ตอนที่ 13

ที่ชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือกองทัพของต้าเยว่เพิ่งกลับมา

"ท่านแม่ทัพ ท่านจะกลับไปรายงานการเดินทางครั้งนี้ที่เมืองหลวงด้วยตนเองหรือไม่ขอรับ "

เจียงซีรองแม่ทัพฝ่ายขวาของต้าเย่ว ไล่ตามชายร่างสูงและกล่าวถาม

น่าเสียดายที่คนตรงหน้ายังคงไม่ไหวติงและยังคงเย็นชา

"รองแม่ทัพเจียงรีบบอกเรื่องนี้กับท่านแม่ทัพเร็ว"

รองแม่ทัพฝ่ายขวาเศร้าใจกับความใจแข็งของแม่ทัพและหันไปมองที่รองแม่ทัพฝ่ายซ้ายเจียงเค่อ ซึ่งเดินเคียงข้างกันมา

ใบหน้าของเจียงเค่อสงบลงขณะที่เขาเปิดปากพูดกับชายร่างสูงที่เดินอยู่ข้างหน้า “ท่านอม่ทัพ ข้าได้ยินมาว่าท่านป้าของท่านกำลังเตรียมการแต่งงานของท่าน นางได้ไปเยี่ยมครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจในเมืองหลวง ชนะศึกคราวนี้มีโอกาสที่ฮ่องเต้จะพระราชทานการสมรสให้ท่าน หากเป็นราชโองการท่านต้องกลับไปเมืองหลวงแม้ว่าท่านจะไม่ต้องการก็ตาม .”

คนที่อยู่ตรงหน้าหยุดเดิน รองแม่ทัพฝ่ายขวามองเห็นความหวังอันริบหรี่และมองไปที่ด้านหลังของเขาด้วยสายตาที่กระตือรือร้น

"บอกให้พวกเขามารวมตัวกันที่กระโจมกลางในอีกหนึ่งชั่วยาม อีกสามวันข้างหน้าข้าจะออกเดินทางไปเมืองหลวง" คนตรงหน้ากล่าว.

“รับบัญชาท่านแม่ทัพ!” รองแม่ทัพฝ่ายขวากระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น "ข้าจะไปรวมพลเดี๋ยวนี้! "

เจียงเค่อเดินตามรอยเท้าของคนตรงหน้าอย่างใจเย็นและไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของเจียงซี

เขตตันหยางเมืองหย่าเหมิน

หลังจากเสียงไม้เคาะดังขึ้น ทั้งศาลก็เคร่งเครียดทันที

“เจียหยวนหลิงทำไมเจ้าจึงใส่ร้ายหลิงจาง” เถาเฟิงถาม

“ข้าไม่ได้ใส่ร้ายหลิงเหวย เขาเป็นคนทำ!” เจียหยวนหลิงกัดฟันแน่นและพูด

เถาเฟิงตบโต๊ะเสียงดัง

"โอหัง! สิ่งที่เจ้าทำในวันนี้ ข้าได้เห็นมันด้วยตาของข้าเองและได้ยินมันด้วยหูของข้าเอง เจ้ายังเล่นลิ้นอีกหรือ?

ใบหน้าของเจียหยวนหลิงน่าเกลียด คุณชายทั้งสี่ที่คุกเข่าอยู่ด้านหลังเริ่มตื่นตระหนก ในขณะนี้พวกเขาต่างหวาดกลัวกับท่าทางที่น่าตกใจของเถาเฟิงและเริ่มสั่นเทา ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด

“พวกเราไม่ได้ตั้งใจ นางคณิกานั่นมายั่วยวนพวกเรามันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลยใต้เท้าโปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ!”

เจียหยวนหลิงหันกลับมาและจ้องมองพวกเขา

"หุบปาก! "

“มันไม่ใช่หน้าที่ของพวกเจ้าที่จะขัดจังหวะจากเบื้องบน” เถาเฟิงตำหนิเจียหยวนหลิงแล้วพูดกับอีกสี่คนว่า

“ดูเหมือนพวกเจ้าทั้งสี่เต็มใจที่จะสารภาพ”

"ขอรับใต้เท้า! " ตอบ

"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ทะเลาะกัน สวรรค์ ยอมรับเถอะยอมรับมัน! "

"นี่เป็นความคิดของเจียหยวนหลิง มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเราเลย"

"ถูกต้อง เขาเป็นคนบอกให้เราจัดการเรื่องนี้ ให้หลิงจางรับผิดแทน พวกเราจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน! "

ทั้งสี่คนที่ไม่ได้คิดอะไรมากพวกเขากลัวมานานแล้ว ทันทีที่พวกเขาได้ยินว่าพวกเขาจะถูกเฆี่ยนสิบครั้งพวกเขาก็สารภาพทันที

มันง่ายกว่าที่หลิงจางจะคิด

สิ่งนี้ทำให้เจียหยวนหลิงโกรธจนแทบจะเป็นลม

“หุบปากซะถ้าเจ้าเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระตระกูลเจียของข้าจะไม่อยู่เฉยแน่…”

“ป๊ะ!” เสียงไม้ที่น่าตกใจอีกอย่างดังขึ้น

"เจียหยวนหลิงที่นี่ เป็นข้าที่อยู่เหนือศาลอันศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่ตระกูลเจียของเจ้า! "

ศักดิ์ศรีของเถาเฟิงถูกเจียหยวนหลิงยั่วครั้งแล้วครั้งเล่าและเขาก็โกรธ