เป็นเรื่องน่าปวดหัวสำหรับสิ่งชั่วร้ายที่จะซ่อนตัวอยู่ในเมืองเอี๋ยนไห่ มันเป็นเรื่องยากที่จะค้นหาพวกมัน หากพวกมันไม่ก่อเรื่องก็เราขึ้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่แผนกพิเศษจะค้นพบรังของพวกมัน

จินเหอลี่กล่าวว่า

"ฉันเพิ่งได้รับรายงานว่ากลุ่มยอดฝีมือระดับสูงที่ถูกส่งออกไปค้นหาที่ซ่อนของสิ่งชั่วร้ายสัญญาณชีพหายไป สถานที่สุดท้ายที่พวกเขาปรากฏตัวคือ 200 กิโลเมตรนอกเมืองเอี๋ยนไห่"

ชายตาเดียวดูจริงจัง

“สัญญาณชีวิตหายไป?”

"หายไป"

จินเหอลี่รู้สึกว่าสิ่งต่างๆไม่ใช่เรื่องง่าย มีโอกาสมากที่พวกเขาพบสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัว ความแข็งแกร่งของกลุ่มสี่คนนั้นแข็งแกร่งมาก หลายคนมีความแข็งแกร่งระดับ 6

เมื่อรวมพลังของทั้งสี่ แม้ว่าจะเจอสัตว์ประหลาดระดับเจ็ดต่อให้พวกเขารับมือไม่ได้พวกเขาก็ไม่น่าจะถูกฆ่าทั้งหมด

และสิ่งที่น่ากลัวคือสัญญาณชีพของพวกเขาทั้ง 4 คนหายไปในเวลาเพียงแค่ 1 นาทีเท่านั้น

พวกเขาสี่คนถูกฆ่าตายในหนึ่งนาที นี่เป็นสถานการณ์ที่น่ากลัวอย่างถึงที่สุด

“ฉันสงสัยว่าพวกเขาอาจเจอรังของสิ่งชั่วร้าย”

ในฐานะหัวหน้ากลุ่มวิเคราะห์ของแผนกพิเศษ จินเหอลี่มีความอ่อนไหวต่อข้อมูลต่างๆมากและสามารถค้นหาความจริงได้จากเบาะแสเพียงเล็กน้อย

“มีใครส่งคนไปตรวจสอบหรือยัง” ชายตาเดียวถาม

"ยัง" จินเหอลี่ปฏิเสธ

ชายตาเดียวขมวดคิ้ว “ทำไมไม่ส่งคนไปตรวจดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มันดูไม่เหมือนสไตล์คุณเลย”

จินเหอลี่อธิบายว่า "สิ่งชั่วร้ายที่สามารถฆ่าพวกเขาได้ภายในหนึ่งนาทีนั้นอันตรายอย่างยิ่ง มันอาจถึงระดับเก้าด้วยซ้ำ ตอนนี้แผนกพิเศษของเราไม่มีใครที่สามารถรับมือสิ่งชั่วร้ายระดับเก้าได้

จากการวิเคราะห์ของฉัน สถานการณ์ที่ปลอดภัยที่สุดคือให้คุณตรวจสอบด้วยตัวเอง”

ไม่มีอะไรผิดปกติ

มันสมเหตุสมผล

เพียงแต่ว่าในมุมมองของชายตาเดียวมักมีสิ่งผิดปกติอยู่เสมอ เขาเป็นหัวหน้าแผนกพิเศษ เป็นเหตุผลที่เขามักจะต้องอยู่ในสำนักงานเท่านั้น เขาจะออกไปด้วยตัวเองได้อย่างไร?

ฉันเป็นผู้นำ

ผู้นำทั้งหมดนั่งอยู่ในสำนักงานและปล่อยให้คนระดับล่างทำงานไป นี่เป็นกฎของโลกใบนี้ที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

“สำหรับเรื่องนี้ ให้นักพรตหลิวไห่ชานไปที่นั่นก็แล้วกัน” ชายตาเดียวกล่าว

เขาไม่อยากวิ่งไปรอบๆเหมือนพวกเด็กๆ

กว่าที่เขาจะไต่เต้ามาถึงระดับนี้เขาก็เคยผ่านงานระดับล่างมาเช่นกัน เขาไม่ได้หวาดกลัวต่อสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายระดับ 9 แต่งานแบบนี้มันไม่เหมาะสมให้คนระดับหัวหน้าแผนกพิเศษลงมือด้วยตัวเอง

จินเหอลี่วางไฟล์ข้อมูลที่วิเคราะห์ไว้บนโต๊ะ จากนั้นบิดเอวของเธอและเดินไปที่ประตู เธอยืนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งและกล่าวว่า

“มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ ฉันแค่ทำหน้าที่รายงานและเสนอความคิดเห็นเท่านั้น”

พูดจบก็จากไป

ชายตาเดียวมองไปที่แผ่นหลังของจินเหอลี่และสบถอยู่ในใจ

“ต่อให้เธอสวยกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์ สวยแล้วไม่มีใครเอาจะสวยไปเพื่ออะไร”

เมื่อพูดถึงคนโสดเขาก็ใช้มือสัมผัสศีรษะที่ล้านเลี่ยนของตัวเอง ตัวเขาก็เป็นสุนัขเดียวดาย มิหนำซ้ำยังเป็นสุนัขแก่ที่ไม่มีใครเอาอีกด้วย

ชายตาเดียวยืนอยู่หน้าหน้าต่างสูงและพลิกดูเอกสารในมือ

ชื่อ : หวังหลี่

อายุ : สามสิบห้า.

ความแข็งแกร่ง: ระดับห้า

การแต่งงาน: หย่าร้าง อดีตภรรยาแต่งงานใหม่แล้ว

บุตร: หวังอี่อี้ อายุ 10 ขวบ กำลังศึกษาอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ของโรงเรียนประถมหยางหยาง

ที่อยู่บ้าน: 1505 อาคาร 3 ยูนิต 2,ลี่ตู,ถนนหยางหยาง,เมืองเอี๋ยนไห่

“อายุแค่นี้ก็ต้องเป็นกำพร้าแล้ว”

ชายตาเดียวถอนหายใจและวางเอกสารลงบนโต๊ะ แต่ในขณะที่เขาวางเอกสารลงก็มีลมหอบหนึ่งพัดเข้ามาทางหน้าต่างและทำให้เอกสารเท่านั้นกระจัดกระจายไปทั่วพื้นในขณะที่บางส่วนก็หลุดออกไปด้านนอกด้วย

เอี๋ยนไห่ทาวเวอร์

สถานที่สำคัญที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเอี๋ยนไห่

สูงสี่ร้อยห้าสิบเมตร

ในร้านอาหารแบบพาโนรามาที่ชั้นบนสุด ชายวัยกลางคนสวมสูทและหวีผมอย่างนุ่มนวล ใบหน้าที่ไม่ยิ้มแย้มของเขาทำให้บริกรรอบๆประหม่าเล็กน้อย

ตอนนี้เขากำลังออกคำสั่งอย่างแข็งขันเหมือนนายพลในสนามรบ

"เอาบอลลูนริบบิ้นมาและโปรยกลีบดอกไม้จากทางเดินไปยังพื้นที่รับประทานอาหาร"

“เอาธงมาให้ฉันทันที บนธงต้องเขียนด้วยตัวอักษรสีทองว่า ขอต้อนรับนายน้อยเสี่ยวเป่าที่มาทานอาหารในวันนี้”

“เตรียมวัตถุดิบที่ดีที่สุดให้ฉัน สดที่สุดและแพงที่สุด แล้วเอาสินค้าที่ด้อยกว่าออกไป”

เขาเป็นผู้จัดการที่นี่

เขาทำงานในร้านอาหารแห่งนี้มาสิบห้าปีแล้ว เขาเคยเห็นคนรวยทุกประเภท แต่ที่น่าประทับใจที่สุดคือเฉียนเสี่ยวเป่าทายาทของมหาเศรษฐีอันดับ 1 ของโลก

เมื่อต้องเผชิญกับอำนาจของเงิน ไม่ต้องสนใจว่ากฎในที่นี้คืออะไร กฎเหล่านั้นจะถูกบังคับใช้กับผู้ที่ไม่มีอำนาจพอที่จะต่อต้านกฎ และสำหรับผู้ที่อยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์ กฎเหล่านั้นล้วนแต่ไร้สาระ

ผู้ก่อตั้งเอี๋ยนไห่ทาวเวอร์กล่าวว่าร้านอาหารเอี๋ยนไห่จะไม่ให้บริการใครนอกเวลา ต่อให้เอาเงินสูงท่วมฟ้ามากองไว้ก็ตาม

นี่ก็เป็นคำพูดที่ไร้สาระเช่นกัน!

เมื่อยอดคนแบบเฉียนเสี่ยวเป่ามาที่นี่ เอี๋ยนไห่ทาวเวอร์ก็มีทางเลือกเดียวเท่านั้นคือต้องเปิดบริการ

หลินฟ่านมาที่นี่เป็นครั้งแรก เขาก็เหมือนคนป่าที่มีโอกาสได้เข้ามาในเมืองหลวง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องแปลกตาสำหรับเขา

หญิงขายบริการรู้สึกประหม่าเและสั่นเทาเล็กน้อย เหตุผลหลักคือที่ที่เธอมาอยู่ไกลจากโลกของเธอมากเกินไป

เฉียนเสี่ยวเป่าคุ้นเคยกับสถานที่นี้

แม้ว่าเขาจะยังเด็กแต่เขาก็เป็นมหาเศรษฐีโง่ที่ถูกคนหลอกเอาเงินได้ง่ายๆ และผู้จัดการของร้านอาหารนี้ก็เป็นหนึ่งในคนที่หลอกเอาเงินของเขาบ่อยมากที่สุด

ผู้จัดการร้านอาหารกำลังรออยู่ด้านหน้าลิฟต์

การมาถึงของเฉียนเสี่ยวเป่าเปลี่ยนเขาจากการเป็นคนที่ไม่ยิ้มให้เป็นคนประเภทอื่นทันที ทันทีที่เฉียนเสี่ยวเป่ามาถึงเขาก็คำนับจรดพื้นและตะโกนเสียงดัง

“ยินดีต้อนรับนายน้อยเสี่ยวเป่า ขอเชิญนายน้อยเข้าไปข้างในได้เลยครับ”

ผู้คุ้มกันคุ้นเคยกับฉากดังกล่าวมานานแล้ว หน้าที่ของเขาเพียงแค่จ่ายเงินให้กับผู้จัดการร้านยางชำนาญ

“นายน้อยให้รางวัลคุณ”

“ขอบคุณครับนายน้อยเสี่ยวเป่า”

เฉียนเสี่ยวเป่าเห็นท่าทางแบบนั้นก็กล่าวด้วยความรำคาญว่า

"เลิกพิธีรีตองได้แล้ว เพื่อนของฉันกำลังจะหิวตาย"

จากนั้นเขาก็ดึงหลินฟ่านและแนะนำที่นี่อย่างมีความสุข

"ที่นี่อร่อยทุกอย่าง ผมมาทานอาหารที่นี่บ่อยมาก"

ผู้จัดการและบริการหลายคนมองหลินฟ่านกับคนอื่นๆอย่างสงสัย

นายน้อยเสี่ยวเป่าไม่เคยเชิญใครมาทานอาหารที่นี่

นี่เป็นครั้งแรก!

ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะมีสถานะพิเศษบางอย่าง แต่เสื้อผ้าของพวกเขาดูไม่ค่อยมีราคาเท่าไหร่

เขาต้องมองด้วยหางตาอย่างระมัดระวังก่อนจะเห็นตัวหนังสือที่สกรีนอยู่ด้านหลังเสื้อผ้าของหลินฟ่าน

โรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน!

“แปลก ช่วงนี้มีแบรนด์อินเทรนด์ใหม่ๆเหรอ ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องเลย?”

ในฐานะผู้จัดการเขาไม่เพียงต้องดูแลแขกอย่างดีเท่านั้น แต่ยังต้องเติมความรู้ให้กับตัวเองอยู่ตลอดเวลา เขาอ่านนิตยสารอินเทรนด์ต่างๆและไม่กล้าพูดอะไรมาก

เพราะเขารู้ดีว่าช่วงนี้กำลังเกิดปาร์ตี้ชนิดหนึ่งที่เรียกว่า

ปาร์ตี้ชุดนอน?

ต้องใช่แน่ๆ!

ถึงเขาจะมั่นใจแต่เขาก็ไม่กล้าถามหรอกมา รสนิยมของคนรวยนั้นเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถสัมผัสได้ตลอดชีวิต

สาเหตุที่เขาไม่สามารถเป็นเศรษฐีได้อาจเป็นเพราะเขาไม่สามารถเข้าถึงจิตวิญญาณนี้?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด