ตอนที่ 129 โยนแม่ลูกคู่นี้ออกไป

“พวกแกคิดจะทำอะไร? ขู่ฉันเนี่ยนะ คิดว่าโจวเจี๋งฉงคนนี้จะโดนหลอกง่ายๆเหรอ ถ้าไม่ใช่…” ก่อนที่คุณนายหวังจะพูดจบ ลูกชายที่นอนบนเตียงโยงพยาบาลก็ขัดเธอขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ไม่มีใครทำอะไรได้แล้ว เขาถามคณบดีถานกับหมอและพยาบาลในห้องฉุกเฉินหลายครั้ง แต่พวกเขาทำแค่ดูแลเขาและพลิกตัวไปมาจากนั้นก็ให้กินยาแก้ปวดสองเม็ดแล้วให้กลับไปพักฟื้นที่บ้าน

ในเวลานั้นหัวใจของหวังเหว่ยไห่ยิ่งใหญ่เช่นกัน เขาอวดเรื่องบนเตียงในโรงพยาบาลว่าทำได้คืนล่ะหกครั้ง คิดไม่ถึงว่าพวกพยาบาลตัวน้อยจะหน้าแดงแต่เป็นการหน้าแดงจากการกลั้นหัวเราะเขาที่จะกลายเป็นขันทีตั้งแต่คืนวันนี้

ไม่จริง คณบดีถานต้องวินิจฉัยผิดแน่

เขาที่เป็นชายเที่ยวกลางคืนมาหลายปีจะกลายเป็นคนไร้สมรรถภาพแบบนี้ได้ยังไง?

หวังเหว่ยไห่ทนเจ็บส่วนสำคัญ(หรรม)และบังคับให้ตัวเองลุกขึ้นนั่ง เขาชี้กลุ่มคนที่ล้อมรอบเย่เทียนเหมือนกับดวงดาวและดวงจันทร์แล้วตะโกนด่า “ไอ้เ*ย แกเตะนายน้อยคนนี้จนกลายเป็นคนไร้สมรรถภาพแล้วแกกล้าดียังไงถึงเอาคนพวกนี้มาขู่แม่ฉันอีก แกรู้ไหมว่าปู่ฉันเป็นใคร ถ้าปู่รู้ว่าคืนนี้ฉันกับแม่ถูกแกรังแกปู่จะไม่ยอมอยู่เฉยแน่ พวกแกรอวันตายได้เลย”

ขณะที่หวังเหว่ยไห่พูดเขาก็หยิบยาแก้ปวดสองสามกล่องบนโต๊ะข้างเตียงของโรงพยาบาลด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดและโยนใส่เย่เทียนที่กำลังยิ้มอยู่

ยาไม่กี่กล่องไปโดนหน้าอกของเย่เทียน มันไม่เจ็บไม่คันแม้แต่น้อย

หวังเหว่ยไห่ผู้ที่ไม่เคยได้รับความเดือดร้อนจากความคับข้องใจตั้งแต่เด็กยังคงตะโกนด่าต่อไป “ขอให้ลูกแกไม่มีรูตูดไอ้สารเลว อย่าให้ถึวคราวของฉันบ้างแล้วกัน ไม่อย่างนั้นนายน้อยคนนี้จะทำให้แกชดเชยความเจ็บปวดในวันนี้เป็นร้อยเท่า...”

คุณนายหวังมองหวังเหว่ยไห่ที่กำลังตะโกนด่าด้วยความทุกข์ใจ เมื่อมองเหงื่อเย็นบนหน้าผากที่มาจากความเจ็บปวดเธอจึงหยุดเขาทันที “ลูกอย่าพึ่งใจร้อนไปสิ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวลูกก็ดีขึ้นเอง มีหมออยู่เต็มโรงบาลแต่โรคเล็กน้อยแค่นี้ยังรักษาไม่ได้ เป็นพวกไร้ประโยชน์จริงๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ปู่ลูกติดต่อผู้เชี่ยวชาญต่างประเทศให้บินมารักษาลูกเองดีกว่า ธูปตระกูลโจวของเราไม่มีทางจบลงแบบนี้ ลูกเป็นเด็กดีแล้วเชื่อฟังแม่นะ ตอนนี้อย่าพึ่งขยับตัวเยอะกลับไปนอนก่อนเถอะ ลูกมีแม่คอยสนัยสนุนอยู่แล้วไม่ต้องห่วง ไม่ว่าใครเป็นคนเตะลูกแม่ก็จะมอบความยุติธรรมให้ลูกเอง”

มาถึงขั้นนี้เธอก็ไม่ลืมด่าสามีไร้ประโยชน์ต่อหน้าคนอื่น “หวังอี้ คุณมันผู้ชายราคา ฉันขอเตือนคุณไว้เลยนะถ้าคืนนี้ถ้าคุณไม่ช่วยพวกเราสองคนแม่ลูก พรุ่งนี้ฉันจะไปหย่ากับคุณที่สำนักงานพลเลือนทันทีทันที แต่ ฉันอยากจะเห็นนักว่าคนไร้ความสามารถอย่างคุณจะเป็นผู้ว่าการเมืองไห่จิงได้อีกไหมถ้าติดคุก”

เย่เทียนดูเรื่องตลกของครอบครัวที่น่าเบื่อ เมื่อเขาหมดสนุกในการดูแล้วจึงตะโกนด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ “หุบปาก!”

เมื่อคุณนายหวังที่เป็นคนเย่อหยิ่งได้ยินเย่เทียนหุบปาก เธอก็ไม่หยุดและจะดกนต่อไป “ไอ้ลูกอีตัวสารเลว แกเตะอาไห่ของฉันจนพิการแล้วยังกล้ามาสั่งฉันอีกเหรอ ได้เลย แกยังมีเคล็ดลับอะไรอีกก็งัดอกมาเลย ฉันไม่เชื่อว่าแกจะทำความสะอาดตัวเองได้หมดจดหรอก นี่ก็นานแล้วที่แกอยู่ตรงนี้แต่แกยังไม่พูดเรื่องค่าชดเชย แกไม่คิดจะรับผิดชอบสินะ? บอกเลยว่าไม่มีทาง”

“มานี่ โยนแม่ลูกคู่นี้ออกไปทีจะได้ไม่ไปรบกวนผู้ป่วยคนอื่น ต่อจากนี้ไปโรงพยาบาลแห่งแรกจะไม่รับรักษาแม่ลูกคู่นี้อีกเด็ดขาด!”

เย่เทียนเรียกให้คณบดีถานและรปภ.ทั้งหกคนของโรงพยาบาลให้รีบมาลากโจวเจี๋ยฉงกับหวังเหว่ยไห่ที่คอยโหวกเหวกโวยวายออกไปจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับเปลี่ยนชื่อโรงพยาบาลแห่งแรกให้เป็นของคนสกุลเย่

ในอนาคตพวกเขาจะไม่ให้สองคนนี้ก้าวเข้ามาในโรงพยาบาลแม้แต่ครึ่งก้าว!

นี่เป็นเพราะพวกเขาไม่เชื่อทักษะการแพทย์ในประเทศของตัวเองเนื่องจากต้องการหาผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศเพื่อช่วยไก่ไม่ยอมขัน อีกอย่างพวกเขาอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะสร้างผลกระทบต่อผู้ป่วยคนอื่น!

“ครับ คุณเย่”

รปภ.ทั้งหกคนได้รับข่าวล่าสุดว่าเย่เทียนที่เคยถูกมองว่าเป็นหัวหน้าของแก๊งมาโรงพยาบาลเพื่อแก้แค้นคือเจ้านายคนใหม่ของโรงพยาบาลแห่งแรก

ซึ่งเรื่องนี้ได้รับการยืนยันจากปากของคณบดีถานแล้ว

ดังนั้นรปภ.ทั้งหกจึงเปลี่ยนไปแสดงเคารพแทนและไม่ว่าเย่เทียนจะสั่งให้ทำอะไรพวกเขาก็จะทำ

การโยนผู้ป่วยที่ทำเหมือนโรงพยาบาลเป็นของตัวเองแบบนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น รปภ.ทั้งหกคนเข้ามาล้อมโจวเจี๋ยฉงที่กำลังด่าอยู่จากนั้นพวกเขาก็ลากสองแม่ลูกออกไปและไม่อนุญาติให้เข้ามาโรงพยาบาลอีก

“คุณเย่ เอ่อ…” ผู้ว่าการหวังอี้กำลังดูภรรยาและลูกของเขาโดนเย่เทียนโยนออกไปแต่เขาไม่รู้ว่าจะขอความเมตตายังไงดี

เย่เทียนเห็นสถานการณ์น่าอับอายของหวังอี้ที่เป็นถึงผู้ปกครองของไห่จิง เขาเองก็เคยเป็นนักเรียกยากจนเหมือนกันจึงไม่อยากทำให้หวังอี้อับอายมากเกินไป “ผู้ว่าการหวัง ตอนนี้ก็ดึกแล้วคุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ เรื่องในคืนนี้ถ้าคุณนายหวังกับลูกชายไม่มีปัญหาไปมากกว่าฉันก็จะไม่เอาเรื่องต่อ ส่วนเรื่องเงินหาหมอรักษาเดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบเอง สุดท้ายการเตะใครสักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกและฉันอยากขอโทษเรื่องลูกชายของคุณด้วย!”

หวังเหว่ยไห่ทำความเสียหายเขา เขาเองก็ไม่มีเหตุผล

แต่มาเจ้าชู้ใส่ผู้หญิงของเขาต่อหน้า เขาไม่มีทางให้อภัยเด็ดขาด!

หลังหวังอี้ทบทวนเรื่องนี้สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยอับอาย เขาขมวดคิ้วเดินออกจากห้องฉุกเฉินและตรงไปที่ประตูโรงพยาบาลเพื่อดูภรรยาและลูกชายนิสัยเสีย

“สวัสดีครับคุณเย่ ฉันชื่อถานซินเหยียนเป็นคณบดีโรงพยาบาลแห่งแรก ฉันเพิ่งได้รับสายจากตระกูลถานว่าโรงพยาบาลนี้เปลี่ยนมือและถูกซื้อโดยคุณเย่แล้ว ดังนั้นที่ฉันมาก็เพื่อทักทายเจ้านายคนใหม่และขอลาออกด้วยตัวเอง”

คณบดีถานมองผู้ว่าการหวังอี้ที่เดินจากไปแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

ในทางตรงข้ามเนื่องจากเขาทำงานหนักเพื่อโรงพยาบาลแห่งแรกมาหลายสิบปี การเปลี่ยนเจ้าของแบบนี้ได้ทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจมาก

เดิมทีเขาคิดว่าปีนี้จะรับตำแหน่งสืบทอดโรงพยาบาลแห่งแรกจากตระกูลด้วยการทำงานหนักหลายสิบปีเพื่อโรงพยาบาลและฐานะนักวิชาการทางการแพทย์

น่าเสียดายคนคำนวณหรือจะสู้ฟ้าลิขิต

ในเวลาไม่ถึงชั่วโมง

โรงพยาบาลแห่งแรกถูกซื้อโดยมหาเทพหนุ่มคนนี้แล้ว

โรงพยาบาลแห่งแรกเปลี่ยนชื่อเป็นของสกุลเย่

คณบดีถานรับไม่ได้ที่ต้องทำงานภายใต้คนหนุ่มที่ไม่เคยอยู่ในวงการการแพทย์ เขาจึงถอดเสื้อคลุมขาวที่สวมมาหลายปีและเข้ามาคุยกับเย่เทียนพร้อมกับลาออกด้วยตนเอง