ตอนที่ 5 แต้มสถานะ(อ่านฟรี)
ตอนที่ 5 แต้มสถานะ
‘หือ! ทำไมถึงได้แต้มสถานะพละกำลังในการสุ่มด้วย แต่ร้านค้ากลับไม่มีขาย หรือว่ายังมีของบางอย่างที่ไม่มีขายในร้านค้าระบบแต่ต้องทำการสุ่มเอา น่าสนใจดี’
หลังจากการสุ่มฟรี 3 ครั้งไปแล้ว เขาต้องรอวันพรุ่งนี้และสุ่มฟรีได้อีกครั้ง ซึ่งมันจะเก็บสะสมสุ่มฟรีไม่เกิน 3 ครั้ง
ลูอิสก็ไม่รอช้ากดเข้าไปที่หน้าฟังก์ชันและไปที่ช่องเก็บของผู้เล่น ในนั้นมีช่องเก็บของอยู่ทั้งหมด 50 ช่องและแต่ละช่องเก็บได้ 1 ชิ้น
‘ของที่ได้จากการสุ่มคือ แต้มสถานะพละกำลัง โพชั่นชีวิตขวดเล็ก โพชั่นพลังงานขวดเล็ก อย่างละ 1 อย่าง ของสามอย่างถูกเก็บไว้ในช่องเก็บของผู้เล่น’
‘แต่ว่าตัวแต้มสถานะพละกำลังกลับถูกเก็บในรูปของผลึกแทนที่จะถูกนับรวมไปกับแต้มสถานะพละกำลังในหน้าข้อมูลตัวละคร ฉันคงต้องใช้มันก่อนถึงจะได้แต้มสถานะพละกำลังมา’
ลูอิสใช้ผลึกสถานะพละกำลังในทันที ซึ่งเขาไม่จำเป็นต้องเอาออกจากช่องเก็บของ แต่สามารถเรียกใช้ได้โดยตรง หลังจากนั้นก็ใช้แต้มสถานะที่มีอยู่อีกสองเพิ่มใส่ค่าพละกำลังและความทนทาน
“ติ้ง!”
“+2 พละกำลัง +1ความทนทาน”
เสียงระบบแจ้งเตือน ตอนนั้นเขาก็สึกได้ว่าพละกำลังของตนเองนั้นเพิ่มมากขึ้นและอาการเหนื่อยง่ายก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย ซึ่งเป็นผลมาจากการเพิ่มค่าสถานะ
‘สุดยอดเลย ผลของค่าสถานะนั้นชัดเจนมาก บางทีถ้าฉันอาจจะเพิ่มค่าสถานะไปเรื่อย ๆ ก็อาจจะมีความแข็งแกร่งเทียบเท่าผู้ใหญ่ในตอนที่อยู่ในร่างของเด็กทารกก็ได้’
‘ตอนนี้ค่าสถานะพาลาดินของฉันกลายเป็นมี พละกำลัง 5 ,ความชำนาญ 1 ,ความทนทาน 3,สติปัญญา 10,โชค 1’
‘พละกำลังหรือพลังกาย หมายถึงพลังในการสร้างเสียหายระยะประชิดสินะ’
‘ความชำนาญ นั้นคือ ความเร็ว การเคลื่อนไหว ความเร็วโจมตี การหลบหลีกและความแม่นยำอยู่ในทั้งหมดนี้’
‘ต่อมาคือ ความทนทาน นั้นหมายถึง การป้องกัน ความอึดและการฟื้นฟูของร่างกายและพลังงาน’
‘สติปัญญา คือการเรียนรู้สายพลังธาตุ การตอบสนองของสมองและสติ’
‘และสุดท้าย โชค หมายถึงโชคตรงตัวเลย แต่โชคของฉันนั้นน้อยมาก ซึ่งไม่ต้องดูหน้าจอฉันก็รู้ ถ้ามีโชคมากกว่านี้คงไม่มาเกิดใหม่ในร่างของคนหนุ่มสักคนที่พึ่งตาย แทนที่จะเป็นเด็กทารกแสนอ่อนแอไปแล้ว’
‘ถ้ามีโชคมากพอก็อาจจะพาเรื่องดี ๆ มาได้ แต่โชคไม่ใช่ทุกอย่าง ถ้าตามในเกม RPG มันคือโอกาสเท่านั้น’
‘ก็เหมือนกับตอนที่ฉันใช้ประกายแสงแห่งโชคกับทุกคนไปในตอนนั้น มันไม่ได้ทำให้โชคดีและอยู่ ๆ ซอมบี้จะเดินหนีหายไปเอง แต่เป็นการเพิ่มโอกาสในการหนีพ้นเท่านั้น ทั้งเรื่องที่ซอมบี้วิ่งล้ม เพราะพวกฉันวิ่งทางนั้นหรือไม่ก็เจอกับขอทานชราที่ดึงดูดซอมบี้ไปด้วย มันคือโอกาสที่จะเป็นเท่านั้น’
‘หืม อาการง่วงนอนมาอีกแล้ว ทั้งที่พึ่งจะเพิ่มค่าความทนทานไปแท้ ๆ แต่จากเวลาคงจะดึกมาแล้ว’
‘ถ้าอย่างนั้นฝันดีนะครับ คุณแม่ของผมในโลกใบนี้’
...
หลังจากไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน แต่เพราะแสงที่ส่องเข้าดวงตาทำให้เขารู้ว่านี่น่าจะเป็นวันต่อมาแล้ว เขาลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตนนั้นกำลังจับอะไรนิ่ม ๆ อยู่ พอมองดูก็เห็นว่าตนนั้นกำลังดูดนมจากอกของแอนเดรียอยู่ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นสัญชาติญาณที่ทำไปเอง
‘ทำไมฉันถึงดูดนมเธออยู่ละเนี่ย ขอโทษด้วยครับ พอดีมันเป็นไปตามสัญชาตญาณนะครับ’ ลูอิสกล่าวขอโทษในใจ
‘แต่แปลกแฮะ ฉันกลับไม่ได้รู้สึกอย่างว่าหรือคิดอย่างอื่นกลับเธอเลย บางทีอาจจะเพราะเธอเป็นแม่ของฉันในโลกนี้ละนะ ถึงอย่างนั้นฉันก็ควรจะรีบโตและเลิกดื่มนมแบบนี้ได้แล้ว เพราะแม้ตัวจะเป็นเด็กทารก แต่จิตใจข้างในดันเป็นชายหนุ่มวัย 26 นะเว้ยเฮ้ย แถมยังโสดซิงอีกด้วย การทำเรื่องแบบนี้แม้จะเป็นความใฝ่ฝันก็ตามที แต่ว่ามันก็น่าอายเหมือนกันนะ’
ลูอิสผละออกจากอกของแอนเดรีย
“โอ้ อิ่มแล้วเหรอจ๊ะ” แอนเดรียเช็ดมุมปากของทารกในอ้อมกอด ก่อนจะเผยยรอยยิ้มและมองดูอย่างอ่อนโอน
‘ช่วยอย่าพูดแบบนั้นจะได้ไหมครับ’ มุมปากของลูอิสกระตุกเบา ๆ กับคำพูดของเธอ
ส่วนแอนเดรียเห็นสีหน้าของเด็กในอ้อมกอดก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เช่นกัน
ในตอนนั้นเองพ่อบ้านเฟรดที่ออกไปแต่เช้าก็เดินกลับเข้ามา พร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะกล่าว “นายหญิง ดูเหมือนขอทานผู้นั้นจะหายไปแล้ว”
“พ่อบ้าน หาทั่วแล้วใช่ไหม”
“ขอรับ ไม่มีร่องรอยของเขาเลย ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าตอนนี้ยังรอดอยู่หรือไม่ แค่ก ๆ !” พ่อบ้านเฟรดกล่าวอย่างหนักแน่น ก่อนจะไอออกมาเบา ๆ
“พ่อบ้านเฟรดควรจะพักสักหน่อย” แอนเดรียกล่าวอย่างเห็นใจ
“ก็แค่อาการบาดเจ็บเก่ากำเริบเท่านั้น ข้าไม่เป็นอะไรมากหรอก” พ่อบ้านเฟรดโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะหยิบถุงน้ำขึ้นมาดื่นเล็กน้อย
...
แอนเดรียและพ่อบ้านเฟรดทั้งสองเริ่มลงมือกินอาหารกัน ซึ่งอาหารที่พวกเขากินนั้นก็เป็นแป้งที่ทำจากธัญพืชแห้ง ๆ ที่ถูกเก็บไว้ในถุงผ้า แต่ของแอนเดรียจะต่างออกไปเล็กน้อย เธอได้อาหารที่ลูอิสก็ไม่คิดว่าจะเห็นนั้นคือ เนื้อกระป๋อง
‘เหลือเชื่อไปเลยที่เห็นอาหารกระป๋องแบบนี้’ เขามองอย่างสนใจ
ขณะที่กินอาหารพ่อบ้านชราก็กล่าวขึ้นมา
“นายหญิง เราควรออกเดินทางไปให้ถึงเมืองเอลดิลโดยเร็วที่สุด เมื่อถึงที่นั่นเราก็จะปลอดภัย”
“อืม ฉันรู้แล้ว แต่ว่าก็อดเป็นห่วงไรแลนด์ไม่ได้ หลังจากที่ทหารของอาณาจักรนักล่าเอเลอาร์ตบุกเข้ามาโจมตีปราสาทหลังจากหนีออกมาก็ไม่มีการติดต่อจากเขาอีกเลย” แอนเดรียพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ
“นายหญิงนายท่านบารอนไรแลนด์คงไม่เป็นอะไรหรอก ท่านบอกว่าให้พวกเราหนีไปรอที่เมืองเอลดิลของอาณาจักรเรบีดาส ข้าน้อยเชื่อว่านายท่านบารอนไรแลนด์จะต้องตามหานายหญิงอย่างแน่นอน หลังจากเรื่องที่อาณาจักรเวียเรเดียสงบลง”
“ที่ว่าสงบลงหมายถึงแบบไหน ถึงตอนนั้นอาณาจักรเวียเรเดียคงโดนอาณาจักรนักล่าเอเลอาร์ตปกครองไปแล้ว”
พ่อบ้านชราเฟรดนิ่งเงียบไปทันที เพราะไม่อาจจะปฏิเสธคำพูดของนายหญิงได้ แอนเดรียเห็นก็ถอนหายใจ เพราะรู้ว่าสถานการณ์ภายในอาณาจักรเวียเรเดียคงเข้าขั้นเลยร้ายแล้ว ไม่อย่างนั้นคนรักของเธอคงไล่ตามมาช่วยเธอแล้ว
ทั้งสองยังพูดคุยกันต่อ ส่วนลูอิสที่ตอนนี้กำลังทำตาโตมองทั้งสองไปมา พร้อมกับพยายามทำความเข้าใจถึงโลกใบนี้ไปด้วย
‘โลกนี้มีอาณาจักรด้วยอย่างนั้นเหรอ อืมแต่ก็ไม่แปลกนี่นะ ในเมื่อยังมียศขุนนางเลย ดูเหมือนหลังจากโลกเก่าล่มสลาย มนุษย์ก็เริ่มรวมตัวกันและผู้แข็งแกร่งส่วนใหญ่ก็มีสร้างอาณาจักรขึ้นมามากมาย ในอาณาจักรก็มียศขุนนางซึ่งมาจากคนที่แข็งแกร่ง ทำการครอบครองพื้นที่ปลอดภัยต่าง ๆ แน่นอนว่ายังมีการต่อสู้แย่งชิงพื้นที่ปลอดภัยกันอยู่ทั่วไป แถมในโลกนี้ยังมีเผ่าอันเดดอยู่ด้วย อย่างเช่น ซอมบี้ที่เจอ ไม่รู้ว่ามีอย่างอื่นไหม ช่างเป็นโลกวุ่นวายจริง แต่เราจะต้องรอด’
‘จริงสิดูเหมือนว่าอาณาจักรบ้านเกิดของฉันอย่าง อาณาจักรเวียเรเดียจะโดนโจมตีสินะ ทำให้แอนเดรียที่เป็นนายหญิงของบารอนต้องหนีตายออกมานอกอาณาจักรไปยังเมืองของอาณาจักรอื่นแบบนี้ เพราะถ้าโดนจับในฐานะขุนนางของอาณาจักรศัตรูมันคงจบไม่สวยสักเท่าไหร่’
‘เฮ้อ...น่าเสียดายจัง ถ้าไม่เกิดสงครามของทั้งสองอาณาจักร บางทีฉันอาจจะเกิดและเติบโตมาในปราสาทของบารอนก็ได้ แบบนั้นเราคงใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายไปทั้งชาติเลย’
‘ส่วนในเรื่องที่พ่อบ้านชราที่แม้จะดูแก่ชราแต่กลับแข็งแกร่งมาก สามารถสู้กับซอมบี้ได้ ยังใช้ดาบได้อย่างชำนาญด้วย จากที่แอนเดรียพูดถึงแล้ว ดูเหมือนเมื่อก่อนพ่อบ้านชราจะเป็น นักล่ามาก่อน นักล่าคือคนที่ออกล่านอกพื้นที่ปลอดภัยเพื่อหาสิ่งของมีค่าแลกกับเงินตรา’
‘แต่นอกจากความแข็งแกร่งกว่าปกติแล้ว ก็ไม่มีพลังพิเศษอะไรอีก’ ลูอิสจ้องมองไปที่พ่อบ้านชรา ในตอนนั้นเองพ่อบ้านชราก็หันมาสบตากับเขา
ในสายตาของพ่อบ้านชรานั้นแฝงไปด้วยความสงสัย ทำเอาลูอิสตกใจเล็กน้อย จึงรีบหลบสายตาในทันที
พ่อบ้านชราเหมือนจะสังเกตเห็นบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา
‘เขาสังเกตเห็นว่าฉันแปลก ๆ อย่างนั้นเหรอ เอ๊ะ!...ไม่ได้มองมาทางนี้แล้ว’
‘ฟู่ ๆ ดูเหมือนพ่อบ้านชราจะยังแค่เริ่มสงสัยสินะ ฉันคงต้องระวังมากขึ้นกว่านี้ ไม่ควรแสดงท่าทางแปลก ๆ มากเกินไป แต่ก่อนอื่นควรจะเก็บพลังงานศรัทธาก่อน’
...
สองวันผ่านไป
‘หลังจากออกเดินทางในวันนั้นเป็นต้นมาพวกเราก็ยังไม่เจอใครเลยแม้แต่น้อย ซึ่งสถานที่ส่วนใหญ่ก็ยังเต็มไปด้วยซากเมืองเก่า ๆ มากมายที่บางแห่งก็พังถล่มลงมา บางแห่งก็จมลงไปในพื้นดิน’
‘ส่วนอากาศนั้นกลางคืนก็หนาวมาก แต่กลางวันกลับร้อนสุด ๆ ไปเลย ทำให้สภาพของฉันนั้นที่เป็นเด็กทารกรู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ ราวกับร่างกายนั้นปรับตัวไม่ทัน โชคยังดีที่ได้เพิ่มค่าสถานะความทนทานไป ทำให้ยังพอทนได้อยู่’
‘แต่ที่เป็นปัญหาจริง ๆ นั้นคือ ในโลกใบนี้นั้นหาน้ำสะอาดไว้ใช้ดื่มนั้นยากมาก เพราะตอนนี้น้ำที่มีเหลืออยู่ก็น้อยนิดและไว้ให้ฉันดื่ม ส่วนแอนเดรียและพ่อบ้านชรานั้นก็ไม่ได้ดื่มน้ำมาทั้งวันแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้อาจจะทำให้พวกเขาหิวน้ำจนเป็นลมได้’
‘ฉันควรจะใช้ทักษะประกายแสงแห่งโชคอีกครั้งดีหรือเปล่า ไม่ดีกว่า ควรจะเก็บไว้ใช้ในเหตุการณ์ที่อันตรายมากจริง ๆ เพราะทักษะนี้ใช้ได้แค่วันละครั้งเท่านั้น’
‘สองวันที่ผ่านมาหลังจากเก็บเกี่ยวพลังงานศรัทธาจากทั้งสองแล้ว ซึ่งในส่วนของแอนเดรียก็ยังคงเป็น 100 พลังศรัทธาเหมือนเช่นเดิม และด้านพ่อบ้านชราเฟรดก็ยังเป็น 80 ไม่เปลี่ยนแปลง เมื่อรวมกันแล้วก็เท่ากับมีค่าพลังงานศรัทธาถึง 360+30 ก็เท่ากับ 390 แล้ว มากพอจะให้อัพเลเวลได้แล้ว’
‘ส่วนสุ่มฟรีในร้านค้าระบบนั้นก็ยังคงได้โพชั่นชีวิตและโพชั่นพลังงานอย่างละหนึ่งขวดเล็ก ดูเหมือนว่านั้นจะเป็นของรางวัลที่มีค่าน้อยสุดแล้วในการสุ่มจึงออกง่ายสุดด้วย แม้จะอยากได้ค่าสถานะมากกว่าแต่ก็ช่วยไม่ได้’
ที่จริงแล้วเขาก็คิดจะใช้ทักษะประกายแสงแห่งโชคให้โชคดีก่อนสุ่มอยู่เหมือนกัน แต่ก็ห้ามใจตัวเองไว้ได้ทัน เนื่องจากไม่อยากจะเสียโอกาสในการใช้ไปทั้งแบบนี้และสองวันที่ผ่านมาก็เริ่มจะเข้าใจเรื่องหนึ่งขึ้นมาบ้างแล้ว ว่าการเป็นเด็กทารกนั้นต้องนอนมากพอสมควร
‘ต้องนอนไม่ต่ำกว่า 18 ชั่วโมงต่อวันและจะตื่นมาในช่วงสั้น ๆ ทุก 3 ชั่วโมง แม้จะสบาย แต่ก็รู้สึกเบื่อเช่นกัน ถึงอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้ละนะในเมื่อร่างกายมันเป็นไปเอง เป็นเด็กทารกก็ลำบากเหมือนกัน เฮ้อ....’
ลูอิสในอ้อมกอดของแอนเดรียได้แต่ลืมตามองท้องฟ้าก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ
