ตอนที่ 499+500 40/60

ตอนที่ 499 40/60

“ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนี้รุนแรงเป็นบ้า!”

หัวหน้าอันธพาลที่พุ่งถลาไปในอากาศ เจ็บปวดเป็นสองเท่าจากปกติ

ลูกเตะของเจียงเหยาทำให้พวกอันธพาลสับสน จนหยุดนิ่งและมองไปที่หัวหน้าที่นอนเอกเขนกอยู่บนพื้น ไม่มีใครเข้าไปช่วยเขา

“ละ-ลูกพี่ ทำยังไงดีครับ? ยังจะจับตัวพวกเขาอยู่ไหม” มีคนถามด้วยน้ำเสียงสั่น ดวงตาที่หวาดกลัวมองไปที่ยังคู่หูที่อยู่ข้างหน้าเขา

“ก็เออสิวะ! ไม่ทำแล้วจะเอาเงินที่ไหน!” ชายที่ลงไปกองอยู่บนพื้นโพล่งออกมาอย่างโกรธจัด

ขณะที่พวกของเขาเข้าไปล้อมเป้าหมาย เขาคลานถอยหลัง ดึงตัวเองออกมาจากที่อันตราย

ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่ดูผอมบางและอ่อนแอจะมีความกล้าหาญเช่นนี้?

และอีกคน! เขาไม่ใช่ลูกนอกสมรสที่ถูกตระกูลโจวทอดทิ้ง? ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรนอกจากกินดื่ม และใช้ชีวิตไปอย่างเสเพลหรอกหรือ

เขาไม่มีอะไรเหมือนที่คนพวกนั้นบอกเลย ทั้งความคล่องแคล่วทางร่างกายและทักษะการต่อสู้ของเขาดูน่ากลัว

“เจียงเหยา ถอยไปข้างหลัง” โจวเหวยฉีเขาไปขวางระหว่างเจียงเหยากับพวกอันธพาล หลังจากที่ปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ “พวกเสือไร้ฟัน!”

ความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวหายไปหมดแล้ว

โจวเหวยฉีเกือบจะหัวเราะเมื่อเขาได้ยินหัวหน้าอันธพาลบอกว่าเจียงเหยา ‘รุนแรงเป็นบ้า’

พวกเขาเป็นอันธพาลจริงเหรอ? หรือมาแค่ลักพาตัว

“ฉันไม่เป็นไรน่า ฉันแข็งแกร่งกว่าที่คุณคิด” เจียงเหยาส่ายหน้า ปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเธอ

ต้องมากกว่าหัวหน้าอันธพาลสิที่จะได้ลิ้มรสความแข็งแกร่งของเธอ เจียงเหยาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อค้นหาว่าร่างกายของเธอเก่งขึ้นแค่ไหน

จู่ ๆ โจวเหวยฉีก็นึกถึงตอนอยู่โรงพยาบาล ตอนที่เจียงเหยากระโดดข้ามกำแพงได้อย่างง่ายดายและวิ่งตามโจวชิงทรัพย์

“เข้าท่า! เลือกไป 4 เหลือ 6 ปล่อยให้ฉัน ระวังด้วยล่ะ พวกนั้นอาจจะมีมีดและอาวุธติดตัว” โจวเหวยฉีไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป

เจียงเหยาพยักหน้าและขยับในขณะที่โจวเหวยฉีเคลื่อนไหว

แม้ว่าเธอจะไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้มาก่อน แต่เทคนิคต่าง ๆ ก็มาจากเธอโดยธรรมชาติในขณะที่เคลื่อนไหว ราวกับเธอเคยเรียนรู้มันมาตลอด

ภายในเวลาไม่ถึงนาที เจียงเหยาก็ทำให้เหล่าอันธพาลลงไปนอนกองอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เธอมองไปที่โจวเหวยฉีที่กำลังปะทะกับคนอีกจำนวนมาก และต้องการเข้าเข้าร่วมการต่อสู้

“อย่าเข้ามา!” โจวเหวยฉีสังเกตเห็นว่าเจียงเหยามีเจตนาจะเข้ามา จึงหยุดเธอไว้ เพราะเขารู้ว่ามีอันธพาลคนหนึ่งถือมีด

__

ตอนที่ 500 เขามีปืน

เจียงเหยาสังเกตเห็นชายคนนั้นถือมีดปอกผลไม้อยู่ในมือ ใบหน้าของเขาเปื้อนเลือดและรอยฟกช้ำอย่างน่ารังเกียจ ดูยังกับพวกโจรไร้อารยธรรม

เมื่อเห็นว่าโจวเหวยฉีไม่เสียเปรียบ เธอจึงยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อดูการต่อสู้ของเขาแทน

ทันใดนั้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้นด้านหลังเธอ และแท่งไม้ก็ลอยผ่านหน้าของเธอไป ก่อนที่จะตกลงกระทบพื้น เจียงเหยาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยความสยดสยองและหันไปมองที่มาของเสียง

“เจียงเหยา! ไอ้นั่นพยายามจะโจมตีเธอจากด้านหลัง!” เฉินซวีเหยายืนอยู่ตรงนั้น เท้าข้างหนึ่งของเขาเหยียบลงบนมือของอันธพาลที่ลอบโจมตีเจียงเหยาและเท้าอีกข้างเหยียบลงที่หลังของเขา ชายคนนั้นคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

บริษัทของเฉินซวีเหยาใช้เวลาขับรถมาเพียง 10 นาที หลังจากได้รับโทรศัพท์จากเจียงเหยา เขารีบตามมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจากบริษัทเขาอีกสองคน และมาทันเวลาที่อันธพาลคนหนึ่งกำลังจะเข้าไปทำร้ายเจียงเหยา

“ปกป้องเธอ!” เฉินซวีเหยาหันไปสั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนของเขา ก่อนจะเข้าไปร่วมวงการตู้สู้ของโจวเหวยฉี ทั้งคู่ใช้เวลาเพียงสิบวินาทีก็ทำให้ทุกคนล้มลงกองกับพื้น

พวกอันธพาลลุกขึ้นยืนและต้องการหลบหนี

“ไม่มีใครวิ่งหนีโจวเหวยฉีคนนี้ไปได้!” ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น โจวเหวยฉีก็วิ่งไล่ตามคนที่หลบหนีและทำให้พวกนั้นคุกเข่าลง ที่เหลือก็คุกเข่าตามขอความเมตตาในทันที

ขณะที่ทั้งสามจับจ้องไปที่ผู้หลบหนี หัวหน้าอันธพาลคลานกลับไปที่รถตู้ของเขาอย่างเงียบ ๆ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์เท่านั้นที่ดึงดูดความสนใจของพวกเขา

พวกอันธพาลที่อยู่บนเพียงตะโกนออกไปว่า “หลินฟู่เหลียน! จะทิ้งพวกเราไว้ที่นี่ไม่ได้นะ!”

เฉินซวีเหยาถอนหายใจและหยิบปืนพกสีดำออกมาจากกระเป๋า เขายิงไปสองนัดที่ล้อรถตู้ คนขับเสียการควบคุมและขับรถชนเข้ากับเสาไฟฟ้าด้านข้าง

“ลากเขาลงมา” เฉินซวีเหยาสั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเขา ก่อนจะหันไปหาคนอื่น ๆ และพูดว่า “ถ้าใครคิดจะหนีอีก กระสุนนัดต่อไปจะฝังที่หัวของคนนั้น”

เจียงเหยาพร้อมกับกลุ่มอันธพาลต่างตกใจ เมื่อเห็นปืนพกในมือของเฉินซวีเหยา

มีเพียงหัวหน้าอันธพาลที่ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะเล็กน้อยจากการขับรถชนเสา คนอื่น ๆ ไม่เป็นไร แต่เรื่องของจิตใจนั้นไม่แน่

อันธพาลคนอื่น ๆ ในกลุ่มหลั่งน้ำตา เมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขาถูกจับ

“ลูกพี่! เขามีปืน! ฉันคิดว่าเราไล่ตามเด็กเหลือขอนิสัยเสียซะอีก ไม่มีใครพูดอะไรเกี่ยวกับปืนเลย นี่เรามาพัวพันกับกลุ่มคนร้ายหรือเปล่า?” ชายที่อยู่บนพื้นใต้เท้าของเฉินซวีเหยาตัวสั่นด้วยความกลัว

“นายเองก็เป็นพวกอันธพาลไม่ใช่เหรอ?” เจียงเหยาได้สติ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เฉินซวีเหยาจะครอบครองปืน เนื่องจากสถานะและความสามารถของเขา เธอหันไปสนใจกับกลุ่มอันธพาลที่ทำภารกิจล้มเหลว

ลู่ชิงสีและนายเหลียงมาพร้อมกับคนของเขา ในยี่สิบนาทีต่อมา

“ลุงเหลียงครับ ผมจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ลุงพาคนกลับไปก่อนก็ได้ครับ” ลู่ชิงสีโล่งใจเมื่อเห็นทั้งสามคนปลอดภัย