ตอนที่ 20

ตอนที่ 20

การแสดงออกของพวกเขาน่าเกลียดมากสำหรับหลิงจาง

เมื่ออาของเขาเห็นว่าไม่มีใครรบกวนแล้ว จึงหันมาสะสางความอัดอั้นในใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้กับหลานชายของเขา

และถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นถึงสร้างความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้ขนาดนี้

ในที่สุดเถาอี้ก็มา

เถาอี้เป็นลูกชายของเถาเฟิง ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้เถาอี้เผชิญหน้า

“พี่ชายสิ่งที่ท่านทำในวันนี้เป็นที่น่าพอใจอย่างแท้จริง คนอย่างเจียหยวนหลิงที่ไม่มีความรู้สึกละอายและใช้วิธีนอกรีตเพื่อใส่ร้ายคนอื่น ทั้งยังหยิ่งยโส อย่างเขาน่ะควรถูกส่งไปยังนรก” เถาอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลิงจางปฏิบัติต่อเถาอี้ดีขึ้นเล็กน้อยและวันนี้เถาอี้ก็ช่วยเขาได้มาก

“เรื่องของวันนี้ยังคงต้องขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่านไม่เช่นนั้นตระกูลหลิงของข้าจะไม่สามารถแสวงหาความยุติธรรมได้อย่างราบรื่น”

“เมื่อเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นภายใต้การปกครองของบิดาข้า ด้วยฐานะของเขา เขาจะต้องเข้าไปยุ่งอย่างแน่นอนส่วนข้านั้นมันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยและข้าก็ไม่ชอบเจียหยวนหลิงจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่า ตระกูลเจียเคยเชิญข้าหลายครั้งก่อนหน้านี้ วันนี้บิดาของข้าและข้าอาจจะไม่ได้ไปที่จวนตระกูลเจียในฐานะแขก”

“โชคดีที่ใต้เท้าเถาไปที่นั่น พอเกิดเรื่องขึ้น จึงช่วยข้าได้มาก” หลิงจางกล่าวด้วยความโล่งใจ

“ข้าบอกไปแล้วว่าไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้ ไม่มีใครเต็มใจที่จะพลาดโอกาสแห่งความสุขของวันนี้อย่างไรก็ตาม…ท่านต้องระวังจางชง เขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเฉยๆ แน่ ท่านมอบใบหน้าที่ยอดเยี่ยมแก่เขาในวันนี้ เขาจะคิดหาวิธีการ และกลับมาจัดการท่านอย่างแน่นอน” เถาvuhกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

หลิงจางก็เริ่มจริงจัง "ข้ารู้ข้าได้เตรียมการไว้ในใจแล้ว เจียหยวนหลิงกล่าวว่าตระกูลหลิงของข้าขวางทางของเขา ตระกูลเจียและจางชงสนิทกันมากและข้ารู้อยู่แล้วว่าตระกูลหลิงของเราจะมีศัตรูเพิ่มขึ้นมาอีกฝ่าย

ถ้าวันนี้ข้าถูกใส่ร้ายและตัดสินโทษจริงๆ เจ้าคงนึกออก”

"เป็นเรื่องดีที่พวกท่านเตรียมตัวทัน ... อำนาจของแม่ทัพทัพหน้ามีมากเกินไปแม้แต่บิดาของข้าก็ไม่สามารถจัดการจางชงได้" เถาอี้กล่าว

แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ถูกเปิดเผยออกไป แต่ทุกคนก็ตระหนักดีว่าเถายี่หมายถึงอะไรโดยการพูดอย่างตรงไปตรงมา

"ข้าจะให้มันเป็นไปตามกฎหมาย "

ตัดสินใจที่จะทำตามสิ่งที่ เถาอี้ได้กล่าว

เถาอี้ส่ายหัว

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากพูด แต่ท่านก็รู้ ว่าโจรรอบ ๆ ตันหยางนั้นอันตรายเกินไป เฮ้อ ข้าจะไม่พูดอีกแล้ว ข้าเชื่อว่าท่านก็เข้าใจเช่นกัน "

เถาอี้แสร้งถอนหายใจ

ความคิดของหลิงจางแล่นพล่านและเขาถอนหายใจ

"หากฮ่องเต้รับสั่งให้ส่งกองกำลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ไปกำจัดโจรรอบ ๆ ตันหยางได้นั่นก็จะเป็นการดี"

เถาอี้หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

"ข้ากลัวว่านอกจากแม่ทัพใหญ่อวี้เหวินแล้วจะไม่มีใครในราชสำนักยินดีที่จะยอมรับปัญหานี้"

แม่ทัพอวี้เหวิน?

หลิงจางขมวดคิ้วอย่างลับๆ ความคิดของเขาเปลี่ยนจากเรื่องหลักๆ ไปยังเรื่องรอง

"แม่ทัพอวี้เหวิน? "

"ใช่ท่าน ... " ท่านรู้จักตระกูลอวี้เหวินไหม? "เถาอี้ถาม

หลิงจางพยักหน้าและมีแสงเย็นวาบในส่วนลึกของดวงตาของเขา

"ข้ารู้"

เขารู้ดีอยู่แล้ว!

"แม่ทัพอวี้ เป็นแบบอย่างของคนเมืองหลวงไม่ใช่ไม่ใช่แค่เมืองหลวงแต่เป็นแบบอย่างของคนทั้งหมดในต้าเยว่ในช่วงเวลาสั้น ๆ สิบปีไม่เพียงแต่เขาเปลี่ยนขุมอำนาจของต้าเยว่โดยสิ้นเชิงเขายังเป็นที่เกรงขามของศัตรูอีกด้วย แคว้นอื่นๆ จะยอมขูดเนื้อเถือหนังตัวเอง ยกดินแดนหลายที่เพื่อจะรักาสันติภาพแคว้นตนเอง ข้าพูดสั้น ๆ ไม่มีอะไรที่ไม่สามารถทำได้ถ้าเป็นแม่ทัพอวี้เหวิน ข้าได้ยินมาว่าในช่วงสงครามกับแคว้นอันฮุ่ยนี้ ต้าเยว่ของเราก้าวหน้าด้วยวิญญาณชั้นสูง แน่นอนคราวนี้น่าจะมีข่าวดีเกี่ยวกับชัยชนะของสงครามที่แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง "

ยิ่งเถาอี้พูดมากเท่าไหร่ดวงตาของเขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้นและเขาก็สูญเสียความสงบจากเมื่อก่อน

สิ่งที่เขาไม่ได้สังเกตก็คือการแสดงออกของหลิงจางนั้นค่อนข้างสงบมาโดยตลอดและท่ามกลางความสงบก็ยังไม่มีความเฉยเมยแม้แต่น้อย

"เป็นอย่างนั้นหรือ ฟังดูน่าประทับใจทีเดียว"

หลิงจางกล่าวครึ่งใจ

คราวนั้นตระกูลอวี้เหวิน ได้ส่งใบยกเลิกการแต่งงานมาทันทีเมื่อเธอทราบข่าวในตันหยางและกลัวว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้จึงได้ป่าวประกาศออกไปบนท้องถนนของตันหยาง ตระกูลหลิงไม่เพียงแต่พูดถึงเรื่องนี้ แต่ยังสูญเสียโอกาสที่จะพลิกสถานการณ์โดยสิ้นเชิง!

ในเวลานั้นคนที่มายุติการหมั้นเป็นเพียงบ่าวรับใช้ไม่กี่คนของตระกูลอวี้เหวิน บ่าวรับใช้เหล่านั้นมีใบหน้าที่เย่อหยิ่งและน้ำเสียงเยาะเย้ย มองตระกูลหลิงราวกับกำลังมองดูสิ่งสกปรกบางอย่าง