ตอนที่ 547+548 ล้มเลิกหรือไม่

ตอนที่ 547 ล้มเลิกหรือไม่

ทัศนคติของมัวที่มีต่อเจียงเหยาดีขึ้น เมื่อเขามีความสุข หลังจากที่เจียงเหยาช่วยเขาสวมแหวนเพชร เขาตบหลังเธอด้วยอุ้งเท้าเพื่อขอคำชม

เจียงเหยาเหลือบมองแมวแล้วพูดว่า “น่าเกลียด”

แหวนเพชรนั้นไม่มีอะไรผิดปกติแต่เป็นการสวมแหวนที่คอ แทนการสวมสร้อยคอ

เมื่อเห็นการจ้องมองด้วยความโกรธของมัว เจียงเหยายิ้มกว้าง “ไว้ฉันจะหาสร้อยคอให้นาย”

ความโกรธของมัวลดลงเมื่อได้ยินคำสัญญาของเจียงเหยา เขากลับไปที่ชามของเขาและกินอาหารต่อ

ขณะที่รับประทานอาหาร ยังสามารถเห็นเขาแหย่แหวนเพชรของเขาเล่นอยู่บ่อยครั้ง เห็นได้ชัดว่ารู้สึกดีใจแค่ไหนที่ครอบครองมัน

“เจียงเหยา เอาสมุดบันทึกในชั้นเรียนของฉันไหม ก็เธอเล่นหายไปตั้งเดือนหนึ่งนี่ หรือเธอจะไปหาอาจารย์ ให้ท่านชี้แนะเธอเพิ่มเติมสักสองสามบท จะได้ตามทัน?”

แม้ว่าครอบครัวเหวินจะมีฐานะร่ำรวย แต่เหวินเสวี่ยฮุ่ยก็เป็นมือสมัครเล่นอย่างสมบูรณ์เมื่อพูดถึงแหวนเพชร เธอหันความสนใจไปที่การเรียนของเจียงเหยา “เรามีสอบวันที่ 7 มกรา เหลือเวลาเพียงสองเดือนเท่านั้น ถ้าสอบตากขึ้นมา มันจะดูไม่ดีสำหรับนักศึกษาพิเศษ”

“ใช่!การเรียนของเธอเป็นยังไงบ้างเจียงเหยา” โจวเสี่ยวเซียพยักหน้าเห็นด้วย “เธอเป็นตัวแทนนักศึกษาปีหนึ่งด้วย ในฐานะนักศึกษาปีหนึ่งที่สวยที่สุดของที่นี่ มันจะดูไม่ดีนะ ถ้าเธอสอบตก”

“ใจเย็น ๆ ฉันจะตั้งใจ ไม่ให้ตก” เจียงเหยายิ้ม ในฐานะแพทย์มืออาชีพ เธอไม่มีทางลืมสิ่งที่ได้เรียนรู้ได้เลย

เธอไม่กังวลเลยเกี่ยวกับการสอบที่จะมาถึง

...

วันที่สองหลังจากที่เจียงเหยาจากเมืองจินไปรับอากาศร้อนที่ทางใต้ ที่นี่กลับเป็นวันที่หนาวที่สุดของปี

ลู่ชิงสีสวมชุดฝึกอบรมบาง ๆ เท่านั้น เขาเหงื่อออกท่วมตัวหลังการฝึกซ้อมในตอนเช้า

เขาเจอผู้พันหลินระหว่างทางไปที่สำนักงาน ผู้พันหลินหยุดเขาไว้และพูดว่า “โอ้ กำลังจะไปหาพอดี แวะมาที่ห้องทำงานฉันสักครู่หนึ่งสิ”

ลู่ชิงสีเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าด้วยผ้าขนหนูและเดินตามผู้พันหลินไปที่ห้องทำงานของเขา

“นายจำเรื่องหน่วยกองกำลังพิเศษที่เราพูดกันวันก่อนได้ไหม?” ผู้พันหลินเริ่มพูด “ผู้บังคับบัญชาของเรา เห็นว่าการก่อตั้งหน่วยนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุด เอกสารถูกส่งออกมาให้ตั้งหน่วยก่อนปีหน้า การคัดเลือกถูกเลื่อนมาเป็นสัปดาห์หน้า สถานที่คัดเลือกตั้งอยู่ในป่าเก่าแก่ของจังหวัด C นี่เอกสารเกี่ยวกับรายละเอียดของการคัดเลือก”

ผู้พันหลินมอบแฟ้มเอกสารให้ลู่ชิงสี “ลองดู แล้วค่อยพิจารณาว่าจะเอาด้วยไหม ฉันไม่คิดว่าสภาพปัจจุบันของนายจะไปได้ดีนะ”

เขาไม่ได้คาดหวังว่าวันคัดเลือกจะถูกเลื่อนมาเร็วอย่างนี้ ตอนแรกเขาคิดว่าลู่ชิงสีอาจได้ฟักและพักฟื้นอย่างน้อยหนึ่งเดือน ก่อนการคัดเลือกจะเริ่มต้นขึ้น

ความผิดหวังเกิดขึ้นจริง ๆ สำหรับผู้พันหลิน ที่ไม่สามารถเข้าร่วมการคัดเลือกได้ เพราะอาการปัจจุบันของเขา เพราะยังไง ทางกองทัพก็คงไม่ยอมให้เขาใช้ไม้ค้ำในการเข้าร่วมการคัดเลือก และเขาเองก็ต้องการแน่ใจก่อนว่าขาเขาหายเป็นปกติดีแล้ว ก่อนที่จะกลับเข้าไปลุยเรื่องต่าง ๆ อีกครั้ง

บางทีเขาอาจจะมีโอกาสอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะสูญเสียโอกาสในการเข้าร่วมหน่วยกองกำลังพิเศษก็ตาม

ลู่ชิงสีพลิกดูเอกสารด้วยท่าทางไม่แยแส ขณะที่เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “การคัดเลือกในครั้งนี้เน้นที่ความสามารถของแต่ละคน?”

__

ตอนที่ 548 ไม่ต้องการคู่หู

“ใช่” ผู้พันหลินพยักหน้า “การเลือกถิ่นทุรกันดารน่าจะใช้เวลาสักหนึ่งอาทิตย์ คนที่มีคะแนนสูงสุดจะเป็นฝ่ายเข้ารอบต่อไป ไม่มีการระบุจำนวนคนที่มองหาในครั้งนี้”

“ใส่ชื่อผมไปด้วย ผมจะเข้าร่วมการคัดเลือกครับ” ลู่ชิงสีคว้าปากกาและเซ็นชื่อลงในเอกสาร ส่งมอบให้กับผู้พันหลิน เขาพูด “นี่เป็นโอกาสของผม”

ก่อนที่ผู้พันหลินจะพูด ลู่ชิงสีก็รีบขัดจังหวะความพยายามของเขาที่จะห้ามปราบอย่างรวดเร็ว

“ผมรู้จักร่างกายตัวเองดีครับ ไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด” เขายิ้ม เมื่อเจียงเหยาอยู่ใกล้ ๆ เขาแสร้งทำเป็นไม่สบายเพื่อที่เขาจะได้เห็นใบหน้าที่เป็นกังวลของเธอ

เขาไม่รู้สึกอึดอัดใด ๆ หลังจากการฝึกร่างกายในเช้าวันนี้

ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องละทิ้งการคัดเลือก

เขาเป็นคนที่ถือว่าประสบความสำเร็จในหมู่เพื่อนฝูงเมื่อพิจารณาถึงอายุของเขาในตอนนี้ กระนั้น เขาก็ยังไม่พอใจ

เขาต้องการที่จะดีขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่วันหนึ่งเขาจะสามารถบอกกับโลกใบนี้ได้ว่าเจียงเหยาคือภรรยาของเขา และไม่ต้องกลัวอันตรายใด ๆ ที่จะกล้ำกรายเข้าหาเธอ

เมื่อเห็นเขายืนกรานเช่นนั้น ผู้พันหลินก็นิ่งเงียบ ลู่ชิงสีไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว เขาสามารถดูแลตัวเองได้ดี นอกจากนี้ยังมีบุคลากรทางการแพทย์มืออาชีพคอยให้บริการในระหว่างกระบวนการคัดเลือกด้วย

ลู่ชิงสีเชื่อว่าด้วยอันดับและความสำเร็จในปัจจุบันของเขา เขาจะสามารถก้าวเข้าสู่กองทัพได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเขากลายเป็นส่วนหนึ่งของหน่วยกองกำลังพิเศษ

หลังจากออกจากห้องทำงานของผู้พันหลินแล้ว ลู่ชิงสีกลับไปหาเขาอีกครั้ง

เขาพบกับเฉินเฟ่ยถังและเฉินเฟ่ยไป่ระหว่างทาง

ลู่ชิงสีไม่ได้ถือว่าพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมงาน เขาจึงไม่ได้ทักทายทั้งคู่ และไม่สนใจเกี่ยวกับความไม่พอใจของเฉินเฟ่ยไป่ที่ไม่เต็มใจในการทักทายเขา แม้ว่าเขาจะเป็นร้อยเอกก็ตาม

“ลู่ชิงสี!” เฉินเฟ่ยถังเรียกเขา

เฉินเฟ่ยไป่จ้องมองไปที่เฉินเฟ่ยถัง ไม่พอใจกับการกระทำของเธอ อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้เริ่มต้นพุดคุยกันแล้ว เขาต้องทำความเคารพลู่ชิงสี “ร้อยเอก!”

“ผู้พันหลินอยู่หรือเปล่า?” เฉินเฟ่ยถังจ้องมองแต่ลู่ชิงสีเท่านั้น “ได้อ่านเอกสารการคัดเลือกแล้วหรือยัง? จะเข้าร่วมด้วยไหม? ปู่บอกฉันว่าเฉินเฟ่ยไป่กำลังจะเข้ามาแทนที่ผู้พันหลินเพราะเขายังไม่เหมาะที่จะเข้าร่วมการคัดเลือก”

ลู่ชิงสีพยักหน้าด้วยสีหน้าว่างเปล่า

เขาเห็นชื่อเฉินเฟ่ยไป่ในเอกสารแล้ว มีทหารเพียงไม่กี่คนจากกองทัพเมืองจินที่ได้รับเลือกให้เข้าร่วมกระบวนการคัดเลือกและมีชื่อเฉินเฟ่ยไป่อยู่ในนั้นด้วย

ด้วยครอบครัวเฉินอยู่เบื้องหลังเฉินเฟ่ยไป่ ลู่ชิงสีจึงไม่แปลกใจที่จะเห็นรายชื่อเขารวมอยู่ในกระบวนการคัดเลือก

“เธอจะไม่ถามหน่อยหรือว่าร้อยเอกลู่จะเข้าร่วมการคัดเลือกด้วยหรือเปล่า เฉินเฟ่ยถัง? พูดอ้อมไปอ้อมมาแบบนี้ไปทำไมกัน” เฉินเฟ่ยถังจ้องมองไปที่เฉินเฟ่ยถังซึ่งพูดอ้อมไปอ้อมมาอย่างใจร้อนรน เขาพึมพำอย่างเงียบ ๆ เขาเกลียดคนที่คลุมเครือและอะไรที่คลุมเครือเป็นที่สุด