ตอนที่ 38

ตอนที่ 38

หลิงจางต้องการทราบว่าเจ้าหน้าที่ที่จะพาเจียหยวนหลิงไปยังเขตชายแดนร้อยคนได้รับการยืนยันหรือไม่ และอารองได้เตรียมการอย่างเหมาะสมแล้วหรือยัง ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่รู้ว่าทำไมเสนาบดีของฉางชิงจึงเดินทางได้อย่างราบรื่น แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขารู้สึกเสมอว่าการส่งใบยกเลิกการสมรสไปยังเมืองหลวงคงไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นนี้

“หรือบางทีอาจจะกังวลมากไป” หลิงจางถอนหายใจเบาๆ

ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เขาได้รับการฝึกฝนกับหวังต้าชานทุกเช้า หวังต้าชานกล่าวว่าเขาไม่รีบร้อนที่จะสอนศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานให้เขา และปล่อยให้เขาออกกำลังกายกล้ามเนื้อและกระดูกก่อน เพียงพาเขาวิ่งเป็นวงกลมและยืดกล้ามเนื้อทุกเช้าและทุก ๆ ครั้งเขาจะอดทนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แม้ว่าเขาจะทาน้ำมันยาทุกครั้งที่กลับมา แต่ความเจ็บปวดก็ยังคงรุนแรงเช่นเดิม แต่ยิ่งเจ็บปวดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น สิ่งนี้พิสูจน์แล้วว่าเขายังมีชีวิตอยู่ และยิ่งเชื่อมั่นว่าเขาเป็นเช่นนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากสังเกตสถานการณ์ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาก็คิดแผนบางอย่างขึ้นมาได้

หลังจากสังเกตไม่กี่วันนี้หลิงจางรู้สึกว่ามาตรฐานขององครักษ์ประจำตระกูลไม่เป็นระบบระเบียบนัก บางคนมีความสามารถที่แท้จริง แต่บางคนอยู่ที่นี่เพื่อหาเลี้ยงชีพ

เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะอุทิศชีวิตตนเองปกป้องตระกูลหลิง พวกเขาอาจต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มโจรอาละวาดและหน่วยพิทักษ์รัฐ

เขามีความรู้น้อยมากเกี่ยวกับวรยุทธและการวางกลยุทธ์ เป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกพวกเขาเหมือนทหาร แต่เขาสามารถฝึกรูปแบบอื่นได้ รูปแบบที่แม่ของเขาสอนเขา!

มีแปดรูปแบบเพื่อดักจับศัตรูและมันก็ถูกส่งต่อให้เขาอย่างลึกลับทำให้หลิงจางที่จำความรู้มากมายเกี่ยวกับการกระบวนการได้ไม่อยาก ต้องลองดู

เป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุปาฏิหาริย์ แต่ควรจะเป็นไปได้ที่จะเสริมสร้างความสามารถในการต่อสู้ขององครักษ์และทำให้องครักษ์ของตระกูลหลิงแข็งแกร่ง

เขามีเพียงความคิดคร่าวๆ ว่าเขาจะใช้รูปแบบใดและจะฝึกได้อย่างไร

นอกจากนี้นอกเหนือจากการกำจัดพวกที่ไร้ประโยชน์แล้วพวกเขายังต้องทดสอบลักษณะเฉพาะของผู้เข้าร่วมการฝึกด้วย ทั้งต้องแน่ใจว่าองครักษ์เหล่านี้สามารถเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้และจะไม่เปิดเผยเรื่องนี้

ด้วยความคิดนี้หลิงจางจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระลึกถึงความรู้ทั้งหมดที่เขามีเกี่ยวกับรูปแบบการฝึกวรยุทธ์ในความทรงจำของเขา และวาดรูปแบบเหล่านี้ทั้งหมด โชคดีที่ความทรงจำเกี่ยวกับการฝึก ในใจของเขานั้นชัดเจนมากราวกับว่าเขาได้เห็นมาเมื่อวานนี้

น่าเสียดายที่เขารู้ทั้งหมดเพียงสิ่งที่เขาจำได้ หนังสือทุกเล่มที่แม่ของเขาทิ้งไว้ถูกไฟไหม้จนหมด

“คุณชายใหญ่ นายท่านรองกลับมาแล้วขอรับ!”

บ่าวรับใช้ เรียกให้หลิงจางกลับมาจากความคิดของเขา

หลิงจางลุกขึ้นยืนและออกจากเรือนของตัวเองเพื่อไปหาหลิงเจ่าเหวิน

หลังจากมาถึงห้องหนังสือแล้ว อาและหลานชายก็ไล่บ่าวรับใช้ออกและปิดประตูเพื่อพูดคุยกัน

“อารอง คนที่ส่งไปกับเจียหลวนหลิงเป็นอย่างไรขอรับ เรียบร้อยแล้วหรือ?”

หลิงเจ่าเหวินพยักหน้า

"เราเตรียมทุกอย่างแล้ว คนที่พาเจียหยวนหลิงไป เป็นคนที่ไว้ใจได้ของใต้เท้าเถา ต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการเกลี้ยกล่อมพวกเขา"

“ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่ไหม ขอรับ” เมื่อหลิงจางได้ยินว่าเขาเป็นหนึ่งในคนของเถาเฟิงเขาก็กังวลเล็กน้อย

หลิงเจ่าเหวินหัวเราะเบา ๆ

“ไม่ต้องกังวลจะไม่มีปัญหาใด ๆ ลืมไปหรือเปล่าตอนนี้เถาเฟิงอยู่ข้างเดียวกับเราแม้ว่า เขาจะรู้เขาก็แค่ทำเป็นตาหลับตาข้างลืมตาข้างได้”

“เมื่อตระกูลเจียและจางชงเป็นคนโง่เขลา ไม่เพียงแต่จะเป็นประโยชน์ต่อเราเท่านั้น แต่ยังส่งผลดีต่อเถาเฟิงด้วย”

ไม่ใช่เพราะหลิงจางไม่สามารถหาเหตุผลได้ แต่เป็นเพราะประสบการณ์อันขมขื่นในชีวิตที่ผ่านมาทำให้เขาต้องระวังคนอื่นมากกว่าคนของตัวเอง

ตอนนี้เถาเฟิงอยู่ข้างเดียวกับพวกเขา แต่ใครจะรู้ว่าเถาเฟิงจะเปลี่ยนใจในอนาคตหรือไม่?

หลังจากได้รับรู้ความกังวลของเขาหลิงจาง หลิงเจ่าเหวินดูเหมือนจะพอใจและกล่าวว่า

"ดีแล้วที่เจ้าระมัดระวัง เราไม่สามารถเชื่อใจเถาเฟิงได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเมื่อเราต้องติดต่อกับคนทางนั้น ข้าก็ใช้ทางอ้อมเรามีข้อตกลงที่เข้าใจกันชัดเจน "

หลิงจางรู้ว่าหลิงเจ่าเหวินได้วางแผนไว้แล้วและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลิงเจ่าเหวินตบไหล่ของเขา

“เราไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่ เจ้าวางใจได้ ใช่สิข้าได้ยินมาว่าเจ้าไปฝึกวรยุทธ์กับหัวหน้าองครักษ์ เจ้าจะเรียนวรยุทธ์หรือ?”

“หลานคิดว่าร่างกายในตอนนี้อ่อนแอเกินไปและต้องการเรียนเพื่อเสริมสร้างร่างกาย” หลิงจางตอบ

"ทำได้ดีมากให้เหมาเหมาฝึกกับพวกเจ้าด้วย"

หลิงเจ่าเหวิ เชื่อโดยธรรมชาติว่าทุกสิ่งที่หลานชายของเขาทำนั้นถูกต้องและลูกชายของเขาเองก็ต้องทำตามหลานชายของเขาและเรียนรู้ได้ดี เขาแสดงความปรารถนาทันทีที่ต้องการให้หลิงเหมาเหมาอยู่ในเงื่อนไขที่ดีกับเขาและไปฝึกศิลปะการต่อสู้ร่วมกับเขา

หลิงจาง: ...

“อารอง เหมาเหมายังเด็ก เขายังสามารถฝึกได้ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้”

ตอนนี้หลิงเหมาเหมาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปสำนักศึกษา ถ้าเขาต้องตื่นขึ้นมาก่อนสองชั่วโมงเพื่อฝึกวรยุทธ์ของเขาเด็กผู้ชายตัวเล็กอาจจะร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด

หลิงเจ่าเหวินก็จำได้ทันทีว่าลูกชายของเขายังเด็กอยู่เลยไอเบา ๆ และพูดอย่างผ่อนปรน

"งั้นรออีกไม่กี่ปี"