79 - หมีเหล็กยักษ์
79 - หมีเหล็กยักษ์
หมียักษ์ชั่วร้ายอารมณ์เสียมาก
หลังจากที่มาที่เมืองเอี๋ยนไห่แล้ว มันไม่ได้ทำตัวเหมือนสิ่งชั่วร้ายอื่นๆโดยแสร้งทำเป็นน่ารักและซ่อนตัวอยู่กับมนุษย์ แต่สุดท้ายความลับของมันก็ถูกเปิดเผยมันจึงเกิดความคุ้มคลั่งขึ้นมาทันที
บูม!
ในที่สุดความเร็วของหลิวอิงช้าลงเรื่อยๆและถูกเจ้าหมียักษ์ตะปบอย่างรุนแรง ร่างกายของเขาบินกลับหัวกลับหาง เมื่อบินขึ้นไปในอากาศ คิ้วของเขาขมวดมันเป็นความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด
บูม!
เมื่อมันล้มลงกับพื้นร่างกายของเขากระเด็นกระดอนไปอีกหลายเมตรก่อนที่เขาจะกระโดดขึ้นมาอีกครั้ง
เขาเป็นยอดฝีมือระดับสี่แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการคนแบบเขา
แต่แน่นอนว่าใบหน้าของเขาบวมเป่งราวกับยัดลูกบอลลูกเล็กๆเข้าไป
เขาคายฟันกรามออกมา 2 ซี่ เขาตั้งใจว่าเมื่อกลับไปที่สำนักงานใหญ่เขาจะเรียกเงินค่ารักษาพยาบาลให้หนัก
แต่นั่นเป็นเรื่องหลังจากที่เขารอดชีวิตไปแล้วเท่านั้น ตอนนี้หลิวอิงรู้สึกกังวลมาก
หากเพื่อนร่วมทีมของเขาไม่ปรากฏขึ้นทันทีก็มีโอกาสสูงที่เขาจะถูกเจ้ามียักษ์ตัวนี้ฆ่าตาย
หมียักษ์ชั่วร้ายคำราม
มันวิ่งไปข้างหน้าและอุ้งเท้าขนาดมหึมาของมันตบเข้าหาหลิวอิงอีกครั้ง
การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป
แต่เมื่อแฟนสาวของหลิวอิงออกจากร้านชุดชั้นในและไม่เห็นเขารออยู่ เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ เธอเข้าไปในร้านไม่กี่นาทีแฟนหนุ่มของเธอไม่รู้ว่าตอนนี้หนีไปที่ไหนแล้ว
ฮึ
“ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าพาฉันออกมาช้อปปิ้งคืนนี้ฉันจะตอบแทนให้ แต่ตอนนี้เลิกฝันไปได้เลย”
เธอกระทืบเท้าและสะบัดหน้าจากไปทันที
ร้านอาหารเช้า.
หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางยังคงนั่งอยู่ที่นั่น พวกเขากินอาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะจนหมดก่อนจะยิ้มสดใส
“คนพวกนี้ช่างฟุ่มเฟือยจริงๆ ในเมื่อพวกเขาไม่กินแล้วพวกเราเอามากินได้หรือเปล่า” ผู้เฒ่าจางถาม
"ได้แน่นอน" หลินฟ่านพยักหน้า
พวกเขาดูทีวีเป็นประจำ เรื่องการกินทิ้งกินขว้างนั้นเป็นพฤติกรรมที่ถูกสังคมจีนประณามอยู่เสมอ
ดังนั้นกฎเหล็กเรื่องการกินอาหารให้หมดนั้นพวกเขาจดจำใส่ใจอย่างแน่นอน
ตอนแรกหญิงขายบริการต้องการจะลากพวกเขาออกไปจากร้านและหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่เสียงอึกทึกจากภายนอกทำให้เธอกลัวจนไม่กล้าขยับ มันคงเป็นสิ่งชั่วร้าย มันมาแล้วและพวกเขาไม่มีเวลาให้หนีอีกต่อไป
บางทีการซ่อนตัวอยู่ในร้านนี้อาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
ผู้เฒ่าจางมาเดินไปที่โต๊ะของคนอื่นแล้วหยิบเอาเกี๊ยวจานใหญ่กลับมาด้วยรอยยิ้ม
บูม!
ร่างกายของหลิวอิงถูกโยนกระแทกประตูกระจกของร้านอย่างรุนแรง
"อะไร!"
ผู้เฒ่าจางอุทานด้วยความกลัว อาหารที่อยู่ในมือของเขากระจัดกระจายไปทั่วพื้น
หญิงขายบริการหน้าซีดขาวไร้สีเลือด สิ่งที่เธอหวาดกลัวที่สุดเกิดขึ้นแล้ว
เธอเห็นมัน
หมีตัวใหญ่ขวางประตูร้านอาหารเช้า และเจ้าหมีปีศาจก็มีใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัว
อย่างไรก็ตามหญิงขายบริการก็เป็นแค่คนธรรมดา เธอกลัวมากและเริ่มคิดไปถึงเรื่องที่ลูกสาวของเธอจะอยู่ยังไงหากเธอตายที่นี่
เธอนั่งตัวสั่นอยู่กับพื้นและพยายามจะลุกขึ้นวิ่ง แต่ขาของเธอสั่นเทาเกินกว่าที่จะขยับตัวได้
ฟ่อ!
หลิวอิง ลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจหลังจากถูกทุบตีจนร่างกายพังยับเยิน มันเป็นปาฏิหาริย์ที่เขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้
นอกจากนี้ยังสามารถพูดได้ว่าทักษะพื้นฐานของเขานั้นแข็งแกร่งมากแม้ว่าความสามารถด้านการโจมตีของเขาจะต่ำเตี้ยเรี่ยดินแต่ในด้านความทนทานของร่างกายของเขานั้นอยู่ในระดับสูงสุดยอด
"ทำไมยังมีคนอยู่"
เมื่อเขาเห็นหลินฟ่านและคนอื่นๆ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย หมียักษ์ชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่ถนนฉางชุน ทุกคนควรจะได้รับประกาศจากสถานีโทรทัศน์และออกไปจากที่นี่หมดแล้ว
ในฐานะคนจากแผนกพิเศษ
ความรับผิดชอบของเขาคือการขจัดความชั่วร้ายและปกป้องความปลอดภัยของพลเมือง
“พวกคุณพยายามหนีไปผมจะล่อเจ้าหมีร้ายตัวนี้ไว้” หลิวอิงกล่าว
หมีปีศาจถูกปิดกั้นที่ประตูเพราะร่างกายของมันใหญ่โตเกินกว่าจะบุกเข้าไปข้างในได้ แต่ในขณะที่หลิวอิงพยายามล่อมันออกไปข้างนอก ทันใดนั้นเจ้าหมียักษ์ก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว
ไอ้สาระเลว!
เขาลืมไปชั่วขณะว่าสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายสามารถยืดและหดตัวได้ตามใจชอบ
ทันทีที่หมียักษ์หมดตัวลงจนสามารถเข้ามาในร้านได้มันก็พุ่งเข้าหาหลิวอิงซึ่งอยู่ในอาการงุนงง
บูม!
หลิวอิงบินกลับหัว ร่างของเขาชนกับกำแพงอย่างรุนแรง แต่ถึงจะอย่างนั้นเขาก็ยังคืบคลานขึ้นมาและกล่าวว่า
“รีบหนี...”
จากนั้นเขาก็หมดสติไป
ผู้เฒ่าจางซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหลินฟ่านด้วยความกลัวและพูดว่า
"อุ้งเท้าหมี มันอร่อยมาก"
เมื่อได้ยินคำว่า 'อุ้งเท้าหมี' หมียักษ์ตัวร้ายก็จ้องไปที่หลินฟ่านด้วยความโกรธ
มนุษย์ตัวเล็กๆกล้าพูดถึงอุ้งเท้าหมีของมัน
หลินฟ่านมองขึ้นไปที่หมียักษ์ ดวงตาของเขาชัดเจนด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“คุณขี้เหร่นิดหน่อย ไม่น่ารักเลย”
ผู้เฒ่าจางดึงมุมเสื้อผ้าของหลินฟ่านและกระซิบ: "ผมเคยเห็นในทีวี ผมได้ยินมาว่าอุ้งเท้าหมีอร่อยมาก ผมอยากกินอุ้งเท้าหมี"
“แต่มันไม่น่ารักเลย” หลินฟ่านกล่าว
ผู้เฒ่าจางกล่าวว่า: "อุ้งเท้าหมีน่ารักมาก"
หลินฟ่านหลงทางในความคิด
บางทีเหล่าจางอาจพูดถูก แม้ว่าร่างกายของมันจะไม่น่ารักแต่บางทีอุ้งเท้าหมีก็อาจจะน่ารักก็ได้
พวกเขาเดินมาตลอดทั้งคืนและรู้สึกหิวมาก แต่อาหารมื้อนี้พี่สาวแสนดีเป็นคนจ่าย และดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่
บางทีอุ้งเท้าหมีตัวนี้อาจจะน่ารักก็ได้
หมียักษ์ชั่วร้ายมองไปที่มนุษย์ที่อยู่ข้างหน้า มันรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากที่คนเหล่านี้ไม่ได้หวาดกลัวมัน หรือว่าคนเหล่านี้ตกใจจนไม่สามารถขยับตัวได้?
หากเป็นสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายตัวอื่นอาจจะปล่อยพวกเขาไป
แต่ในสายตามัน...
ไม่มีทาง
หมียักษ์ชั่วร้ายตบหลินฟ่านด้วยอุ้งเท้าหนา มันมั่นใจว่าการตบครั้งนี้จะทำให้หลินฟ่านแหลกละเอียดกลายเป็นเนื้อบด
อย่างไรก็ตามฉากที่เกิดขึ้นสร้างความสับสนให้กับมันเล็กน้อย
หลินฟ่านจับฝ่าเท้าหมียักษ์ตัวร้ายและมองอย่างระมัดระวัง จากนั้นหันกลับมาและพูดว่า
"เหล่าจาง เท้าข้างนี้ไม่น่ารักเลย"
ผู้เฒ่าจางยื่นมือออกมาอย่างระมัดระวังเพื่อสัมผัสฝ่าเท้าหมีแล้วอุทาน
“มันนุ่มนิ่มมากเกินไป”
เมื่อได้ยินคำพูดของเหล่าจาง หลินฟ่านก็สัมผัสฝ่าเท้าของหมียักษ์ชั่วร้ายและพูดด้วยความประหลาดใจ
"ใช่ มันปวกเปียกเกินไปจริงๆ"
“พี่สาวที่แสนดี อยากสัมผัสมันไหม”
เขามองดูพี่สาวที่แสนดีโดยหวังที่จะแบ่งปันเรื่องราวสนุกสนานให้กับเพื่อนที่น่ารักของพวกเขา
บรรยากาศภายในร้านอาหารค่อนข้างแปลก
หรือจริงๆต้องพูดว่าค่อนข้างน่าอาย
หมียักษ์ชั่วร้ายติดอยู่กับที่
มนุษย์ตัวน้อย!
แกกำลังทำอะไรอยู่?
รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร
ฉันคือหมีที่ชั่วร้าย
แต่ตอนนี้พวกแกกำลังพิจารณาฉันราวกับว่าเป็นอาหารมื้อสำคัญ
หมียักษ์ชั่วร้ายยกมืออีกข้างหนึ่งและตบลงมาอย่างรุนแรง