ตอนที่ 37
ตอนที่ 37
“ท่านพ่อ ท่านคิดว่าจะบังคับให้จางเอ๋อร์เข้าสู่ตระกูลอวี้เหวินเพียงเพื่อขอรับการสนับสนุนจากตระกูลอวี้เหวินหรือไม่?”
หลิงเจ่าเหวินถาม
"เพื่อไม่ให้น่าเกลียดเกินไปพวกเขาจะสนับสนุนเจ้า " หลิงซิงจงกล่าว
ถ้าไม่ใช่เพราะหลิงเจ่าเหวินต้องรักษาภาพลักษณ์ของเขาให้คงที่ เขาคงจะกลอกตาไปมา
“ท่านพ่อ ความรู้สึกจางเอ๋อร์ สำคัญกว่าตำแหน่งเหล่านี้”
เมื่อเห็นว่าลูกชายของเขาไม่ต้องการให้หลานชายคนโตของเขาบรรลุข้อตกลงการแต่งงานกับครอบครัวอวี้เหวิน
หลิงซิงจงก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ
"แม่ทัพอวี้เหวินเป็นคนดีและครอบครัวของพวกเขาก็ภักดีต่อบ้านเมืองมาหลายชั่วอายุคน พวกเขาได้ใช้เลือดและหยาดเหงื่อเพื่อปกป้องต้าเยว่มาหลายร้อยปีแล้ว อวี้เหวินถงยังเป็นคนมีความสามารถมีคุณธรรม เรียกได้ว่าป็นอัจฉริยะที่ร้อยปีจะมีสักคน หากพวกเขาปฏิบัติต่อจางเอ๋อร์อย่างดีและไม่บังคับเขา ข้าค่อนข้างหวังว่าเขากับอวี้เหวินถงจะแต่งงานกัน มันน่าเสียดายที่ทางตระกูลอวี้เหวินไม่ได้แสดงจุดยืนของพวกเขามาหลายปีแล้ว ดังนั้นข้าจะไม่กระทำการใดที่เป็นการดูถูกตนเองตัวเอง แต่เดิมข้าก็วางแผนไว้แล้วว่าจะเขียนจดหมายถึงพวกเขาและขอยุติการหมั้น”
"ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องรู้สึกเสียใจ นี่เป็นทางเลือกที่ดีแล้ว" หลิงเจ่าเหวินกล่าว
หลิงซิงจงพยักหน้าและพูดทันที
"ข้าได้เขียนใบรับรองการยกเลิกการแต่งงานแล้ว มันอยู่บนโต๊ะทำงาน เจ้าให้คนที่ไว้ใจได้จากหย่าเหมิน นำจดหมายไปส่งยังเมืองหลวง"
หลิงเจ่าเหวินคิดในใจ ตามที่คาดไว้พ่อของเขาตัดสินใจมานานแล้ว เขาลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะข้างๆ และเห็นว่ามีใบยกเลิกการสมรสเขียนอยู่แล้ว หลังจากอ่านจบ หลังเจ่าเหวินก็พับใบรับรองการยกเลิกการสมรสและปิดผนึกไว้ในซองจดหมาย
“ท่านพ่อทำไมเราไม่ให้พ่อบ้านไปกับพวกเราล่ะ” หลิงเจ่าเหวินกล่าว
หลิงซิงจงคิดอยู่พักหนึ่ง "เอาล่ะให้เขาตามข้าไป"
หลิงเจ่าเหวินเดินไปที่ประตูห้องหนังสือเรียกหาพ่อบ้านและสั่งให้เขาทำงานนี้
พ่อบ้านตอบว่า
“นายท่านทั้งสองไม่ต้องกังวล บ่าวจะทำงานนี้ให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เพียงแต่ว่าในจวนยังมีเรื่องบางอย่างอยู่ดังนั้นบ่าวก็ต้องจัดการให้เสร็จก่อน นายน้อยขอให้บ่าวดูเรื่องของบ่าวรับใช้ในจวนเมื่อวานนี้…”
พ่อบ้านไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในซองจดหมายและไม่ได้ถามอะไรต่อ
“เจ้าต้องไปจัดการเรื่องสำคัญก่อนส่วนเรื่องบ่าวในจวนข้าจะให้คนจับตาดู” หลิงซิงจงกล่าว
"ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไปจัดการ และจะกลับมาภายใน สองชั่วยามขอรับนายท่าน" พ่อบ้านกล่าว
หลิงเจ่าเหวินพยักหน้า
"ไปเถอะ"
หลังจากจัดการธุระให้พ่อบ้านไปส่งจดหมายที่หย่าเหมิน
ในไม่ช้าหลิงจางก็ได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากหลิงซิงจง
เมื่อรู้ว่าจดหมายยกเลิกสัญญาการแต่งงานกำลังจะถูกส่งไปยังเมืองหลวง หลิงจางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขารู้ว่าถ้าเขาใช้มันได้ดี สัญญาการแต่งงานนั้นอาจก่อให้เกิดประโยชน์ต่อตระกูลหลิง แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น เขาแค่อยากให้มันจบลงโดยเร็ว
เขาหวังว่าใบยกเลิกการสมรสนี้จะไปถึงเมืองหลวงได้อย่างราบรื่น
วันถัดมาบรรยากาศในตระกูลหลิงไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย เพราะบ่าวรับใช้หลายคนในจวนถูกปลดปล่อย แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะได้รับเงินจำนวนหนึ่งก่อนที่พวกเขาจะจากไป
แต่การออกจากตระกูลหลิงก็เท่ากับว่าพวกเขาจะไม่ได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี
แน่นอนว่ายังมีอีกหนึ่งหรือสองคนที่ไม่ได้รับเงิน ทั้งยังขาหักและถูกโยนเข้าไปในคุกหลวง
ตระกูลเจีย
ใบหน้าของเจียอวิ๋นซีดเซียว
“คนนั้นสารภาพอะไรหรือไม่?”
บ่าวรับใช้เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากอย่างประหม่าและตอบว่า
"ไม่มีข่าวเลยขอรับ ตอนนี้เถาอี้และหลิงเจ่าเหวินต่างเฝ้าดูคุกหลวง อย่างใกล้ชิดไม่มีทางให้คนของเราเข้าไปได้"
เจียอวิ๋นกำหมัดแน่นและทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ
“หลิงเจ่าเหวิน เจ้าหมาตัวนี้จมูกเร็วจริง ๆ! ไปตามเจียจงมา ให้เขาคิดหาทางไปเยี่ยมหลิงเอ๋อร์ในคุกหลวง ให้เขาตรวจสอบคำพูดของผู้ที่ถูกคุมขัง”
"ขอรับนายท่าน! " บ่าวรับใช้ตอบทันทีและรีบออกไป
จวนตระกูลหลิงบรรยากาศตึงเครียดที่สุดคือเรือนของหลิงจาง
คราวนี้เกือบครึ่งหนึ่งของคนที่ถูกกวาดออกไปคือบ่าวในเรือนของหลิงจาง
บ่าวรับใช้ที่เหลือต่างอยู่ในสภาวะกดดัน
“นายน้อยถ้าเราส่งคนออกไปเยอะ ๆ ไม่ควรนำคนใหม่เข้ามาบ้างหรือ?” เซี่ยเฟิงถามหลิงจาง
“อย่ากังวลไป เรือนนี้ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น เราไม่ต้องการคนจำนวนมาก และเรายังต้องจับตาดูคนอื่น ๆ อีกสักพัก”
หลิงจางตอบอย่างสบาย ๆ
เซี่ยเฟิงตกใจ เขายังคงจะกวาดล้างจวนต่อไปอีกหรือ?
หลังจากพูดแบบนี้หลิงจางก็ไม่พูดอะไรอีกและถามว่า
"อารองกลับมาแล้วหรือ? "
เซี่ยเฟิงตอบว่า
"บ่าวได้ส่งคนไปรอที่ประตูหน้าแล้วขอรับ ถ้ายังไม่กลับมารายงานนายท่านรองก็คงยังไม่กลับมา"
