ตอนที่ 527+528 อารมณ์ดี

ตอนที่ 527 อารมณ์ดี

ผู้พันหลินไปหาลู่ชิงสีทันทีหลังจากได้ยินข่าวลือนั่น ด้วยความที่ลู่ชิงสีหลงใหลเจียงเหยามาก จึงมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง

เขาพบชายคนนั้นที่ตู้ขายของในกองทัพ เขาติดอยู่กับการแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างกับหญิงชราประจำตู้

“ผมมาซื้อน้ำส้มสายชูครับ” ลู่ชิงกล่าวอย่างไม่เป็นทางการ

“คุณเพิ่งซื้อน้ำส้มสายชูขวดสีดำไปหนึ่งขวดแล้วไม่ใช่เหรอ? มาซื้ออีกแล้วเหรอ?” หญิงชราเงยหน้าขึ้นทันที ดูเหมือนจะงงงวยกับการกระทำของลู่ชิงสี อย่างไรก็ตาม เธอก็ยื่นขวดน้ำส้มสายชูสีขาวให้กับเขา

“ภรรยาผมต้องการน้ำส้มสายชูขวดสีขาว ไม่ใช้น้ำส้มสายชูขวดสีดำ” เขากล่าวขณะชำระเงิน

“คุณต้องการอะไรอีกไหม? ในชั่วโมงที่ผ่านมา ฉันเห็นคุณมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว ทำไมไม่ลองนึกดูดี ๆ ว่ายังขาดอะไรอีกไหมเปล่า จะได้ซื้อในคราเดียวไปเลย” คนขายถาม

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้ไกลขนาดนั้น” ลู่ชิงสีตอบ

“ฉันรู้ แต่คุณไม่ได้อยู่ชั้นบนหรอกเหรอร้อยเอกลู่? เดินขึ้นเดินลงบันไดบ่อย ๆ ไม่เหนื่อยหรือไง” หญิงชราพึมพำ

ลู่ชิงสีไม่สนใจเธอ เขาหยิบขวดน้ำส้มสายชูแล้วหันกลับมาเห็นผู้พันหลิน ที่กำลังมองมาที่เขา “ว่าไงครับ?” ลู่ชิงสีถาม

“ไม่มีอะไรหรอก” ผู้พันหลินยิ้ม เมื่อเห็นว่าลู่ชิงสีสบายดี ท่าทางของเขายังคงเป็นเหมือนเดิม

ผู้พันหลินตบไหล่เขาและอธิบายจุดประสงค์ที่เขามา

“ฉันได้ยินว่านายกำลังเสียสติเพราะภรรยาจะกลับไปวันพรุ่งนี้ เลยมาดูเสียหน่อย ก็ดูปกติดีนี่ แม้จะสงสัยก็เถอะว่าทำไมถึงเที่ยวไปทิ้งขยะและร้านขายของชำอยู่ตลอดเวลา? มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

“ผมอารมณ์ดี ก็เท่านั้นแหละ” ลู่ชิงสีโต้กลับและเขย่าขวดน้ำส้มสายชูในมือของเขา เขาคิดถึงเจียงเหยาที่กำลังคิดหาวิธีที่จะแกล้งเขา

สิ่งแรกที่เจียงเหยาทำทุกครั้งที่เขากลับบ้านคือการสังเกต การแสดงออกทางสีหน้าของเขา บางทีอาจจะดูว่าเขาหงุดหงิดและโกรธหรือเปล่า

เมื่อเห็นว่าไม่เป็นไร เธอก็ยิ้มและหาอะไรใหม่ ๆ ให้เขาเอาลงไปทิ้งอีกครั้ง

จากนั้นเธอก็คิดอะไรใหม่ ๆ ได้ คือการให้เขามาที่ร้านขายของชำ เมื่อไม่มีขยะในบ้านแล้ว

ตอนแรกเธอบอกเขาว่าเกลือหมด กลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ เธอจึงลากเขาเข้าไปในครัวและแสดงให้เขาเห็นก่อนจะบอกให้เขาออกจากบ้าน

เขาไม่ต้องการเปิดโปงการแสดงละครเล็ก ๆ ของเธอ เธอไม่ได้ทำอาหารมาสองสามวันแล้ว เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่มีเกลือเหลืออยู่

ในความเป็นจริง เขาซื้อเกลือสองถุงเมื่อไม่กี่วันก่อน อันที่จริงเธอต้องการซ่อนกระเป๋าอีกใบที่ไม่ได้เปิดไว้

ขณะที่เขาก้าวเข้าไปในบ้านพร้อมกับถุงเกลือในมือ เธอก็มองเขาด้วยสีหน้าขุ่นเคืองและบอกว่าเธอลืมบอกให้เขาซื้อซีอิ๊วเข้ามาด้วย

แล้วสิ่งเดียวกันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ตาคราวนี้คือน้ำส้มสายชู

__

ตอนที่ 528 ปล่อยให้คุณไปไม่ได้

ด้วยความรำคาญ เธอทำหน้าบึ้งเมื่อเขากลับมาพร้อมกับขวดน้ำส้มสายชูสีดำในมือ และบอกเขาว่าเธอต้องการน้ำส้มสายชายสีขาวต่างหาก

ลู่ชิงสีไม่ได้โกรธเลย เขารู้ว่าเจียงเหยากำลังทำอะไรอยู่ เธอกลัวว่าจะไม่ได้นอนในคืนนี้ เพราะความไม่รู้จักพอของตัวเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งพรุ่งนี้เธอต้องเดินทาง เขาจะต้องใช้เวลาทั้งคืนกับเธอแน่ เธอต้องการให้เขาใช้พลังงานของเขาจนหมดโดยขอให้เขาทำนั่นทำนี่อย่างไร้เหตุผล โดยหวังว่าเขาจะรู้สึกเหนื่อยล้าในตอนกลางคืน

และยิ่งไปกว่านั้น เธอหวังว่าเขาจะรำคาญและโกรธเธอ ซึ่งเธอจะใช้เป็นข้ออ้างในการเริ่มทะเลาะกับเขาและเพิกเฉยต่อเขาตลอดทั้งคืน

ลู่ชิงสีมองแผนการเล็ก ๆ ของเธอออก

ไม่ว่าเขาจะวิ่งไปรอบ ๆ กองทัพเท่าไหร่ในตอนบ่าย เขาสัญญากับตัวเองว่า เขาจะมอบความรักให้เธอมากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ในคืนนี้

ผู้พันหลินเข้าใจจากคำตอบของลู่ชิงสี ว่าเขาสนุกกับช่วงเวลานี้

เมื่อลู่ชิงสีกลับบ้านพร้อมกับน้ำส้มสายชูสีขาว เจียงเหยาก็หมดความคิดแล้ว ไม่มีอะไรอื่นให้เธอใช้เป็นข้ออ้างในการให้เขาออกไปอีกแล้ว

เธอคิดว่าเขาจะเดินกลับมาด้วยความโกรธ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทำให้ความคาดหวังของเธอแย่ลง

ถ้ามีใครทำแบบเดียวกันกับเธอ เธอคงเอามีดแทงไปที่หัวใจของคนนั้นแน่ ๆ แต่นี่มันอะไรกัน ลู่ชิงสีไม่โกรธด้วยซ้ำ

นี่หมายความว่าเขาจะโกรธก็ต่อเมื่อหึงหวงเจียงเหยาเท่านั้น

นอกจากนั้น อารมณ์ของเขายังอ่อนโยนราวกับดวงอาทิตย์ในฤดูหนาว

อา ความจริงที่แสนหวานแต่น่าเบื่อสุด ๆ

ลู่ชิงสีเป็นคนทำอาหารเย็นอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะกินกันแค่สองคน แต่เขากลับเตรียมอาหารถึงสามจานและซุปอีกหนึ่งชาม

หลังจากทำอาหารมาระยะหนึ่งแล้ว ควบคู่ไปกับการแวะเวียนไปกินที่โรงอาหาร ทักษะการทำอาหารของลู่ชิงสีดีขึ้นมาก

เจียงเหยามักใช้เวลากินเพียงไม่กี่วินาที โดยเฉพาะเมื่อเขาทำอาหารจานโปรดของเธอ

เมื่อลู่ชิงสีออกจากห้องทำงานก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เขาเข้ามาหาเจียงเหยาที่กำลังยุ่งอยู่กับการส่งข้อความทางโทรศัพท์มือถือของเธอ และถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “มีขยะให้ผมเอาไปทิ้งอีกไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของเจียงเหยาก็สั่น จนมือถือตกลงบนพื้น

เขาก้มลงหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา แล้ววางลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วนอนลงบนเตียง ผลักเธอลง เขาหัวเราะข้าง ๆ หูของเธอ “ไม่อย่างนั้น ให้ผมแสดงให้คุณเห็นไหมว่าพลังของผมยังเหลือจากทำนั่นทำนี่ตั้งมากมายให้กับคุณเมื่อตอนบ่าย”

ราวกับถูกฟ้าผ่า เจียงเหยาพูดไม่ออก

เขารู้มาตลอดเลยเหรอ?

“ลู่ชิงสี! สักวันหนึ่งฉันจะฆ่าคุณ” เมื่อเธอรู้ตัวอีกครั้ง เธอคำรามใส่ชายที่พยายามถอดเสื้อของเธอ

เขายิ้มและหยุดมือ เมื่อมองดูเธอ เขาพูดว่า “เป็นพรที่ได้ตายในอ้อมแขนของคุณ”

“ฉันขอล่ะ ฉันเหนื่อยมากเลยนะ คืนนี้คุณให้ฉันพักสักหน่อยไม่ได้เหรอ?” เจียงเหยาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงตัดสินใจขอความเมตตาจากเขา

เขาชอบเธอแบบนี้ ทำตัวอ่อนโยน เธอปลุกความหลงใหลในตัวเขา

“เหยาเหยา...” เขานอนทับเธอและกระซิบข้างหูเธอ เรียกชื่อเล่นของเธอ “พรุ่งนี้คุณก็ไปแล้ว แล้วแบบนี้จะให้ผมปล่อยคุณในคืนนี้ได้อย่างไรล่ะ”