ตอนที่ 503+504 ผมไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อน

ตอนที่ 503 ผมไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อน

“พอ! คุณนายโจว เราพบธนาคารที่คุณโอนเงินไปยังบัญชีของหลินฟู่เหลียน ถ้าคุณไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วคุณส่งเงินให้เขาทำไมครับ” ร้อยเวรเคาะโต๊ะด้วยความหงุดหงิด

เรื่องอื้อฉาวของวงสังคมชั้นสูงมีอยู่มากมาย เมื่อโจวเหวยฉีถูกขับออกจากตระกูลโจว ผู้คนต่างคิดไปว่านางโจวชั่วร้ายมากที่วางแผนจะฆ่าเขา

ตำรวจหนุ่มคิดกับตัวเองว่าพวกเขาเคยชื่นชมชีวิตของคนที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ดูเหมือนว่าชีวิตของพวกเขาจะไม่ง่ายเช่นกัน คงดีกว่าถ้าเกิดจากครอบครัวปกติที่มีพ่อแม่ พี่น้องที่รักและคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ทุกคนในสถานีตำรวจต่างก็เห็นใจชะตากรรมของโจวเหวยฉี

“ฉันไม่ได้ขอให้พวกเขาฆ่านะ! ฉันแค่ให้ทุบตีก็เท่านั้น แล้วที่จะลักพาตัวโจวเหวยฉี ก็แค่อยากจะข่มขู่คุณชายลู่ให้เขาช่วยเหลือพาไปพบเทวแพทย์ ฉันไม่ได้ขอให้พวกเขาฆ่านะ! ฉันไม่ได้อยากให้เขาตายเสียหน่อย! คุณตำรวจคะ ฉันไม่ใช่หมอดูนี่ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเจียงเหยาก็อยู่กับโจวเหวยฉี? อีกอย่าง ฉันให้เงินเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!” นางโจวรู้สึกกลัวอย่างแท้จริง

เธอไม่สามารถโกหกเกี่ยวกับเงินที่โอนไปให้หลินฟู่เหลียงได้ ดังนั้นเธอจึงอธิบายรายละเอียดที่ติดต่อกับเขาออกไปทั้งหมด

ยิ่งเธออธิบายมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้นเท่านั้น ลู่ชิงสีและกลุ่มเพื่อนต้องสั่งให้หลินฟู่เหลียงคิดคำสารภาพเพิ่ม เพราะเป้าหมายของพวกเขาคือการขังนางโจวไว้ในคุก!

ความเชื่อมั่นในข้อหาสมรู้ร่วมคิดในคดีฆาตรกรรมมีโทษจำคุกที่ร้ายแรงกว่าข้อหาลักพาตัว นางโจวรู้ดีว่าเธอไม่มีวันสารภาพตามข้อกล่าวหานั้น

หลินฟู่เหลียนอยากจะอยู่เงียบ ๆ บางทีตำรวจอาจจะสรุปด้วยตัวเอง โดยที่เขาไม่ต้องสารภาพว่าเป็นรับจ้างฆ่าคน

กระนั้น เขารู้สึกได้ทันทีว่าไหล่ของเขาหนัก ๆ เขาเงยหน้าขึ้นทันที สายตาของเขาสบเข้ากับดวงตาที่เยือกเย็น

หัวใจของเขาลดลง เขารู้ว่าดวงตานั้นหมายความว่าอะไร

“ก็ผมไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนั้นมาก่อน! สำหรับคุณ มันอาจเป็นเงินเพียงเล็กน้อย แต่สำหรับผม มันเป็นเงินมหาศาล! คุณอยากให้พวกเราฆ่าพวกเขาทั้งสองคน!” หลินฟู่เหลียนยืนยันคำสารครั้งก่อนว่า พวกเขาได้รับค่าจ้างให้ฆ่าคน ไม่ใช่ให้ลักพาตัว เขาเตะเพื่อนของเขาและพูดว่า “แม้แต่พวกเขาเองก็ได้ยินแบบนี้เหมือนกัน!”

เฉินซวีเหยาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกลั้นหัวเราะ ไหล่ของเขาสั่นเล็กน้อย

“ภรรยาของผมกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว เราให้ปากคำไปหมดแล้ว ขอตัวก่อน ผมเชื่อว่าคุณจะจัดการกับคดีสมรู้ร่วมคิดในการพยายามฆ่าอย่างเหมาะสมนะครับ”

ลู่ชิงสีเน้นย้ำคำว่าฆ่าก่อนที่จะกล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่ตำรวจและออกจากสถานีตำรวจไปพร้อมกับคนอื่น ๆ

“ซวีเหยาหาทนายสักสองคน หนึ่งสำหรับหลินฟู่เหลียง อีกหนึ่งสำหรับพวกนายกับเจียงเหยา นางโจวจะต้องอยู่ในคุกเป็นเวลานาน”

ขณะที่พวกเขาออกจากสถานีตำรวจ ลู่ชิงสีพูดกับเฉินซวีเหยาเพิ่มเติมว่า “พยายามฆ่าครอบครัวของทหาร ฉันก็คงต้องจัดการอะไรบางอย่างในด้านทหารด้วย”

__

ตอนที่ 504 รออีกไม่กี่ปี

เฉินซวีเหยาพยักหน้ารับรู้ และให้โจวเหวยฉีส่งกุญแจรถให้กับเจียงเหยา ในขณะที่ทั้งเขาและโจวเหวยฉีไปรถคันเดียวกันแทน

นางโจวประสบปัญหาใหญ่ในรอบนี้ เธอได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของลู่ชิงสีเข้าให้แล้ว นั่นคือเหตุผลที่คดีลักพาตัวกลายเป็นคดีพยายามฆ่า

พูดอย่างตรงไปตรงมา เฉินซวีเหยาคิดว่าในการกระทำนี้ เจียงเหยาไม่ได้รับอันตรายใด ๆ และไม่ได้บอบช้ำอะไรกับเรื่องราวครั้งนี้เลย ทว่าลู่ชิงสีโกรธจริง ๆ ดูเหมือนจุดอ่อนของเขาคือเจียงเหยา ภรรยาของเขาเอง

รวมถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา นางโจวทำให้ลู่ชิงสีโกรธเคืองถึงสามครั้ง ด้วยเหตุการณ์นี้ บางทีเขาอาจต้องการแก้แค้นทันทีและตลอดไป

ไม่แปลกใจที่ผู้คนถึงได้พูดกันว่า คนเดียวที่ไม่สามารถล้ำเส้นได้ในกลุ่มคุณชายเมืองจินโดคือลู่ชิงสี

เพราะต้องการให้นางโจวติดคุกไปตลอดชีวิต ลู่ชิงสียินดีที่จะตั้งข้อหาพยายามฆ่าคนในครอบครัวทหารให้กับเธอ

....

คืนนี้พวกเขาตัดสินใจไปทานอาหารเย็นที่ร้านหมอไฟแทน

ลู่ชิงสีขับรถโดยมีเจียงเหยานั่งอยู่ข้าง ๆ เบาะคนขับ

“ตอนที่เหวยฉีบอกว่าพวกเราถูกตาม ฉันกลัวจริง ๆ นะ! โชคดีที่ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น” เจียงเหยาวางมือของเธอและมองไปที่ลู่ชิงสีอย่างตั้งใจ “คุณเองก็ตกใจเหมือนกันใช่ไหมคะ”

เธอยังคงจำช่วงเวลาที่เขาวิ่งออกจากรถและวิ่งตรงมาหาเธอได้

เขาหันหน้าหนีแสงแดดยามบ่ายอันอบอุ่น ขณะที่เขาวิ่ง ใบหน้าเย็นชาแต่เต็มไปด้วยความกังวล ดวงตาของสีดำราวกับถ่านหิน แทงทะลุอากาศเข้าไปในหัวใจของเธอ

“หลังจากกลับมาที่เมืองจิน ผมจะให้คนลบล้างร่องรอยของคุณในเมืองจินโด แม้ว่าผมจะกังวล แต่อยากจะจับมือคุณ บอกกับโลกนี้ว่าคุณเป็นของผม นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงพาคุณเที่ยวในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่ตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากคุณวันนี้ ผมถึงได้รู้ว่าความกลัวของผมไม่เคยหายไปเลย”

เสียงของลู่ชิงสีนั้นทุ้มต่ำ เหมือนกับเสียงระฆังจากอารามบนภูเขา

“มันคงจะยังไม่ถึงเวลา” เขากล่าว

เขาตระหนักว่าเขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องเจียงเหยาจากอันตรายทั้งหมดได้

ใช่ เขาต้องการจะประกาศให้โลกรู้ว่าเจียงเหยาเป็นภรรยาของเขา แต่เขากังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอมากกว่า

เหตุการณ์ที่น่าขบขันและไร้สาระในวันนี้ ทำให้เขาคิดได้

“อีกไม่กี่ปีหรอก” เขาให้สัญญา “รออีกสักหน่อยนะ”

เจียงเหยาไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ แต่หัวใจของเธอก็สั่นไหว เมื่อได้ยินคำสัญญาของเขา

เธอยิ้ม “อย่าลืมสิ ว่าฉันก็มีพลังของตัวเองเหมือนกัน!”