ตอนที่ 543+544 คิดถึงมาก

ตอนที่ 543 คิดถึงมาก

“ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงหรอก เธอเป็นคนที่น่าทึ่งมากจริง ๆ” เจียงเหยาวางสิ่งของในอ้อมแขนของเธอลงบนโต๊ะ

ลู่อี้ชิงเป็นคนมีเหตุผล ทัศนคติที่ไม่ดีของเธอที่มีต่อเจียงเหยาในตอนแรกมีที่มาที่ไป ในฐานะน้องสาว เป็นเรื่องปกติที่ลู่อี้ชิงต้องการปกป้องพี่ชายของเธอจากอันตราย

ถ้าจะพูดไปแล้ว หากพี่ชายทั้งสองของเจียงเหยาได้แต่งงานกับภรรยาที่เหมือนกับเธอ เธอก็คงจะทำเช่นเดียวกัน บางทีอาจจะทำแย่กว่านั้นเสียด้วยซ้ำ

ยิ่งกว่านั้น มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นมิตรภาพระหว่างพวกเขาในตอนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับจ้าวจวนซ่ง พวกเขาก็ใกล้ชิดกันมากขึ้น และเจียงเหยาก็มักจะพูดคุยกับลู่อี้ชิงทางโทรศัพท์อยู่บ่อยครั้ง ตั้งแต่ช่วงเปิดเทอม

หลังจากอยู่เคียงข้างลู่ชิงสีเป็นเวลาหนึ่งเดือน เจียงเหยาก็ไม่สามารถนอนคนเดียวบนเตียงในของเธอได้

เมื่อคิดดูแล้ว เมื่อเช้าเธอยังนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา และตอนนี้พวกเขากลับห่างกันหลายพันไมล์

มือของเจียงเหยาปัดโทรศัพท์มือถือของเธอเบา ๆ เธอไม่สามารถหยุดคิดถึงสิ่งที่ลู่ชิงสีกำลังทำอยู่ในขณะนี้ได้เลย

ดึกมากแล้ว เขาคงจะหลับไปแล้ว

แม้ว่าเธอต้องการจะโทรหาเขา อย่างฟังเสียงของเขามากแค่ไหน แต่เธอกลับกลัวว่าจะรบกวนการนอนของเขาและส่งผลต่อเวลาพักผ่อนของเขา หากไม่มีเธออยู่ด้วย เขาคงจะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปฝึกร่างกายอย่างแน่นอน

หลังจากลังเลอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจ

เธอส่งข้อความหาเขาแทน

หากเขาหลับไปแล้ว ตอนเช้าที่เขาตื่นก็คงจะเห็นข้อความของเธอ

หากเขายังตื่นอยู่ล่ะ?

เธอถือโทรศัพท์ไว้ในมือ ครุ่นคิดไปต่าง ๆ นานา ครุ่นคิดแม้กระทั่งจะเขียนข้อความอะไรถึงลู่ชิงสีดี

ไม่กี่วินาทีต่อมา นิ้วเรียวยาวของเธอก็กดผ่านแป้นพิมพ์ขณะที่เธอคลิกปุ่มส่ง

ไกลออกไปถึงเมืองจิน ลู่ชิงสียังไม่นอน เขากำลังยุ่งอยู่กับการเขียนรายงานแผนการฝึกฝนของเขา

เสียงแจ้งเตือนดังชัดเจน ทำให้เขาเสียสมาธิ แทนที่จะรู้สึกรำคาญ เขารีบยกโทรศัพท์ออกมาจากใต้ลิ้นชักโต๊ะ เมื่อดูการแจ้งเตือนที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ เขาไม่แปลกใจเสียเท่าไหร่

เจียงเหยาเป็นคนเดียวในโลกใบนี้ที่ส่งข้อความหาเขา

ประโยคสั้น ๆ เข้ามาในสายตาของเขา ขณะที่เขาคลิกเข้าอ่านข้อความ

ลู่ชิงสียิ้ม

แค่นั้นเองเหรอ!

เขาคิดถึงเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่พวกเขาจากกัน

เขาวางปากกาลงและเดินไปที่ระเบียงพร้อมกับมือถือในมือ สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านใบหน้าของเขา ขณะที่กดหมายเลขของเจียงเหยา

เจียงเหยารู้สึกเบิกบานใจเมื่อเห็นชื่อของลู่ชิงสีปรากฏบนหน้าจอมือถือ เธอลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น เหมือนกับคนเร่ร่อนที่เพิ่งถูกรางวัลแจ็กพอตลอตเตอรี่

เมื่อเห็นท่าทีเย้ยหยันของเพื่อนร่วมห้อง เธอยิ้มอย่างเขินอายและเอาตัวซุกไปใต้ผ้าห่มก่อนรับสาย

“ฮัลโล ชิงสี? ยังไม่นอนอีกเหรอ?” เจียงเหยาถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“ยังไม่ได้นอน” เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเขา

เขาพูดเสริมว่า “ผมเห็นร่องรอยของคุณทุกที่ในบ้าน ผมคิดถึงคุณนะ”

__

ตอนที่ 544 ไม่ได้เจอกันพักหนึ่งแล้วนะเจ้านาย

เขารวมความรู้สึกทั้งหมดของเขาไว้ในประโยคเดียว

เขาไม่ได้บอกเธอว่าทันทีที่เขากลับมาถึงบ้าน เขามองหาเผื่อว่าเธอจะปรากฏตัวขึ้น ไม่กี่วินาทีต่อมาความจริงก็มาถึง ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่า เขาเพิ่งกลับมาจากการไปส่งเธอ

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน เขาเปิดตู้เย็นตามความเคยชินและถามว่าเจียงเหยาอยากจะกินอะไรเป็นอาหารกลางวัน

ไม่มีการตอบสนองใด ๆ เขาไปที่ห้องนอนเพียงเพื่อให้แน่ใจว่า เธอไม่อยู่จริง ๆ

จากนั้นเขาก็ไปทานอะไรง่าย ๆ ที่โรงอาหารแทน

เขาไม่ชอบทำอาหาร แต่เขาชอบที่ได้เห็นเจียงเหยาทานอาหารที่เขาทำอย่างมีความสุข นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงทุ่มเทอย่างมากในการเรียนรู้วิธีทำอาหาร

ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ภรรยาของเขากลับไปเมืองหนานเจียงแล้ว

เขาคุ้นเคยกับการปรากฏตัวของเธออย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม มันคงต้องใช้เวลาอีกหลายวัน กว่าจะเขาชินกับการไม่มีเธออยู่ที่เมืองจิน

เหมือนกับยาเสพติด เธอทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์ ภวังค์เสพติด ซึ่งเขาไม่สามารถหลุดพ้นจากภวังค์นี้ได้เลย

คนหนึ่งนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม อีกคนยืนรับลมที่ระเบียง ทั้งคู่คุยโทรศัพท์กับเกือบชั่วโมงก่อนจะวางสายอย่างไม่เต็มใจ

รู้สึกอัศจรรย์ใจ เขาคิดถึงเธอพอ ๆ กับที่เธอคิดถึงเขา

อย่างไรก็ตาม เธอเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดที่เธอไม่สามารถเห็นหน้าคนที่เธอคิดถึงมากที่สุด

เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว และเด็กสาวในหอพักก็หลับสนิทกันหมดแล้ว เจียงเหยาวางโทรศัพท์ของเธอลงและค่อย ๆ ปิดเปลือกตาของเธอ

ในที่สุดเธอก็มีเวลาเข้าระบบการแพทย์ในคืนนี้

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับเจ้านาย!” ผู้ดูแลระบบสวมสูทสีดำ บางที นี่อาจจะเป็นเวลานานตั้งแต่ที่พวกเขาติดต่อกัน

“ช่วยตรวจดวงตาให้หน่อยจะได้ไหม? ฉันคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับตาฉัน”

เจียงเหยาเล่าถึงประสบการณ์การมองเห็นด้วยกล้องจุลทรรศน์และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่สวนกล้วยไม้สีม่วง “ฉันคิดว่าหูของฉันเองก็มีบางอย่างผิดปกติด้วยเช่นกัน ฉันได้ยินเสียงที่อยู่ไกล ๆ ได้”

ตัวอย่างเช่น เธอสามารถได้ยินบทสนทนาระหว่างนางโจวและโจวหนิง ในวันที่ลู่ชิงสีออกจากโรงพยาบาล

“อาจจะเป็นผลข้างเคียงของรางวัลก็ได้” ผู้ดูแลระบบเปิดเผยสถิติของเจียงเหยาในระบบการแพทย์อย่างตื่นเต้น “เพราะคุณเข้ารับการผ่าตัดนอกอันดับของตัวเองอย่างจริงจัง ทำให้อันดับของคุณดีขึ้น”

เจียงเหยาเหลือบมอง ความสามารถในการได้ยินและการมองเห็นของเธอเพิ่มขึ้นเป็น 35 จากตอนแรกที่ติดลบอยู่

แม้แต่ความทรงจำของเธอตอนนี้ก็ขึ้นมาเป็น 5

เฉพาะรูปลักษณ์ของเธอเท่านั้นที่มีค่าติดลบ

“เนื่องจากความสามารถเหล่านี้เพิ่มขึ้นตามสถานะของมัน การมองเห็นและการได้ยินของคุณจึงดีขึ้นเช่นกัน เป็นเรื่องปกติที่คุณจะได้ยินเสียงที่อยู่ห่างไกลออกไป แม้แต่การมองเห็นของคุณที่ดีขึ้นก็เป็นผลข้างเคียงของอันดับที่เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน”

เจียงเหยาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน

ย้อนกลับไปในตอนนั้น สิ่งที่เธอต้องการคือการช่วยลู่ชิงสีเท่านั้น แม้ว่าผู้ดูแลระบบจะเตือนเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกก็ตาม