474 - ลาก่อน

1785 - ลาก่อน

การชุมนุมครั้งล่าสุดเป็นไปอย่างสงบ ผู้คนมากมายล้วนมากันครบครันไม่ว่าจะเป็นผู้อมตะที่ถูกเนรเทศ ราชันย์สิบสมัย นักพรตซีกู้

แม้แต่ผู้คนจากเมืองจักรพรรดิ์ทั้งทัวปาอู่หลง ฉีหงและคนอื่นๆ คนเหล่านี้ที่ไม่เคยไปไกลจากเมืองจักรพรรดิเลยนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาออกจากบ้าน

“เมื่อก่อนเราเคยมีมากกว่านี้” ใครบางคนพูดพร้อมกับถอนหายใจ

มีอัจฉริยะมากมายที่พวกเขาไม่มีวันได้พบหน้าอีก พวกเขาตายในสนามรบแล้ว

ตัวอย่างเช่นอี่อี้แห่งสำนักปราชญ์ที่น่าทึ่งและยอดเยี่ยม แต่สุดท้ายก็ถูกฆ่านอกเมืองจักรพรรดิ์ร่างกายของเขาระเบิดโดยตรงไม่เหลือแม้แต่ศพ

นอกจากนี้ยังมีหลานเซียนซึ่งไม่ทราบเป็นตายร้ายดีร่างกายของนางถูกทำลายไปที่ชายแดนรกร้าง แต่เมล็ดพันธุ์ของนางก็ช่วยเหลือวิญญาณดั้งเดิมของนางออกมาได้

อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปหลายวันก็ยังไม่มีข่าวคราวของนางปรากฏออกมา

นอกจากนี้ยังมีจินซานแม้ว่าเขาจะได้รับการช่วยเหลือจากสมบัติลับของตระกูล แต่เมื่อเร็วๆนี้คนของตระกูลจินก็กังวลอย่างมาก รากฐานของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่ทราบว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสฟื้นคืนมากแค่ไหน

“เฮ้อ!” ทัวปาอู่หลงถอนหายใจเบาๆ

มีผู้เสียชีวิตมากเกินไป แม้แต่เขาหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้นก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเกือบจะพิการ วันนั้นหอกของผู้ยิ่งใหญ่สายเลือดจักรพรรดิคนนั้นแทงทะลุร่างกายของเขาจนขาดออกจากกันครึ่งหนึ่ง

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจที่สุดก็คือคู่หมั้นของเขาเสียชีวิตหนึ่งในหงส์เพลิงทั้งสี่ของตระกูลเว่ยถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาเขาเลือดขอนางยังคงเฝ้าหลอกหลอนเขาแม้ว่าจะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม

หงส์เพลิงทั้งสี่ของตระกูลเว่ยหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้นเหลือเพียงสองคน

หลังจากการต่อสู้ครั้งนั้นผู้เชี่ยวชาญรุ่นเยาว์ของเก้าสวรรค์สูญเสียอย่างหนักมีเพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้นที่สามารถรอดชีวิต!

การบาดเจ็บล้มตายเหล่านี้เป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างยิ่ง

ทุกคนเต็มไปด้วยความสงบ เป็นเพราะพวกเขาทุกคนรู้ดีว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่ได้สิ้นสุดลงแล้ว จากนี้ไปพวกเขาจะอยู่ห่างกันยากที่จะบอกว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกในชีวิตนี้

ในที่สุดคนสองสามคนก็เริ่มเมา

พวกเขาหลายคนหัวเราะร้องไห้เปิดเผยอารมณ์ที่แท้จริงออกมา

“เฮ้อพี่ชายของข้าตายอย่างอนาถเกินไป เขายอมสละชีวิตต่อหน้าเมืองจักรพรรดิ์เพื่อช่วยชีวิตข้า” ชายหนุ่มคนหนึ่งร้องไห้ออกมา

“เว่ยหมิ่นในวันนั้นเป็นเพราะข้าถูกหอกของใครบางคนเสียบไว้ทำให้นางรีบเข้ามาช่วยเหลือ ท้ายที่สุดนางคือคนที่เสียชีวิต! แต่ข้ากลับมีชีวิตอยู่!” ทัวปาอู่หลงตำหนิตัวเอง เขารู้สึกว่าที่คู่หมั้นของเขาเสียชีวิตก็เพราะเขาเป็นต้นเหตุ

นี่คือผลสะท้อนของสงคราม หลายคนไม่สามารถหลุดพ้นจากความสูงเสียได้

บางคนร้องไห้บางคนก็หัวเราะ

แต่ก็มีบางคนที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ ในช่วงเวลานั้นผู้คนที่คุ้นเคยจำนวนมากต้องการแลกเปลี่ยนคำชี้แนะกับสือฮ่าว เช่นราชันย์สิบสมัยรวมถึงตู๋กูหยุนผู้สืบเชื้อสายมาจากผู้พิทักษ์

อย่างไรก็ตามสือฮ่าวปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด

“ทุกคนดูแลตัวเองด้วย ลาก่อน!” ในที่สุด สือฮ่าวก็ลุกขึ้นและก้าวออกจากงานเลี้ยงไป

สำนักเทพสวรรค์จัดเตรียมเรือรบขนาดใหญ่ไว้บนแท่นเคลื่อนย้าย มันเป็นสีเขียวเข้มไหลด้วยความมันวาวของโลหะ

เด็กๆกลุ่มหนึ่งยืนอยู่บนนั้น พวกเขาเป็น 'ทายาทสายเลือดคนบาป' นั่นเอง

ตอนนี้พวกเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นอีกต่อไป แต่เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าใหม่มานานแล้ว เด็กๆไม่ได้สกปรกอีกต่อไปพวกเขาทำความสะอาดร่างกายเผยให้เห็นใบหน้าอันอ่อนโยน

สงครามครั้งใหญ่สิ้นสุดลงเลือดและกระดูกเบ่งบาน ความสับสนวุ่นวายของชายแดนรกร้างจบลงที่นี่

พวกเขาจะติดตามสือฮ่าวไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ พวกเขาทั้งหมดรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน

“ลาก่อน!”

เด็กๆบนเรือรบโบกมืออำลาทุกคนที่มาส่งพวกเขา

“ดูแลตัวเองให้ดี!” สือฮ่าวกล่าวอำลาทุกคน

นอกแท่นเคลื่อนย้ายมีผู้คนมากมายเช่นผู้อมตะที่ถูกเนรเทศ ราชันย์สิบสมัย องค์หญิงเหยาเย่แม้แต่หวังซีก็มา

ในหมู่พวกเขาฉางกงเอี๋ยน เฉาอวี่เซิ่ง มดเขาสวรรค์และคนอื่นๆ ย่อมไม่ได้จากไปไหนบางคนหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจ หลังจากวันนี้พวกเขาไม่รู้จริงๆว่าจะได้พบกันอีกหรือไม่

ตอนนี้ฮวงเลือกที่จะกลับไปยังอาณาจักรที่ต่ำกว่าหากเขาต้องการออกจากที่นั่นอีกครั้งมันคงเป็นเรื่องยากมาก!

ยิ่งกว่านั้นเมื่อพิจารณาจากสภาพจิตใจของเขาดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการออกมาอีกแล้ว นับจากวันนี้เป็นต้นไปพวกเขาจะอยู่ห่างไกลกันโดยไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไร

“ทำไมต้องไป…” กระต่ายน้อยหลั่งน้ำตาไหลร้องไห้จริงจัง

“วันหนึ่งข้าจะลงไปหาเจ้า! ข้าหวังว่าวันนั้นพวกเราจะได้พบกันอีกครั้งหรือไม่ก็เป็นเจ้าที่ต้องฝังข้า” เสียงของเฉาอวี่เซิ่งนั้นแหบพร่า

เขาไม่เคยลืมคำทำนายที่อาจารย์ของเขาบอก เขาสงสัยมานานแล้วว่าคนที่จะเป็นคนขุดหลุมฝังเขาก็คือสือฮ่าว!

“หลังจากที่ข้าท่องเที่ยวรอบๆเก้าสวรรค์จนทั่วแล้วข้าก็จะกลับ สามพันแคว้นเช่นเดียวกัน!” ฉางกงเอี๋ยนกล่าว

ในความเป็นจริงมีกลุ่มคนที่จะกลับไปยังสามพันแคว้นเช่นกัน เพียงแต่พวกเขาอยู่เพื่อท่องเที่ยวสถานที่อันงดงามในเก้าสวรรค์จนทั่วเสียก่อน

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเก้าสวรรค์เบื้องบนเมื่อกลับไปแล้วก็ยากที่จะกลับขึ้นมาอีกครั้ง

สือฮ่าวมองไปทางนั้น จากกลุ่มคนจำนวนมากที่มาจากสามพันแคว้นตอนนี้เหลืออยู่ไม่มากแล้ว

เติ้งอี้ เจิ้นกู่ เฟิ่งอู๋ ยังมีชีวิตอยู่ แต่คนอื่นๆล่ะ? พวกเขาทั้งหมดเหี่ยวแห้งไปแล้วกระดูกถูกฝังอยู่ในต่างแดน!

“เป็นเรื่องน่าเสียใจจริงๆที่ข้าไม่สามารถต่อสู้กับเจ้าได้ แม้ว่าข้าจะแพ้ แต่มันก็เป็นความท้าทายอย่างแท้จริง” ราชันย์สิบสมัยถอนหายใจ การเคลื่อนไหวของเขาทรงพลังเช่นเดียวกับทายาทของตระกูลจักรพรรดิ

“หากเจ้ากับต้นไม้บ้านั่นคิดจะต่อสู้สถานที่แห่งนี้คงถูกพวกเจ้าพังจนราบเป็นหน้ากลอง?” เฉาอววี่เซิ่งกล่าว

นี่ย่อมเป็นการล้อเล่น ทุกคนรู้ดีว่าราชันย์สิบสมัยต้องการต่อสู้กับสือฮ่าวและเขาจะไม่ใช้ต้นอ่อนของต้นไม้โลก

ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ดังขึ้น

มดเขาสวรรค์นั้นใจสลายมันกรีดร้องออกมา “ สือฮ่าวเจ้าบอกกับข้าเองว่าพวกเราจะไปฆ่าเฮ่ออู่ซวง แต่…เราไม่แม้กระทั่งได้ฆ่าลูกหลานของเขา…ข้ายอมรับเรื่องนี้ไม่ได้!

พี่น้องของข้าทั้งหมดเสียชีวิตภายใต้เงื้อมมือของเฮ่ออู่ซวง! เจ้ารู้ถึงความเกลียดชังของข้าดี ... ข้าหวังว่าวันหนึ่งเจ้าจะนึกขึ้นได้ว่าเราต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ!”

นี่เป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกแต่ก็เป็นการให้กำลังใจเช่นเดียวกัน

อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ทำให้การแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไป ตอนนี้การต่อสู้ครั้งใหญ่สิ้นสุดลงมีไม่กี่คนที่เต็มใจที่จะเข้าสู่แดนรกร้างอีกครั้ง มีวิญญาณวีรชนฝังอยู่ที่นั่นมากเกินไปแล้ว

ในช่วงเวลาสุดท้ายราชันย์สวรรค์น้อยของสำนักเซียน อ๋าวสุนัขโลกันต์โลกใต้พิภพและคนอื่นๆที่เคยปะทะกับสือฮ่าวก็มาพบเขาเช่นกัน

พวกเขาดื่มสุราจอกหนึ่งเพื่อขอลบล้างความขุ่นเคืองใจที่มีในอดีตออกไปทั้งหมด ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกเขาอาจจะไม่ได้พบกันอีกแล้วพวกเขาไม่ต้องการให้มีเรื่องอะไรคาใจอยู่?

สือฮ่าวเคลื่อนไหว เขาดึงชุดเกราะสีฟ้าออกมาจากความว่างเปล่าก่อนจะกล่าวว่า

“ราชันย์สวรรค์น้อยคืนให้เจ้า!” ด้วยการโบกสะบัดมือชุดเกราะสีฟ้าก็บินออกไป

“ข้าอยู่ในอาณาจักรปลดปล่อยตนเองแล้วมันไม่มีประโยชน์กับข้าอีก” สือฮ่าวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ชุดเกราะนี้เรียกได้ว่าเป็นสมบัติลับล้ำค่าเพราะมันสามารถทำให้ผู้สวมใส่มีพลังเซียนเพิ่มขึ้นมาอีกเส้น ย้อนกลับไปตอนนั้นสือฮ่าวยึดมันจากบุคคลผู้นำของสำนักเซียนที่ยั่วยุเขา

อย่างไรก็ตามความเป็นจริงพิสูจน์แล้วว่ามีกฎธรรมชาติของสวรรค์และปฐพีที่ไม่สามารถต่อต้านได้!

“ถือว่าข้ามอบให้เป็นของขวัญแก่เจ้าก็แล้วกัน เจ้าก็มอบให้เด็กๆพวกนั้นเถอะ!” ราชันย์สวรรค์น้อยโบกมือส่งมันกลับไป

"ตกลง!" สือฮ่าวไม่ได้ทะเลาะกับเขาในเรื่องนี้

หงหลง!

แท่นบูชาดังกล่าวส่องประกายระยิบระยับอย่างหาที่เปรียบไม่ได้กำลังจะเปิดเส้นทางโบราณที่นำไปสู่สามพันแคว้น

คราวนี้พวกเขาไม่ได้ผ่านเมืองจักรพรรดิ์หรือชายแดนรกร้างเป็นกลุ่มผู้อาวุโสที่ดำเนินการสร้างเป็นการส่วนตัวเพื่อเปิดเส้นทางให้สือฮ่าว