STBI : ตอนที่ 5 พูดคุย
เวลาผ่านไปหน่อยกว่าครึ่งน้ำชา
ทันใดนั้นชายวัยกลางคนที่มีร่างกายกำยำก็เดินเข้ามาพร้อมกับคนหนุ่มสาวสองสามคน
เมื่อเห็นว่า ไป๋ตงหลิน กำลังชิมชา หยวนเถา ก็รู้สึกว่าดวงตาของเขากำลังเป็นประกาย ช่างเป็นบุรุษหนุ่มที่สง่างามและหล่อเหลาอะไรเช่นนี้!
เขาได้ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและป้องหมัดทั้งสองขึ้นแล้วพูดว่า :
“ข้าน้อย หยวนเถา ผู้ดูแลหอฝึกยุทธ์จูซือ แห่งนี้ ไม่ทราบว่าคุณชายจะให้ข้าเรียกท่านว่าอย่างไร?”
ไป๋ตงหลิน ได้ลุกขึ้นและคำนับพร้อมกับกล่าวตอบอย่างสุภาพ :
“ปรมาจารย์หยวนเถา สุภาพเกินไปแล้ว ผู้เยาว์แซ่หลิง ผู้เยาว์ได้ยินชื่อเสียงของท่านและหอฝึกยุทธ์จูซือมาเป็นเวลานาน เลยตั้งใจมาที่นี่เพื่อเรียนรู้วรยุทธ์ต่อสู้พื้นฐาน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายตัดสินใจได้ถูกแล้ว หอฝึกยุทธ์จูซือของเรา เหมาะสำหรับการเรียนรู้วรยุทธ์ต่อสู้พื้นฐานเป็นอย่างมาก”
“แม้ว่าหอฝึกยุทธ์จูซือของเรา จะไม่มีวรยุทธ์ต่อสู้ขั้นสูง แต่ในบรรดาวรยุทธ์ต่อสู้พื้นฐานนั้น นับว่าเป็นหนึ่งในสถานที่เก็บรวบรวมที่ดีที่สุดในไป่เฉิง”
เมื่อพูดถึงวรยุทธ์ต่อสู้ขั้นพื้นฐาน หยวนเถา ดูมั่นใจเป็นอย่างมาก ในฐานะที่เป็นผู้ดูแลหอฝึกยุทธ์จูซือ ซึ่งเป็นหนึ่งในสถานที่เก็บรวบรวมวรยุทธ์พื้นฐานจำนวนมากเอาไว้ และ มีชื่อเสียง ในหยุนโจว
พวกเขาเป็นรองจากนิกายใน เจียงหู ที่มีชื่อเสียง ไม่กี่แห่ง และ ตระกูลไป๋ นั่นเป็นเหตุผลที่ ไป๋ตงหลิน เลือกพวกเขา
ไป๋ตงหลิน ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ และ หยิบธนบัตรเงินจำนวนมากออกวางบนโต๊ะโดยตรงพร้อมกับมองไปที่หยวนเถาแล้วพูดว่า:
“ปรมาจารย์หยวนเถา นี่คือเงิน 5,000 ตำลึง ข้ามีเพียงคำขอเดียวเท่านั้น คือต้องการให้ท่านช่วยสอนวรยุทธ์พื้นฐานให้กับข้าภายใน 1 เดือน”
ท่าทางของ หยวนเถา ได้ขยับ เขาไม่คิดเลยว่า นายน้อย คนนี้ จะมีความกล้าหาญและสุภาพถึงเพียงนี้
คนธรรมดาเลือกที่เลือกจะฝึกฝนวรยุทธ์ต่อสู้ พวกเขามักจะมองหาวรยุทธ์ต่อสู้พื้นฐานธรรมดา ที่มีมูลค่า 50 ตำลึง
ทว่า ท้ายที่สุดแล้ว วรยุทธ์ต่อสู้พื้นฐานเหล่านั้น ก็ไม่ได้มีค่าอะไร ที่แพงกว่านั้นก็คือสูตรยาลับและโอสถที่เข้าคู่กัน
แต่นายน้อยคนนี้กลับควักเงิน 5,000 ตำลึงออกมาอย่างง่ายดาย อีกอย่างจะต้องรู้ว่า สิ่งนี้หากใช้จ่ายโดยครอบครัวธรรมดา มันสามารถ ใช้ได้ถึงหลายชั่วรุ่น หรือ กระทั่ง 1,000 ปี เลยทีเดียว
ดังนั้น เหล่า พนักงานที่อยู่ด้านหลังของ หยวนเถา ต่างมองไปที่ ธนบัตรบนโต๊ะด้วยความอิจฉา นี่หรือคือความมั่งคั่งของคนรวย?
“นายน้อยช่างเป็นคนที่ตรงไปตรงมาเสียจริง”
“เช่นนั้น ข้า หยวนเถา จะสอนวรยุทธ์พื้นฐานให้กับท่านเป็นการส่วนตัวใน 1 เดือนนี้ และ ทำให้ นายน้อยเรียนรู้วรยุทธ์พื้นฐานทั้งหมดที่มีในหอฝึกยุทธ์จูซือ”
เงินสามารถขับเคลื่อนจิตใจได้ ถ้าคุณมีเงิน ก็สามารถทำอะไรที่ต้องการได้ แน่นอนว่า หยวนเถา ก็มีความสุขมากเช่นเดียวกัน
แม้ว่าธุรกิจของตระกูลของเขาจะยิ่งใหญ่ และ มีคนหลายพันคนร่วมแสดงความยินดีกับเขา แต่เขาก็ไม่ได้มีเงินมากเกินไป
โดยปกติแล้ว เขามักจะถ่ายทอดวรยุทธ์ให้กับศิษย์ของตัวเองไม่กี่คน ในฐานะคนกลาง เขาก็ไม่ได้เข้าพรรคเข้าพวกกับใคร และ ในยามอารมณ์ดี เขาก็มักจะพาทุกคนไปออกกำลังกายในตอนเช้า
เงิน 5,000 ตำลึงนี้ ถือว่ามีค่าสำหรับเขาอย่างมาก และ มันเป็นเพียงแค่การสอนวรยุทธ์พื้นฐานเพียงเท่านั้น
หลังจากพูดจบ หยวนเถา ก็เก็บเงินแและออกใบเสร็จ หลังจาก ให้เหล่าศิษย์ของเขา ไปรอกันที่หน้าที่พัก เขาก็พา ไป๋ตงหลิน ไปที่สวนหลังบ้าน และ แนะนำ หอฝึกยุทธ์จูซือ เป็นการส่วนตัว
ปรากฏว่า เขาไม่เพียงแต่เปิดหอฝึกยุทธ์จูซือแบบธรรมดาเท่านั้น เขายังเปิดพวกบริการคุ้มกัน และ เก็บค่าธรรมเนียมในการคุ้มครองสถานที่
ไป๋ตงหลิน ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เขามาที่นี่เพื่อเรียนวรยุทธ์ต่อสู้เท่านั้น
ในสวนหลังบ้าน หยวนเถา ได้หยิบ ตำราออกมา 2-3 เล่ม ภาพวาด และ หุ่นไม้จำลองแบบ 1 ต่อ 1
“นายน้อยหลิง ในเมื่อท่านไม่มีความรู้เกี่ยวกับวรยุทธ์พื้นฐานเลย เรามาเริ่มด้วยการฝังเข็มที่เป็นเรื่องพื้นฐานที่สุดในร่างกายมนุษย์กันก่อนดีกว่า นี่คือ 8 ช่องทางของเส้นลมปราณ”
หยวนเถา ได้กระจายภาพวาด มันเป็นภาพร่างมนุษย์จำนวนมากภายในนั้น และ ทำเครื่องหมายที่หนาแน่น ด้วยข้อความ และ เส้นแปลก ๆ 8 จุดชีพจร จุดฝังเข็ม เส้นเอ็น กล้ามเนื้อโครงร่าง อวัยวะภายใน และ อื่น ๆ
ไป๋ตงหลิน รู้สึกเปิดหูเปิดตา เขาไม่ได้คาดหวังเลยว่าในโลกนี้ จะสามารถมองเห็น อวัยวะภายในได้ทะลุปรุโปร่งขนาดนี้
หยวนเถา ได้วาดภาพ และ จับคู่กับหุ่นไม้ พร้อมกับ อธิบายอย่างจริงจัง
ในบางครั้ง เขาก็ขยับมือและชี้ตำแหน่งให้ ไป๋ตงหลิน เข้าใจได้ง่ายมากขึ้น
ในขณะที่ หยวนเถา พูดอย่างระวัง ไป๋ตงหลิน ก็พยายามศึกษาอย่างจริงจัง เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนพวกเขาได้พักทานอาหารกลางวันในหอฝึกยุทธ์จูซือ และ เรียนรู้ต่อในช่วงบ่าย
จนกระทั่งคนรับใช้ในห้องฝึกยุทธ์ ก็ได้เข้ามาจุดตะเกียงน้ำมันในตอนกลางคืน
“ท่านอาจารย์ วันนี้ก็มืดค่ำแล้ว ไว้มาต่อ พรุ่งนี้เถอะ!”
หยวนเถา ได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้า และพยักหน้า :
“นายน้อยสามารถเข้าใจและควบคุมมันได้อย่างรวดเร็ว คาดว่าภายใน 2-3 วัน ท่านน่าจะเข้าใจคุณลักษณะส่วนต่าง ๆ ของร่างกายมนุษย์ได้ทั้งหมด หลังจากนั้นท่านก็จะเริ่มฝึกฝนวรยุทธ์ได้”
หลังจากกล่าวอำลา หยวนเถา ก่อนออกเดินทาง อีกฝ่าย ก็นำตำราความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับวรยุทธ์มาให้เขา ไว้ให้เขาอ่านศึกษาเพิ่มเติม
หลังจากออกจากกห้องฝึกยุทธ์ เขาก็เหลือบมองดู เป็นไปตามที่คาดไว้ มีรถม้าจอดอยู่ไม่ไกล
“นายน้อยสิบสาม นายหญิง ได้ขอให้บ่าวมารับท่านไปที่ ตำหนักจื่อหยุน เพื่อร่วมรับประทานอาหารเย็น”
หลังจาก ไป๋ตงหลิน เข้าไปในรถม้า บ่าวรับใช้ ก็กล่าวพูดออกมา
“ข้าเข้าใจแล้ว ออกเดินทางเถอะ”
ทั้งหมดนี้อยู่ในการคาดการณ์ของเขา อย่าได้คิดดูถูก นายหญิง เป็นอันขาด แม้ว่านางจะใช้เวลาส่วนใหญ่ ในตำหนักจื่อหยุน แต่ เรื่องทั้งหมดของตระกูลไป๋ หรือ กระทั่ง ไป่เฉิง แห่งนี้ ก็แทบจะไม่มีอะไรหลบซ่อนไปจากสายตาของนางได้
หากบอกว่าแม่ทัพไป๋หลี่ คือแม่ทัพ ที่คุมค่ายทหารทางตอนใต้ นายหญิง คนนี้ก็คือหูตาบนท้องฟ้าของไป่เฉิง
แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ความตั้งใจดั้งเดิมของ ตระกูลไป๋ ก็เพื่อลูกหลานของพวกเขาเช่นเดียวกัน พวกเขาไม่ต้องการให้คนหนุ่มสาว เร่งรีบที่จะประสบความสำเร็จ เพราะมันจะเป็นการเสียสุขภาพ
แต่ ไป๋ตงหลิน ไม่ต้องการเช่นนั้น เขามีเป้าหมายของตัวเอง เป้าหมายที่จะแข็งแกร่งขึ้น ตราบใดที่เขาแข็งแกร่งขึ้น เขาก็มีโอกาสที่จะกำหนดชะตาชีวิตของตัวเอง
และจะไม่มีใครมาหยุดยั้งตัวเขาได้ นี่คือความเชื่อมั่นสูงสุดของเขา
รถม้าได้วิ่งไปถึง ตำหนักจื่อหยุน ในระยะเวลาอันสั้น
เขาได้เดินตรงไปที่ห้องโถงใหญ่ ซึ่ง นายหญิงหลี่อี้ชิว ก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะทานอาหารแล้ว บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารที่เขาชอบกิน และ อาหารจานหนึ่งก็มีมูลค่ามากกว่า 100 ตำลึง
“ลูกขอถวายคำนับ ท่านแม่!”
“เอาล่ะมานั่งลงเถอะ ข้าได้ให้ครัวทำอาหารจานโปรดให้เจ้า เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองกับการเรียนจบจากสำนึกศึกษา”
หลี่อี้ชิว ได้ดึงเขาไปที่ด้านข้างและนั่งลง พร้อมกับยิ้มออกมา“ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าเริ่มสนใจพวกวรยุทธ์ต่อสู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เหตุใด ทุกคนจากตระกูลไป๋ ถึงหมกมุ่นกับพวกมันนักนะ!”
“ท่านแม่ การฝึกฝนวรยุทธ์ต่อสู้ สามารถเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแกร่งได้ และ มีเพียงแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ที่จะสามารถกำหนดชะตากรรมของตัวเองได้”
หลี่อี้ชิว ได้นิ่งเงียบไป และ มองดูดวงตาที่ซับซ้อนของเขา
“เจ้านี่นะ นับวันเจ้าก็ยิ่งเหมือนกับพี่รองของเจ้าเข้าไปใหญ่!”
“เอาล่ะ รีบทานข้าวเถอะ อาหารเย็นหมดแล้ว”
หลี่อี้ชิว ได้คีบผักให้เขาและถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ
“การฝึกวรยุทธ์ทั่วไปก็คือการฝึกฝนร่างกายและพลังปราณ หากกระดูกและเส้นชีพจรในร่างยังไม่พัฒนาเต็มที่ก่อนอายุ 16 ปี การฝึกฝน ด้วยตัวเองก็ไร้ความหมาย และ ผลกระทบที่ตามมาภายหลังก็จะสาหัสเป็นอย่างมาก”
“นี่คือกฏของตระกูลไป๋ ซึ่ง แม่ก็ไม่อาจละเมิดมันได้ อารามอู่ ของตระกูล ไป๋ เองก็ได้รับการคุ้มกันจากเหล่าผู้อาวุโสในตระกูลเช่นกัน…”
เมื่อมาถึงจุดนี้ หลี่อี้ชิว ก็หยุด ดูเหมือนว่า นางไม่ต้องการให้ ไป๋ตงหลิน ทิ้งนางไปเหมือนกับบุตรคนที่สองของนาง
แม้ว่าการฝึกฝนวรยุทธ์จะมีคำว่า ‘พรสวรรค์’ เข้ามาเกี่ยวด้วย
หรือการพยายามอย่างหนักก็สามารถช่วยเหลือในเรื่องการฝึกได้
เพียงแต่ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีความสามารถเหมือนกับบุตรคนที่สองของเธอ มนุษย์ปุถุชนธรรมดา ไม่อาจก้าวเข้าสู่โลกนั้นได้
ดังนั้น ดวงตาของ หลี่อี้ชิว จึงว่างเปล่า ราวกับว่านางเล็งเห็นตัวเองในวัยเด็กอีกครั้งเมื่อต้องสูญเสียโอกาสที่จะสัมผัสกับโลกนั้น
ไป๋ตงหลิน ไม่ได้สังเกตุรูปลักษณ์ของนางเลย เขาได้กินอาหารเย็น และ กล่าวพูดออกมาอย่างมั่นคง:
“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้ารู้ว่าท่านต้องการจะสื่ออะไร ดังนั้นข้าจะไม่ทำอะไรเกินตัวจนกว่าพี่รองจะกลับมา ดังนั้น ท่านไม่ต้องห้ามข้าแล้ว”
หลี่อี้ชิว ได้นิ่งเงียบ บางทีนี่อาจจะเป็นความภาคภูมิใจของผู้ชาย ก็เป็นได้
แต่ถึงอย่างไร เขาก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี เขายังไม่เข้าใจความแตกต่างของ โลกปุถุชน กับ โลกอมตะ สิ่งนี้ไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้เพียงเพราะอาศัยความพยายามอย่างหนักเพียงอย่างเดียว
ระหว่างการรับประทานอาหารและพูดคุย ไป๋ตงหลิน ได้เกลี่ยกล่อมให้ ป้าของเขา ปล่อยเขาทำตามใจตัวเอง
ซึ่ง ป้าของเขาก็เห็นด้วย แต่มีข้อแม้ก็คือ ห้ามให้ตัวเอง ได้รับบาดเจ็บ ซึ่ง ไป๋ตงหลิน ก็ตอบตกลง
หลังกลับไปที่ ตำหนักฉิงโหยว เขาก็จุดตะเกียงน้ำมัน
ไป๋ตงหลินได้ถือตำรา ‘วรยุทธ์พื้นฐาน’ ในมือขวา และ มีดสั้นในมือซ้าย ขณะที่อ่านตำรา เขาก็แทงตัวเองที่ต้นขา
หลังจากครบร้อยครั้ง เขาก็หยุด วางตำรา และ กระโดดโลดเต้น
“หวังว่าฉันคงไม่เสพติดการเป็นโรคทำร้ายตัวเองหรอกนะ!”
เขารู้สึกกังวลในเรื่องนี้มาก?
ทว่าจะทำยังไงได้ ในเมื่อความสามารถของเขามันเป็นแบบนี้
“แม้ว่าร่างกายจะไม่แข็งแกร่งขึ้น แต่ความอดทนต่อความเจ็บปวดก็เพิ่มขึ้น! หรือว่าสิ่งนี้ช่วยเพิ่มพลังใจให้กับฉัน?”
ความเจ็บปวดสามารถช่วยเพิ่มพลังใจได้ การค้นพบครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมาก แน่นอนว่ายิ่งพลังใจแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
หลังจาก อ่านนิยายมานานกว่า 10 ปี มีพระเอกคนไหนบ้างที่ไม่มีพลังใจแข็งแกร่ง?
อย่างน้อยเมื่อมีการตัดสินบางอย่างที่ไม่เป็นที่รู้จัก การตัดสินใจก็จะไม่ล้มเหลว!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ไป๋ตงหลิน ก็แทงตัวเองสองครั้งด้วยความตื่นเต้น แม้พัฒนาการจะน้อยมาก แต่ด้วยความสามารถและลักษณะเฉพาะของเขา เขาจะต้องมองหาความขมขื่นในอนาคตอย่างเลี่ยงไม่ได้
รวมถึงความมุ่งมั่นที่มีต่อความคาดหวังในอนาคตด้วย!
