ตอนที่ 555+556 มากเกินไป

ตอนที่ 555 มากเกินไป

พี่จงอยู่ที่แผนกรักษาความปลอดภัยจริง ๆ เขากำลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง เมื่อเจียงเหยาเข้าไปใกล้พวกเขา เธอจำอีกคนได้ เขาคือเฉินจื่อบิ่น

“เจียงเหยา” เฉินจื่อบิ่นสังเกตเห็นเธอจากระยะไกล ตามที่คาดไว้จากอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาที่โดดเด่นคนหนึ่งของลู่ชิงสี

เขาสังเกตเห็นเจียงเหยาที่กำลังมองเครื่องแบบของเขาด้วยท่าทางงงงวยและกล่าวออกมาแม้จะอายอยู่เล็กน้อย “หลังจากที่แม่ฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันก็มาทำงานที่นี่ ฉันหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจที่ผมมาทำงานที่นี่นะ”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่รังเกียจหรอก ทั้งคุณและพี่จงเหมาะที่จะทำงานที่นี่” เจียงเหยายิ้ม

“แม่เป็นยังไงบ้างคะ”

“หมอบอกว่าท่านหายดีแล้ว ดีนะที่เชื่อคุณ ซื้อบ้านสองชั้นที่มีสนามหญ้าในเมืองนี้ ถ้าอาการของแม่ดีขึ้น เธอก็สามารถทำสวยในสนามหญ้าได้โดยไม่ต้องออกไปทำงานข้างนอกอีก” เฉินจื่อบิ่นยิ้ม จากคำตอบของเขาเห็นได้ชัดว่าเขาพอใจกับการจัดวางชีวิตในปัจจุบันของเขา “ฉันหาคนดูแลแม่ได้แล้ว พอมีคนคอยดูแลแม่ ฉันก็ไม่มีอะไรทำเลยต้องออกมาหางานทำนี่แหละ”

“เยี่ยมเลยค่ะ ถ้าว่าง ฉันจะแวะไปเยี่ยมคุณแม่นะคะ”

เจียงเหยาไม่รู้จะช่วยอย่างไร เพราะการจะช่วยเหลือเขาได้ ต้องได้พบกับนางเฉิน และตรวจสอบดูอีกทีถึงจะสามารถรู้ได้

“มานี่ที่ คงมีเรื่องจะคุยกับพี่จงใช่ไหม? งั้นฉันขอตัวก่อนล่ะ” เฉินจื่อบิ่นต้องทำงานกะดึก เพราะตอนนี้เขาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาล

หลังจากที่เฉินจื่อบิ่นจากไปแล้ว อู๋จงก็พูดขึ้นว่า “เฉินจื่อบิ่นทำงานได้ดีทีเดียว เขาเป็นคนซื่อสัตย์และขยัน”

“ฉันรู้ค่ะ” การแสดงออกของเจียงเหยานั่นดีขึ้นมาก “พี่จงคะ ฉันมาที่นี่เพื่อบอกพี่ว่าพรุ่งนี้ฉันจะทำการผ่าตัดให้พี่ พี่เชื่อมือฉันนะคะ”

ความสงสัยและความไม่แน่ใจก่อนหน้านี้ของเธอหายไปจนหมด ตอนนี้เจียงเหยามั่นใจในความสามารถของเธอ

“อืม” อู๋จงพยักหน้า

“พี่อาจต้องพักฟื้นหลังการผ่าตัดประมาณหนึ่งเดือน ฉันจะคุยกับทางโรงพยาบาลและให้เฉินจื่อบิ่นคอยดูแลพี่ในระหว่างพักรักษาตัว เมื่อหายดีแล้ว พี่ก็สามารถทำงานต่อได้ค่ะ”

เจียงเหยาออกจากโรงพยาบาลหลังจากพูดคุยกับเขาเพียงสั้น ๆ ตอนนี้เธอมีใบขับขี่แล้ว จะดีมากหากเธอมีรถเป็นของตัวเอง เมื่อคิดเรื่องนี้ได้ เธอจึงโทรหาผู้จัดการซุน ขอให้เขาหารถให้เธอสักคันแล้วส่งมาให้เธอเมื่อได้รถแล้ว

หลังจากเรียนเสร็จในอีกวันหนึ่ง เจียงเหยารีบตรงดิ่งมาที่โรงพยาบาล การผ่าตัดของอู๋จงกินเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง แต่ไม่มีใครในโรงพยาบาลรู้เหตุผลที่เจียงเหยามาที่นี่ เมื่อเธอเรียกพยาบาลหลังจากการผ่าตัด เธอไม่ได้เปิดเผยอะไรมาก โดยบอกไปเพียงว่ามีหมอคนอื่นเป็นผู้ผ่าตัด และจากไปแล้วเพียงเท่านั้น

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลได้จัดเตรียมห้องผ่าตัดไว้ให้กับเธอ เป็นห้องผ่าตัดที่ไม่ค่อยได้ใช้งานที่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล อาจเพราะพื้นที่ทั้งหมดยังอยู่ระหว่างการปรับปรุงและไม่มีผู้คนผ่านไปมา จึงไม่มีใครสงสัยในคำอธิบายของเจียงเหยา

เจียงเหยาได้สั่งจ่ายยาให้กับอู๋จงซึ่งเป็นยาจากโรงพยาบาล แต่ได้เปลี่ยนยาออกเป็นยาจากระบบทางการแพทย์ของเธอแทน

__

ตอนที่ 556 งานเปิดตัวบริษัทฟินิกซ์ทอง

ช่วงเวลาที่เจียงเหยาตระหนักว่าเธอต้องการเงิน เธอเริ่มตั้งตารองานกาล่าเปิดตัวของบริษัทฟินิกซ์ทอง เธออยากจะคุยกับหวงเฉิงจิ้ง และบอกให้เขารู้ว่าเธอต้องการเข้าร่วมการเดิมพันหินในช่วงสุดสัปดาห์นี้นมาก อีกอย่างเธอต้องการรู้ว่าธุรกิจเครื่องประดับเป็นธุรกิจที่น่าสนใจและไม่ ที่จะเข้าไปมีส่วนร่วม

ลู่อี้ชิงแสดงความกระตือรือร้นเพียงเล็กน้อยกับคำเชิญเข้าร่วมงานกาล่าดังกล่าว ดังนั้นเธอจึงรู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอบอกกับเจียงเหยาว่า เธอแต่งตัวพร้อมแล้วและรออยู่ที่โรงแรมแล้ว

เพราะเป็นงานกาล่าดินเนอร์ เจียงเหยาจึงเปลี่ยนเป็นชุดราตรีและขับรถที่เพิ่งได้จากผู้จัดการซุนไปยังโรงแรมที่ลู่อี้ชิงรออยู่ก่อนแล้ว

ลู่อี้ชิงรู้สึกประหลาดใจที่เห็นเจียงเหยาอยู่ในชุดเดรสราตรีสีขาว

“สวยดีนะ! ชุดนี้เหมาะกับเธอมากเลยนะ!” ลู่อี้ชิงกล่าวชม

“ชิงสีซื้อให้ตอนอยู่ที่เมืองจินโดค่ะ ฉันเอามันกลับมาด้วย” เป็นหนึ่งในหลายชุดที่ลู่ชิงสีซื้อให้เมื่อเดือนที่แล้ว

รู้สึกเหมือนเป็นการเสียเปล่า หากจะทิ้งพวกมันทั้งหมดไว้ที่เมืองจิน ดังนั้น เจียงเหยาจึงตัดสินใจนำพวกมันกลับมาที่เมืองหนานเจียงกับเธอด้วย

บางทีเธออาจจะได้ใช้มันที่เมืองหนานเจียงก็ได้ นอกจากนี้ ยังไม่มีใครเคยเห็นเธอในชุดเดรสมาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลกับการตัดสินที่จะเกิดขึ้นจากการสวมชุดเดิมซ้ำกันหลาย ๆ งาน

“เธอไปเรียนขับรถมาตั้งแต่เมื่อไหร่” สิ่งที่น่าประหลาดใจกว่านั้นคือทักษะการขับรถของเจียงเหยาที่ไม่มีวี่แววของความกังวลใจอยู่เลย

“ชิงสีสอนค่ะ” เจียงเหยาหัวเราะคิกคัก “ฉันอยู่กับเขาตั้งหนึ่งเดือน และเขาเองก็ยังไม่สามารถฝึกทหารได้ เขาจึงใช้เวลาว่างทั้งหมดกับการสอนฉันแทนค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการสอนขับรถ สอนยิงปืน และสอนทักษะการป้องกัน”

เธอยกทุกอย่างไปที่ลู่ชิงสีทั้งหมด อย่างน้อยเจ้าตัวเป็นคนบอกกับเธอเองว่าสามารถอ้างเขาได้ เมื่อมีคนอื่นถามถึง

“การขับรถและการปัองกันตัว ฉันพอจะเข้าใจได้นะ แต่ยิงปืนนี่สิ?” ลู่อี้ชิงหัวเราะ “เขาคงจะเป็นห่วงและว่างจนเกินไปจริง ๆ?”

ในความคิดของลู่อี้ชิงเป็นการดีที่ผู้หญิงจะรู้วิธีขับรถและทักษะการป้องกัน แต่การเรียนรู้วิธียิงปืนนี่สิ เหมือนจะไม่จำเป็นเสียเท่าไหร่

“ตราบใดที่เขามีความสุข ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ก็สนุกดีนะคะที่ได้เรียนรู้วิธียิงปืน” เจียงเหยาตอบและเปลี่ยนหัวข้อไปที่การออกนอกบ้านของลู่อี้ชิงและมายังเมืองหนานเจียงทันทีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

ระหว่างทางไปงานกาล่า ลู่อี้ชิงยุ่งอยู่กับการอธิบายว่าเธอไปที่ไหนและทำอะไรบ้าง แม้ว่าเธอจะอยู่กับทั้งหวงเฉิงจิ้งและหวงเฉินเฉินตลอดเวลา แต่ชื่อของหวงเฉินจิ้งไม่ปรากฎในการบทสนทนาของเธอเลย ในทางตรงกันข้าม หวงเฉินเฉินถูกกล่าวถึงหลายครั้ง เห็นได้ชัดว่าลู่อี้ชิงคงหลงใหลในสาวน้อยผู้น่ารักคนนี้เข้าให้แล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็มาถึงที่ทางเข้าโรงแรม

เมื่อเข้ามา พวกเขาเห็นคนสองคนที่สะดุดตายืนอยู่ที่ประตู คนหนึ่งสวมชุดสีดำ อีกคนสวมชุดสีเทาเข้ม

“คุณเจียง! ลู่อี้ชิง!” หวงเฉิงจิ้งทักทายผู้มาเยือน

“เฉินเฉินรอพวกคุณมาระยะหนึ่งแล้ว! ตอนนี้เธออยู่ข้างในกับพ่อผมครับ เธอกำลังหงุดหงิดที่ไมได้รับอนุญาตให้กินของหวาน”