาจากฟากฟ้า จนทำให้กำแพงเมืองเชิ่งหยางสั่นสะเทือนจนทั่ว

ทุกเผ่าพันธุ์ในเมืองนี้ ไม่ว่าจะผู้ใดก็ตาม ต่างรู้สึกสั่นสะท้านไปด้วยความกลัวและร่วงลงสู่พื้น!

ในตอนนั้นเอง มนุษย์ุกคนในเมืองต่างแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความหวาดกลัว

ภาพที่เห็นบนนั้นทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปด้วยความหวาดหวั่นและตื่นตระหนก

บนท้องฟ้า มีร่างห้าร่างที่ดูราวกับเป็นเทพปีศาจ ยืนค้ำอยู่เหนือเมืองเชิ่งหยาง

พวกมันต่างมีรูปร่างหน้าตาที่แตกต่างกันออกไป ร่างกายที่กลืนไปกับท้องฟ้าและผืนดิน ราวกับเป็นอนุสาวรีย์แห่งความเป็นนิรันดร์

ร่างทุกร่างนั้นสูงหลายร้อยจั้ง ยืนอยู่เหนือเมืองเชิ่งหยาง ราวกับเทพมารที่จุติลงมายังโลกใบนี้!

ราชันบรรพบุรุษทั้งห้านั้นเหนือกว่าราชันศักดิ์สิทธิ์มากนัก

ราชันบรรพบุรุษทั้งห้าได้ลงมาตัดสินเมืองเชิ่งหยาง นำแรงกดดันอันมหาศาลลงมาสู่ทุกคนในเมือง!

“ผู้นำทั้งหกอยู่ไหนกัน?”

ร่างอันยิ่งใหญ่เปิดปาก เสียงดังก้องออกมา แรงกดดันอันมหาศาลถูกปลดปล่อยออกมา ทำให้เหล่ามนุษย์ในเมืองกระอักเลือดออกมาจากปาก

หากไม่ใช่เพราะจอมยุทธ์มนุษย์ที่แข็งแกร่งบางคนปกป้องเหล่ามนุษย์ในเมืองได้ทันเวลา เกรงว่าภายใต้เสียงอันยิ่งใหญ่นั้น เหล่ามนุษย์ทุกคนในเมืองจะต้องตาย

“พวกมันหวั่นเกรงเราจึงหนีไปอย่างนั้นรึ?”

และเป็นอีกครั้งที่ราชันบรรพบุรุษเอ่ยปากขึ้นมา

พวกมันมาที่นี่ จิตสำนึกกระจายออกไปและไม่รู้สึกถึงผู้แข็งแกร่งมากมายนัก ดังนั้นพวกมันจึงคิดว่ากองกำลังของมนุษย์ไม่ควรอยู่ที่นี่

“ข้าคิดไว้แล้ว ว่าทำไมพวกเจ้าจึงโอหังนัก?”

“พวกข้าส่งโองการลงมา แต่พวกเจ้ากลับปฏิเสธ อีกทั้งยังกล้าทำลายสำนึกศักดิ์สิทธิ์ราชัน ความโอหังเช่นนี้ต้องถูกชำระด้วยเลือด”

ราชันบรรพบุรุษเปิดปากพูด เสียงของมันเรียบเฉย

ใจของทุกคนในเมืองเย็นยะเยือก

ราชันบรรพบุรุษทั้งห้าจุติลงมายังเมืองเชิ่งหยางและกำลังจะชำระเมืองนี้ด้วยเลือดอย่างนั้นรึ?

สำหรับเผ่าพันธุ์มนุษย์ นี่เป็นเรื่องใหญ่

“จะสังหารพวกมดปลวกก็น่าเบื่อ แล้วกองกำลังของมนุษย์อยู่ที่ไหนกัน? หลังจากที่ข้าพบพวกมันและตัดหัวพวกมันจนสิ้น ถอนรากถอนโคนพวกมันจนสิ้นซาก นั่นจึงจะค่อยลบล้างความเกลียดชังในใจพวกข้าลงได้”

ราชันบรรพบุรุษอีกตนเปิดปาก เสียงของมันเย็นชาราวกับน้ำแข็งพันปี

“พวกมันไปจากเมืองนี้ แต่เหมือนว่าจะไม่ได้หนี เหมือนว่าจะไปที่ไหนสักแห่ง”

ดวงตาของราชันบรรพบุรุษเป็นประกาย ราวกับฟ้าดินแยกออก ภาพเบื้องหน้าถูกสร้างขึ้นมาใหม่ เผยให้เห็นคนหลายคนที่ออกไปจากเมืองเชิ่งหยาง

“เสือดำเองก็เป็นหนึ่งในนั้น”

ราชันบรรพบุรุษผมสีม่วงหันหลังและชี้ไปยังเสือดำที่มีโองการราชันบรรพบุรุษอยู่บนหัวมัน

“ไปเถอะ ไปยังที่เจ้าพวกนั้นไป เจ้ามดปลวกพวกนี้ต้องถูกประหารจนสิ้นจะได้รู้ว่าพวกมันเล่นอยู่กับอะไร!”

“ฮ่าๆๆ พวกมนุษย์ไม่ได้ชอบให้ผู้แข็งแกร่งปกป้องคนอ่อนแออย่างนั้นรึ?”

“ถ้าเช่นนั้นแล้วก็ไม่ต้องสนใจที่แห่งนี้ หลังจากที่จับพวกผู้ฝึกยุทธ์มนุษย์มาได้แล้ว เจ้ามดปลวกพวกนี้จะได้เห็นพวกมันถูกสังหาร”

“ไม่รู้ว่าพวกมนุษย์จะทำสีหน้าเช่นไรเมื่อได้เห็นเช่นนี้ ช่างน่าดูชมยิ่งนัก”

หนึ่งในเหล่าราชันบรรพบุรุษเอ่ยปาก

สิ่งที่พวกมันพูดคุยออกมานั้นทำให้เหล่ามนุษย์ในเมืองเชิ่งหยางรู้สึกเย็นวาบ มีแต่ความสิ้นหวังบนใบหน้า

ในสายตาของเหล่าผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ พวกเขาก็เป็นเพียงราวกับมดปลวก ถูกบี้เมื่อไหร่ก็ตาย

พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อต้าน

ในช่วงเวลาที่สิ้นหวังเช่นนี้ กระทั่งผู้นำมนุษย์ทั้งหกก็เกรงว่าจะปกป้องตัวเองไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงการปกป้องพวกเขาเลยด้วยซ้ำ

แล้วใครจะช่วยพวกเขาได้กัน

เหล่าคนในเมืองต่างสิ้นหวัง

หลายคนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้

หลังจากราชันบรรพบุรุษพูดคุยกันจบ มันก็ออกไป

พวกมันวางค่ายกลป้องกันด้านนอกเมืองเชิ่งหยางอย่างง่ายดาย และภายในค่ายกลนั้น มนุษย์จะไม่สามารถออกไปไหนได้แม้แต่น้อย

ในไม่ช้าพวกมันก็เดินทางตามร่องรอยแห่งฟ้าดินที่หลงเหลืออยู่และมุ่งไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์!