426- โอกาสในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย

1737 - - โอกาสในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย

เป็นเพราะสวรรค์อเวจีปราบปรามสิ่งมีชีวิตอมตะแต่ไม่ได้ปราบปรามผู้ที่อยู่ในระดับสูงสุดเต๋ามนุษย์ เหมือนก่อนหน้านี้พวกเขาสามารถข้ามมาได้อย่างง่ายดาย

ตอนนี้ผู้เชี่ยวชาญกลุ่มนี้ปรากฏตัวเข้ามาในที่ด้านหน้าของเมืองจักรพรรดิ์!

“ฮวงเจ้ากล้าสู้หรือไม่!”

ด้านล่างมีใครบางคนตะโกน เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์อย่างน่าเหลือเชื่อ

“ตระกูลจักรพรรดิ!”

คำสองคำนี้หลุดออกมาจากปากของสือฮ่าวเย็นชาและโหดเหี้ยมมาก

“นอกจากเลือดหยดนั้นแล้วเจ้ามีอะไรดีอีกบ้าง? เจ้ากล้าสู้หรือไม่? ข้าจะตัดหัวของเจ้าเอง!” ใครบางคนตะโกน

ผู้เชี่ยวชาญหนุ่มสาวทั้งหลายของเมืองจักรพรรดิมีท่าทีกระเหี้ยนกระหือรือพร้อมที่จะลงมือได้ทุกเมื่อ

“หึ…ฮ่าฮ่า!” สือฮ่าวหัวเราะเสียงของเขาเย็นชาและตื่นเต้นเล็กน้อย ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความสดใสที่สดใส

“ก่อนที่ข้าจะกลับถึงกับมีคนเสนอตัวมาเป็นของขวัญให้? ใครก็ตามที่อยู่ในตระกูลจักรพรรดิจะไม่มีทางได้กลับไป ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!” สือฮ่าวคำรามอย่างครอบงำ

….

นอกเมืองจักรพรรดิ์มีผู้คนยืนอยู่ที่นั่นสูงตระหง่านเหมือนภูเขายักษ์หลายลูก ไม่ใช่ว่าพวกเขามีรูปร่างสูงใหญ่แต่รัศมีของพวกเขามีพลังและน่ากลัว

พวกเขายืนอยู่ที่นั่นเย็นยะเยือกราวกับนรกเยือกแข็งพวกเขาปรากฏตัวที่นี่เพื่อกวาดล้างเก้าสวรรค์สิบพิภพ

นี่คือกลุ่มของเทพปีศาจซึ่งปลดปล่อยไอสังหารที่ล้นทะลักเข้าสู่สวรรค์!

“ออกมาสู้สิข้าจะตัดหัวของเจ้าเอง!” ด้านล่างกำแพงเมืองชายหนุ่มคนนั้นตะโกนอีกครั้ง เขายกหอกสวรรค์ในมือชี้ไปที่สือฮ่าว

ทะเลทรายอันยิ่งใหญ่นั้นกว้างใหญ่และไร้ขีดจำกัด

คนเหล่านี้เดินออกมาจากสวรรค์อเวจีทำให้ความว่างเปล่าบิดเบี้ยว นี่เกิดจากรัศมีที่ทรงพลัง!

สือฮ่าวกำลังหัวเราะรอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยไอสังหาร เมื่อไม่นานมานี้เขากล้าต่อกรกับอันหลานด้วยซ้ำเขาจะกลัวคนพวกนี้ที่อยู่ใต้เมืองหรือ?

บนกำแพงเมืองมีผู้คนบางส่วนที่เงียบสงบ พวกเขาไม่ต้องการให้สงครามดำเนินต่อไปโดยหวังว่าจะมีสันติภาพสักสองสามร้อยปี

เป็นเพราะความดุร้ายและอำนาจของอีกฝ่ายเป็นสิ่งที่ใครๆก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน!

ตอนนี้ทุกคนต่างหวังว่าการเสริมกำลังจะปรากฏขึ้นหลังจากหลายร้อยปีผ่านไปผู้เชี่ยวชาญลึกลับเหล่านั้นจะลงมาอีกครั้งเพื่อหยุดยั้งสิ่งมีชีวิตของอีกฝ่าย

“เจ้าคิดว่าพวกเรากลัวเจ้าเหรอ!” แน่นอนว่ามีบางคนที่โหดเหี้ยมมากพวกเขาต้องการออกจากเมืองจักรพรรดิ์เพื่อต่อสู้ทันที

เมื่อไม่นานมานี้พวกเขาเฝ้าดูประตูของเมืองจักรพรรดิ์ถูกทำลายโดยอันหลาน

มือขนาดใหญ่ที่ยื่นขึ้นไปบนท้องฟ้าทำให้ผู้เชี่ยวชาญหลายหมื่นคนพินาศทันที โศกนาฏกรรมประเภทนี้ทำให้หลายคนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากผู้เสียชีวิตเหล่านั้นบางคนเป็นคนที่พวกเขารัก

มันเป็นความจริงที่โหดร้ายซึ่งพวกเขาไม่สามารถต่อต้านได้

ในตอนนี้ศัตรูที่อยู่ในระดับต่ำสุดก็ยังอยู่ในขอบเขตปลดปล่อยตนเองพวกเขามีผู้สูงสุดจำนวนมากมาพร้อมกันอีกด้วย

ขณะเดียวกันในเมืองจักรพรรดิมีผู้สูงสุดอยู่กี่คน เต็มที่ก็มีเพียง สี่ห้าคนเท่านั้น?!

หลายคนรู้สึกหมดหนทาง ระดับการบ่มเพาะที่แตกต่างกันมากเกินไป แม้ว่าพวกเขาต้องการฆ่าศัตรูแต่พวกเขาก็ไม่มีคุณสมบัติพอ

นอกเหนือจากนี้ยังมีผู้คนมากมายที่ไม่สามารถสงบสติอารมณ์จากความหวาดกลัวได้?

เราต้องเข้าใจว่าตอนนี้ง้าวทองแดงขนาดใหญ่ยังอยู่ในสวรรค์อเวจี มันต้องการที่จะเปิดเส้นทางส่งผู้ฝึกฝนระดับผู้ไม่ดับสูญเข้ามาให้ได้

บนง้าวที่ยิ่งใหญ่นั้นคือสิ่งมีชีวิตอมตะอย่างแท้จริง แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังข้ามมาไม่ได้ แต่ใครจะรู้ว่าท้ายที่สุดแล้วเขาจะทำสำเร็จหรือไม่?

“อย่าได้หวาดกลัว สิ่งมีชีวิตอมตะไม่มีทางข้ามมาได้อย่างแน่นอน” เมิ่งเทียนเจิ้งกล่าว

“ถ้าเขาทำได้ล่ะ?” จินไทจุนกล่าว

“ถ้าเขาเข้ามาได้สำเร็จเขาต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน และข้าจะสังหารเขาเอง!” เมิ่งเทียนเจิ้งกล่าว

ฮ่อง!

สิ่งนี้จุดไฟในใจของทุกคนทันที ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้แม้ว่าเมืองจักรพรรดิ์จะยังไม่ถูกทำลาย แต่ทุกคนก็ยังรู้สึกกดดันและกังวลอย่างมาก

ตอนที่เมิ่งเทียนเจิ้งพูดแบบนี้มันทำให้หลายๆคนหวั่นไหวโลหิตอันร้อนระอุในหัวใจของพวกเขาปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

"ฆ่าพวกมัน!" ใครบางคนตะโกนออกมา

“ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันพวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกขี้แพ้เท่านั้น พวกเจ้าคิดว่าจะต่อต้านการบุกเข้าเมืองของพวกเราได้หรือ!”

ภายใต้เมืองมีใครคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา เขามีโครงสร้างร่างกายขนาดกลาง แต่รัศมีพลังของเขานั้นน่ากลัวเป็นอย่างยิ่งราวกับราชาปีศาจที่หลุดออกมาจากนรก

บุคคลผู้นี้มีเส้นผมสีเขียวกฎและตราประทับเต๋าปรากฏบนหน้าผากของเขา มันมีพลังแห่งความโกลาหลถูกปลดปล่อยออกมา เขาสวมชุดเกราะสีเขียวทรงพลังเกินกว่าจะเปรียบเทียบได้

นี่คือผู้สูงสุดที่ทรงพลังอย่างยิ่ง เขามาถึงครึ่งก้าวของผู้ไม่ดับสูญแล้ว ด้วยตัวตนระดับนี้การที่เขาจะมองข้ามสิ่งมีชีวิตของเก้าสวรรค์สิบพิภพก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล

ฮ่อง!

ด้านหลังเขามีถุงที่สร้างจากหนังที่ดีที่สุดกว่าหมื่นชนิด มันสามารถกลืนกินทุกสิ่งมีโลกขนาดใหญ่เป็นของตัวเองอยู่ภายใน

มันคือถุงสวรรค์ปฐพีนั่นเอง เดิมทีมันเป็นของเก้าสวรรค์แต่สุดท้ายมันก็ตกไปเป็นของศัตรูต่างมิติหลังจากผ่านการขัดเกลาอยู่หลายปีในที่สุดมันก็เป็นอาวุธสังหารที่ทรงพลังของพวกเขา

เดิมทีอาวุธเซียนชิ้นนี้เป็นของเก้าสวรรค์สิบพิภพอยู่แล้วมันจึงไม่ถูกปิดผนึกโดยสวรรค์อเวจี จึงเป็นเหตุให้มันสามารถข้ามมาได้

ประตูเมืองจักรพรรดิ์พังทลายกำแพงเมืองแตกออกเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะทะลุผ่าน หากอีกฝ่ายโจมตีด้วยถุงสวรรค์และปฐพีจริงๆมันอาจจะสามารถนำกองทัพที่ไม่มีที่สิ้นสุดของอีกฝ่ายผ่านไปได้

หลายคนเหงื่อแตก ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่ได้สิ้นสุดลงแล้ว สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดจะผ่านไปได้พวกเขาเพียงแค่ต้องเสริมสร้างความแข็งแกร่งของตัวเองขึ้นมาใหม่เท่านั้น

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาคิดเลย อันตรายยังคงปรากฏอยู่ยิ่งกว่านั้นสิ่งต่างๆก็มีท่าทีว่าจะเลวร้ายอย่างยิ่ง!

“มดแมลงวันนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้า เมืองนี้จะถูกกวาดล้างและถูกสังหารอย่างสมบูรณ์!” ผู้สูงสุดคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา

เขาสวมชุดเกราะสีดำที่ไหลไปด้วยแสงมืดรูปร่างของเขาสูงโปร่งและแข็งแรงเหมือนมังกรดำ

เหนือศีรษะของเขามีค้อนสีม่วงทองลอยอยู่ แม้ว่ามันจะได้รับความเสียหาย แต่มันก็ปลดปล่อยรัศมีเซียนด้วยพลังที่ไม่มีใครเทียบได้

บนกำแพงเมืองผู้คนจำนวนมากหลั่งเหงื่อออกมาร่างกายของพวกเขาหนาวเหน็บไปถึงกระดูก

ด้านล่างของเมืองนั้นมีสิ่งมีชีวิตมากมายพวกเขาเหล่านั้นล้วนเป็นผู้ทรงพลังในอาณาจักรปลดปล่อยตนเอง รวมไปถึงยังมีบางคนที่เป็นผู้สูงสุดอีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นในเวลานี้พวกเขาถืออาวุธเซียนสองชิ้นมาพร้อมกัน! พวกเขาจะสามารถหยุดศัตรูได้หรือไม่?

“ทุกคนกล้าสู้ไหม”

เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังมาจากด้านล่างของกำแพงเมืองจักรพรรดิ์

แม้ว่าอันหลานจะต้องทนทุกข์ทรมานเมื่อไม่นานมานี้ เขาต้องเผชิญการตอบโต้จากสวรรค์อเวจีจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด มันทำให้สิ่งมีชีวิตจากต่างมิติรู้สึกไม่ยินยอมพร้อมใจอย่างยิ่ง

ตอนนี้พวกเขาบุกรุกโดยตรงใครจะหยุดพวกเขาได้?

สำหรับพวกเขาแล้วผู้คนจากเก้าสวรรค์สิบพิภพนั้นถูกมองข้ามโดยสิ้นเชิง แม้จะไม่มีอันหลานและซือถูแต่พวกเขาก็ไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะเป็นปัญหาแม้แต่น้อย!

“หากพวกเจ้ากล้าออกมาเราจะสังหารพวกเจ้าทิ้งให้หมด!” ในทะเลทรายอันยิ่งใหญ่แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญรุ่นเยาว์ก็ยังชี้ไปที่ใบหน้าของผู้คนในเมืองจักรพรรดิ

หากคำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวออกมาโดยสิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดทุกคนก็พอจะยอมรับได้

แต่ตอนนี้แม้แต่คนรุ่นใหม่ยังกล้ายั่วยุพวกเขาสิ่งนี้ทำให้ผู้นำสองสามคนบนกำแพงเมืองรู้สึกบึ้งตึง พวกเขาต้องการที่จะสังหารเด็กพวกนี้ให้หมดสิ้นในทันที

อย่างไรก็ตามคนรุ่นใหม่เหล่านี้ไม่ได้อ่อนแอแม้แต่น้อย หากจะให้กล่าวกันตรงๆก็คือพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ในอาณาจักรปลดปล่อยตนเองมาหลายร้อยปีแล้ว แม้ว่าใบหน้าของพวกเขาจะดูอ่อนเยาว์ก็ตาม!