เกิดหใ่มเป็นทารกขั้นเทพ ตอนที่ 46 : แพะรับบาป!
ตอนที่ 46 : แพะรับบาป!
หมอกหนาสีหมึกนั้นเปลี่ยนรูปร่างเป็นแท่นบูชาห้าสีและลอยอยู่กลางอากาศ รอบด้านเต็มไปด้วยความเงียบงัน ทั่วทั้งก้นห้วงเหวนี้มีเพียงเสียงของโซ่ที่ล่ามเขาเอาไว้เท่าที่ดังออกมา
ทั่วร่างของเขาล้วนเน่าเปื่อย โซ่โลหะเหล่านั้นแทงทะลุกายและตรึงเขาเอาไว้กับบัลลังก์ศิลา ด้านล่าง เหล่าอสูรกำลังใช้สมองอย่างสุดชีวิตเพื่อค้นหาข่าวเกี่ยวกับแท่นบูชาที่เขากล่าวถึง
แต่พวกมันจะหาเจอได้เยี่ยงไร? ต้องรู้ก่อนว่าสัตว์ปิศาจเหล่านี้คือราชาที่ปกครองพื้นที่อันกว้างใหญ่ในแดนรกร้าง โดยปกติแล้วพวกมันอาศัยอยู่ ณ ส่วนลึกเข้าไปในดินแดนเท่านั้น แต่แท่นบูชาห้าสีนี้กลับตั้งอยู่ที่ชายขอบของแดนรกร้าง ยิ่งกว่านั้น รูปร่างปกติของมันเป็นสีเทาและไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองใด
แล้วใครหน้าไหนจะให้ความสนใจกับสิ่งนี้? แม้เหล่าอสูรตัวจ้อยจะพยายามนึกคิดเท่าไหร่ แต่พวกมันก็มิอาจรับรู้ได้ว่าแท่นบูชาที่เขาต้องการนั้นอยู่ที่ใดกันแน่!
พวกมันทำได้เพียงนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นด้วยความกระอักกระอ่วน สมองสูญเสียความสามารถในการนึกคิดจนหมดสิ้น
เขาที่นั่งบนบัลลังก์นั้นเพียงมองมาด้วยสายตาเย็นชา
“พวกเจ้ามิรู้หรือ? ช่างเฉื่อยชาเกินไปแล้ว เกรงว่าคงต้องมีสิ่งมากระตุ้นเสียบ้าง”
น้ำเสียงของเขายังคงสงบนิ่งราวกับไร้ความรู้สึกใด แต่เหล่าอสูรรับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกจนขนทั่วร่างตั้งชัน ทันทีที่กล่าวจบ หมอกดำก็ไหลวนรอบกายพวกมันราวกับมีชีวิต หากเพ่งมองให้ดีจะพบว่าที่จริงแล้วหมอกเหล่านี้คือรูปแบบของอักขระบางอย่างที่เล็กราวกับฝุ่นผงแต่ควบแน่รวมตัวกันจนเห็นได้ด้วยตาเปล่า
“ท่านผู้ยิ่งใหญ่ พวกเรามิเคยเห็นแท่นบูชานี้มาก่อนเลย โปรดให้เวลาแก่พวกเราสักเล็กน้อยเถิดขอรับ” ปักษานรกขุมเก้าหมอบคลานอยู่บนพื้นดิน มันเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นสะท้าน แม้กระทั่งปีกของมันก็ราบลู่ลงกับผืนดินจนหมดเพื่อแสดงถึงความนบนอบขีดสุด
“พวกเจ้ามิคู่ควรกับเวลาของข้า!” สุรเสียงเย็นชาของเขาเสียดแทงไปทั่วทั้งบริเวณ
หากมิใช่ว่าอสูรเหล่ามีขนาดใหญ่โต และพวกมันล้วนอยู่ใต้หุบเหวแล้ว เสียงนี้ควรจะทำให้โลกทั้งใบสั่นสะเทือนเสียด้วยซ้ำ!
แต่กระนั้น ห้วงเหวทั้งหมดก็สั่นสะท้านด้วยความรุนแรง โครงกระดูกมากมายร่วงหล่นโปรยปรายราวกับสายฝน ซากร่างของอสูรโบราณทั้งหลายกลายเป็นผุยผง!
ในความมืดมิด ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่บัลลังก์ซึ่งกำลังเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา พลังนี้ทิ่มแทงออกมาจากความว่างเปล่า กลายเป็นสีแดงสดราวกับโลหิตก่อนจะพวยพุ่งราวกับเปลวไฟ ช่างน่าหวั่นเกรง!
“นายท่าน นายท่าน!”
ปักษานรกบัดนี้สัมผัสได้ถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายถึงขีดสุด มันต้องเป็นอย่างยิ่งที่จะหลบหนีจากที่แห่งนี้ แต่กระนั้น ก่อนจะได้ขยับเคลื่อนไหว วิญญาณของมันก็โดยเผาไหม้โดยเปลวเพลิงสีเลือดนั่นเสียก่อน เปลวไฟปริศนาทะลักออกจากทวารทั้งเจ็ด ภายในชั่วพริบตา มันก็โดนเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน แม้กระทั่งวิญญาณก็ถูกทำลาย!
เอื้อก!
อสูรที่เหลือกลืนน้ำลายลงอย่างยากเย็น เนื้อตัวของมันท่วมไปด้วยเหงื่อ!
ตกตายง่ายถึงเพียงนั้น? ต้องรู้ก่อนว่าปักษานรกขุมเก้านั้นแท้จริงแล้วเป็นอสูรเลื่องชื่อมานานหลายพันปี ทั่วทั้งแดนรกร้างนี้ ความแข็งแกร่งทางกายของมันเป็นหนึ่งมิมีสอง!
ด้วยไฟนรกขุมเก้าที่มันครอบครองกล่าวได้ว่าสามารถจะเผาโลกทั้งใบให้มอดไหม้ได้ด้วยพลังของมัน ยิ่งกว่านั้น มันยังเป็นสายเลือดของนกเพลิงอมตะ! แต่บัดนี้ เพียงชั่วพริบตา ปักษานรกตัวนั้นกลับถูกเผาด้วยอัคคีซึ่งควรจะเป็นทักษะที่เชี่ยวชาญที่สุดของมันจนตาย!
“ต่อไปเป็นตาของเจ้า ใครเอาแท่นบูชาของข้าไป?” เขากล่าวอย่างเย็นชา
เขาช่างแข็งแกร่งและอยู่เหนือทุกสิ่งราวกับควบคุมทุกอย่างไว้ได้ด้วยมือเดียว และตอนนี้ก็มิได้มีความคิดจะไว้ชีวิตเจ้าอสูรสวะพวกนั้นแม้แต่น้อย ก่อนมองไปที่อสูรตัวถัดไปอย่างคุกคาม
“ทะ..ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ข้า ข้าจำได้แล้ว!”
อสูรตัวที่พบเจอกับสายตาของเขาขนลุกไปทั้งร่าง มันคืออสรพิษขนม่วงที่มีเขาบนหน้าผากและมีปีกที่หลัง
อสรพิษตนนั้นกล่าวออกมาอย่างลนลานจนแทบจะเป็นกรีดร้อง
“ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ในสมัยที่ข้ายังเยาว์วัย ข้าเคยพบเห็นแท่นบูชาห้าสีนี้ที่สุดขอบเขตของแดนรกร้างครั้งหนึ่ง ที่ตรงนั้น ที่ตรงนั้น...ใช่แล้ว! มันคือรอยต่อระหว่างแดนรกร้างกับทิศตะวันตกเฉียงใต้ของอาณาจักรฉีซาน!”
หากแต่ทันทีที่อสรพิษตนนี้เอ่ยจบ ความว่างเปล่ารอบกายมันก็ถูกฉีกกระชากออก กรงเล็บสีเลือดปกคลุมด้วยขนสีดำที่มีขนาดใหญ่โตกว่าสามหมื่นฉื่อปรากฏออกมาจากรอยฉีกกระชากนั้นก่อนคว้าเอาตัวมันเข้ามาไว้ในอุ้งมือ
“นายท่าน?! ท่าน...” อสรพิษทำได้เพียงคร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง
สวบ!
กรงเล็บปิศาจนั้นจัดการบีบอสรพิษขนม่วงจนตกตายในคราเดียว!
“ข้ากำลังถามว่าใครเอาสมบัติของข้าไป!!” กลิ่นอายน่ากลัวและเศษเสี้ยวลมปราณปะทุออกมาตามแรงอารมณ์ของผู้เป็นนาย
ทันใดนั้นหมอกดำก็ระเบิดขึ้น กลายเป็นพายุอัดกระแทกทุกสิ่งที่อยู่โดยรอบทันที!
พายุสีดำนี้พัดอย่างคลุ้มคลั่ง เหล่าอสูรตัวน้อยมิอาจจะทานทนได้ พวกมันระเบิดกลายเป็นเศษเลือดในทันที! ในวังวนพายุเลือด หลงเหลือเพียงเสือดำสามหัวที่ยังคงต่อต้านอย่างสิ้นหวัง ในปากเต็มไปด้วยเลือด ทำได้เพียงเร่งลมปราณสร้างเกราะคุ้มกันล้อมรอบตัวเอง ในเวลาเดียวกันก็ร่ำร้องออกมาอย่างน่าเวทนา
“ท่านผู้ยิ่งใหญ่!”
“ข้าคิดว่าข้ารู้ตัวผู้ขโมยสมบัติของท่านไป!”
“แถบที่ตั้งของแท่นบูชานั้น ห่างออกไปไม่ไกลมีเมืองของมนุษย์ตั้งอยู่ มีตระกูลเซียวเป็นใหญ่อยู่ที่นั่น พวกมันอยู่ใกล้กับสมบัติของท่านที่สุดแล้วขอรับ!”
พายุร้ายที่กำลังพัดถล่มไปทั่วหยุดลงโดนพลัน อสูรที่เหลือที่ยังไม่โดยกระแทกจนตายกระอักเลือดพร้อมหล่นลงมาจากท้องฟ้า
เสือดำสามหัวคลานเข้ามาใกล้ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บในร่างกายก่อนจะส่งเสียงออกมา
“ท่านผู้ยิ่งใหญ่ มันเป็นไปได้อย่างมากที่สมบัติของท่านจะถูกมนุษย์ตระกูลเซียวขโมยไป!”
เมื่อได้ยินคำกล่าวของเสือดำ เหล่าอสูรที่เหลือรีบส่งเสริมมันทันที
ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าจะมีปรากฏการณ์บางอย่างเกิดขึ้นจากทิศที่ตั้งของตระกูลเซียว ยิ่งกว่านั้น เหตุการณ์นั้นช่างอยู่ใกล้กับแท่นบูชายิ่งนัก!
“ข้าจดจำได้แล้ว ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ก่อนหน้านี้ ในช่วงที่แท่นบูชาของท่านถูกขโมยไป ดูเหมือนว่าตระกูลเซียวจะระเบิดปรากฏการณ์ยิ่งใหญ่ที่ลักษณะคล้ายทักษะเนตรของมนุษย์!”
“ควรจะเป็นตระกูลเซียวที่เอาสมบัติของท่านไปอย่างแน่นอน!”
ในท้องพระโรงที่มืดมิดด้านบน เขานิ่งเงียบอยู่นาน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ มีปรากฏการณ์บางอย่างปะทุขึ้นที่ด้านนอกของแดนรกร้าง เมื่อขบคิดให้ดี แท่นบูชาของเขาหายไปหลังจากเหตุการณ์นั้นจบลง!
“ตระกูลเซียว? ข้ามิเคยได้ยินมาก่อน”
เขานั่งอยู่บนบัลลังก์ ก่อนจะมองลงมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนาวเย็น
“ในเมื่อรู้แล้ว พวกเจ้ารอสิ่งใดอยู่? ไปนำมันกลับมาให้ข้า!”
“หรือจะให้ข้าต้องไปด้วยตัวเอง?”
“ข้าต้องการผลลัพธ์ภายในวันนี้!”
เมื่อเหล่าอสูรได้ยินคำบัญชา พวกมันก็รีบคลานออกไป ก่อนจะมุ่งตรงไปยังจุดหมายทันที!
หลังจากใช้เวลานานด้วยกำลังสุดฝีเท้า พวกมันก็กลับขึ้นมาด้านบนได้ในที่สุด พวกมันดีใจยิ่งนักที่ยังรอดออกมาได้ ก่อนเหม่อมองไปยังทิศของอาณาจักรฉีซาน ดวงตาของพวกมันกลับกลายเป็นสีแดงทันที!
“บัดซบ! เหตุใดเจ้าสวะพวกนั้นจึงเลือกจะขโมยสมบัติของเขา!”
“เรียกเหล่าพี่น้องมา!”
“มุ่งหน้าไปยังอาณาจักรฉีซานเดี๋ยวนี้!”
“พวกเราจะฉีกตระกูลเซียวออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!”
“อย่าปล่อยให้รอดแม้แต่คนเดียว!”
