บทที่ 37 นักพรตผู้ไร้ยางอาย สถานบูชาหมื่นมังกร❗️ 

เมืองเชิ่งหยาง ภายในอาณาเขตหลายพันลี้โดยรอบเปี่ยมไปด้วยผู้คน และมีเผ่าพันธุ์มนุษย์รวมตัวกันถึงหลายแสนคน

ฉินมู่พรางกระแสพลังของเขาแต่ไม่ได้ซ่อนร่างกาย และเดินอย่างสบายๆ ไปที่ประตูเมืองเชิ่งหยาง

ตอนนี้ แม้ว่าเมืองเชิ่งหยางจะกลายเป็นศูนย์กลางของสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในแดนร้างตะวันออก แต่ประตูเมืองก็เปิดกว้างและไร้ซึ่งทหารยามใดๆ เฝ้าประตูอยู่แม้แต่คนเดียว

ประตูเมืองถูกเปิดทิ้งไว้ ปล่อยให้เผ่าพันธุ์มนุษย์ไปมาอย่างอิสระ

อย่างไรก็ตาม เป็นที่เข้าใจกันดีว่ามหาอำนาจเผ่าพันธุ์มนุษย์แห่งแดนร้างตะวันออกจากหลายฝ่ายมารวมตัวกันอยู่ที่นี่

แล้วจะมีใครกันที่ไม่ลืมหูลืมตากระโจนออกมาสร้างปัญหาในช่วงเวลาเช่นนี้❓

เกรงว่าคนๆ นั้นจะถูกสังหารทันทีที่ปรากฏตัว

ดังนั้น นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมถึงไม่มีทหารยามอยู่หน้าประตูเมืองเชิ่งหยาง

ฉินมู่ก้าวไปข้างหน้า เขากำลังจะผ่านประตูเข้าสู่ในเมืองแต่ก็หยุดลงในทันใด

เขามองไปด้านข้างด้วยความสนใจ ดูเหมือนว่าจะพบบางสิ่งที่น่าสนใจ

สิ่งที่เห็นคือนักพรตเฒ่าในชุดพรตกำลังดึงมือผู้ฝึกยุทธ์หนุ่มที่กำลังจะเข้าไปในเมือง เหมือนกำลังชักชวนอะไรบางอย่าง

ในมือของนักพรตเฒ่ามีม้วนคัมภีร์โบราณอยู่ ระหว่างที่เขาพูดก็ชี้ไปที่ม้วนคัมภีร์โบราณ

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ฝึกยุทธ์หนุ่มก็โอนเอนไปภายใต้การโน้มน้าวของนักพรตเฒ่า

ผู้ฝึกยุทธ์หนุ่มหยิบหินต้นกำเนิดขั้นสูงออกมาสองสามชิ้นออกมาพร้อมด้วยร่องรอยของความเจ็บปวดในดวงตาของเขา

แต่สุดท้ายเขาก็กัดฟันแลกเอาม้วนคัมภีร์โบราณจากมือของนักพรตเฒ่าและรีบจากไป

ฉินมู่ดูพลางขบขันอยู่ในใจ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้สัมผัสวิญญาณเข้าตรวจสอบสิ่งที่ทั้งสองพูด

แต่สัญชาตญาณของเขากำลังบอกว่านักพรตเฒ่าผู้นี้คงไม่ใช่ 'นกที่ดี'

และเมื่อฉินมู่เปิดเนตรอมตะและมองไปที่นักพรตเฒ่า สิ่งที่เห็นกลับยิ่งทำให้เขาประหลาดใจมากขึ้น

นักพรตอะไรกัน❓เห็นได้ชัดว่าต้มตุ๋น❗️

ภายใต้เนตรอมตะ ไม่มีสิ่งใดถูกซ่อนได้

ภาพของนักพรตเฒ่าร่างผอมได้หายไป และถูกแทนที่ด้วยนักพรตวัยกลางคนที่มีร่างใหญ่เอวกลม

สีหน้าของเขาสะท้อนรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ออกมา

นักพรตเฒ่าผู้นี้แท้จริงแล้วเป็นนักพรตวัยกลางคนที่ปลอมตัวด้วยวิชาเปลี่ยนฟ้าแปลงดิน

ถ้าฉินมู่ไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเนตรอมตะ เกรงว่าเขาก็คงถูกอีกฝ่ายหลอกลวงเป็นแน่ ซึ่งนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าวิชาเปลี่ยนฟ้าแปลงดินของนักพรตวัยกลางคนนั้นช่างน่าอัศจรรย์เพียงใด

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่กงการอะไรของเขา ฉินมู่จึงไม่สนใจ เขาจึงหันกลับไปและเตรียมที่จะเข้าเมือง

คาดไม่ถึงว่าเขาเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวแล้วก็ต้องหยุดลง

เพราะนักพรตเฒ่าผู้ใจดียืนอยู่ตรงหน้าเขา มองดูฉินมู่ด้วยสายตาอันสงบสุข

"สวรรค์ทรงโปรด❗️พ่อหนุ่ม ช้าก่อน"

นักพรตเฒ่าร้องออกมา จากนั้นเขาก็พูดอย่างลึกลับ

"นักพรตต้วนหยุนเซิงผู้นี้ พเนจรร่อนเร่ไร้ราก

นักพรตผู้นี้ค้นหาทั่วหล้า แสวงหาผู้มีวาสนา ไม่คิดว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

นักพรตผู้นี้ได้อ่านดวงชะตาเมื่อคืนนี้ วันนี้เขาจะพบกับผู้มีวาสนา

เมื่อเห็นสหายน้อยในวันนี้ ก็รู้สึกได้ทันที ว่าสหายน้อยนี่แหละคือผู้มีวาสนา"

เสียงของนักพรตเฒ่านั้นทั้งน่าพิศวงและลึกลับ ราวกับมีพลังวิเศษบางอย่าง

ฉินมู่หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ชายผู้นี้คิดจะหลอกลวงเขาจริงงั้นรึ❓

ใช่แล้ว นักพรตเฒ่าผู้นี้ที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าฉินมู่ก็คือนักพรตวัยกลางคนที่ปลอมเป็นนักพรตเฒ่าอีกคนก่อนหน้านี้❗️

เขาเพิ่งหายเข้าไปในฝูงชนและเปลี่ยนภาพลักษณ์ของตัวเอง และตอนนี้เขาก็กลับออกมา 'หาเหยื่อ' อีกครั้ง

ฉินมู่พูดไม่อะไร เพียงแค่ยิ้มและมองหน้าเพื่อดูว่าเขาจะพูดอะไรออกมา

แม้เห็นว่าฉินมู่ไม่แสดงอาการใดๆ ต้วนหยุนเชิงก็ไม่ได้ท้อแท้ เขาได้เห็นสถานการณ์เช่นนี้มามากในทุกๆ วันนี้

แต่สุดท้ายจะเกิดอะไรขึ้นน่ะรึ❓ สุดท้ายพวกเขาก็ถูกหลอกทีละคน และได้แต่ดื่มน้ำล้างเท้าของเขา หึหึ❗️

"สหายน้อย นักพรตผู้นี้รู้ว่าในใจของเจ้ามีข้อสงสัย แต่ไม่เป็นไร นักพรตผู้นี้จะอธิบายให้เจ้าฟัง"

ขณะที่ต้วนหยุนเชิงกล่าวเช่นนี้ เขาก็เหลือบมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังเมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดให้ความสนใจ เขาก็ดึงเอา 'ม้วนคัมภีร์โบราณ' ออกจากแขนเสื้อของเขาด้วยความ ‘ระมัดระวัง’ อย่างที่สุด

เขานำฉินมู่ไปยังสถานที่ซึ่งไร้ผู้คน จากนั้นเขาก็เปิดม้วนคัมภีร์โบราณอย่างระมัดระวังและแสดงเนื้อหาของม้วนคัมภีร์โบราณต่อหน้าฉินมู่

ฉินมู่จ้องมองอย่างจริงจัง ม้วนคัมภีร์โบราณนั้นเรียบง่ายมันมีรายละเอียดของภูมิประเทศของภูเขาและแม่น้ำ ตลอดจนสัญลักษณ์พิเศษบางอย่าง

มันดูเหมือนกับ...แผนที่ขุมทรัพย์❓

"สหายน้อย รู้รึไม่ว่าม้วนคัมภีร์โบราณนี้บันทึกอะไรเอาไว้❓"

ต้วนหยุนเชิงกล่าวอย่างลึกลับ

"นักพรตผู้นี้จะบอกเจ้าเอง สิ่งที่ม้วนคัมภีร์โบราณนี้บันทึกไว้คือโชคลาภ โชคลาภอันมหาศาล❗️"

"บอกตามตรง ม้วนคัมภีร์โบราณนี้ได้มาจากนักพรตผู้มีประสบการณ์ซึ่งกำลังจะสิ้นลม”

“ข้าเองก็อยากจะไขความลับของม้วนคัมภีร์โบราณนี้และรับโชคลาภนั้นด้วยตนเอง แต่สุดท้ายเมื่อไปถึงที่ซึ่งม้วนคัมภีร์โบราณบันทึกไว้และสอดส่องจากระยะไกล หัวใจของข้าก็เปี่ยมไปด้วยสัญญาณเตือน”

“นักพรตผู้นี้เกรงว่าโอกาสนี้จะไม่ใช่ของเขา ถ้าฝืนไปจะเป็นอันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน”

“แต่ตลอดเวลามานี้ นักพรตผู้นี้ไม่เคยหยุดที่จะศึกษาม้วนคัมภีร์โบราณนี้”

“เจ้าเห็นรึไม่ว่า ขุนเขาและสายน้ำที่บันทึกไว้บนม้วนคัมภีร์โบราณนี้ดูเหมือนกับมังกรที่นอนราบอยู่❓”

“ลองดูอีกครั้ง ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ใจกลางม้วนคัมภีร์โบราณ ภูเขาและสายน้ำนับพัน ทั้งหมดล้วนมาบรรจบกันที่นี่และก่อตัวเป็นภาพของมังกรนับพันที่ร่วมกันสักการะ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ตรงกลางนี้เป็นโอกาสที่ถูกซ่อนเร้นอย่างแน่นอน…”

“นอกจากนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน มีผู้สูงส่งได้ปรากฏตัวขึ้นและทำให้ผู้คนชาวตะวันออกตกตะลึง เจ้ารู้รึไม่ว่าผู้สูงส่งนั้นไปที่ใดกัน❓”

“ข้าจะบอกให้ว่า เขาไปยังสถานบูชาหมื่นมังกรนี้❗️”

“ในวันนั้น นักพรตผู้นี้ได้เฝ้าสังเกตจากระยะไกล และได้เห็นร่างที่มีความกดดันอย่างไร้ที่สุดลงมาจากฟากฟ้าแล้วก้าวเข้าไปภายในภูเขาศักดิ์สิทธิ์สถานบูชาหมื่นมังกรนี้...”

ปากของต้วนหยุนเชิงนั้นไม่หยุดหย่อน เขาพูดอย่างไหลลื่น

จากภาพทั่วไปของภูเขาและแม่น้ำ ก็ได้โยงไปจนถึงกายาจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้ปรากฏตัวเมื่อไม่กี่วันก่อน

ทุกประโยคดูสมเหตุสมผลไม่เหมือนเป็นเรื่องลวงหลอก

แม้กระทั่งฉินมู่ก็ถอนหายใจ

ชายผู้นี้มีพรสวรรค์ในการโกหกจริงๆ แต่งเรื่องโกหกจนไม่น่าแปลกใจที่ผู้ฝึกยุทธ์หนุ่มเมื่อครู่นี้คล้อยตาม

เกรงว่าเขาก็คงถูกชายผู้นี้เกลี้ยกล่อมด้วย

แต่...

ฉินมู่มองไปที่ม้วนคัมภีร์โบราณเบื้องหน้าและไตร่ตรองอย่างรอบคอบ

ถึงนักพรตผู้นี้จะหลอกลวง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เป็นเท็จ

ภูเขาและแม่น้ำที่บันทึกไว้ในม้วนคัมภีร์โบราณ ราวกับมีพลังแห่งฟ้าดินซ่อนอยู่ในนั้น

หากมีสถานที่ดังกล่าวมีอยู่จริง อาจจะเป็นสถานที่อันเหมาะสมสำหรับดินแดนลับแห่งต่อไปไม่ใช่หรอกรึ❓