ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 200 มีปัญหาเกิดขึ้นแล้ว
ตอนที่ 200 มีปัญหาเกิดขึ้นแล้ว
“ท่านไมล์ตอนนี้มันเกิดเรื่องเพราะกฎหมายที่ท่านออกไปแล้วครับ”
เมื่อเดินมาถึงเมคัสก็เริ่มพูดด้วยใบหน้าจริงจังทันที อีกแล้วเหรอนี่แกก็เอาด้วยอีกคนหรือไง แต่ช่างเถอะก็ไอ้เรื่องแบบนี้ทางผมก็คิดเผื่อเอาไว้แล้วเช่นกันว่ามันต้องเกิดขึ้น เพราะผมทำมันเร็วจนเกินไปต้องมีปัญหาตามมาอยู่แล้ว
“ข้าบอกแล้วมันต้องเป็นเรื่อง”
เวโรนิก้าเสริมขึ้นมาโดยเธอกำลังหลับตาแล้วพยักหน้าขึ้นลง อย่างเธอไม่ต้องมาพูดเลยนะ เฮ้อ~
“จำนวนพวกมันเท่าไหร่?”
“เอ่ะ? ทะ ท่านรู้ได้ยังไง”
เมคัสถามกลับด้วยหน้าตาสงสัย ก็ต้องรู้อยู่แล้วสิ เพราะทางฉันคิดเอาไว้แล้วว่ามันต้องมากันแต่ไม่คิดว่าพวกมันจะมาเร็วขนาดนี้เท่านั้นเอง
หลังจากทำหน้าตาตกใจได้ไม่นานเมคัสก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ตอนนี้ถ้านับแต่พวกที่ออกตัวมาก็ประมาณ 20 คน ได้ครับ แต่ข้าคิดว่าคงมีอีกหลายคนที่ไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแน่ เพราะพวกนั้นบอกว่าคนงานลาออกกันหมดเลยเพื่อมาสมัครงานกับท่าน”
“อื้ม! ถ้างั้นเดี๋ยวข้าจะไปพบกับพวกมันเอง”
“ครับ”
คุยจบผมกับเมคัสก็เริ่มเดินออกจากสวนทันที ส่วนทางเวโรนิก้าตอนแรกก็นั่งเฉยๆ แต่ไม่นานที่ก็เดินตามหลังของผมมา แล้วยัยนี่จะตามมาทำอะไรอีก
หลังจากที่เดินได้สักพักผมก็หยุดลงแล้วหันกลับไปด้านหลัง
“องค์หญิงท่านกำลังจะไปไหนครับ”
“ก็ไปกับท่านไง”
สีหน้าของเวโรนิก้าตอนตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่แบบนี้มันไม่ปกติแล้วเพราะเรื่องแบบนี้เอาเธอไปด้วยก็ไร้ประโยชน์ แล้วอีกอย่าง ให้รู้เรื่องอะไรมากไปกว่านี้ตัวเราจะลำบากเปล่าๆ
“ท่านรู้ไหมว่าข้ากำลังจะไปไหน”
“…มะ ไม่รู้”
เวโรนิก้าเบนสายตาหลบเล็กน้อย แต่มันก็สมควรนั่นแหละ
“ข้ากำลังจะไปคุยกับพวกนายทุน… ไม่สิ! พวกเจ้าของธุรกิจใจเมืองข้าคิดว่าเรื่องครั้งนี้ท่านไม่ต้องลงมาจัดการเองก็ได้ ท่านไปพักผ่อนเถอะครับ เพราะข้าจะไปจัดการกับพวกมันเองไม่ต้องถึงมือของท่านหรอก”
ถึงจะพูดดูดีออกไปแต่ความหมายที่ผมต้องการจะสื่อให้เธอเข้าใจก็คือ [ไม่ต้องมายุ่ง] แต่เมื่อพูดไปเวโรนิก้าก็มองผมด้วยสายตาเหมือนกำลังจ้องอะไรแบบโฟกัส อะไรแววตาแบบนั้น???
“ท่านกำลังจะบอกข้าว่าไม่ต้องยุ่งใช่ไหม?”
เข้าใจด้วยแฮะ เหอะๆ
“ไม่ใช่ครับ แต่ว่าเรื่องนี้ข้าจัดการเองได้ไม่จำเป็นต้องให้ราชวงศ์อย่างท่านเข้ามาแก้ปัญหาหรอกไม่ได้ต้องการจะสื่ออะไรแบบนั้นออกไปเลย”
ถึงจะอยากตอบว่า ใช่! แต่ถ้าพูดไปเดี๋ยวยัยนี่หาเรื่องไปด้วยแน่เพราะงั้นต้องใช้ไม้อ่อนเพื่อให้กลับไปสะ
“ก็ได้! ครั้งนี้ข้าจะไม่ยุ่งกับท่านก็ได้”
พูดจบเวโรนิก้าก็หันหลังเดินกลับไปพร้อมสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก และกำมือทั้งสองของเธอระหว่างเดินเอาไว้แน่น กำลังโกรธอยู่แน่ แต่ก็ช่างเถอะโกรธแล้วหนีกลับไปเมืองหลวงสะยัยตัวป่วน หึหึ!
เมื่อเธอเดินไปแล้วผมก็หันกลับไปหาเมคัสแล้วก็พบกับเมคัสที่กำลังทำหน้าเหนื่อยใจมองมาทางผมอยู่
“มีอะไร ทำหน้าแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง”
“ข้าไม่เข้าใจทำไมตลอดเวลาท่านต้องพยามทำให้องค์หญิงโกรธด้วย ถ้าท่านแต่งงานกับเธอท่านก็มีอำนาจเพิ่มมากขึ้นไม่ใช่หรือไง?”
“ข้าไม่ชอบไง”
“ไม่ชอบ?”
เมคัสทำหน้าตาสงสัย แต่เอาเถอะยังไงหมอนี่ก็ไม่ได้หวังร้ายอะไรที่พูดกับเราแบบนั้น หาทางเปลี่ยนเรื่องไปก่อนแล้วกัน
“เรื่องนั้นเอาไว้ว่างๆ เดี๋ยวข้าจะอธิบายให้ฟังว่าเพราะอะไร เพราะเรื่องนี้เองก็เป็นแผนของข้าเหมือนกันในการทำกับเธอแบบนั้น”
“ออ!”
สีหน้าจากกำลังสงสัยเปลี่ยนเป็นสีหน้าของคนเข้าใจอะไรบางอย่างทันที ก็ไม่รู้หรอกนะว่านายเข้าใจ หรือตีความหมายว่าเป็นยังไง แต่ฉันไม่ได้วางแผนอะไรไว้หรอกที่ทำแบบนั้นก็เพราะอยากไล่ยัยนั้นกลับไปเมืองหลวงเท่านั้นเอง
เฮ้อ~ หรือเราต้องหาผู้หญิงมาสักคนจะได้ทำให้ยัยนั้นตัดใจสักที… ไม่สิแบบนั้นไม่ได้ ถ้าทำแบบนั้นมีหวังคำพูด [ราชาไม่จำเป็นต้องมีคู่ครองคนเดียว] ต้องมีคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากยัยนั้นชัวร์ๆ ไม่ผิดแน่!
จากนั้นเมื่อคุยเรื่องของเวโรนิก้าจบผมกับเมคัสก็เริ่มออกเดินต่ออีกครั้ง ส่วนพวกที่ผมกำลังจะเดินไปพบอยู่ตอนนี้ก็คือเหล่านายทุนของเมืองทาเลสแห่งนี้ เพราะอย่างที่รู้เมืองแห่งนี้ขยายตัวอย่างรวดเร็วในระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา
ทำให้มีนายทุนจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาลงทุนในเรื่องธุรกิจต่างๆ เช่น สร้างที่พักเพื่อขายให้ชาวบ้านหรือคนเดินทางเข้ามาใหม่ เปิดร้านอาหาร หรือแม้กระทั่งเปิดสนามกีฬาต่อสู้ขึ้นมาเพื่อการค่าเข้าชม
แล้วด้วยเม็ดเงินที่ไหลเข้ามาจำนวนมากผมก็เลยทำเพียงควบคุมอยู่ห่างๆ เท่านั้น เพราะทางผมเองก็มีธุรกิจเป็นของตัวเองอยู่แล้ว การที่จะไปควบคุมทั้งหมดมันจะเป็นเรื่องปวดหัวเปล่าๆ ก็เลยเลือกทำแบบนี้ตามความสะดวก และผลจากการไม่ควบคุมมันก็ทำให้เกิดการลงทุนมาแบบไม่หยุดหย่อนของพวกนายทุน
แต่ว่าเมื่อผมประกาศวันหยุดหนึ่งวันต่ออาทิตย์กับคนที่ทำงานให้ผมออกไป พวกมันก็ต้องได้รับผลกระทบแน่นอนกันอยู่แล้ว ซึ่งก็แน่ล่ะ ถ้าคนที่ทำงานให้พวกมันตามร้านอาหารหรือก่อสร้างให้พวกนายทุนได้รู้เรื่องการหยุดงานที่เป็นกฎหมายที่ผมประกาศออกไป คนเหล่านั้นต้องแห่กันเข้ามาสมัครงานกับผมแน่
ซึ่งเรื่องนี้ผมก็คิดเอาไว้ว่ามันต้องเกิดขึ้น แล้วก็ได้เตรียมทางแก้เอาไว้ให้พวกมันแล้วเช่นกัน หึหึ!
