ตอนที่ 4 สุ่มกาชา(อ่านฟรี)
ตอนที่ 4 สุ่มกาชา
หลังจากผ่านมา 10 นาที ในที่สุดพวกเขาก็หาที่หลบซ่อนและพักผ่อนสำหรับคืนนี้ได้แล้ว มันเป็นซากอาคารเก่าที่อยู่ห่างออกไปประมาณครึ่งกิโลเมตร ที่นี่มีผนังที่หนาและทางเข้ายังคงมิดชิด สามารถซ่อนตัวจากพวกซอมบี้ได้เป็นอย่างดี
‘จริง ๆ แล้วซอมบี้หนึ่งหรือสองตัวนั้นก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่มันน่ากลัวตรงที่ถ้าพบเจอหนึ่งตัวแล้ว ตัวอื่น ๆ ก็จะไล่ตามมาด้วยนะสิ’ ลูอิสในร่างเด็กทารกถอนหายใจออกมา
‘ว่าแต่รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวจังเลย คงเพราะการหนีสินะ ร่างกายเด็กทารกนี่อ่อนแอจริง ๆ เลยนะเฮ้อ...’
ขณะที่เขานอนนิ่ง ๆ เหมือนเด็กทารกทั่วไป ทางด้านของแอนเดรียและพ่อบ้านชราก็เริ่มพักหายใจเช่นกัน พ่อบ้านเฟรดหยิบขวดน้ำออกมาก่อนจะส่งให้กับแอนเดรีย
“นายหญิง น้ำดื่มขอรับ”
“อืม” แอนเดรียยื่นมือไปรับน้ำดื่มในถุงน้ำมาจากนั้นก็กระดกขึ้นดื่มด้วยความกระหาย ถึงอย่างนั้นเธอก็ดื่มไม่มาก เนื่องจากน้ำนั้นมีเหลืออยู่น้อยแล้ว
ในระหว่างนั้นพ่อบ้านชราก็รีบหาเศษไม้รอบ ๆ ก่อไฟให้ความอบอุ่น
กลางคืนนั้นอากาศเย็นมาก การที่ไม่ก่อกองไฟ อาจจะทำให้ไม่สบายได้ โดยเฉพาะกับแอนเดรียและลูอิส
“พรุ่งนี้พ่อบ้านลองย้อนกลับไปดูชายชราคนนั้นอีกสักรอบว่าเขาจะปลอดภัยหรือเปล่า” แอนเดรียกล่าวออกมา
“ขอรับนายหญิง” พ่อบ้านเฟรดพยักหน้ารับ
ทั้งสองเงียบลงไปไม่มีใครพูดถึงเรื่องแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น เพราะพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทั้งสองเข้าใจนั้นก็คือ คนหรือสิ่งที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ประหลาดนั้นไม่ได้คิดจะทำร้ายพวกเขา
“ข้าควรจะพักผ่อนได้แล้ว” แอนเดรียกล่าว
พ่อบ้านชราพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะถอยออกมาเล็กน้อย เพื่อไม่รบกวนนายหญิงของตน
แอนเดรียนอนลงกับพื้นที่ถูกทำความสะอาดโดยพ่อบ้านชรา ก่อนที่เธอจะใช้เสื้อผ้าของตนเองปูรองให้กับลูกชาย หญิงสาวค่อย ๆ กอดเขาไว้ในอ้อมแขนและป้อมนมพร้อมกับหลับตาลงไปด้วย
ลูอิสที่ตอนนี้เริ่มทำใจได้แล้ว และรู้ว่าเขาที่ตอนนี้เป็นเด็กทารกที่แสนอ่อนแอ ต้องกินนมไม่อย่างนั้นอาจจะหิวจนตายได้ ระหว่างที่ดูดนมอยู่นั้นลูอิสก็สัมผัสได้ถึงสายตาของหญิงสาว เมื่อเหลือตามองขึ้นก็เห็นว่าแอนเดรียกำลังจ้องมองเขาอยู่
แอนเดรียเห็นว่าลูกชายของเธอนั้นมองมาที่เธอ เธอจึงยิ้มด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนตอบกลับไป ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลง ลมหายใจของเธอแผ่วเบาลงอย่างชัดเจน อาจจะเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตอนที่วิ่งหนี
‘เธอคงเหนื่อยมาก ว่าแต่แม้จะมอมแมมและใบหน้าเปื้อนฝุ่น แต่ก็ไม่อาจปกปิดความงามที่แท้จริงได้ อาจจะเรียกว่างามล่มเมืองเลยทีเดียว’
‘สมแล้วที่เป็นนายหญิงของบารอน’
‘ถ้าเธอคือแม่ของฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันโตขึ้นมาจะเป็นหนุ่มรูปงามด้วยหรือเปล่า ฮี่ ๆ คงจะเป็นแบบนั้นแน่นอน แต่ก็ไม่แน่บางทีฉันอาจจะหน้าเหมือนพ่อก็ได้ แต่พอพูดถึงหมอนั้นแล้ว ทำไมถึงปล่อยยให้ภรรยาตัวเองมาลำบากแบบนี้ได้กัน’
‘พูดถึงเรื่องนี้ ตอนนี้ฉันได้มาเกิดใหม่ยังต่างโลกแล้ว โลกที่มีซากเมืองจำนวนมากที่ตอนที่เมืองพวกนี้ยังอยู่ดีน่าจะมีอารธรรมใกล้เคียงกับโลกเดิมของฉัน แถมมีซอมบี้อีกและดูจากปฏิกิริยาแล้ว พวกเขาคงคุ้นเคยกับพวกซอมบี้เป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าจะมีตัวอะไรอีกไหม แต่พอจะเดาได้ว่า ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในโลกที่ล่มสลายและเป็นโลกที่กำลังฟื้นฟูวัฒนธรรมมนุษย์ขึ้นมาใหม่ด้วย เพราะพวกเขามีขุนนางอย่างบารอนแล้ว’
‘และดูจากการวางตัวระหว่างแอนเดรียและพ่อบ้านชราเฟรด พวกเขาคงเคร่งเรื่องชนชั้นพอควร’
ลูอิสที่ตกอยู่ในห้วงความคิดก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้
‘ในเมื่อมาเกิดใหม่ในโลกนี้แล้ว ฉันก็ควรดูว่าระบบทำอะไรได้อีกบ้างเพื่อทำความเข้าใจในสิ่งที่มีก่อน’
‘ฟังก์ชัน!’ เขาเรียกระบบขึ้นมาในใจ
...
“ติ้ง!”
“เปิดฟังชั้นระบบ”
“ตัวละครหลัก พาลาดิน (กดเพื่อดูรายละเอียด)”
“ร้านค้าระบบ (กดเพื่อดูรายละเอียด)”
“ช่องเก็บของ (กดเพื่อดูรายละเอียด)”
ลูอิสมองดูหน้าจอระบบอย่างสนใจ นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครสังเกตเห็นอีก ที่จริงเขาสงสัยด้วยซ้ำว่าบางที่สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ได้ปรากฏขึ้นจริง แต่เป็นเพียงภาพฉายในหัวที่ทำให้ใช้งานได้ง่ายขึ้นเท่านั้น ดังนั้นคนอื่น ๆ จึงมองไม่เห็นหน้าจอเหล่านี้
‘ตัวละครหลัก พาลาดิน ฉันเคยกดเข้าไปดูแล้ว ตอนนี้คือร้านค้าและช่องเก็บของผู้เล่น ดูตามลำดับก็แล้วกัน เริ่มจากร้านค้าระบบก่อน บางที่อาจจะเป็นอีกฟังก์ชันสุดโกงก็ได้ แบบนิยายที่มักจะซื้ออาหารได้ไม่จำกัดอะไรแบบนั้น’
‘ดูรายละเอียดร้านค้าระบบ’
“ติ้ง!”
“ร้านค้าระบบ”
“สายอาชีพพาลาดิน 5000 แต้มพลังงานศรัทธา”
“สายอาชีพคนเถื่อน 5000 แต้มพลังงานศรัทธา”
“สายอาชีพจอมเวทย์ 5000 แต้มพลังงานศรัทธา”
“สายอาชีพเนโครเมนเซอร์ 5000 แต้มพลังงานศรัทธา”
“สายอาชีพดรูอิด 5000 แต้มพลังงานศรัทธา”
“สายอาชีพมือสังหาร 5000 แต้มพลังงานศรัทธา”
“สายอาชีพนักธนู 5000 แต้มพลังงานศรัทธา”
สิ่งแรกที่ปรากฏในหน้าต่างร้านค้าระบบนั้นคือ สายอาชีพทั้ง 7 ของเกมที่เขาเคยเลือกเล่นก่อนหน้านั้น
‘ก่อนที่ฉันจะโดนรถบรรทุกชน ได้เลือกสายอาชีพพาลาดิน และในระบบเองก็เขียนว่าตัวละครหลักของฉันคือ พาลาดิน’
‘ตอนนี้ในร้ายค้าระบบสามารถซื้อสายอาชีพอื่นได้อีก หมายความว่าฉันอาจจะเล่นสายอาชีพอื่นได้แบบไอดีสำรองสินะ บางที่คงต้องลองดูก่อนถึงจะรู้ แต่ว่าราคาของมันนั้นแพงมากตั้ง 5000 แต้มศรัทธา พลังงานศรัทธาที่ฉันมีอยู่ตอนนี้แค่ 30 แต้มเท่านั้น คงต้องรอไปอีกนาน’
‘เอ๊ะ! ทำไมสายอาชีพมือสังหารและนักธนูถึงขึ้นแถมสีเทากัน’ ลูอิสลองกดไปที่มันดูแต่กลับไม่มีการตอบสนองอะไรเลยต่างจากอาชีพอื่น ๆ ที่สามารถกดและซื้อได้
‘อาชีพมือสังหาร’ เขาลองพูดกับระบบดูว่าจะมีการตอบสนองอะไรหรือไม่ และก็มีการตอบสนองกลับมาจากระบบ แต่คำตอบที่ได้ถึงกับทำให้เขาตกใจ
“ติ้ง!”
“ไม่สามารถใช้งานได้ สูญหายจากระบบ เนื่องจากผู้เล่นก่อนหน้าเสียชีวิตลง”
‘…’ เขาอ่านข้อความของระบบอย่างตกใจ ‘นี่มัน หมายความว่ายังไงกัน ผู้เล่นคนก่อนหน้าอย่างนั้นเหรอ’
‘เฮ้ย ๆ ระบบหมายความว่ายังไงผู้เล่นคนก่อนหน้า อย่าบอกนะว่าฉันไม่ใช่คนเดียวที่ได้ครอบครองระบบ’
‘ตอบกลับหน่อยสิ ระบบ!...บ้าจริง! ระบบคงไม่ตอบอะไรฉันแน่ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าอาชีพนักธนูก็ด้วยสินะ’
เขาลองพูดคำถามขึ้นมาอีกครั้ง ‘อาชีพนักธนู’
“ติ้ง!”
“ไม่สามารถใช้งานได้ สูญหายจากระบบ เนื่องจากผู้เล่นก่อนหน้าเสียชีวิตลง”
‘เป็นแบบที่คิดจริง ๆ มีสองสายอาชีพที่ขึ้นแทบสีเทาก็หมายความว่ามีผู้เล่นก่อนหน้าฉัน 2 คนและทั้งสองก็เสียชีวิตไปแล้ว นั้นทำให้ฉันได้ระบบมาครอบครอง และเป็นผู้เล่นคนที่สาม’
‘ถ้าอย่างนั้น ถ้าเกิดฉันตายก็คงมีผู้เล่นคนที่ 4 มาแทนสินะและสายอาชีพพาลาดินจะไม่สามารถเลือกได้อีกแต่นั่นอาจจะมีผลกับแค่สายอาชีพหลักที่เลือกในครั้งแรกเท่านั้น เพราะถ้าฉันสามารถเล่นสายอาชีพรองได้ผู้เล่นสองคนก่อนหน้าก็คงจะทำได้เช่นกัน และถ้าตายไปสายอาชีพอื่น ๆ ก็คงโดนไปด้วย แต่ที่ไม่เป็นแบบนั้นเพราะหมายความว่าจะเป็นค่าสายอาชีพหลักเท่านั้นที่จะสูญหายไป’
‘บางทีอาจจะไม่ใช่เหตุผลนี้เพียงอย่างเดียว อาจจะมีอย่างอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ฉันไม่ควรจะสรุปและปักใจเชื่อจนเกินไป แต่ว่านะผู้เล่นสองคนก่อนหน้านั้นตายได้ยังไงกันทั้งที่ได้ระบบมา’
‘บางที่อาจจะซวยแบบฉันก็ได้ที่เกิดมาในร่างของเด็กทารกและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แบบนั้นคงจะเป็นการตายที่อนาถน่าดู’
‘โอ๊ะ! ไม่ได้สิ แบบนั้นเป็นการไม่สุภาพมาก ขอโทษรุ่นพี่ที่ร่วงลับทั้งสองคนด้วยและอวยพรให้ผมอย่าตายอนาถแบบรุ่นพี่ทั้งสองคนเลย สาธุ!’
ลูอิสกวาดสายตามองไปรอบตัว เพราะกลัวว่าจะเห็นวิญญาณของรุ่นพี่สองคนก่อนหน้ากำลังพุ่งเข้ามาต่อยตนเอง แต่เขาเห็นเพียงแสงไฟจากกองไฟเท่านั้น ส่วนแสงตะเกียงไฟนั้นถูกปิดไปนานแล้วเพื่อประหยัดพลังงาน
เขากลับมาสนใจร้านค้าระบบอีกครั้ง
‘นอกจากสายอาชีพต่าง ๆ แล้วยังมีโพชั่นขายด้วย โพชั่นชีวิตขวดเล็กราคา 300 แต้มศรัทธาเลยอย่างนั้นเหรอ มีโพชั่นพลังงานด้วยสินะ แล้วก็โพชั่นรักษาพิษต่าง ๆ ราคาเท่ากันเลย นอกจากนั้นก็เป็นอาวุธและทักษะของสายอาชีพด้วย น่าสนใจดี ร้านค้าระบบไม่ต่างจากพวกพ่อค้าในเกม RPG สินะ มีของที่ในเกมมีขาย แต่ส่วนใหญ่ราคาไม่ใช่ถูก ๆ เลย ราคาถูกสุดก็ยังคงเป็นโพชั่นอยู่แล้ว น่าเสียดายที่ไม่มีอาหารขาย’
‘เอ๊ะ! นั้นมัน ฮ่า ๆ ต้องแบบนี้สิ สุ่มกาชาแหละ ๆ’
‘เฮ้ ๆ แม้เป็นระบบสุ่ม แต่ก็ไม่ได้แพงมากแค่ 100 แต้มศรัทธาเท่านั้นเอง น่าสนใจดีนี่ เอ๋! นั่นมันสุ่มฟรี’
“ติ้ง!”
“ผู้เล่นสามารถสุ่มฟรีได้ 3 ครั้ง”
ทารกน้อยลูอิสเผยรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า แน่นอนว่าไม่มีใครสังเกตเห็นเนื่องจากตอนนี้หน้าเขากำลังซุกอยู่ในอ้อมกอดของแอนเดรีย
‘สุ่มเลยทั้งสามครั้ง’
“ติ้ง!”
“ผู้เล่นทำการสุ่มสามครั้งติดต่อกัน”
“กำลังสุ่ม...จะเสร็จใน 3...2...1”
“+1 แต้มสถานะพละกำลัง, +1 โพชั่นชีวิตขวดเล็ก, +1 โพชั่นพลังงานขวดเล็ก”
“ไอเทมทั้งหมดถูกเก็บไว้ในช่องเก็บของผู้เล่นอัตโนมัติ”
