ตอนที่ 567+568 การลงนามในเอกสาร

ตอนที่ 567 การลงนามในเอกสาร

อาจารย์เตือนเจียงเหยาในการกระทำของเธอด้วยความหวังดี เพราะมีคนมากมายรอดูความล้มเหลวของเธออยู่

เธออายุเพียงสิบเก้าปี อาจารย์กลัวว่าเธอจะรับคำวิจารณ์และคำดูถูกในภายหลังไม่ได้

“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ” เธอเข้าใจว่าการจู้จี้เป็นไปเพื่อประโยชน์ของเธอและเธอก็พูดกลับอาจารย์ด้วยความสุภาพ “อย่าห่วงไปเลยค่ะอาจารย์ หนูตามบทเรียนที่ขาดเรียนไปทั้งหมดเรียบร้อยค่ะ หนูจะไม่ทำให้อาจารย์ต้องผิดหวังในการสอบที่จะถึง โปรดเข้าใจว่ามีบางอย่างที่หนูต้องไปทำจริง ๆ ในบ่ายวันนี้ด้วยเถอะค่ะ หนูขอแค่เวลาของบ่ายวันนี้นะคะอาจารย์”

“สามีของคุณเหรอ” อาจารย์ถามพลางขมวดคิ้ว

“เปล่าคะ เป็นเรื่องส่วนตัว” เจียงเหยาตอบ

เห็นได้ชัดว่าอาจารย์ไม่เชื่อเจียงเหยา แต่ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ นอกจากอนุมัติให้เธอลาได้ เนื่องจากเธอยืนกรานที่จะขอลาในช่วงบ่ายวันนี้ อธิการบดีเหวินกล่าวว่าพวกเขาควรปฏิบัติต่อเรื่องของเจียงเหยาแตกต่างออกไปจากนักศึกษาอื่นเล็กน้อย รวมไปถึงการลาของเธอด้วย

หลังจากที่เจียงเหยาออกไปพร้อมกับใบอนุมัติ อาจารย์ก็ถอนหายใจและกล่าวว่า “นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่ควรสนับสนุนให้นักศึกษาแต่งงานเร็ว ถ้าต้องเกี่ยวกับครอบครัว พวกเธอแทบจะไม่มีเวลาเรียนเลยเมื่อต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับครอบครัว”

แน่นอนว่าเจียงเหยาไม่ทราบความคิดเห็นของอาจารย์ เธอออกจากมหาวิทยาลัยทันทีด้วยรถของเธอ

ทั้งมหาวิทยาลัยรู้ว่าเจียงเหยามีทั้งโทรศัพท์มือถือและขับรถมาเรียน พวกเขาไม่แน่ใจภูมิหลังของเธอนัก แต่หลายคนคาดเดาว่าเธอแต่งงานกับเศรษฐี หรือเธอเป็นลูกสาวของครอบครัวที่ร่ำรวยมาก ๆ

เนื่องจากเจียงเหยาทิ้งความประทับใจที่ดีให้กับหลายคนตอนที่เธอเพิ่งเข้าเรียน จึงไม่มีใครให้ความเห็นเกี่ยวกับรูปแบบการใช้ชีวิตที่ฟุ่มเฟือยของเธอ

เจียงเหยาได้พบกับเหลียงเยวื่อจือที่ดาดฟ้าท่ามกลางบรรยากาศอันอบอุ่นสบาย

เมื่อเข้าไป เธอเห็นเหลียงเยวื่อจือกำลังดื่มชากับทนายความหนุ่มใหญ่ที่นั่งลงตรงข้ามกับเขา

“พี่เหลียง ทำไมพี่ถึงมาคนเดียวล่ะคะ” เจียงเหยาต้องการถามว่าทำไมเขาถึงไม่พาหลัวเหลาหรุนมาด้วย เพราะเธออยากจะมาเที่ยวเมืองหนานเจียงมาโดยตลอด “เหลาหรุนเธอยุ่งอยู่งั้นเหรอคะ?”

เหลียงเยวื่อจือพยักหน้าและพูดว่า “ฉันมาเพื่อดูว่าเธอต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม เซ็นเอกสารก่อนเถอะ”

เจียงเหยาทักทายทนายความ “ขอโทษที่รบกวนให้คุณต้องมาถึงหนานเจียงนะคะ”

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับคุณนายลู่ นี่มันเป็นงานของผม” ทนายเจียงอายุเกินสี่สิบ สวมแว่นหนา เขาแต่งตัวแบบคนหัวโบราณและดูเหมือนจะเป็นคนที่เอาจริงเอาจังอยู่ไม่น้อย

เขาหยิบเอกสารจากกระเป๋าเอกสารของเขาออกมาแล้วยื่นให้กับเจียงเหยาโดยไม่พูดอะไรอีก “นี่คือรายงานทรัพย์สินทั้งหมดของคุณลู่ครับ อ่านรายละเอียดก่อนแล้วเซ็นเอกสารในหน้าสุดท้ายได้เลยครับ เมื่อลงนามแล้ว ก็ถือว่ามีผลทางกฎหมายเลยครับ”

เจียงเหยาถือเอกสารในมือ เธอสังเกตเห็นเหลียงเยวื่อจือจ้องมองเธอ เธอยิ้มให้เขาและเปิดเอกสาร

เธอรู้ว่าลู่ชิงสีเป็นคนมีฐานะร่ำรวย แต่ก่อนที่จะเปิดเอกสารนี้ เธอไม่เคยรู้ว่าเขาร่ำรวยแค่ไหนมาก่อนเลย

__

ตอนที่ 568 ชิงสีไว้ใจเธอ

เหวยฉีพูดถูก ลู่ชิงสีหลงใหลในการลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์

ลู่ชิงสีมีสมบัติไม่น้อยในเมืองจินโดที่เป็นชื่อของเขา นอกเหนือจากบ้านที่เขามอบโจวเหวยฉี ยังมีเพ้นท์เฮาส์ที่เมืองคินแล้ว เขายังมีวิลล่าขนาดใหญ่อีกสองหลัง มีบ้านอีกห้า-หกหลังหลัง และมีสำนักงานให้เช่าอีกสองแห่ง ซึ่งทั้งหมดตั้งอยู่ในเมืองจินโด

นอกจากนั้น เขายังมีทรัพย์สินสองแห่งในเมืองจิน แม้แต่เจียงเหยาก็ไม่รู้ว่ามีพวกมันอยู่ด้วย

นอกจากนี้ เขายังลงทุนในพันธบัตร กองทุน และหุ้น ที่มีผลการลงทุนที่น่าประทับใจ

“ว้าว! ฉันไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าชิงสีจะรวยขนาดนี้” เจียงเหยากล่าว เธออ่านเอกสารไม่จบแต่พลิกไปที่หน้าสุดท้ายและลงชื่อทันที

“ด้วยสมองที่เขามี เขาคงจะรวยกว่านี้ ถ้าเขาผันตัวมาทำการค้าหลังจากเรียนจบ” เหลียงเยวื่อจือพูดเบา ๆ “เขามีความสามารถในการลงทุน น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถซื้ออสังหาริมทรัพย์ในต่างประเทศได้ เนื่องจากสถานะทางการงานของเขา ไม่อย่างนั้น เขาสามารถเพิ่มมูลค่าของเขาได้ง่าย ๆ เพียงแค่ลงทุนในอสังหาริมทรัพย์”

ในขณะที่ลู่ชิงสียังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย เขาจัดการการเงินอย่างชาญฉลาด หลังจากได้รับเงินบางส่วน เขาเริ่มต้นลงทุนในหุ้น กองทุน และพันธบัตร ก่อนที่จะกระจายไปสู่ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งปัจจุบันกำลังเป็นที่นิยม

ย้อนกลับไปตอนนั้น เหลียงเยวื่อจือและเพื่อนคนอื่น ๆ ไม่เข้าใจในความกระตือรือร้นของลู่ชิงสี พวกเขาเริ่มลงมือทำหลังจากที่เขาได้วิเคราะห์สถานการณ์ทางการเมืองของประเทศเสียก่อน

เช่นเดียวกับที่ลู่ชิงสีเดาไว้ การเปลี่ยนแปลงในนโยบายของประเทศสนับสนุนการอพยพของผู้คนจากพื้นที่เพราะปลูกไปยังเขตเมืองเพื่อทำงาน ความต้องการที่อยู่อาศัยเพิ่มขึ้น ส่งผลให้ราคาบ้านเปลี่ยนแปลงและการปรากฏตัวของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ในเวลาต่อมา

ทรัพย์สินที่พวกเขาซื้อร่วมกับลู่ชิงสี โดยแต่ละแห่งมีมูลค่าเพิ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปหลายปี

“นี่คือทรัพย์สินทั้งหมดของชิงสี หากยังไม่พอ ฉันมีบางส่วนที่อยู่กับฉัน เราสามารถนำไปประเมินเพื่อดูว่าเราจะสามารถจำนองกับธนาคารได้มากแค่ไหน” เหลียงเยวื่อจือกล่าว “หากไม่พออีก ตระกูลเหลียงก็พอจะมีแหล่งทุนช่วยสนับสนุนเราได้อยู่บ้าง”

“ขอบคุณค่ะ พี่เหลียง!” เจียงเหยารู้สึกประหลาดใจ เธอรู้ว่าบริษัทของเหลียงเยวื่อจือต้องการเงินจำนวนมากในการดำเนินกิจการ นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาในตอนแรก

เขาอาจมีเงินอยู่ในมือ แต่ในฐานะผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ดูเหมือนไม่มีเหตุผลสำหรับเขาที่จะลงทุนด้วยเงินมหาศาลไปกับกิจการของเธอ สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือความช่วยเหลือจากเหลียงเยวื่อจือ

เธอรู้สึกขอบคุณอย่างจริงใจและค่อนข้างตรงไปตรงมา ประทับใจกับท่าทางของเหลียงเยวื่อจือ

นี่หมายความว่าเขาไว้วางใจเธออย่างเต็มที่ ดังนั้นเขาจึงไม่ระแวงเธอเลย

“ชิงสีเชื่อในตัวเธอ และฉันเชื่อใจเขา” ประโยคเดียวก็เพียงพอที่จะอธิบายการกระทำของเหลียงเยวื่อจือ

เขาเชื่อมั่นในความสามารถของเธอ

สำหรับตัวตนของเจียงเหยา เขาตระหนักดีถึงเรื่องนี้ในเมืองจินโด

เมื่อได้รับเอกสารลงชื่อจากเจียงเหยา ทนายเจียงก็ยืนขึ้น “ผมขอตัวไปธนาคารก่อนนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ ทนายเจียง” เจียงเหยายิ้มและให้เบอร์ติดต่อผู้จัดการซุนแก่เขา เรื่องต่อมาจะได้รับการจัดการโดยทนายเจียงและผู้จัดการซุน

เหลียงเยวื่อจือมีความคล้ายคลึงกับลู่ชิงสีมาก เพราะพวกเขาเป็นคนที่ประหยัดคำพูดไม่ต่างกัน

เจียงเหยาและเหลียงเยวื่อจือนั่งอยู่ด้วยกันตามลำพัง หลังจากที่ทนายเจียงจากไปแล้ว

เหลียงเยวื่อจือกำลังดื่มชา ในขณะที่เจียงเหยาก็จิบชาในแก้วของเธอ เธอกำลังคิดหาคำพูดที่จะมาทำลายความเงียบระหว่างพวกเขา