493 - กลับสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

1804 - กลับสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

เมื่อบรรดามหาอำนาจอื่นๆได้ยินข่าวพวกเขาจึงรีบมาที่นี่ด้วยความรีบร้อน แต่เมื่อมาถึงพวกเขาได้แต่อ้าปากค้างเพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ถูกทำลายไปหมดแล้ว

เพียงแค่ฮวงเดินผ่านสถานที่แห่งนี้ก็ถูกทำลายลงในพริบตา ความแข็งแกร่งของเขามีมากถึงขนาดไหนกันแน่?

“อย่าให้ข้าได้ยินคำขู่อีกไม่เช่นนั้นข้าจะออกไปสังหารพวกเจ้าหน้าที่ด้านนอก” นี่คือคำพูดที่สือฮ่าวทิ้งไว้ข้างหลัง จากนั้นเขาหันหน้าจากไป

มหาอำนาจมากมายไม่ได้เห็นสิ่งที่สือฮ่าวลงมือทำ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าการโจมตีครั้งนี้ทรงพลังมากแค่ไหน ซากปรักหักพังเหล่านั้นเพียงพอที่จะอธิบายทุกอย่าง

หลังจากเหตุการณ์นี้ผู้เชี่ยวชาญหลายคนในถ้ำเมฆเพลิงในโลกแห่งความเป็นจริงได้ก็แทบจะกระอักเลือดออกมาด้วยความโกรธแค้น ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียวราวกับว่าพวกเขาได้รับความเจ็บป่วยอย่างหนัก

เป็นเพราะการถูกฆ่าในอาณาจักรวิญญาณจะทำให้ร่างกายที่แท้จริงของพวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากอาการบาดเจ็บ มิหนำซ้ำระดับบ่มเพาะของพวกเขายังตกลงมาอีกด้วย

สือฮ่าวเดินหน้าต่อไป หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้พบกับรากฐานของเผ่าพันธุ์ประตูปีศาจ

เมื่อมาถึงสถานที่แห่งนี้เขายิ่งลงมืออย่างไร้เมตตา กำปั้นของเขากระแทกเข้าไปในหุบเขาหลายสิบครั้งทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นหมอกเลือดไม่มีสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่แม้เพียงคนเดียว

ผลกระทบของเรื่องนี้มีมากเกินไป ทุกสถานที่ในสามพันแคว้นเกิดความปั่นป่วนโกลาหล

จากนั้นสือฮ่าวก็ไม่ได้ลงมืออีกต่อไป เขาหายไปจากสายตาของทุกคนราวกับว่าไม่เคยปรากฏตัวขึ้น

สือฮ่าวเคลื่อนตัวผ่านท้องฟ้ามุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เชื่อมต่อกับ อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

ภูมิภาคนี้กว้างใหญ่มาก

บนหน้าผามีนกดุร้ายสร้างรังขนาดใหญ่ที่น่าเหลือเชื่อปกคลุมท้องฟ้าเหมือนเมฆ

บนพื้นดินมดศักดิ์สิทธิ์คลานไปมาทุกตัวมีขนาดเท่าลูกวัว

ทวิบาทและจตุบาททุกชนิดสัญจรไปมา สำหรับคนปกติมันอันตรายมาก

อย่างไรก็ตามไม่มีสิ่งใดกล้าคุกคามสือฮ่าวเขาเดินอยู่ที่นี่คล้ายกับเดินอยู่ในสวนหลังบ้านของตัวเอง ที่ด้านหน้าของเขามีแสงสีเทาปลดปล่อยพลังแห่งความโกลาหลออกมา

ในสถานที่นั้นมีประตูทองคำคู่หนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่อย่างน่าเหลือเชื่อ นี่คือจุดหมายปลายทางสือฮ่าว

สือฮ่าวไม่ลังเลผลักดันมันเปิดออก แต่ทันใดนั้นรูปสลักหินก็ปลดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมากักขังเขาไว้

"ใคร?" มนุษย์หินพูด

ย้อนกลับไปตอนนั้นเมื่อสือฮ่าวขึ้นมาที่นี่มันไม่เคลื่อนไหวและไม่มีสัญญาณชีพราวกับว่ามันเป็นเพียงรูปปั้นธรรมดา

แต่ตอนนี้พลังโลหิตของสือฮ่าวนั้นรุนแรงมากเกินไป จึงทำให้เขาตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงภัยคุกคาม ดวงตาของมันปลดปล่อยไอสังหารสีแดงออกมาอย่างเข้มข้น

“ข้าอยากจะผ่านสถานที่แห่งนี้เข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า” สือฮ่าวตอบ

ในตอนนั้นเขารู้สึกกลัวมนุษย์หินนี้อย่างแท้จริงจึงกระทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง แต่ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขามีมากพอแล้วเขาจึงไม่ต้องยับยั้งตัวเองอีกต่อไป

มนุษย์หินนั้นแข็งแกร่งมาก แต่มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างแน่นอน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งมนุษย์หินก็ถอนหายใจเบาๆและพูดว่า“ความสามารถของข้ามีจำกัด ไม่สามารถแทรกแซงการดำรงอยู่ระดับเจ้าได้”

หลังจากพูดจบแสงหลากสีก็สว่างวาบ ร่างของมนุษย์หินก็หายวับไปในพริบตา

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในกฎธรรมชาติของอาณาจักรวิญญาณ!

สือฮ่าวเดินหน้าต่อไปตามเส้นทางโบราณ เขามุ่งหน้าไปยังแท่นบูชานกกระจอกทองแดง

ย้อนกลับไปตอนที่สือฮ่าวมาที่นี่ครั้งแรกเขาได้ต่อสู้กับเฟิ่งอู่และเติ้งอี้ เขาถูกเรียกว่าสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายยิ่งใหญ่ของอาณาจักรที่ต่ำกว่า

สือฮ่าวเดินลงไปตามบันไดหิน

เมื่อเขาอยู่ในอาณาจักรแห่งความว่างเปล่า ท่านปู่นกและผู้อาวุโสเหรียญเงินเรียกเส้นทางนี้ว่าเส้นทางสวรรค์

ย้อนกลับไปตอนนั้นสือฮ่าวเริ่มแสดงสัญญาณแรกของความเป็นอัจฉริยะโดยก้าวข้ามเข้าสู่อาณาจักรวิญญาณจากอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าอย่างผิดกฎ โดยเขาใช้เส้นทางนี้นั่นเองในตอนนั้นมันเป็นเรื่องยากมากแทบจะทำให้เขาหมดเรี่ยวแรง

หลังจากใช้เวลาเดินอยู่พอสมควรในที่สุดเขาก็มาถึง!

ประตูยักษ์คู่หนึ่งตั้งขวางทางของเขาแยกเส้นทางระหว่างอาณาจักรทั้งสอง

ประตูเหล่านั้นถูกปิดอย่างแน่นหนาไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกฝนธรรมดาจะสามารถเปิดออกได้

เป็นเพราะนี่คือประตูที่ปิดกั้นไม่ให้ผู้แข็งแกร่งในอาณาจักรที่สูงกว่าบุกลงไปทำร้ายสิ่งมีชีวิตด้านล่าง

สือฮ่าวพบว่ามันยากที่จะสงบลง ร่างที่แท้จริงของเขายังไม่กลับไป แต่จิตวิญญาณของเขาสามารถกลับลงไปสู่สถานที่ที่คุ้นเคย

ต๋อง!

สือฮ่าวกระแทกประตูทำให้เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น ผู้คนทั่วทั้งอาณาจักรวิญญาณต่างสั่นสะท้านด้วยความตกตะลึง

พลังแห่งความโกลาหลปะทุขึ้น นี่เป็นเส้นทางเดียวที่เชื่อมต่อกับอาณาจักรวิญญาณของอาณาจักรที่ต่ำกว่า

สือฮ่าวรู้สึกกระปรี้กระเปร่า บางทีการลงไปแบบนี้อาจทำให้เขาได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยในทันที

แต่หลังจากกระแทกประตูอยู่นานมันก็ไม่ถูกเปิดออก

สิ่งนี้ทำให้เขาขมวดคิ้ว เขาต้องทำอย่างไรเพื่อที่จะข้ามไป?

ไม่ใช่ว่าต้องให้เขาทำลายมันจริงๆใช่ไหม?

ต้องเข้าใจว่าประตูเหล่านี้เป็นประตูขนาดยักษ์ที่สร้างขึ้นเพื่อหยุดยั้งสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรที่สูงกว่าไม่ให้ลงไปปั่นป่วนอาณาจักรด้านล่าง พวกมันแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อและยากที่จะเจาะทะลุได้

ไม่อย่างนั้นมันคงไม่สามารถยืนหยัดอยู่ที่นี่มานับล้านปี

แน่นอนว่าไม่เคยมีใครที่สามารถทำลายประตูนี้เพื่อกลับสู่อาณาจักรหาความว่างเปล่าได้ ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินท่านปู่นกและผู้อาวุโสเหรียญเงินกล่าวว่าต่อให้มีพลังมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเปิดประตูนี้

ฮ่อง!

สือฮ่าวรวบรวมพลังสายฟ้านับหมื่นเส้นไว้ในกำปั่นของเขาก่อนที่จะโจมตีเข้าใส่ประตูอย่างรุนแรง

ไม่ว่าจะเป็นอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าหรืออาณาจักรวิญญาณ สิ่งที่โลกวิญญาณเหล่านี้ให้ความสำคัญคือการฝึกฝนในระดับสุดขั้วของแต่ละระดับชั้นเพื่อให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นก้าวไปไกลกว่าจุดสูงสุด

นั่นคือเหตุผลที่เมื่อสือฮ่าวใช้กำปั้นของเขาโจมตีประตูมันจึงเกิดพลังทำลายล้างขั้นรุนแรง เพราะว่าตัวเขานั้นแข็งแกร่งทะลุขีดจำกัดทุกอาณาจักรบ่มเพาะที่ผ่านมา

หงหลง!

ในที่สุดประตูใหญ่ก็เปิดออกแสงสีทองส่องสว่างไปทั่วทั้งโลกวิญญาณ ทำให้ผู้คนมากมายตกตะลึงไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น

"ใคร?"

ในที่สุดก็มีเสียงดังออกมาจากด้านหลังประตูน้ำเสียงของเขาเย็นชาสามารถสัมผัสได้ถึงความโกรธที่กำลังจะปะทุขึ้น

หลังจากนั้นแสงจากสวรรค์จำนวนมากก็ล้อมรอบสือฮ่าว เขาหายไปจากสถานที่แห่งนี้และเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

สือฮ่าวปรากฏตัวบนแท่นบูชา เขาตรวจสอบสภาพแวดล้อมอย่างถี่ถ้วนและเห็นเสาหินขนาดมหึมาอยู่รอบๆตัวเขามันสั่นไหวด้วยสายฟ้าอันลึกลับ

“สิ่งมีชีวิตจากอาณาจักรด้านบน?” ใครบางคนกล่าวเบาๆ นี่คือเทพในชุดเกราะสีเงิน แสงเพลิงสุกใสกำลังลุกโชนอยู่ภายในร่างกายของเขา

ใบหน้าของสือฮ่าวเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจ เขาเดินไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีจะหยุดฝีเท้า

“ข้าไม่ได้คิดร้าย เดิมทีข้าเป็นสมาชิกของแปดอาณาจักรอยู่แล้วและตอนนี้ข้าแค่ต้องการกลับบ้านเท่านั้น” สือฮ่าวกล่าว

ในขณะเดียวกันสายตาของเขาก็กวาดมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง เทพเกราะเงินนี้อาจไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่แท้จริง แต่เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นโดยกฎธรรมชาติของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าซึ่งรับผิดชอบในการปกป้องสถานที่แห่งนี้

“รักการดื่มนมที่สุด?!”

แน่นอนว่าสือฮ่าวเดาถูก เขาถูกสร้างขึ้นจากกฎธรรมชาติดวงตาของเขาไหลเวียนไปด้วยสัญลักษณ์เต๋า เขาจ้องไปที่สือฮ่าวและมันเผยให้เห็นตัวจริงของเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่สือฮ่าวรู้สึกอับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

เป็นเพราะนี่คือตัวตนของเขาในอดีต หลังจากที่เขาเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า เขาได้ทำลายสถิติอย่างต่อเนื่องพร้อมกับทิ้งชื่อของตัวเองไว้ว่า 'รักการดื่มนมที่สุด' นี่คือตัวตนของเขาในโลกวิญญาณแห่งนี้

ตอนนี้เมื่อเหตุการณ์ในอดีตถูกนำกลับมาอีกครั้งไม่ว่าผิวของเขาจะหนาแค่ไหนเขาก็ยังรู้สึกอับอาย

ถ้าคนอื่นรู้ว่าฮวงที่รุ่งโรจน์มีชื่อแปลกประหลาดอย่างนี้เมื่อเขาเป็นเด็ก ทุกคนจะต้องหัวเราะจนฟันร่วงอย่างแน่นอน

แค่คิดก็สยองแล้ว!

ฮวง? เจ้าเด็กชอบดื่มนม?!

ตอนนี้สือฮ่าวมีความต้องการที่จะ 'ฆ่าเพื่อลบร่องรอย' ทำการลบล้างคราบอันดำมืดในประวัติศาสตร์ของเขาออกไป