ตอนที่ 507+508 ยืนตัวตรง

ตอนที่ 507 ยืนตัวตรง

เธอลดการป้องกันลงและเปิดรับกับการรุกล้ำของเขา ต้องขอบคุณการจูบในครั้งนี้จริง ๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงเหยาถูกห่อตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง และถูกพาไปที่โกลเด้นฮาเบอร์ พร้อมกับลู่ชิงสี เพื่อพาโจวเหวยฉีกลับไปที่เมืองจินพร้อมกันด้วย

โจวเหวยฉีไม่มีกระเป๋าเดินทางมากนัก เขาโยนกระเป๋าเดินทางเข้าไปไว้ที่ท้ายรถและก้าวเข้าไปในรถอย่างเฉื่อยชา “เมื่อวานดื่มหนักไปหน่อย ปวดหัวชะมัด! คิดว่าพี่เหลียงคงจะมีความสุขมาก แบบนี้คงจะไม่มีปัญหา ถ้าฉันจะขอยืมรถของเขาซักพัก”

บนหน้าเอกสาร โจวเหวยฉีถือเป็นคนยากจนที่ไม่มีชื่อของเขาเลยสักอย่าง หลังจากคืนทรัพย์สินจำนวนมากของเขาให้กับตระกูลโจว แต่ความเป็นจริงเขาค่อนข้างมีฐานะดี

เมื่อตระหนักว่าเขาถูกเพิกเฉย เขาจึงลุกขึ้นนั่งและดึงผ้าพันคอของเจียงเหยาออก “ไม่ร้อนหรือไง เครื่องทำความร้อนก็เปิดอยู่ รู้ไหม?”

ขณะที่เขาดึงผ้าพันคอหลุดออก เผยให้เห็นว่าเจียงเหยาสวมหน้ากาก โจวเหวยฉีกะพริบตาและถามว่า “ป่วยเหรอ?”

เจียงเหยาพยักหน้าและพันผ้าพันคอรอบคอของเธออย่างรวดเร็ว

“นอนซะ ถึงแล้วจะปลุก” ลู่ชิงสีขู่ “ถ้าพูดอีกคำ ลงจากรถไปเลย”

โจวเหวยฉีล้มตัวลงนอนบนเบาะหลังทันทีและหลับไป

เจียงเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของลู่ชิงสี เธอจึงส่งสายตาที่ชั่วร้ายให้กับเขา

มันเป็นความผิดของเขา!

ตอนแรกเขาก็อ่อนโยนดี ก่อนที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา ทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกายของเธอทั้งหมด แม้แต่ริมฝีปากของเธอก็บวมจากการกระทำเมื่อคืน

เจียงเหยารู้สึกได้ถึงความแตกต่างในวิธีที่ทหารปฏิบัติต่อเธอ เมื่อเธอกลับมาที่กองทัพ

ไม่ว่าพวกเขาจะรู้จักเธอเป็นการส่วนตัวหรือไม่ เธอได้รับการต้อนรับจากทุกคนที่พบเธอ

สิ่งแรกที่เธอทำหลังจากกลับมาคือการงีบหลับ ลู่ชิงสีเข้ามาปลุกเธอในตอนกลางวัน

“สดชื่นขึ้นบ้างหรือยัง เรากำลังจะไปทานอาหารกลางวันกับผู้พันหลิน คุณนายหลินเพิ่งจะโทรมาเมื่อกี้ พวกเขาต้องการเลี้ยงอาหารเรา แทนคำขอบคุณที่คุณช่วยผ่าตัดให้กับผู้พันหลิน”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ง่วงนอนของเจียงเหยา เขาอุ้มเธอขึ้นและพาเธอไปที่ห้องน้ำ

“ยืนตัวตรงสิ” เขาพูดขณะหยิบผ้าเช็ดตัวเปียกเช็ดใบหน้าให้กับเธอ

เจียงเหยาตื่นเต็มที่เมื่อเธออยู่ในอ้อมแขนของลู่ชิงสี - เธอรู้สึกชอบที่ผู้ชายคนนี้หลงใหลเธอมากขนาดนี้

เธอรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิง โดยมีลู่ชิงสีที่ตอบสนองทุกความต้องการของเธอโดยไม่บ่น

เจียงเหยาสวมเสื้อสเวตเตอร์คอเต่าทาลิปสติกเพื่อปกปิดรอยที่ยังมองเห็นได้บนคอของเธอ ก่อนออกจากบ้านไปพร้อมกับลู่ชิงสี

__

ตอนที่ 508 ครูฝึก

หลินเว่ย ลูกชายของผู้พันหลินออกมาต้อนรับพวกเขาที่ประตู เขามองไปที่เจียงเหยาด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานและทักทายพวกเขา “อาลู่ น้าลู่!”

“เป็นเด็กดีอะไรอย่างนี้!” เจียงเหยาลูบศีรษะของเขา เขาเพิ่งไปตัดผมกับคุณยายที่เขารู้จัก ดูเหมือนว่าช่างตัดผมเกือบจะตัดผมให้หลินเว่ยจนโล้น เด็กน้อยอารมณ์เสียและบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้กับแม่ของเขา ยืนกรานว่าจะไม่ไปตัดผมกับคุณยายของเขาอีกต่อไป

แม้ว่าเขาจะมีงานอดิเรกในการสะสมอะไรแปลก ๆ แต่เขาก็เป็นเด็กที่อารมณ์ดี ไม่ค่อยหงุดหงิดและเป็นมิตรเสมอ เจียงเหยาค่อนข้างชอบเขามาก

“อ๊ะ! มากันแล้วเหรอ! เข้ามานั่งก่อน! ต้องขอโทษด้วยนะ ถ้าฉันทำอาหารได้ไม่ดี ผู้พันหลินเป็นคนสอนฉัน ถ้ารสชาติไม่ดีก็ต้องโทษด้วยนะ” นางหลินกำลังยุ่งอยู่กับการจัดโต๊ะ ขณะที่เธอทักทายแขกของเธอไปด้วย

ผู้พันหลินไม่พอใจที่ได้ยินภรรยาของเขาพูดถึงเขา

“อย่าฟังที่เธอพูดพล่ามเลย! ฉันออกจะสอนดี แต่เธอใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ บอกว่าน้ำตาล ดันหยิบเกลือ บอกให้หยิบซอสถั่วเหลือง ดันหยิบน้ำส้มสายชู!” ผู้พันหลินพูดต่อ “ฉันล่ะไม่รู้เลยว่าเธอสอนเด็ก ๆ ในโรงเรียนยังไง ในเมื่อตัวเองยังไม่รู้จักส่วนผสมพื้นฐานในการทำอาหารเลยด้วยซ้ำ”

นางหลินไม่ได้อารมณ์เสีย เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าเธอไม่มีฝีมือในการทำอาหาร อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเจียงเหยาไม่ถือสากับการทำอาหารของเธอ เพราะยังไงเธอก็ตั้งใจทำอย่างมาก

แม้ว่าผู้พันหลินจะดูถูกฝีมือการทำอาหารของนางหลิน แต่อาหารของเธอก็ค่อนข้างดี นางหลินรู้ว่าเจียงเหยาชอบอาหารรสจืดกว่าปกติเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงเตรียมอาหารอย่างที่อีกฝ่ายชอบ

“ประกาศเรื่องโปรแกรมฝึกอบรมได้ติดบนกระดานข่าวแล้วนะ ภรรยาของนายจะเป็นผู้ฝึกสอนให้กับเรา” ผู้พันหลินกล่าว “เบื้องบนเห็นว่าโปรแกรมการฝึกอบรมนี้เป็นสิ่งจำเป็นและได้จัดให้เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกประจำวันสำหรับกองทัพ จะแบ่งออกเป็นสองสามหมวด โดยที่หมวดเหล่านั้นจะมีหมอและครูฝึกสองคนจากสถาบันการแพทย์มาเป็นผู้ฝึกสอน”

“เร็วจัง!” เจียงเหยาตั้งข้อสังเกต “ไม่แปลกใจเลยค่ะที่ทหารในกองทัพทำตัวเป็นมิตรกันฉัน”

“กองอื่น ๆ มีอาจารย์จากโรงพยาบาลและโรงเรียนแพทย์ ฉันเป็นแค่นักศึกษาแพทย์ปีหนึ่ง ไม่มีใครคัดค้านอะไรเหรอคะ?” เจียงเหยาถาม

“ก็มี แต่หัวหน้าระดับสูงต้องการให้คุณเป็นหนึ่งในนั้นด้วย แล้วคนอื่นจะว่าอะไรได้ล่ะ? คุณเองก็เป็นคนมีความสามารถและมีความรู้ พรุ่งนี้ก็แสดงให้พวกเขาเห็นถึงความรู้ความสามารถของคุณ พวกเขาก็คงจะหายสงสัยและเลิกคัดค้านกันไปเอง” ผู้พันหลินกล่าวต่อ “เด็กพวกนี้โชคดีที่ได้เทวแพทย์ในตำนานเป็นครูฝึก พวกเขายังจะต้องการอะไรอีก?”

อันที่จริง การให้เจียงเหยาเป็นผู้ฝึกสอนในกองทัพเป็นการตัดสินใจที่ก่อนให้เกิดความตึงเครียดอย่างมากระหว่างผู้บังคับบัญชา แต่ด้วยการสนับสนุนที่แข็งแกร่ง ผู้สงสัยและอยากจะคัดค้านจะไม่สามารถทำอะไรได้

ผู้พันหลินไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้ แต่คนที่สนับสนุนเจียงเหยาคาดหวังกับเธอสูง พวกเขาอยากจะพึ่งพาในการความสามารถของเธอให้ฝึกฝนทหารเป็นอย่างดี

เขาเล็งเห็นว่าการฝึกฝนครั้งแรกในวันพรุ่งนี้ของเจียงเหยาคงไม่ราบรื่น เพราะหลายคนตั้งตารอให้เจียงเหยาทำผิดพลาด