396- สภาพภายในเมือง

1707 - สภาพภายในเมือง

สือฮ่าวมีคำถามมากมาย แม้ว่าตอนนี้ผู้อาวุโสจะบอกความลับที่ยิ่งใหญ่แก่เขาโดยตรง แต่เขายังไม่มีเวลาถามรายละเอียดในเรื่องต่างๆ

เขารู้สึกเหมือนมีหลายอย่างในใจของผู้อาวุโสราวกับว่าเขากำลังพยายามเลือกและมีบางสิ่งที่จะพูด

“ผู้อาวุโสเป็นอะไรไป?” สือฮ่าวถาม

“การต่อสู้แตกหักครั้งยิ่งใหญ่กำลังจะมาถึง เมืองที่เงียบเหงาแห่งนี้ดินแดนโบราณที่ยังคงมรณะแห่งนี้บางทีมันอาจจะถึงจุดจบจริงๆ” ผู้อาวุโสปล่อยถอนหายใจเบา ๆ

"อะไร?!" สือฮ่าวตกใจ การต่อสู้แตกหักครั้งยิ่งใหญ่กำลังมาถึง?

นี่เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน! อย่างไรก็ตามคนของเมืองจักรพรรดิ์ใหม่รู้เรื่องนี้หรือไม่?

“เรามีลางสังหรณ์มาระยะหนึ่งแล้ว ในวันนี้อาจมีผู้ไม่ดับสูญมาเคาะประตูบ้านเรา พวกเขาอาจเริ่มโจมตีเก้าสวรรค์สิบพิภพจริงๆ!” ผู้อาวุโสกล่าว

เวลานี้ประตูเมืองสว่างวาบ บุคคลทั้งสองหายไปจากที่ตั้งเดิมตรงเข้าเมือง

ในขณะที่เข้ามาในเมืองเมืองก็เหมือนร่างวิญญาณขนาดยักษ์ตรวจสอบเขายืนยันว่าไม่มีอะไรผิดปกติจากนั้นพวกเขาก็ปรากฏตัวในเมือง

ภายในเมืองโบราณนั้นเงียบสงบและกว้างขวางมาก ผู้อาวุโสหลายคนนำเด็กที่นุ่งห่มมอมแมมทุกคนติดตามสือฮ่าวมา

หลังจากประสบกับเปลวไฟแห่งสงครามเมืองเก่าแก่แห่งความรุ่งเรืองในอดีตกำลังจะล่มสลาย มีคราบเลือดแห้งอยู่ที่พื้นถนนอาคารและสิ่งอื่นๆล้วนแต่เก่าแก่อย่างไม่น่าเชื่อ

ขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้าสู่เมือง สือฮ่าวก็เห็นผู้หญิงบางคนและเด็กที่อายุน้อยอีกสองสามคน ใบหน้าของพวกเขาสกปรกและประหม่าอย่างมากเมื่อพวกเขามองมาที่สือฮ่าว

ไม่มีเสียงแห่งความสุขหรือรอยยิ้มบรรยากาศในเมืองหนักหน่วงและบีบคั้น!

“ก่อนหน้านี้มีผู้อัปมงคล(อาจเป็นตัวละครใหม่)ได้ช่วยเหลือให้ผู้เชี่ยวชาญต่างมิติลอบเข้าเมืองมาจนเกิดความสูญเสียครั้งใหญ่ ดังนั้นผู้คนในเมืองนี้จึงหวาดระแวงต่อคนภายนอก” ระหว่างทางผู้อาวุโสพูดคุยกับสือฮ่าวเล่าเรื่องเก่าๆให้เขาฟัง

แม้แต่เรื่องที่เขาพูดออกมาแบบไม่ใส่ใจ ก็เป็นข้อมูลที่จริงจังสำหรับสือฮ่าว!

“นั่นคือ…”

สือฮ่าวจ้องมองไปในระยะไกล มีพระราชวังขนาดใหญ่อาคารทั้งหลังปกคลุมไปด้วยแสงที่ร้อนแรงจนเกือบโปร่งใส

สามารถมองเห็นราชาหลายคนที่นั่งอยู่ที่นั่นอย่างคลุมเครือเผาตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ปลดปล่อยแก่นแท้ทางวิญญาณออกมาสนับสนุนเมืองนี้

“หลังจากร่วงหล่นจากการต่อสู้แล้วพวกเขาก็ยังทำหน้าที่ปกป้องเมืองนี้ต่อไป” ผู้อาวุโสกล่าวอย่างใจเย็น

อย่างไรก็ตามสือฮ่าวรู้ดีว่ามีความเสียใจความอับจนปัญญามากแค่ไหนอยู่เบื้องหลังสิ่งนี้ บุคคลเหล่านี้เป็นบุคคลสำคัญสามารถเขย่าโลก แต่จุดจบของพวกเขาช่างน่าสังเวชยิ่งนัก

ห่างออกไปไม่ไกลมีคนสะอื้นไห้ เด็กเหล่านี้เป็นเด็กผอมตัวเตี้ยใบหน้าเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก พวกเขาหลั่งน้ำตาต่อหน้าพระราชวังแห่งนั้น

เด็กๆร้องไห้เสียใจอย่างเศร้าโศก มันทำให้คนอื่นรู้สึกแย่มากเช่นกัน

“ลูกหลานของราชาทั้งเจ็ด ถึงกับมีสภาพน่าสังเวชเช่นนี้” ผู้อาวุโสถอนหายใจเบาๆ

ราคาที่พวกเขาจ่ายไปคุ้มค่าหรือไม่?

อย่างไรก็ตามบรรพบุรุษได้สั่งให้พวกเขาปกป้องสถานที่แห่งนี้ไปจนตายและไม่อนุญาตให้พวกเขากลับเข้าสู่เก้าสวรรค์ พวกเขาต้องอยู่กับเมืองนี้และตายไปพร้อมกับมัน

“ข้าหวังว่าเจ้าจะพาเด็กๆเหล่านี้ไปด้วย!” ผู้อาวุโสกล่าว เขาต้องการที่จะต่อต้านคำสั่งของบรรพบุรุษเพื่อยกเว้นปล่อยให้เด็กเหล่านี้มีชีวิตอยู่

“ท่านแม่ พ่อของข้าอยู่ไหน เขาจะกลับมาเมื่อไหร่” ไม่ไกลออกไปเด็กอายุสี่หรือห้าขวบที่สวมชุดหนังสัตว์ขาดรุ่งริ่งถาม

“เขาจะกลับมาเมื่อเจ้าโตขึ้น” ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นมีน้ำตาคลอปลอบใจลูกของนางแบบนี้

“แล้วพี่ชายคนโตพี่ชายคนที่สองพี่ชายคนที่สามและคนอื่นๆ ล่ะ? ทำไมยังไม่กลับมาอีก” เด็กตัวเล็กเอ่ยถาม

ผู้หญิงคนนั้นกลั้นไม่อยู่นางร้องไห้ออกมาจริงๆ นางสูญเสียสามีและลูกสามคนไปแล้ว เมื่อนางถูกถามเช่นนี้นางรู้สึกราวกับมีดกำลังกรีดอยู่ในใจ

“ท่านย่าพ่อของข้าจะกลับมาเมื่อไหร่ นอกจากนี้ลุงใหญ่เขาก็หายไปนานแล้วเช่นกัน มันนานมาแล้วที่ข้าพบกับท่านปู่ครั้งสุดท้าย” ไม่ไกลนักเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อยู่ตรงมุมหนึ่งถามหญิงชราอย่างเหนียมอาย

ร่างของหญิงชราที่ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยกระตุกเล็กน้อย นางไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เอื้อมมือหยาบไปลูบแก้มสกปรกของเด็กหญิงตัวเล็กเบาๆ

“พาผู้หญิงและเด็กทั้งหมดไปที่ที่ดีกว่านี้!” สือฮ่าวกล่าวด้วยความหวั่นไหวอย่างมาก

เป็นเพราะสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ทั่วไปทั่วเมือง เป็นความเศร้าโศกที่ท่วมท้นสร้างบรรยากาศให้อึดอัด

จิตใจของสือฮ่าวหนักอึ้ง หลังจากเข้าสู่เมืองที่เงียบเหงาของ เมืองจักรพรรดิ์อันเก่าแก่แห่งนี้เขาได้รู้ความจริงมากมาย เขาพบว่ามันยากที่จะยิ้มออกมาได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อการต่อสู้แตกหักครั้งใหญ่กำลังจะมาถึง! การตัดสินชะตาชีวิตจริงๆจะเป็นอย่างไร? ทุกอย่างที่นี่อาจถึงจุดสิ้นสุด

เมืองนี้มีขนาดใหญ่มาก แต่ขาดพลังชีวิตเพราะจำนวนคนที่นี่น้อยเกินไป

เมืองโบราณตั้งตระหง่าน แม้ว่ามันจะเริ่มแตกสลาย แต่ก็ยังไม่สูญเสียกลิ่นอายที่น่าเกรงขาม น่าเสียดายที่เหลือเพียงผู้หญิงเด็กและผู้สูงอายุที่อ่อนแอบางส่วนเท่านั้น เมืองใหญ่เกินไปผู้คนน้อยเกินไป

“นี่คือที่พำนักของราชา”

ผู้อาวุโสพาสือฮ่าวไปที่ภูเขาเตี้ยๆ มันอยู่กลางเมืองเต็มไปด้วยวัชพืชที่ปกคลุมจนรกรุงรัง

บนภูเขามีร่องรอยเลือดสีดำแห้งเหี่ยวแห้งและขาดพลังชีวิต

เหลือราชาเพียงคนเดียวเท่านั้น ตอนนี้เขาเป็นยังไง? เขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่? ไม่มีแม้แต่คนในเมืองที่รู้รายละเอียด

เขาตกอยู่ในสภาวะวิกฤตแล้วผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายของเจ็ดราชาแดนรกร้างแทบไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย

เป็นเพราะการรักษาเมืองที่โดดเดี่ยวนี้เป็นเรื่องยากมาก ตราบเท่าที่เขายังมีชีวิตอยู่เมืองนี้จะไม่ล่มสลายจากนั้นพวกเขาก็สามารถใช้พลังของสวรรค์อเวจีได้!

“ขอแสดงความนับถือต่อราชา!” ผู้อาวุโสแสดงความคารวะเต็มไปด้วยความจริงใจขณะที่เขาโค้งคำนับต่อหน้าภูเขาลูกนี้

“สือฮ่าวแสดงความเคารพต่อบรรพบุรุษโบราณ!” สือฮ่าวก็จริงจังมากเช่นกันใบหน้าของเขาแสดงความเคารพ

ไม่ว่าราชาทั้งเจ็ดจะมาจากตระกูลไหน พวกเขาก็ล้วนแล้วแต่เป็นวีรบุรุษที่ควรค่าแก่การยกย่องทั้งสิ้น

สือฮ่าวไม่สามารถลืมฉากที่เขาเห็นบนแท่นบูชาในเรือโบราณสีดำได้ ราชาทั้งเจ็ดคำรามต่อสู้ขึ้นไปบนสวรรค์และลงมายังพื้นดินนำตระกูลของพวกเขารวมทั้งผู้หญิงและเด็กต่อสู้กับศัตรูจนถึงที่สุด

ซากศพล้มลงทีละซากเลือดชโลมเมืองโบราณ คุณความดีของพวกเขานั้นหาที่เปรียบไม่ได้

แต่ไม่มีใครในโลกภายนอกรู้เกี่ยวกับพวกเขา หลังจากผ่านไปหลายปีความพยายามและชื่อของพวกเขาก็ถูกฝังไว้อย่างสมบูรณ์

ทันใดนั้นภูเขาเตี้ยๆก็ส่องแสงอ่อนโยนและสงบมากพร้อมกับปลดปล่อยรัศมีที่แผ่ออกมาด้านนอก

“ข้ารับรู้ถึงความตั้งใจของพวกเจ้าแล้วให้พาเด็กๆออกไปจากที่นี่” นี่คือสิ่งที่เขาพูดกับผู้อาวุโส ไม่มีความกดดันไม่มีความผันผวนของพลังงานทุกอย่างสงบเงียบ

อย่างไรก็ตามสือฮ่าวรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ที่น่าทึ่ง มันไม่ได้บีบบังคับผู้อื่น แต่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาไม่อาจต้านทานได้ทรงพลังและยิ่งใหญ่

ดวงตาของผู้อาวุโสมีน้ำตาไหลออกมา เขาคุกเข่าลงทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า“ขอบคุณราชาผู้ยิ่งใหญ่!”

“เป็นข้าต่างหากที่ทำผิดต่อเด็กเหล่านั้น” ราชาทั้งเจ็ดคนสุดท้ายกล่าวพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ มันเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเหมือนใบไม้สีเหลืองที่ร่วงหล่น

จากนั้นความกระจ่างใสของภูเขาสั้นๆก็ลดลง แต่ทันใดนั้นเสียงของราชาแห่งชายแดนรกร้างก็ดังเข้าสู่จิตใจของสือฮ่าว

“ไม่ว่าจะอย่างไรต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้!”

นี่เป็นคำเตือนหรืออะไรที่ร้ายแรงกว่านั้น? หรือบางทีเขาอาจมองเห็นอะไรบางอย่าง?

มันเป็นเพียงประโยคเดียว แต่สือฮ่าวรู้สึกเหมือนคืนก่อนเกิดพายุ คลื่นลูกใหญ่ที่กำลังจะโหมกระหน่ำมา!

สิ่งที่บอกล่วงหน้าคือแม่น้ำโลหิตภูเขาแห่งซากศพ บางทีหลายคนอาจจะตาย!

สือฮ่าวรู้สึกหดหู่ใจอย่างมากดูเหมือนว่าแม้แต่เจ็ดราชาดินแดนรกร้างก็ยังไม่มองสถานการณ์ของเก้าสวรรค์ในแง่ดี

นี่เป็นคำแนะนำสำหรับสือฮ่าว โดยบอกเขาว่าการมีชีวิตรอดนั้นสำคัญที่สุดหรือไม่!