424 - สงครามยังไม่จบ

1735 - สงครามยังไม่จบ

สือฮ่าวถูกวางลง หลายคนมอบอ้อมกอดที่อบอุ่นให้กับเขา

ตอนนี้แม้แต่ชิงยี่และเซียนสาวก็ไม่ได้แสดงความเป็นศัตรูกันอีกต่อไป เช่นเดียวกับคนอื่นๆพวกเขาล้วนมีใบหน้ายิ้มแย้มเต็มไปด้วยความสุข

แม้แต่เยว่ฉานก็ยังยืนอยู่ที่นั่นด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อนและเฝ้าดูอย่างเงียบๆ

“วะฮ่าฮ่า! เจ้าดุร้ายเกินไป! เจ้ายังเป็นเจ้าหนูสือฮ่าวอยู่หรือเปล่าตอนนี้?” กระต่ายหยกจันทราร้องออกมาโดยสงสัยว่าร่างของสือฮ่าวถูกคนอื่นสิงอยู่หรือไม่

เสียงโห่ร้องดังขึ้น สถานที่แห่งนี้กลายเป็นมีชีวิตชีวาอย่างไม่น่าเชื่อ

สือฮ่าวรู้สึกมีความสุขอยู่บ้าง แต่ความเจ็บปวดที่เขาได้รับนั้นมากเกินไป เขาสาบานต่อตัวเองว่าจะต้องไล่ล่าราชาอมตะทั้งเจ็ดของดินแดนฝั่งนั้นจนกว่าพวกเขาจะตายหมดสิ้น

ยิ่งไปกว่านั้นจากการต่อสู้ในวันนี้เขาได้รับบางสิ่ง แต่ก็สูญเสียบางสิ่งไปด้วย มีบางคนที่เขาอาจจะไม่ได้เห็นหน้าอีกเลยตลอดชีวิต

เมื่อเขาคิดถึงสิ่งเหล่านี้ดวงตาของสือฮ่าวก็เริ่มมีน้ำตาไหลซึมออกมา

แม้ว่าเขาจะมีความตั้งใจในการต่อสู้ แต่เมื่อเขาคิดถึงแคว้นบาปเกี่ยวกับคนเหล่านั้นเมื่อนึกถึงป่าหม่อนอัคคีเขาก็ยังพบว่ามันยากที่จะสงบลงและปรารถนาที่จะคำรามขึ้นไปบนท้องฟ้า

ริมฝีปากของสือฮ่าวแห้งผาก เขาถอนหายใจและเดินขึ้นไปบนกำแพงเมือง

เขามองดูเด็กๆเหล่านั้น คนเหล่านี้คือผู้รอดชีวิตจากเมืองจักรพรรดิดั้งเดิม

เด็กๆร้องไห้เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

“อย่าร้องไห้ในอนาคตข้าจะเป็นญาติเพียงคนเดียวของพวกเจ้า มีดินแดนบริสุทธิ์ในดินแดนล่างซึ่งเรียกว่าหมู่บ้านหิน สถานที่นั้นจะเป็นบ้านของเจ้านับจากนี้” สือฮ่าวเดินไปลูบหัวเด็กๆเหล่านั้น

คนที่อายุมากที่สุดคือสิบสี่หรือสิบห้าปีคนตัวเล็กไม่สามารถยืนตรงได้ พวกเขาทั้งหมดเป็นเด็กกำพร้าลูกหลานของนักรบที่สร้างคุณความดีอันยิ่งใหญ่ให้กับเก้าสวรรค์สิบพิภพ

“เจ้า…กำลังจะกลับไปยังดินแดนล่าง?” ชิงยี่หันกลับมา นางมองไปทางสือฮ่าวหัวใจของนางสั่นเล็กน้อย

“ข้าเหนื่อยล้าแล้วข้าอยากกลับไป เมื่อการต่อสู้นี้จบลงข้าต้องการกลับไปยังสถานที่ที่ข้าเติบโตขึ้นมา” สือฮ่าวตอบ

สือฮ่าวรู้สึกเหนื่อยล้าไม่เพียงแต่ร่างกายของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงจิตวิญญาณของเขาด้วย เขาออกมาเผชิญโลกเมื่อเขายังเด็กมากและต่อสู้ด้วยความกล้าหาญมาโดยตลอด

เขามีประสบการณ์มากเกินไปหัวใจของเขาอ่อนล้าจนอยากกลับไปที่หมู่บ้านหินเพื่อเติมเต็มความสุขและเสียงหัวเราะ

บนกำแพงเมืองหลายคนเริ่มเงียบและพบว่าเป็นการยากที่จะเอ่ยปากห้ามเขา

เป็นเพราะพวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นรู้ว่าสือฮ่าวกำลังเหนื่อยมากแค่ไหน เขาเฝ้าดูแคว้นบาปถูกถอนรากถอนโคนไปต่อหน้าต่อตา

เขาคำรามออกมาด้วยความปรารถนาที่จะช่วยหญิงสาวในป่าหม่อนอัคคี แต่ท้ายที่สุดเขากลับล้มเหลวความเจ็บปวดนี้สุดที่ใครจะสามารถทนได้

“พี่ใหญ่…”

เด็กๆกลุ่มนั้นร้องไห้บนกำแพงเมือง พวกเขาทั้งหมดเต็มไปด้วยความเศร้าโศกจากความสูญเสีย สำหรับพวกเขาวันนี้เป็นวันแห่งความมืดคนที่รักของพวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตในสนามรบ

สือฮ่าวละทิ้งความเศร้าโศกพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเผยรอยยิ้ม เขากอดเด็กเหล่านี้ทีละคน พวกเขาน่าสังเวชที่สุด!

“อย่าร้องไห้อย่าเศร้า พวกเราจะไปด้วยกัน เมื่อวันนั้นมาถึงและพวกเจ้าทุกคนแข็งแกร่งมากพอพวกเราจะข้ามไปเอาหัวของอันหลานมาเซ่นสังเวยให้กับคนที่พวกเจ้ารักทุกคน!” สือฮ่าวกล่าว

"ตกลง!"

เด็กๆทุกคนเช็ดน้ำตาพร้อมกับตอบรับอย่างพร้อมเพียง

“อย่าห่วงเลยการติดตามข้าจะทำให้พวกเจ้าแข็งแกร่งจนไม่สามารถจินตนาการได้!” สือฮ่าวกล่าวเบาๆแต่ก็หนักแน่นมาก

บนกำแพงเมืองหลายคนตกใจ

สายเลือดของคนบาปจะสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้มากแค่ไหน?

หลายคนสะท้านมีบางคนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับผู้คนเหล่านี้อยู่เสมอ พวกเขาสยิวกายด้วยความหนาวเหน็บนับจากวันนี้พวกเขาต้องระวังตัวให้มากขึ้น

“เจ้าจะไปจริงๆ” ชิงยี่ถาม หลายคนต้องการที่จะห้ามสือฮ่าวแต่ในที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

สือฮ่าวมองไปที่ทะเลแห่งเปลวเพลิง สวรรค์อเวจียังคงเผาไหม้อยู่ที่นั่นแยกทั้งสองโลกออกจากกันโดยสมบูรณ์

เมืองนั้นจะไม่ปรากฏอีกต่อไป หลังจากปกป้องพวกเขามาอย่างนานในที่สุดมันก็ล้มลง

บนกำแพงเมืองหลายคนก็มองไปทางนั้นได้แต่ถอนหายใจด้วยความเศร้าโศก

เมืองนั้นปกป้องพวกเขาอยู่ในแนวหน้าเสมอโดยที่พวกเขาไม่เคยรู้เลย!

หากไม่มีพวกเขาคอยปกป้องอยู่ ป่านนี้ศัตรูต่างมิติคงเหยียบย่ำเก้าสวรรค์พิภพจนราบเป็นหน้ากลองแล้ว!

หลังจากถูกโจมตีเป็นเวลาหลายปีมันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป มีเพียงราชาคนสุดท้ายเท่านั้นที่เหลืออยู่ และเขาจบชีวิตลงในยุคนี้

การที่เขาดำรงอยู่มาจนถึงปัจจุบันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!

“จักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญก็ได้รับผลกระทบไม่น้อย พวกเขาต้องใช้เวลาหลายปีในการฟื้นตัว” บนกำแพงเมืองมีคนกล่าวเบาๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอันหลานและซือถูต้องจ่ายออกไปอย่างมหาศาล

ตราบใดที่พวกเขาเข้าสู่สวรรค์อเวจีพวกเขาจะได้รับการกัดกร่อนจากคำสาป ซึ่งผลกระทบประเภทนี้จะเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

พวกเขาจะต้องเข้าไปพัวพันกับพลังแห่งกรรมประเภทนั้นแม้จะผ่านไปหลายพันปีก็ไม่แน่ว่าพวกเขาจะสามารถฟื้นตัวได้

นี่เป็นสาเหตุหลักที่ว่าทำไมในตอนแรกมีเพียงอันหลานเท่านั้นที่ฝ่าเข้ามาโดยที่ราชาอมตะคนอื่นรออยู่ด้านหลังไม่กล้าลงมือโดยผลีผลาม!

"มันจบหรือยัง? เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลงเราสามารถมีสันติภาพได้หลายร้อยปีไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีกต่อไป” มีคนพูดพร้อมกับถอนหายใจด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน แต่ก็มีความสุขเช่นกัน

ฮ่อง!

สวรรค์อเวจีเกิดการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ ทะเลสีแดงเปลวเพลิงแห่งกฎธรรมชาติพุ่งขึ้นราวกับเลือด อาวุธอันยิ่งใหญ่เทียบเท่ากับท้องฟ้าฟาดฟันเข้าใส่มันอย่างรุนแรง!

ง้าวสงครามที่หนาและเย็นยะเยือกอย่างยิ่งฟันเข้าใส่สวรรค์อเวจีจนแยกออกจากกัน!

ฉากนี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไปและมันก็น่ากลัวเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการถึง

สวรรค์อเวจีสั่นสะเทือนทะเลแห่งกฎธรรมชาติที่พลุ่งพล่านคลื่นสีแดงกระทบท้องฟ้า ทะเลทรายอันยิ่งใหญ่ทั้งหมดสั่นสะเทือนราวกลับจะพลิกคว่ำ

หัวใจของทุกคนสั่นไหววิญญาณของพวกเขาสั่นสะท้าน! ทุกคนคิดว่าการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ได้สิ้นสุดลงแล้วพวกเขาจะมีสันติภาพอีกหลายร้อยปี

แต่เมื่อพวกเขาเพิ่งหันกลับมาก็มีง้าวอันยิ่งใหญ่ของราชาอมตะคนหนึ่งฟาดฟันลงมารัศมีพลังของเขายังน่ากลัวมากกว่าของอันหลานซะอีก

หลายคนหวาดผวา นี่เป็นการโจมตีของจักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญอย่างแน่นอนไม่เช่นนั้นพลังของมันจะน่ากลัวขนาดนี้ได้อย่างไร?

มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? พวกเขากำลังจะถูกโจมตีอีกครั้ง!

หลายคนมึนงงรู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขากำลังจะถูกศัตรูต่างมิติกวาดล้างอีกครั้ง?

มีทะเลแห่งผลกรรมอันกว้างใหญ่ปิดผนึกเส้นทางของทั้งสองโลกไว้ หากใครต้องการที่จะฝ่าข้ามมาจะต้องจ่ายราคามหาศาล

เมื่อเมืองจักรพรรดิ์ดั้งเดิมระเบิดราชาคนสุดท้ายผสานพลังของตัวเองเข้ากับสวรรค์อเวจี ทำให้มันทรงพลังมากยิ่งขึ้น

สวรรค์อเวจีกลายเป็นดินแดนที่ถูกปิดผนึก เมื่อไม่นานมานี้อันหลานได้ทดลองที่จะข้ามมาเช่นกันแต่แขนของเขาก็ถูกทำลายอย่างรวดเร็ว!

นี่เป็นผลกระทบอันร้ายแรงอย่างยิ่ง แม้ว่าจะผ่านไปหลายร้อยหลายพันปีก็ไม่แน่ว่าเขาจะสามารถรักษาตัวเองให้หายขาดได้ นี่คือพลังที่สามารถสังหารราชาอมตะอย่างแท้จริง!

พลังทำลายล้างชนิดนี้ได้รับการพิสูจน์ตัวเองแล้ว แต่ทำไมถึงยังมีคนยอมเสี่ยง? นี่คือง้าวสงครามทองสัมฤทธิ์ มันเรียบง่ายแต่เก่าแก่อย่างน่าเหลือเชื่อมิหนำซ้ำมันยังมีขนาดใหญ่อย่างน่าอัศจรรย์

มันตัดผ่านสวรรค์อเวจีจนเปิดออกเป็นช่องแตกซึ่งเพียงพอที่จะเป็นถนนสายหนึ่งให้ผู้คนสามารถก้าวเข้าสู่เมืองจักรพรรดิได้

ความกระจ่างใสไหลผ่านแสงสีแดงสดที่ส่องประกายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทะเลสีแดงแห่งกฎธรรมชาติจมอยู่ใต้ง้าวขนาดใหญ่! นั้น

พลังจากทะเลสีแดงพวกมันพุ่งเข้ามาปลดปล่อยโซ่คำสั่งของเทพเจ้าโจมตีทะเลแห่งกฎเต๋าเพื่อกัดกร่อนมัน

แต่ถึงกระนั้นอาวุธของราชาอมตะเล่มนี้ยังคงปลดปล่อยไอสังหารออกมาอย่างไม่สิ้นสุด!

ทุกคนสั่นสะท้านจากภายใน สิ่งมีชีวิตทุกคนที่อยู่บนกำแพงเมืองเงียบลงทันที การต่อสู้ยังไม่ได้จบลงอย่างที่พวกเขาคิด!