478- ทำลายสวนทานตะวันปีศาจ

1789 - ทำลายสวนทานตะวันปีศาจ

“จ้าวปีศาจอยู่ที่ไหน? รีบไปเชิญท่านออกมา!” ใครบางคนตะโกน

เมื่อพวกเขาหันกลับไปพวกเขาพบว่าผู้อาวุโสที่สองหายตัวไปแล้ว ทุกคนพูดไม่ออกแม้แต่ระดับที่สูงกว่าก็ยังทำตัวแบบนี้พวกที่เหลือควรจะทำตัวยังไง?

พวกเขาทั้งหมดหนีเข้าไปในประตูภูเขาด้วยความหวาดกลัว!

สือฮ่าวไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่าผู้บริสุทธิ์เช่นกัน เขาไม่ต้องการที่จะล้างเลือดสวนทานตะวันปีศาจซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงนั่งบนหลังสิงโตทองปล่อยให้มันทุบทำลายข้าวของโดยไม่สังหารคน

อย่างไรก็ตามพลังประเภทนี้ยังคงทำให้ทุกคนหวาดผวา

ภายในประตูใหญ่ต้นไม้โบราณทอดยาวไปถึงสวรรค์มีพระราชวังที่ตั้งตระหง่านอยู่ที่นั่น นี่คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์มันเต็มไปด้วยแก่นแท้แห่งความมืดที่อุดมสมบูรณ์

“ฮวงเจ้าคิดจะทำอะไร?”

เสียงตะโกนดังขึ้นจากประตูภูเขา มีคนออกมาห้ามเขา

“ตอนนั้นนิกายของเจ้าต้องการให้ข้าตายมาโดยตลอด วันนี้ข้ามาให้พวกเจ้าฆ่าถึงที่นี่” สือฮ่าวตอบ

สือฮ่าวบุกเข้ามาทางประตูหลักทำให้ทุกคนในสวนทานตะวันปีศาจตกใจ ความเร็วในการเติบโตของเขาเร็วเกินไปจนน่าเหลือเชื่อ!

“จ้าวปีศาจไม่อยู่ที่นี่” ในส่วนลึกของภูเขากล้วยไม้ดำมีคนพูดอย่างเย็นชา

สือฮ่าวตะลึง เขามาพบกับเจ้าของสถานที่แห่งนี้เพื่อดูว่าตอนนี้เขาแข็งแกร่งแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นเขาต้องการชำระความแค้นในอดีต แล้วเขาไปที่ไหน?

ต๋อง!

สือฮ่าวกระโดดลงจากด้านหลังของสิงโตทองคำ เท้าของเขาเหยียบย่ำทำให้แผ่นดินใหญ่แตกออกจากกัน ยอดเขาทั้งหมดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอีกครั้งรู้สึกถึงแรงกดดันที่น่ากลัว

“เรียกตัวเองว่าเจ้าปีศาจ ข้าคิดว่าเจ้าจะเป็นคนที่กล้าหาญซะอีก!” สือฮ่าวเย้ยหยัน

“บังอาจ!” ภายในส่วนลึกของภูเขากล้วยไม้ดำมีเสียงตะโกนหลายครั้งดังขึ้นพร้อมกัน

“เจ้ากล้าทำให้สวนทานตะวันปีศาจของข้าอับอายงั้นเหรอ? เจ้าคิดว่าตัวเองพัฒนาขึ้นนิดหน่อยจะสามารถมาแสดงความร้ายกาจที่นี่ได้อย่างนั้นหรือ?!”

“เมื่อเจ้ามาถึงภูเขากล้วยไม้ดำก็อย่าหวังจะกลับออกไปอีกเลย!”

เห็นได้ชัดว่าในฐานะที่เป็นผู้ปกครองคนหนึ่งของสามพันแคว้นมานานหลายปีพวกเขามีความภาคภูมิใจในตัวเองอย่างยิ่ง เสียงเย็นชาดังขึ้นทีละคน

“เรียกเจ้าปีศาจออกมา ไม่เช่นนั้นสถานที่แห่งนี้จะเหลือแต่ชื่อ!” สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชา

ฮ่อง!

ในเวลาเดียวกันเขาไม่ได้ซ่อนความแข็งแกร่งของเขาเลย เพียงแค่รัศมีของเขาก็สามารถสั่นสะเทือนภูเขาทั้งลูกจนแตกออกจากกันโดยที่ยังไม่ได้ลงมือเลยแม้แต่น้อย

คชา!

ค่ายกลป้องกันขุนเขาปรากฏออกมาเพื่อต้านทานรัศมีพลังของสือฮ่าว แต่ท้ายที่สุดพวกมันก็ถูกทำลายอย่างง่ายดาย

“เปิดใช้งานค่ายกลเซียน!” ใครบางคนตะโกน

ค่ายกลโบราณมากมายปรากฏขึ้นจากใต้ดิน พวกมันแพรวพราวและน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง สิ่งเหล่านี้เป็นค่ายกลที่ยอดเยี่ยมจากสมัยโบราณสามารถสังหารผู้ยิ่งใหญ่ได้

อย่างไรก็ตามเมื่อพลังศักดิ์สิทธิ์ในร่างกายของสือฮ่าวปะทุขึ้น ค่ายกลพวกนี้ก็ถูกทำลายลงราวกับว่าถูกค้อนขนาดใหญ่ทุบลงไป

สือฮ่าวแสดงระดับบ่มเพาะในขั้นผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเอง พลังโลหิตหลั่งไหลไปทั่วทั้งขุนเขาแห่งนี้ แคว้นปีศาจเกิดการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ราวกับว่าสวรรค์กำลังต้อนรับเขา

มีรอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นทุกที่ในท้องฟ้าเบื้องบน ภายในพื้นที่นับแสนลี้ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดความไม่มั่นคงฉากนี้เป็นเหมือนจุดจบของโลก

แม้กระทั่งดาวหางขนาดใหญ่ยังพุ่งลงมาจากท้องฟ้ากระแทกเข้าใส่ด้านหน้าของภูเขากล้วยไม้ดำ

ต๋อง!

เทือกเขาทั้งหมดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง สวนทานตะวันปีศาจพังทลายลงในที่สุด

ขณะเดียวกันสือฮ่าวยังไม่ได้ลงมืออะไรเลย เขาเพียงปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในร่างกายให้ออกมาข้างนอกเท่านั้น

"ฆ่า!"

ภายในสวนทานตะวันปีศาจผู้คนระดับสูงโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด นี่เป็นการทำลายมรดกของพวกเขา!

บุคคลผู้นี้ชั่วร้ายเกินไปพวกเขาต้องเปิดใช้งานค่ายคนเซียนขั้นสูงสุดเพื่อสังหารคนผู้นี้ให้ได้

พวกเขาลงมือโจมตีพร้อมกัน ในขณะที่คนบางส่วนพยายามเปิดใช้งานค่ายกลโบราณรูปแบบโจมตีของพวกเขา

แต่ถึงแม้จะบอกว่าเป็นค่ายกลเซียนแต่พลังของมันกับเทียบไม่ได้แม้แต่พลังโจมตีของผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรแยกตนเองขั้นต้น

แม้ว่าสีสันของมันจะยิ่งใหญ่และน่ากลัวแต่สุดท้ายกลับไม่สามารถสร้างแม้แต่รอยขีดข่วนให้กับสือฮ่าว

เขายืนอยู่ที่นั่นประตูภายในร่างกายของเขาเปิดออกแสงสดใสหมุนวนก่อตัวเป็นกำแพงกั้นรอบตัวเขาปกป้องร่างกายของเขาราวกับวงแหวนแห่งสวรรค์!

ตอนนี้สือฮ่าวเป็นบุคคลที่ไม่มีใครในสวนทานตะวันปีศาจแห่งนี้สามารถเอาชนะได้อย่างแน่แท้

การโจมตีทั้งหมดถูกทำให้เป็นกลางโดยแสงรอบๆตัวเขาการโจมตีทั้งหมดถูกระงับไว้ไม่มีสิ่งใดสามารถเล็ดลอดเข้าไปได้

หงหลง!

สือฮ่าวจ้องมองไปยังค่ายกลพวกนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างถูกสายฟ้าจากสายตาของเขาทำลายลงจนย่อยยับไม่สามารถฟื้นฟูได้ตลอดกาล

แกนพลังของค่ายกลลอยขึ้นจากพื้นทีละแห่งพวกมันทั้งหมดระเบิดขึ้นบนท้องฟ้ากลายเป็นแสงไฟอันน่าสะพรึงกลัวเศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายไปทุกหนทุกแห่ง

ฮวงเป็นเหมือนราชาปีศาจที่ไม่มีใครเทียบได้ ในขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นเส้นผมของเขาโบกสะบัดพริ้วไหวไปมาทำให้ผู้คนที่มองเห็นเกิดความหวาดกลัวจับใจ

ปู ปู ปู !…

รอบๆตัวเขาหลายคนกระอักเลือดออกมาพร้อมกับเซไปด้านหลัง

นี่ยังคงเป็นผลมาจากการที่สือฮ่าวไม่ต้องการสังหารหมู่เพราะแม้ว่าคนพวกนี้จะทำตัวแปลกๆอยู่บ้าง แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะเป็นคนชั่วร้ายทั้งหมด

“เรียกเจ้าปีศาจออกมาพบข้าภายในสิบลมหายใจ!” สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชา

“เจ้าปีศาจและเจ้าปีศาจผู้เฒ่าไม่อยู่ที่นี่ พวกเขาออกไปเยี่ยมสหายเก่าเราไม่รู้ว่าพวกเขาจะกลับมาเมื่อไหร่” ใครบางคนตอบด้วยเสียงสั่นเครือ

พวกเขาหวาดกลัวอย่างแท้จริง พลังประเภทนี้น่ากลัวเกินไปอาจจะยิ่งใหญ่กว่าเจ้าปีศาจของพวกเขาเสียอีก บางทีแม้แต่เจ้าปีศาจผู้เฒ่าก็ไม่แน่ว่าจะแข็งแกร่งเทียบกับฮวงได้

เฮง!

สือฮ่าวแค่นเสียงอย่างเย็นชา เขาบอกสะบัดแขนเสื้อเพียงครั้งเดียวยอดเขาอันยิ่งใหญ่ของภูเขากล้วยไม้ดำก็ถูกทำลายลงอย่างย่อยยับ

หลายคนหวาดผวา จากนั้นแสงมืดก็ส่องสว่างขึ้นทั่วร่างกายของพวกเขา พลังศักดิ์สิทธิ์ของทุกคนถูกดึงออกมาโดยที่ไม่อาจควบคุม พวกเขากรีดร้องด้วยความหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด

ทุกคนพบว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในร่างกายของพวกเขาลดลงไปอย่างมาก มันทำให้ขอบเขตบ่มเพาะของพวกเขาตกลงไปด้วยเรื่องนี้ทำให้ทุกคนหวาดผวาอย่างยิ่ง

ผู้บ่มเพาะเผ่าพันธุ์พืชส่วนใหญ่จะทำให้พลังศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองกระจุกตัวอยู่ในเมล็ดพันธุ์ปีศาจ ตอนนี้เมล็ดพันธุ์ของพวกเขาถูกยึดไปโดยฮวง

“เจ้าบังอาจเกินไปแล้ว!”

ในส่วนลึกของภูเขากล้วยไม้ดำ ผู้อาวุโสคนหนึ่งบินออกมาพลังงานปีศาจล้นขึ้นสู่สวรรค์ เขาอยู่ในช่วงปลายของขอบเขตแยกตนเองเขาใช้ออกด้วยญาณวิเศษเพื่อต่อต้านทุกอย่างเท่าที่ทำได้

นี่คือผู้อาวุโสใหญ่ของสวนทานตะวันปีศาจ

อ่าว!

สิงโตสีทองคำรามไปทางคนผู้นี้ เสียงคำรามของสิงโตสั่นสะเทือนทั้งสวรรค์และปฐพีทำให้ชายชรากระอักเลือดไม่หยุดร่างกายของเขาแตกระแหงพร้อมที่จะเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ