497 - ร่างศักดิ์สิทธิ์จันทรา
497 - ร่างศักดิ์สิทธิ์จันทรา
เย่ฟ่านเดินออกจากโรงเตี๊ยมและปลดปล่อยสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาออกค้นหาทั่วเมืองนี้
เขาไม่พบผู้ฝึกตน ไม่มีคนของตระกูลเจียงที่นี่ พวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดา ในไม่ช้าเขาก็กลับไปที่โรงเตี๊ยม
“หลานชาย ดื่มชาอีกถ้วย” ลุงเจียงทักทายเขาด้วยความสุภาพ
"ท่านจำข้าได้ไหม"
กระดูกของเย่ฟ่านส่งเสียงลั่นก่อนจะฟื้นฟูรูปลักษณ์เดิม เขาต้องถามอย่างแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น และเขาเป็นห่วงถิงถิงมากจริงๆ
“เป็นเจ้า”
ดวงตาสีโคลนของลุงเจียงเบิกกว้างเขาค่อนข้างแปลกใจ หลายปีผ่านไปรูปลักษณ์ของเย่ฟ่านมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง เขาอายุสิบห้าหรือสิบหกปีแล้ว แต่ชายชรายังคงจำได้
"เจ้า……". ชายชรารู้สึกตื่นเต้นมาก
“ลุงเจียง นั่งลงแล้วพูดช้าๆ” เย่ฟ่านช่วยชายชราให้นั่งลงที่ด้านหน้าของเตาผิง
“ข้าได้ยินถิงถิงพูดว่าเจ้าก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่ และมีคนมากมายกำลังตามจับกุมเจ้า” ลุงเจียงเป็นห่วงมาก
เย่ฟ่านยิ้มและพูดว่า “ข้ายังมีชีวิตอยู่ท่านไม่ต้องกังวล หากประมาจารย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไม่ลงมือเองจะไม่มีใครทำอะไรข้าได้”
“ทุกครั้งที่ถิงถิงกลับมา นางบอกว่าจะฝึกฝนเพื่อช่วยเหลือเจ้าในอนาคต นางก็เป็นห่วงเจ้ามากเช่นกัน”
เย่ฟ่านรู้สึกตื่นเต้นมาก ถิงถิงน้อยอายุเพียงสี่หรือห้าขวบเมื่อแยกจากกัน นางยังเด็กมากจนเขาไม่คิดว่านางจะจำเขาได้ ไม่คิดว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆในตอนนั้นจะมีความกตัญญูแบบนี้
ร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณของเขาทำให้เกิดพายุที่ไม่รู้จบในภาคเหนือ โดยเฉพาะวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่เขาครอบครองอยู่ในตัว เรื่องนี้แพร่กระจายมาถึงตระกูลเจียงแม้แต่ถิงถิงน้อยก็เคยได้ยินเรื่องนี้
ลุงเจียงพาเย่ฟ่านมาที่เก้าอี้ด้วยมือที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น เขามองดูเย่ฟ่านอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า
“เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นกับถิงถิง ทำไมนางไม่อยู่ในตระกูลเจียง”
"ที่นั่นเต็มไปด้วยผู้ฝึกตน มีเพียงข้าเท่านั้นที่เป็นคนธรรมดา ข้าไม่ชินกับมัน"
“มีใครทำให้ท่านกลัว?” เย่ฟ่านถาม
ชายชราพยักหน้าและพูดว่า “ข้าไม่อยากพูดถึงมัน”
เย่ฟ่านเริ่มโกรธ เขาเข้าใจดีว่าตระกูลเจียงไม่สามารถต่อสู้กับเจียงเจ๋อพ่อของลุงเจียงได้ ในตอนนี้พ่อของลุงเจียงตายไปแล้ว แต่พวกเขากลับปฏิบัติเช่นนี้กับลุงเจียง?
“พวกเขาไม่ได้ทำอะไร เพราะข้าต้องออกมาเองข้าไม่มีความสุขเมื่ออยู่ที่นั่น สำหรับข้าคนเหล่านั้นคือสิ่งมีชีวิตอมตะ ข้าเป็นเพียงคนธรรมดาที่ใกล้ตายแล้ว”
"ถิงถิงล่ะ? มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” เย่ฟ่านรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่
“หลานสาวที่น่าสงสารของข้าอาจจะมีอายุไม่ถึงยี่สิบปีก็ได้” น้ำตาไหลบนใบหน้าของลุงเจียง เย่ฟ่านตกใจและพูดว่า
“เกิดอะไรขึ้น?”
"นี่เป็นชะตากรรมของร่างศักดิ์สิทธิ์จันทราพวกเขาบอกข้าแบบนั้น"
เมื่อเข้าสู่ตระกูลเจียงถิงถิงได้รับความสำคัญเป็นอย่างมาก อัจฉริยะหลายคนไม่พอใจ และกลุ่มศิษย์ดั้งเดิมต่างตกตะลึงในความสามารถของนาง
น่าเสียดายที่นางถูกค้นพบว่าเป็นร่างศักดิ์สิทธิ์จันทรา พรสวรรค์ของนางสูงส่งและยิ่งใหญ่มาก แต่ก็ต้องแลกมาด้วยอายุที่สั้นเหลือเกิน
คนเหล่านี้จะอยู่ได้ไม่นาน และส่วนใหญ่จะต้องทนทุกข์ทรมาน อย่างแสนสาหัส ในประวัติศาสตร์มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทำลายคำสาปนี้ได้
หลังจากตรวจสอบร่างกายนี้แล้ว ลุงเจียงก็ได้ยินเรื่องซุบซิบมากมาย เขาเป็นมนุษย์และตระกูลเจียงเป็นผู้ฝึกตน การอยู่ที่ตระกูลเจียงเขาไม่สามารถทนรับเรื่องแบบนี้ไหวเขาจึงออกมาใช้ชีวิตเพียงลำพัง
เย่ฟ่านตระหนักดีว่าตระกูลเจียงนั้นซับซ้อนมากและดูเหมือนว่าจะมีความขัดแย้งภายใน
แต่ลุงเจียงและถิงถิงน้อยเป็นลูกหลานของราชันย์ศักดิ์สิทธิ์เจียงไท่ซู พวกเขาไม่น่าจะปล่อยให้ลุงเจียงตกระกำลำบากถึงขนาดนี้
“ข้าจะไม่ยอมให้ท่านอยู่ในที่ที่ทรุดโทรมแบบนี้!” เย่ฟ่านไม่พอใจ
" ผู้คนที่ดูแลถิงถิงสร้างคฤหาสน์ให้ข้าในเมืองใหญ่ที่มนุษย์อาศัยอยู่ แต่ข้าไม่ชินกับการอยู่อาศัยแบบนั้น ข้าชอบโรงเตี๊ยมในเมืองเล็กๆนี่มากกว่า ข้าก็เลยมาอยู่นี่ไง” ดวงตาของชายชราหม่นลงอีกครั้ง
“ฐานการบ่มเพาะถิงถิงน้อยมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ตอนนี้นางก็อายุเก้าขวบแล้ว”
เหล่าผู้อาวุโสหลายคนในตระกูลเจียงหวาดกลัวอย่างหนัก ความเร็วของการฝึกฝนของร่างจันทรานั้นน่าทึ่งเกินจินตนาการ แต่น่าเสียดายที่มันทำลายพลังชีวิตของนางมากเกินไป
เย่ฟ่านก็ประหลาดใจเช่นกัน มันทำให้เขานึกถึงเซี่ยจี้หยูซึ่งเป็นยอดฝีมือระดับสี่สุดขั้วทั้งที่อายุน้อยกว่าเขา ความเร็วในการฝึกฝนของถิงถิงน้อยนั้นเทียบเคียงคนคนนี้ได้อย่างแน่นอน
ผู้ฝึกตนเฒ่าที่ให้การดูแลถิงถิงน้อยพยายามทำทุกวิถีทาง พวกเขาค้นหาข้อมูลจากหนังสือโบราณและเตรียมยาจิตวิญญาณต่างๆ แต่ก็ไม่ได้ผล ในที่สุดพวกเขาก็ได้แต่ยอมแพ้
“ทำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอ?” เย่ฟ่านคิดถึงชีวิตอันแสนสั้นของถิงถิงน้อยเขากังวลกับเรื่องนี้มาก
“ข้าได้ยินพวกเขาบอกว่าต้องพบผลปัฐพีแห่งชีวิตเพื่อหลีกเลี่ยงไอมรณะของร่างจันทรา”
คิ้วของลุงเจียงไม่สามารถคลายลงไปได้ หัวใจของเย่ฟ่านก็กระตุกขึ้นทันที หลังจากที่มนุษย์ไร้ผลเติบโตเต็มที่ มันจะกลายเป็นผลปัฐพีแห่งชีวิตซึ่งเทียบได้กับยาศักดิ์สิทธิ์ชั้นเซียนที่หาได้ยาก
โชคไม่ดีที่ไม่ว่าจะเป็นยาศักดิ์สิทธิ์โบราณหรือผลปัฐพีแห่งชีวิตต่างก็ใกล้จะสูญพันธุ์แล้ว มันไม่สามารถค้นพบได้ในดินแดนรกร้างแห่งนี้อีกต่อไป
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตระกูลเจียงมีอำนาจมากกว่าเขาอย่างแน่นอน แต่ถึงจะอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่มีปัญญาค้นหายาศักดิ์สิทธิ์พวกนี้ได้
“อย่ากังวลไปเลย ข้าสามารถหาผลปัฐพีแห่งชีวิตได้ ถิงถิงน้อย จะไม่เป็นไร”
ลุงเจียงลืมตากว้างแล้วส่ายหัวและพูดว่า
“เจ้าไม่จำเป็นต้องปลอบโยนข้า ข้ายอมรับความจริงเรื่องนี้ได้แล้ว”
“ข้าตัดมนุษย์ไร้ผลออกจากหินต้นกำเนิดแล้ว หลังจากที่มันโตเต็มที่ มันจะกลายเป็นผลปฐพีแห่งชีวิต
"จริงๆหรือ?" ลุงเจียงประหลาดใจและพูดว่า "พวกเขากล่าวว่าเว้นแต่ปรมาจารย์ต้นกำเนิดสวรรค์จะเกิดใหม่ เรื่องนี้มีความหวังที่จะพบมันมีเพียงริบหรี่”
เย่ฟ่านก็หัวเราะและพูดว่า "เหตุผลที่ข้าพูดแบบนี้เป็นเพราะข้าได้มรดกจากปรมาจารย์ต้นกำเนิดสวรรค์ เรื่องของถิงถิงน้อยปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า แม้ว่าข้าจะตัดผลปัฐพีแห่งชีวิตออกมาไม่ได้ แต่ข้าจะไม่ปล่อยให้นางเป็นอะไรไป"
"จริงหรือ?"
ลุงเจียง หายใจไม่ออกด้วยความตื่นเต้น เขาคว้าเย่ฟ่านด้วยมือเหี่ยวย่นและถามซ้ำแล้วซ้ำอีก
“จริงสิ ไม่ต้องห่วง!” เย่ฟ่านตอบในเชิงบวก
" ในอีกไม่กี่วันถิงถิงควรกลับมาหาข้า เจ้าจะรอถิงถิงไหม"
เย่ฟ่านยิ้มและพูดว่า “ข้าอยากเจอนาง ตอนนี้จะเกือบห้าปีแล้ว และข้าไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร”
ด้วยลมหนาวและหิมะตกหนัก เย่ฟ่านจึงให้ความสนใจกับข่าวต่างๆมาเป็นเวลาหลายวัน เขาหวังว่าราชันย์ศักดิ์สิทธิ์เจียงไท่ซู จะสามารถออกจากภูเขาสีม่วงได้อย่างมีชีวิตชีวา
แต่เขากังวลเล็กน้อยแม้ว่าราชันย์ศักดิ์สิทธิ์เจียงจะยังมีชีวิตอยู่ แต่แก่นแท้ของชีวิตส่วนใหญ่ของเขาหมดลงไปแล้ว เกรงว่าเขาคงไม่สามารถต้านทานปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้น
"คงจะดีถ้ามีผลปัฐพีแห่งชีวิตสักสองสามผล" เขาส่ายหัวเรื่องนี้เป็นปัญหาที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง
เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าราชันย์ศักดิ์สิทธิ์เจียงไท่ซูจะสามารถอยู่รอดและมีชีวิตได้นานขึ้น ด้วยวิธีนี้ถิงถิงน้อยจะได้รับการคุ้มครอง จะไม่มีใครกล้ากลั่นแกล้งนาง
“น่าเสียดายที่ตั้งแต่ยุคเซียนโบราณไม่มีผู้ใดเคยเห็นยาศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงอีก”
สี่วันต่อมา เด็กหญิงตัวเล็กๆเดินฝ่าลมหิมะและมาถึงเมืองเล็กๆแห่งนี้เพียงลำพัง
"ถิงถิงเจ้ามาแล้ว!” ลุงเจียงทักทาย
“ท่านปู่!”
เด็กหญิงตัวเล็กๆสวมชุดขาวล้ำค่า นางเป็นเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง ทั้งงดงามและน่ารักมาก ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มที่มีความสุข ลุงเจียงลูบหัวนางอย่างรักใคร่ กล่าว
“เจ้าไม่ได้กลับมาครึ่งเดือนแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง?”
" อาจารย์ของข้าอนุญาตให้ข้าอ่านครึ่งแรกของคัมภีร์จักรวาลนิรันดร์ มันทำให้ข้าเสียเวลาอยู่บ้าง”
