ตอนที่ 573+574 การเลือกสถานที่

ตอนที่ 573 การเลือกสถานที่

บางทีอาจตระหนักถึงคำขอที่ฟังดูยากลำบากที่เขาเพิ่งร้องขอต่อเจียงเหยา อธิการบดีเหวินจึงรีบอธิบาย “ผู้หญิงคนนั้นเคยเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจในกองกำลังตำรวจภายในเมืองของเรา เธอได้รับบาดเจ็บจากการปฏิบัติหน้าที่น่ะ”

เจียงเหยาไม่ต้องการทำอะไรกับมัน แต่เปลี่ยนใจหลังจากได้ยินว่าผู้ป่วยเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจและได้รับบาดเจ็บจากการปฏิบัติหน้าที่

บางทีอาจเป็นสถานการณ์เดียวกับลู่ชิงสีในฐานะทหาร แต่เจียงเหยาได้รับความชื่นชมอย่างมากจากทหารและเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมาย

“ฉันรู้จักกับเทวแพทย์ค่ะ แต่ฉันจะต้องพบกับผู้ป่วยด้วยตนเองเพื่อตัดสินใจว่าจะรักษาได้หรือไม่” ถ้าเธอต้องการช่วยชีวิตคน เจียงเหยาคิดว่าอย่างน้อยก็เธอก็คงต้องพบเขาก่อน

อย่างเช่น ตู้เฉิน เธอคิดว่าเขาเป็นคนที่เท่ จึงได้ตัดสินใจช่วยเขา

อย่างไรก็ตาม ด้วยอาการบาดเจ็บจากไฟไหม้ เจียงเหยาไม่มีประสบการณ์มาก่อนและต้องการวิเคราะห์ด้วยระบบทางการแพทย์ก่อนที่เธอจะสามารถตัดสินใจอะไรได้

อธิการบดีเหวินตื่นเต้นที่ได้ยินว่าเจียงเหยารู้จักกับเทวแพทย์

“ได้สิ! ได้สิ! ฉันจะให้เพื่อนัดเวลาให้คุณได้พบกับเขา” เขาขอบใจเจียงเหยาอย่างล้นเหลือ เขาโชคดีแค่ไหนที่เจียงเหยารู้จักกับเทวแพทย์!

ไม่ว่าอธิการบดีเหวินจะไม่สนใจกับข่าวของเมืองจินโด มันก็เป็นความรู้ทั่วไปในด้านการแพทย์เกี่ยวกับการปรากฏตัวของตัวละครลึกลับที่เรียกว่าเทวแพทย์

ผู้ช่วยชีวิตและผู้สร้างปาฏิหาริย์ นี่เป็นเพียงคำกล่าวที่ใช้อธิบายเทวแพทย์

หลังจากการจากไปของเจียงเหยา อธิการบดีเหวินก็โทรหาเพื่อนรับของเขาทันทีและบอกข่าวที่น่ายินดี เขายังคิดอยากจะขอให้เทวแพทย์มาร่วมบรรยายที่มหาวิทยาลัยอีกด้วย

เขาได้ละทิ้งความคิดนั้นไปอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่ามีข่าวลือว่าเทวแพทย์ไม่ใช่คนที่อารมณ์ดีเสียเท่าไหร่

เขาไม่ต้องการทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากแก่เจียงเหยา

เช้าตรู่ของวันเสาร์ เจียงเหยาไปรับผู้จัดการซุนและลู่อี้ชิง เพื่อไปยังสถานที่สองสามแห่งที่ผู้จัดการซุนทำการค้นหาเพื่อจะจัดตั้งเป็นบริษัท

เหลียงเยวื่อจือกลับไปที่เมืองจินโดอย่างรวดเร็ว หลังจากรู้ว่าปัญหาเรื่องเงินของเจียงเหยาได้รับการแก้ไขแล้ว ตอนนั้นเจียงเหยาอยู่ในชั้นเรียนจึงไม่ได้ไปส่งเขาที่สนามบิน

ผู้จัดการซุนพบสถานที่อยู่สองแห่ง แห่งหนึ่งอยู่ในเขตชานเมือง และอีกแห่งหนึ่งในเขตชนบท

“ที่นี่ในแถบชานเมืองนั้นไม่ใหญ่เท่ากับในชนบท แม้ว่ามันจะสะดวกกว่าในการเดินทางก็ตาม” ผู้จัดการซุนกล่าว “ถ้าเราเลือกแถบชนบท เราจะต้องปูถนนมาที่บริษัทของเราเอง”

ดังนั้นเมื่อรวมค่าปูถนนแล้ว การสร้างโรงงานในเขตชนบทนั้นไม่ถูกเลย

“ที่ดินผืนนี้เป็นของใครคะ? ราคาเท่าไหร่?” หากราคาใกล้เคียงกัน เจียงเหยาชอบเขตชานเมืองมากกว่า อย่างน้อยก็ทำให้เดินทางสะดวก ซึ่งเป็นข้อได้เปรียบอย่างแน่นอน

ที่ดินผืนนี้ในเขตชานเมืองเป็นของรัฐบาล จะมีการเปิดให้ประมูลราคาในอีกครึ่งเดือน แม้ว่าจะยังไม่เป็นที่รู้กันโดยทั่วก็ตามครับ“ผู้จัดการซุนตอบ”คุณเหลียงบอกผมเมื่อวันก่อนว่า ถ้าคุณต้องการที่ดินผืนนี้ เขามีวิธีหามาให้พวกเราได้ครับ”

เจียงเหยาพยักหน้าและเดินไปตามบริเวณรอบ ๆ สังเกตสภาพแวดล้อมก่อนจะออกไปที่ชนบท

การเดินทางไปยังชนบทเส้นทางเป็นหลุมเป็นบ่ออย่างมาก ทำให้ลู่อี้ชิงคลื่นไส้ตลอดเวลา หลังจากรถหยุดแล้ว พวกเขายังต้องเดินทางต่อไปอีกสามร้อยเมตรเพื่อไปยังสถานที่นั้น

“เราต้องขยายถนนจากทางแยกเพื่อรองรับรถบรรทุก” เจียงเหยาขมวดคิ้ว เธอมองไปที่ลู่อี้ชิง และถามว่า “พี่คะ พี่โอเคไหม”

“ไปที่ชานเมืองกันเถอะ ที่นี่มันชนบทเกินไป” ลู่อี้ชิงโบกมือของเธอ

“ต้องใช้เงินอีกมากเพื่อปูถนนที่นี่ นอกจากนี้ เธอเห็นต้นไม้และพืชที่เพิ่งปลูกใหม่มากมายข้างถนนเมื่อเราเข้ามาไหมล่ะ? ฉันคิดว่าชาวบ้านคงรู้ข่าวและเพิ่งจะปลูกเมื่อไม่นานนี่เอง คงทำไปเพื่อพวกเขาจะได้เรียกร้องค่าชดเชยได้มากขึ้นล่ะสิ”

ลู่อี้ชิงไม่ชอบที่นี่เอาเสียเลย

__

ตอนที่ 574 เจ้าของ

เจียงเหยาไม่ได้สังเกตเห็นต้นไม้ริมถนน แต่เธอแน่ใจมากว่าสภาพถนนแย่แค่ไหน หากเธอจะสร้างโรงงานที่นี่ เธอจะต้องใช้เงินจำนวนมากและปูถนนเพื่อให้รถบรรทุกและเครื่องจักรหนักไปถึงได้โดยง่าย

“ไปที่ชานเมืองกันเถอะ หากเราไม่สามารถได้มันมาจากกระบวนการประมูล ก็ค่อยมาดูที่ชนบทกันอีกครั้ง” จากการลงทุน ที่ดินในเขตชานเมืองจะมีค่ามากขึ้นในอนาคต

เมืองหนานเจียงพร้อมที่จะพัฒนาเป็นเมืองระดับหนึ่งในอีกสิบปีต่อมา ชานเมืองถูกแบ่งออกเป็นเขตการปกครองต่าง ๆ และรวมอยู่ในแผนการพัฒนาของเมืองหนานเจียง

หลังจากตัดสินใจเลือกสถานที่แล้ว ทั้งสามก็ออกจากชนบท เนื่องจากในช่วงบ่าย เจียงเหยาจะไปงานพนันหินกับหวงเฉิงจิ้ง เธอจึงไม่กลับไปที่มหาวิทยาลัย

หลังจากที่รู้ว่าลู่อี้ชิงไม่คิดจะไปกับเจียงเหยา เธอจึงไปพบกับหวงเฉิงจิ้งหลังทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว

เมื่อเทียบกับสวนกล้วยไม้สีม่วงในเมืองจินโด งานพนันหินในเมืองหนานเจียงมีขนาดเล็กกว่ามาก สถานที่จัดงานตั้งอยู่ในลานภายในโดยมีประตูปิดที่ด้านหลังถนนอัญมณี

เธออยากรู้ว่าธุรกิจของที่แห่งนี้คืออะไร ดูเหมือนจะเป็นสถานที่เล็ก ๆ สำหรับแลกเปลี่ยนหินหยาบ

งานเริ่มตั้งแต่เช้า แต่ในช่วงบ่ายก็ยังมีคนอยู่เนืองแน่น เจียงเหยาและหวงเฉิงจิ้ง เห็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาสองสามคนจากงานกาล่าเปิดตัวบริษัทของเขา หลังจากที่เขาเข้าไปภายในงาน

“งานนี้เป็นธุรกิจของตระกูลจู พวกเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับในเมืองหนานเจียง เขามีเหมืองส่วนตัวในต่างประเทศและย้ายมาอยู่ที่หนานเจียงได้สองปีแล้ว พวกเขาจัดงานพนันหินปีละสองสามงาน”

หวงเฉิงจิ้งเริ่มแนะนำ “ที่นี่แตกต่างกันเล็กน้อย หินแต่ละก้อนมีราคาตามที่ทำเครื่องหมายไว้ แม้ว่าจะมีการแข่งขันที่น่าสนใจก็เถอะ”

“มันคืออะไรคะ?” เจียงเหยาสนใจ

“คุณสามารถใช้ชื่อของคุณเองหรือชื่อของบริษัทเพื่อซื้อหินหยาบได้ห้าชิ้นแล้วเปิดตั้งราคาที่นี่ได้ คนที่ชนะการประมูลหินดิบ สามารถเลือกหินอีกหนึ่งก้อนได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย” หวงเฉิงจิ้งกล่าว “ในเมื่อคุณต้องการเข้าสู่วงการนี้ คุณควรพูดคุยกับคนอื่นและขยายเครือข่ายของคุณ บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์ต่อคุณในอนาคต”

ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน ผู้หญิงในชุดสีเหลืองสดใสก็เดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยรองเท้าส้นสูง รอยยิ้มของเธอสวยราวกับดอกไม้เมื่อเธอมองมาที่หวงเฉิงจิ้ง “คุณหวง ฉันได้ยินเรื่องที่คุณเปิดบริษัทใหม่แล้วนะคะ ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาเพราะฉันเสียอีก หากเป็นอย่างนั้น ฉันคงต้องเป็นฝ่ายไปเยี่ยมและขอโทษคุณเป็นการส่วนตัวแล้วล่ะค่ะ”

แม้จะแต่งหน้าอยู่ เธอก็ยังดูอายุเกือบสามสิบปีและมีรูปร่างนาฬิกาทรายอันยอดเยี่ยม กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ของเธอช่วยเสริมความน่าดึงดูดใจของเจ้าหล่อนให้เพิ่มขึ้น

เจียงเหยาจำได้ว่าเคยได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกันนี้จากภรรยาของเหลียงเยว่หวา แม้ว่าเธอจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับน้ำหอมและเครื่องสำอาง แต่เธอก็มั่นใจว่าน้ำหอมที่พี่สะใภ้ของเหลียงเยวื่อจือใช้นั้นเป็นผลิตภัณฑ์อย่างดีราคาแพง

“นี่คือคุณจู เจ้าของที่นี่” หวงเฉิงจิ้งแนะนำ เมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นของจูเฉียนหลาน เขามีปฏิกิริยาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น “นี่คือเพื่อนของผมครับ ชื่อเจียงเหยา”