ตอนที่ 561+562 เรื่องง่าย ๆ

ตอนที่ 561 เรื่องง่าย ๆ

หลังจากได้ยินว่าเจียงเหยาเป็นคนต่างเมืองและสามารถซื้อหุ้นของโรงพยาบาลเฉิงอ้ายได้ หลายคนคิดว่าเธออาจจะเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลฉี

อย่างไรก็ตาม หลังจากคำอธิบายของหวงเฉิงจิ้ง ว่าตระกูลฉีเป็นฝ่ายยกหุ้นของพวกเขาให้กับเธอ เขามั่นใจว่าฝูงชนจะละทิ้งสมมติฐานของพวกเขา

ท้ายที่สุด มันเป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลฉีจะมองหุ้นของพวกเขาให้กับลูกนอกสมรส กุญแจสำคัญอยู่ที่คำว่า ‘ยอมมอบ’ ซึ่งเป็นคำที่ออกจะแรงไปเสียหน่อยที่หวงเฉิงจิ้งเป็นคนใช้

พวกเขาต่างสันนิษฐานได้ว่าเจียงเหยามาจากภูมิหลังที่ไม่เป็นที่รู้จัก แต่ทรงพลังพอตัว แม้แต่ตระกูลฉียังให้ความเคารพต่อความปรารถนาของเธอ

เมื่อเห็นผู้จัดการของไห่หรุนกรุ๊ป อย่างหวงเฉิงจิ้งมีคชส่วนเกี่ยวข้องกับเจียงเหยา ท่าทีของเขาก็ให้ความเคารพอย่างมากกับเธอ ทำให้ความเชื่อของพวกเขาแน่นมากขึ้น

นั่นส่งผลโดยตรงต่อวิธีที่แขกแสดงต่อหน้าเจียงเหยา เพราะทุกคนต่างเป็นมิตรและสุภาพต่อเธอ

มีคนที่อยากรู้อยากเห็นอยู่กลุ่มหนึ่งที่ต้องการทราบตัวตนที่แท้จริงของเจียงเหยา แต่เพราะหวงเฉิงจิ้งและเจียงเหยาต่างปากหนัก จึงไม่มีอะไรที่ทำให้กลุ่มคนเหล่านั้นสามารถทำได้และได้ข้อมูลเพิ่มเติมเลย

หลังจากที่หวงเฉิงจิ้งเดินไปรอบ ๆ ห้องจัดงาน เจียงเหยาก็ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับแขกที่มาร่วมงานเสียส่วนใหญ่ เธอจำชื่อและใบหน้าของทุกคนที่เธอพบภายในงานได้ทั้งหมด บางคนเป็นคนที่พบเห็นได้บ่อย ๆ ในขณะที่บางคนไม่เคยพบเห็นมาก่อน

“คุณหวงคะ คืนนี้ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ” เจียงเหยาแสดงความขอบคุณอย่างเป็นทางการต่อหวงเฉิงจิ้งที่ได้พาเธอเข้าสู่สังคมชั้นสูงของเมืองหนานเจียง

“อย่ากังวลไปเลยครับ มันเป็นความสุขของผม ไม่มีอะไรเทียบได้กับสิ่งที่คุณทำเพื่อครอบครัวหวง” หวงเฉิงจิ้งยื่นน้ำผลไม้ให้เจียงเหยาหนึ่งแก้ว โดยรู้ว่าเธอไม่ดื่ม เขาจึงแน่ใจว่าเธอจะไม่รับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

หลังจากการพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ หวงเฉิงจิ้งก็ไม่รีบจากไปไหน ยังยืนคุยอยู่กับเจียงเหยาต่อ

“ขอโทษที่ถามแบบนี้นะคะคุณหวง แต่ฉันถือว่าธุรกิจเครื่องประดับมีกำไรมหาศาล คุณคงไม่ใช้ความพยายามทั้งหมดที่มี หากไม่ใช่เพราะแบบนี้ใช่ไหมคะ” เจียงเหยาถามอย่างไม่เป็นทางการนัก

“ผมว่ามันเป็นธุรกิจที่ผันผวนมากครับ” หวงเฉิงจิ้งชี้ไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ “คุณเห็นเครื่องประดับที่เธอสวมไหมล่ะ? เธอเป็นลูกค้ารายแรกของบริษัทฟินิกซ์ทอง ตอนที่ขายได้ครั้งแรกของเรา ยังเป็นช่วงที่พวกเราเตรียมจะเปิดร้าน คนวงในซื้อหินหยาบ ๆ จากงานเดิมพันหินในราคาหนึ่งแสนหยวนและขายต่อตรงนั้นได้ในราคาสี่แสนหนึ่งหมื่นเจ็ดพันหยวน เฉิงจินหยางกับผมซื้อต่อมาจากคนนั้นอีกทีในราคาแปดแสนหยวน หลังจากแปรรูปเป็นเครื่องประดับผลงานชิ้นเอก เราขายมันได้ถึงสองล้านหกแสนหยวน คุณบอกผมได้แล้วใช่ไหมล่ะครับ ว่ามันเป็นธุรกิจที่สร้างกำไรได้มากหรือไม่”

เมื่อเห็นเจียงเหยาทำท่าคิด หวงเฉิงจิ้งก็หัวเราะเบา ๆ

“เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อพวกเราได้เจอลูกค้าที่ยอดเยี่ยมและได้หินหยาบที่ดีเท่านั้นแหละครับ แต่อย่าลืมว่ามรกตธรรมดา ๆ ก็สามารถเพิ่มมูลค่าได้สองสามเท่า เพียงแค่นำมันไปแปรรูปเป็นเครื่องประดับ ด้วยประเทศที่ใหญ่โตและจำนวนประชากรที่เพิ่มมากขึ้น ในเมื่อมีผู้บริโภค ตลาดก็ไม่ขายผู้ซื้อหรอกครับ คุณล่ะคิดยังไงเกี่ยวกับการทำกำไรของธุรกิจเครื่องประดับในเวลานี้”

การพูดว่าเจียงเหยากำลังตกตะลึงนั่นยังน้อยไป

ทันใดนั้นความคิดของเธอก็ผุดขึ้นในใจของเธอ

เนื่องจากสามารถทำกำไรได้มาก เธอจึงควรมีส่วนร่วมในธุรกิจนี้

__

ตอนที่ 562 การแข่งขันนำมาซึ่งการปรับปรุง

เธอจะก่อตั้งบริษัทเครื่องประดับที่ทำกำไรได้และนำเงินที่ได้ไปลงทุนในสถาบันวิจัย นี่แหละเป็นทางออกที่สมบูรณ์แบบ!

ด้วยต้นทุนการดำเนินงานของสถาบันวิจัยที่ครอบคลุมโดยบริษัทเครื่องประดับ ผลกำไรของบริษัทผู้ผลิตยาจะไม่ได้รับผลกระทบ สำหรับเจียงเหยา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องกังวลน้อยลง

เนื่องจากโจวเหวยฉีและเฉินซวีเหยาต้องการเข้าร่วมบริษัทผู้ผลิตยาในฐานะหุ้นส่วน การแยกการเงินของบริษัทและสถาบันวิจัยจะทำให้การดำเนินงานของทั้งสองฝ่ายง่ายขึ้น

“ฉันคิดว่าคุณจะต้องเสียใจที่บอกเรื่องนี้กับฉันนะคะ คุณหวง” เจียงเหยาขยิบตาให้กับหวงเฉิงจิ้ง “ฉันสนใจธุรกิจนี้มากเลยค่ะ และตอนนี้ฉันตั้งใจจะทำบริษัทเครื่องประดับ ความเอื้ออาทรของคุณอาจสร้างคู่แข่งทางธุรกิจใหม่เสียแล้วสิคะ”

เจียงเหยารู้ว่าเธอมีความได้เปรียบ หากเธอต้องการทำธุรกิจนี้ เนื่องจากเธอสามารถใช้สายตาพิเศษที่ระบบทางการแพทย์ให้มาใช้ประโยชน์ได้

ที่เหลือเป็นการเสี่ยงโชค เธอสามารถเลือกหินที่ดีที่สุดที่จะซื้อได้ เช่นเดียวกับที่เธอทำในร้านขายของเก่า

หลังจากฟังการวิเคราะห์ของหวงเฉิงจิ้งแล้ว เจียงเหยาก็ตระหนักว่าเธอสามารถเพิ่มอัตรากำไรได้เพียงแค่การหาหินที่มีแร่อัญมณี แล้วปล่อยขายอีกต่อ

“คุณจริงจังเหรอครับ” หวงเฉิงจิ้งพูดไม่ออก เขามองไปที่เจียงเหยาด้วยท่าทางประหลาดใจ พยายามหาหลักฐานบนใบหน้าของเธอ ที่จะบอกว่าเธอกำลังล้อเล่น

น่าเสียดายที่หญิงสาวพยักหน้าอย่างจริงจัง

หลังจากที่รู้สึกตัวแล้ว หวงเฉิงจิ้งก็ถามว่า “ผมได้ยินว่าคุณกำลังจะเปิดบริษัทผลิตยาและสถาบันวิจัย ไม่กลัวว่าจะหลายอย่างเกินไปในเวลาเดียวกันเหรอครับ?”

“คุณยังไม่มีปัญหาในการจัดการบริษัทใหญ่ ๆ อย่างไห่หรุนกรุ๊ปเลยนี่ค่ะ สำหรับบริษัทที่ฉันคิดจะทำเป็นเพียงบริษัทเล็ก ๆ เพียงสองสามอย่างเองค่ะ” เจียงเหยาโต้กลับ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หวงเฉิงจิ้งก็หัวเราะออกมา “ผมประหลาดใจ! ทุกธุรกิจมีการแข่งขัน มีบริษัทอีกมากมายที่ทำในสิ่งเดียวกัน หากคุณตัดสินใจที่เข้าสู่วงการนี้ เราก็ต้องแข่งขันกันและส่งเสริมกันและกัน หากมีโอกาสก็มาร่วมมือกันให้ดียิ่งขึ้นนะครับ!”

ในฐานะผู้จัดการของไห่หรุ่นกรุ๊ป หวงเฉิงจิ้งเข้าใจภาพรวมของสิ่งต่าง ๆ

อันที่จริงเขาสนใจในการพัฒนางานต่าง ๆ ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหวงกับเจียงเหยา เขาไม่ได้คาดหวังว่าทั้งบริษัทฟินิกซ์ทองกับเจียงเหยา เขาไม่ได้คาดหวังว่าทั้งบริษัทฟินิกซ์ทองและเจียงเหยาจะกลายมาเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวต่อกัน

เขาชอบความจริงที่ว่าเขาจะมีคู่แข่งที่มีความสามารถเท่ากัน การแข่งขันคือสิ่งที่จะช่วยนำข้อมูลต่าง ๆ มาปรับปรุงและพัฒนาธุรกิจ

เขาหวังว่าเจียงเหยาจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

หลังจากเตรียมไปงานเดิมพันหันกับหวงเฉิงจิ้ง ในที่สุดสัปดาห์ที่จะถึง เจียงเหยาก็ออกตามหาลู่อี้ชิง

พวกเขาออกไปก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงก่อนที่งานเลี้ยงจะจบลง เจียงเหยาตรงไปที่โรงแรมของลู่อิ้ชิง ระหว่างทางที่ไปส่งอีกฝ่าย ผู้จัดการซุนก็โทรหาเธอ เธอจึงให้เขาไปรอพวกเธอที่โรงแรม

เมื่อพวกเธอมาถึง ผู้จัดการซุนก็รออยู่ที่ล็อบบี้อยู่ก่อนแล้ว เขามีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัว เห็นได้ชัดว่าเพิ่งมาจากงานสังคม

“คุณเจียงครับ ผมเพิ่งจะกลับจากการไปทานข้าวกับเจ้าหน้าที่ของธนาคาร” ผู้จัดการซุนสังเกตเห็นการปรากฏตัวของบุคคลที่สามและรีบสรุปคำพูดของเขาอย่างรวดเร็ว

�­